నేను - రాణి - 5

 

రాణి రాలేదు. సిగ్గుపడ్తుందేమో! “కొంపతీసి కట్నం లేకుండా అల్లుడిని ట్రాప్ చెయ్యడానికి బ్రహ్మచారులకని ఈ గది అట్టే పెట్టిందేమో?” చంచాల్రావు నా చెవిలో గొణిగాడు.

“పోనిద్దూ.. అందంగా వుండాలిగాని, వధవకట్నం డబ్బులకి చూసుకుంటామా?” అన్నాను వాడి చెవిలో.

“రాణీ!” ఆవిడ మళ్ళీ పిలిచింది. లోపలనుండి సమాధానం వచ్చింది.

“భౌ...” నాకు అనుమానం వచ్చింది.

“మీ అమ్మాయి మిమిక్రీ లాంటిది ఏదైనా చేస్తుందా?” నా మాట ఇంకా పూర్తికాలేదు. లోపల్నుండి తోకూపుకుంటూ కుక్క ఒకటి వచ్చింది. ఎగిరి ఆవిడ ఒళ్ళో కూర్చుంది.

“ఇదేబాబూ మా రాణి"

నాకు కళ్ళు బైర్లుకమ్మాయి. క్రింద పడిపోకుండా ఆసరాగా చంచల్రావుని పట్టుకున్నాను. వాడి పరిస్థితి కూడా అలానే ఉంది. కొన్ని క్షణాల తరువాత తడారిపోయిన పెదాల్ని నాలుకతో తడుపుకుంటూ నీరసంగా అడిగాను. “ఇందాక రాణీ అంటే అమ్మాయి అన్నారు?”

“ఆవిడకు ఇదంటే ఎంతో ప్రాణం. ఎవరన్నా దీన్ని కుక్క అంటే సహించలేదు....” ఆవిడ భర్త చెప్పాడు.

“కుక్కని కుక్క అనికాక పిల్లి అంటారండీ ఎవరైనా? ఆ? హహహ....” చంచల్రావు నవ్వాడు.

ఆవిడ ముఖం చూస్తే "గిదీలేదు గెటౌట్" అనేలా ఉంది.

“అబ్బే అది కుక్క ఎందుకైందీ? అది రాణి...... రాహాణి" అన్నాను వాడి తొడమీద గట్టిగా గిల్లేస్తూ.

“పూర్వజన్మలో ఏం పాపం చేశామో గానీ, మాకు ఈ జన్మలో పిల్లలు కలగలేదు నాయనా.... అందుకే దీన్ని మా సొంత కూతురు కంటే ఎక్కువగా చూసుకుంటున్నాను' అందావిడ కుడిచేత్తో రాణీ తల నిమురుతూ, ఎడమచేత్తో చెంగుతో కళ్ళు తుడుచుకుంటూ. మేమిద్దరం కూడా కళ్లు వొత్తుకున్నాం. నిమిషంలో మేం కన్నకలలన్నీ అరనిమిషంలో భగ్నమైనందుకు. హఠాత్తుగా రాణీ ఆవిడ ఒల్లోంచి క్రిందికి దూకి మా దగ్గరికి వచ్చి మా ఇద్దరి కాళ్ళూ వాసన చూసి మా సోఫా చుట్టూ నాలుగయిదు సార్లు ప్రదక్షిణం చేసి తోకూపింది. “రాణికి మీరు నచ్చారు.... గది మీకు అద్దెకు ఇవ్వొచ్చు" అందావిడ సంతోషంగా.

“రాణికి నచ్చకపోతే ఏం చేస్తుందండీ"కుతూహలం పట్టలేక ఆవిడని అడిగాను.

“పిక్క పట్టుకుని కండ ఊడేలా లాగుతుంది బాబూ.... ఇదివర్లో అద్దెకు కావాలని వచ్చిన దాదాపు ఓ పదిమంది దీనిచేత కండలు పీకించుకున్నారు. చంచల్రావు చట్టుక్కున్న సోఫా పైకి కాళ్ళు ముడిచేసుకున్నాడు ఎందుకైనా మంచిది రాణి మనసేమైనా మార్చుకుంటుందేమోనని. మొత్తానికి నాకు గది అద్దెకు దొరికింది. రెండునెలల అద్దె ఎడ్వాన్సుగా ఇచ్చి గదిలోకి చేరాను.

ఇదిగో... సరిగా ఇక్కడినుంచే అసలు కథ ప్రారంభంఅయింది. బహుశా ఈ కుక్కలూ, పిల్లలూ గట్రా పెంచేవాడికి ఎదుటివారి అవస్థగానీ బాధగానే అర్థం కావనుకుంటా. వారికి పెంపుడు జంతువులంటే ఉన్న ఇష్టం ఎదుటి వారిక్కూడా ఉంటుందని ఎందుకనుకోవాలి? ఇష్టం మాట అటుంచి నాకు కుక్కలంటేనే అసహ్యం. మరి వీళ్ళందరూ వాటిని ఒళ్ళోకి తీసుకోవడమే కాకుండా ముద్దులు కూడా ఎలా పెట్టేసుకుంటారో నాకు అర్ధం కాని విషయం.

నేను నా గదిలో వంట చేసుకుంటూ ఉంటే రాణి వచ్చేస్తుంది. దాని వెనకాలే వెంకుమాంబ కూడా వచ్చేస్తుంది. ఇంత సేపూ మా ఇంటి ఓనర్ల పేరు చెప్పలేదు కదూ? వెంకుమాంబ అంటే ఇంటావిడ. ఆవిడ భర్తపేరు శంభులింగం. సరే.... తుర్రుమని రాణి వస్తుందా! అది ఊరికే ఉండదు. అక్కడ ఉన్న గిన్నెల్లో మూతి పెడ్తుంది. “నీ కూరల వాసన దీనికి నచ్చి నట్టుందబ్బాయ్... మాటి మాటికి వచ్చి నీ గిన్నెలన్నీ చక్కబెడ్తుంది" అంటూ ఆనందంగా నవ్వుతుంది.

నాకు మాత్రం పరమచిరెత్తుకొస్తుంది. ఈ వంటా పెంటా మానేసి మెస్సుకి వెళ్లిపోవడం మంచిదనిపిస్తుంది. ఎప్పుడైనా నేను శంభులింగంతో హాల్లో మాట్లాడుతుంటే చెంగున ఓ గెంతు గెంతి నా ఒళ్ళో కూర్చుంటుంది. నాకు ముళ్ళమీద కూర్చోబెట్టి నట్టుంటుంది. “ఛీ... ఛీ" అంటే వాళ్ళకి ఎక్కడ కోపం వస్తుందోనని భయం. 'తప్పమ్మా రాణీ.... ఒళ్ళోంచి దిగమ్మా. ప్లీజ్ రాణిమ్మా దిగమ్మా...... దిగమ్మా" అంటూ దాన్ని బ్రతిమలాడుతాను.

కుక్కకైనా జాలి ఉంటుందేమోగాని ఈ మనుషులకి అస్సలు జాలి అనేది ఏ కోశానా ఉండదు. అది నా ఒళ్ళోంచి దిగాలని ప్రయత్నించినప్పుడు "ఏయ్ రాణి!.... సిట్ దేర్! ఉండనీవోయ్... పిచ్చిముండకి నువ్వు బాగా నచ్చినట్టున్నావ్" అంటాడు శంభులింగం.