Prema Pandem part 26

 

రాంబాబు సంతోషంతో గట్టిగా అరవాలనిపించిది. అప్పుడే సరోజ మేడలో తాళి కడుతున్నట్టు, వ్యాఘ్రేశ్వరరావు అక్షింతలు చల్లి ఆశీర్వదిస్తున్నట్టూ వూహించేసుకుని ఉక్కిరిబిక్కిరి అయిపోయాడు. “అవునుగానీ నువ్వు ఈ ఆఫీసులో జాయిన్ అయ్యి ఎంత కాలం అయ్యింది?” సంతకం పెట్టకుండా ఆగి అడిగాడు మేనేజర్. “మూడు సంవత్సరాలు” చెప్పాడు రాంబాబు. నందివర్థన రావు నిటారుగా లేచి కూర్చున్నాడు. “నీ డేట్ ఆఫ్ జాయినింగ్ ఏది?” రాంబాబు చెపాడు. “హా...!” టేబుల్ మీద ఆనందంగా గట్టిగా ఓ గుడ్డు గుద్దాడు. “అంటే పూర్తిగా మూడు సంవత్సరాలు కాలేదన్నమాట! మూడు సంవత్సరాలకి రెండు నెలలు తక్కువ ఉంది” అన్నాడు మేనేజర్. దానికంత ఆనందం దేనికో అర్థం కాక తెల్లబోయి చూస్తూ “అవును సార్!” అన్నాడు రాంబాబు. నందివర్థనరావు పెన్ కి క్యాప్ పెట్టేసి లోన్ అప్లికేషన్ ఫారం రాంబాబు ముందుకు విసిరేశాడు. “అంటే నీకు లోనే శాంక్షన్ కాదన్నమాట” అన్నాడు కుర్చీలో జారబడి రిలాక్స్ అవుతూ.

“అదేం సార్!” రాంబాబు తెల్ల మొహం వేశాడు. “ఎక్కువ ప్రశ్నలడక్కు తోక కట్ చేస్తా... మూడు సంవత్సరాల సర్వీస్ పూర్తి కాందే ఏ లోన్ కి అర్హత లేదు. యూనియన్ కల్పించుకున్నా రూల్స్ కి వ్యతిరేకంగా చెయ్యడానికి కుదరదు. అయినా రూల్స్ కి వ్యతిరేకమైన విషయాలల్లో యూనియన్ కల్పించుకోదు” అన్నాడు నందివర్థనరావు చిరునవ్వుతో. ఆ దెబ్బకీ రాంబాబు నవనాడులూ కృంగిపోయి నేలమీద కుప్ప కూలి పోవాల్సిందే గానీ నేల మీద ఒక్కసారిగా కూలిపోతే నడ్డి విరిగిపోతుందని పడకుండా నిలదొక్కుకున్నాడు. “ఇంకెంత దూరం?” అసహనంగా అడిగాడు రాంబాబు. “ఇంతకీ మనం వెళ్తున్నది నీ పని గురించా, నా పని గురించా?” అడిగాడు సర్వోత్తమరావు.

“నా పని గురించేననుకో... కానీ పని అవుతుందో, లేదోనని టెన్షన్ గా వుంటే...” నసుగుతూ అన్నాడు రాంబాబు. “ఇదిగో ... కాస్త ముందుకెళ్ళి ఎడమప్రక్కకి తిరిగితే కుడి ప్రక్కన ఉంటుంది ఆయన ఇల్లు” అన్నాడు సర్వోత్తమరావు. “ఇంతకీ పని జరుగుతుందంటావా ?” “తప్పకుండా జరుగుతుంది” “ఆయన పేరేంటో?” “ఆత్మానందం” “ఆయన చెప్తే మన జనరల్ మేనేజర్ తప్పకుండా వింటాడా?” “ఆ...” “రూల్స్ కి వ్యతిరేకమైనా?” “ప్రయివేట్ కంపెనీలో స్ట్రిక్ట్ రూల్సే ఉంటే? రూల్స్ ని ప్రక్కకి పెట్టి వాళ్ళకి కావల్సిన వాళ్లకి ఏం చెయ్యాలన్నా చేస్తారు. మన కంపెనీ రూల్స్ ప్రకారం మూడేళ్ళ సర్వీసు ఉంటే తప్ప ఏ విధమైన లోన్ ఇవ్వడానికి వీల్లేదు కానీ జనరల్ మేనేజర్ తలుచుకుంటే ఈ వేళ జాయిన్ అయిన వాడికి రేపే లోన్ ఇవ్వొచ్చు. ఎల్లుండి ప్రమోషణ్ కుడా ఇవ్వొచ్చు” చెప్పాడు సర్వోత్తమరావు. “ఆత్మానందం మన జనరల్ మేనేజర్ కి బంధువా?” అడిగాడు రాంబాబు. “కాదు! స్నేహితుడు ఇద్దరో కాలేజీలో కలిసి చదువుకున్నారు.” ఇద్దరూ ఆత్మానందం యింటిని సమీపించారు. రాంబాబు మోహంలో టెన్షన్ కొట్టొచ్చినట్టు కనిపించింది సర్వోత్తమరావుకి.

“నువ్వేం కంగారుపడకు. నీ పని తేలిగ్గానే అయిపోతుంది కానీ నేను ముందుగా చెప్పానుగా ఆయన్ని ఏదైనా రెస్టారెంట్ కి తీసుకెళ్ళి పార్టీ ఇస్తే చాలు ఖుషీ అయిపోతాడు. మంచి భోజన ప్రియుడు” “దాందేముంది లేండి... భోజనమే కదా?” “ఉట్టి భోజనం కాదు. ఇది కుడా?” కుడి అరచేతి మణికట్టు దగ్గర ఎడమ చేతితో పట్టుకుని చూపించారు సీసా అనే అర్థం వచ్చేలా. “అలాగే! మరో మూడు నాలుగు వందలు ఎక్కువ అవుతుందేమో! సరే గానీ ఈయన చెప్తే మన జనరల్ మేనేజర్ వింటాడు... బాగానే ఉంది... కానీ నువ్వు చెప్తే ఈయన వింటాడా అని?” సందేహంగా అడిగాడు. సర్వోత్తమరావుకి చికాకు కలిగింది. “నీకు అంతగా నమ్మకం లేకపోతే వెనక్కి పోదాం....” టక్కున ఆగిపోతూ అన్నాడు. రాంబాబు కంగారు పడ్డాడు. “అబ్బెబ్బే... అదేం లేదు ఊరకే అడిగా ఏం తోచక! అంటే.... సారీ... హిహి..” అన్నాడు. సర్వోత్తమరావు అడుగులు ముందుకు వేశాడు. “ఆత్మానందం మా ఊరివాడే.... మా నాన్నగారికి వాళ్ళ కుటుంబముతో పరిచయం ఉంది” అని చెప్పాడు రాంబాబుకి. “ఓ అలాగా! బాగుంది... చాలా బాగుంది... హిహి....” అనవసరంగా నవ్వి అన్నాడు. “ఇదే ఇల్లు... “ కాంపౌండ్ లోకి అడుగుపెడుతూ చెప్పాడు సర్వోత్తమరావు. కాలింగ్ బెల నొక్కాడతాను. కొన్ని క్షణాల తర్వాత తలుపులు తెరుచుకున్నాయి. ఎదురుగా ఓ మధ్య వయస్కుడు నిలబడి ఉన్నాడు. అతనే ఆత్మానందం!