సంపూర్ణ గోలాయణం 81

 

మోహన్ అందించిన చెయ్యి అందుకుని మెల్లిగా దిగింది దీపిక. కూతుర్ని చూసి స్టన్ అయిపోయాడు సత్యం. వర్ధనమ్మ, రాధ, భారతి, చలపతిరావు గారు అంతా రోడ్ మీదికి పరిగెత్తుకొచ్చారు. నోటమాట రానట్లు నిలబడి పోయాడు. తల గిర్రున తిరిగిపోతుంటే కళ్ళు మసకలు కమ్మి ముందుకు తూలాడు సూర్యం. నాన్నా అంటూ పరుగున వెళ్ళి పట్టుకుంది భారతి.

“మామయ్యా!” ఆదుర్దాగా వచ్చేశాడు మోహన్. అంతా సాయంపట్టి ఇంట్లోకి తీసుకొచ్చాడు గోడకానించి పెట్టిన మంచం తీసుకొచ్చి వాల్చింది రాధ. చలపతిరావు గారు చకచక వైద్యం మొదలుపెట్టారు. కూతుర్ని చూస్తున్న కొలదీ ఆవేశం అవధులు దాటగా నోటమాట కూడా రాక రొప్పటం మొదలు పెట్టారు సత్యంగారు.

“నాన్నా" అని కేకపెట్టి పరిగెట్టుకొచ్చింది దీపిక.

ఆ కేక విని సూర్యంగారి దగ్గర నిలబడిన చిట్టిబాబు, శ్యామ్, మోహన్, వాకిట్లోకి పరిగెట్టాడు. మొహం అంతా ఎర్రబడిపొగ చెమటలు కక్కుతూ నాగుపాములా బుసకొడుతున్న సత్యంగారిని పట్టుకుని నడిపించుకుంటూ లోపలికి తీసుకెళ్ళారు. వరండాలో వున్న రెండో మంచం తెచ్చి గబగబ వాల్చేసింది రాధ. ఆయన్ని దానిమీద పడుకోబెట్టారు. సూర్యంగారిని కామేశానికి అప్పగించి సత్యంగారి దగ్గరకు వచ్చాడు డాక్టరుగారు. ఇంజక్షన్లు చకచకా పోడిచేశాడు.

ఈ హడావిడి అంతా చూసి జనం బోలెడుమంది గుమికూడారు. “ఏమిటిది? ఏమైంది?” అని ప్రశ్నలు కురిపించాసాగారు.

“ఏమీ కాలేదండీ ఏదో కుటుంబ సమస్యలు మీరంతా వెళ్ళండి" అని కసిరేసి పంపేశాడు చిట్టిబాబు. చలపతిరావుగారి దగ్గరకు వెళ్ళి "డాక్టర్ గారూ! యెలావుండి వాళ్ళిద్దరికీ? ఏమీ ప్రమాదం లేదు కదా! హాస్పిటల్ కి తీసుకువెళ్దామా?” అని అడిగాడు చిట్టిబాబు.

“పేషెంట్లు బానే వున్నారా. ట్రీట్ చేస్తున్నానుగా, అవసరం అయితే చెపుతానులెండి" అన్నాడు ఆయన హడావిడిగా.

వరండాలో కిందే వరసగా కూర్చున్నారు చిట్టిబాబు, శ్యామ్, మోహన్, భారతి, దీపిక వారి వారి తండ్రుల దగ్గర నిలబడ్డారు గడపకి ఆనుకుని కూర్చింది వర్ధనమ్మ కుర్చీలో కూర్చుంది పద్మ. రెండు మంచాల మధ్యా పరిగెడుతూ ఇద్దరికీ వైద్యం చేస్తున్నారు డాక్టర్ గారు కామేశం. ఇంతమంది వున్నా నిశ్శబ్దంగా వుంది అక్కడ. ఓ గంట గడిచిపోయింది.

“అమ్మయ్య" చెమటలు తుడుచుకున్నాడు. డాక్టర్ గారు "ఇహ ఫర్వాలేదు. ఇద్దరి బ్లడ్ ప్రెషర్లూ కంట్రోల్లో తెప్పించాను" అన్నార

ు "నాకు కాస్త కాఫీ పెట్టమ్మా" అన్నారు రాధతో.

అప్పటిదాకా టెన్షన్ గా వున్న అందరూ ఊపిరి పీల్చుకున్నారు. కూతురివంక చూసి వర్ధనమ్మ "ఎంతపని చేశావే దీపా! మేము చచ్చిపోయామనుకున్నావా? అంతా నీ యిష్టమేనా?” అంది ఆవిడ కోపంతో.

ఆవిడని వారించాడు మోహన్ "చూడండమ్మా, ఇందులో దీప తప్పేంలేదు. తప్పంతా నాదే. మీరు ఏమైనా అనదల్చుకుంటే నన్ను ఆనండి" అన్నాడు.

“అనక వూరుకుంటానా? ఎంత పనిచేశావయ్యా! నలుగురిలోనూ ఎంత తలవంపులు తెచ్చి పెట్టావు. అసలీ పాపిష్టి ఆలోచన నీకెలా వచ్చింది? రేపు అన్నయ్య మొహం ఎలా చూడగలం?” అంటూ వాపోయింది.