ది డైరీ ఆఫ్ లేఖా గుమ్మడి - 3 The Diary of LEKHA GUMMADI- 3

 

ది డైరీ ఆఫ్ లేఖా గుమ్మడి - 3

The Diary of LEKHA GUMMADI

మొత్తానికి ''అలా మొదలయింది'' చూశాను. ఈ సినిమా చూడలేదు అంటే బోల్డంత ఆశ్చర్యపోయి, వెంటనే చూడమని చెప్పారు చాలామంది. ఒకరోజు రాజుగారు ''నందినీరెడ్డి'' అంటూ ఏమో చెప్తోంటే, ''ఆవిడెవరు?” అనబోయి తమాయించుకున్నాను. కొంపతీసి ఆవిడ నందితాదాస్ లాగా ఏక్ట్రెస్సో, జతిన్ దాస్ లాగా ఆర్టిస్టో.. ఈమాత్రం తెలీదా అనుకుంటే పరువు పోదూ?! పైగా రాజుగారికి అసలే మనమంటే బోల్డంత అభిమానం.. నా writingsని ఎన్నిసార్లు మెచ్చుకున్నారో.. ఇప్పుడా impression కాస్తా పోగొట్టుకుంటే ఎంత కష్టం అనుకుని నందినీరెడ్డి తెలీదని తేలకుండా manage చేశాను.

 

ఫోన్ పెట్టేయగానే గూగుల్ సెర్చ్ లో నందినీరెడ్డి కోసం వెతికాను. ''అలా మొదలయింది'' డైరెక్టర్ అని కనిపించగానే నిజంగా సిగ్గేసింది. అది అంత గొప్ప సినిమా కాబోలు, వెంటనే చూడాలి.. అనుకున్నాను. మరీ ప్రపంచ జ్ఞానం లేకుండా పోతోంది. సినిమాల గురించి పట్టదు.

 

సితారకు సినిమా రివ్యూలు రాసే రోజుల్లో సినిమాల గురించి ఆరా ఉండేది. అప్పుడు మాత్రం కళ్ళను స్క్రీనుకు అంటించేసి పరమ వీర చెత్త పాటల్ని కూడా వదలకుండా, నోట్ పాడ్ లో బరబరా రాసేసుకునేదాన్ని. మామూలుగా దియేటర్ కి వెళ్ళి సినిమాలు చూట్టం అంటే మహా బోర్. ఆ డిజిటల్ సౌండ్ అస్సలు పడదు. తల్నొప్పి వస్తుంది.

 

సరే, ఎలాగయితేనేం, సోనూ pen driveలో సినిమా వేసుకొచ్చి ఇచ్చాడు. ఎక్కడి పనులు అక్కడ వదిలేసి, వెంటనే సినిమా చూశాను. వావ్.. ఎంత బాగుంది?! అంటే కళాఖండం అని కాదు.. అయితే, ఆఫ్ట్రాల్.. ఓ ప్రేమకథని ఇంత చక్కగా ప్రెజెంట్ చేశారే అనుకున్నాను. అంటే, sexకీ, loveకీ తేడా తెలీని చెత్త మూవీలొస్తున్న రోజుల్లో ఇది నిజంగా మంచి సినిమా. ఇల్లు, ఉద్యోగం అనే రొటీన్లో పడి, ఈ సినిమాని ఇన్నాళ్ళు పట్టించుకోలేదే'' - అనుకోగానే కాస్త చిరాకేసింది.

 

హీరో, హీరోయిన్ల లవర్స్ పెళ్ళి దృశ్యం తెగ నవ్వించింది. రెండుసార్లు రివైండ్ చేసి చూశాను. వాళ్ళ మాటలకి, వీళ్ళ అన్వయం సీన్ నిజంగా సూపర్బ్. ''వాక్యం రసాత్మకం కావ్యం'' అని ఊరికే అన్నారా? ఆ ఒక్క దృశ్యానికే నందినీ రెడ్డికి నందీ అవార్డు ఇవ్వొచ్చు.

 

ఇలాంటివాళ్ళు లక్షా తొంభైమంది ఎదురౌతారు. అసలు 99.9 శాతం మందికి ప్రేమంటే తెలీదు. కానీ గమ్మత్తు ఏమిటంటే తాము వీర ప్రేమికులం అనుకుంటారు. ఈ చపలచిత్తులు నిమిషానికి ఒకళ్ళని ప్రేమిస్తారు. ''ఇది చాలా హాటు గురూ'' లా ''వీళ్ళు చాలా స్పీడు గురూ'' అనాలేమో! సర్లే, మంచి విషయాలైతే స్మరించుకోవాలి గానీ, ఈ బాపతు వాళ్ళని ఎంత మర్చిపోతే అంత బెటర్.

 

నాకు బాలచందర్ అంటే మహా క్రేజ్. ఆయన సినిమాలు కళాఖండాలే! జీవితంలో ఒక్క సినిమాకయినా script తయారుచేయాలి. బాలచందర్ తర్వాత మణిరత్నం కూడా ఇష్టం. మణిరత్నం అనుకోగానే జాస్తి గుర్తొస్తారు. ఆయన ఎప్పుడు మాట్లాడినా మణిరత్నం ప్రస్తావన తప్పకుండా తెచ్చేవారు. అలాంటి సినిమాలు తీయాలని, కనీసం ఆయన దగ్గర అసోసియేట్ గా అయినా పనిచేయాలని ఎన్నిసార్లు చెప్పారో! అలాంటిది ఉన్నట్టుంది ఓరోజు జాస్తిగారు చనిపోయినట్లు తెలిసి, ఎంత షాక్ తిన్నానో! అసలు ఆ మాట నమ్మడం నావల్ల కాలేదు.

 

చాలారోజులు అయింది, ఏంటి, జాస్తిగారు ఫోన్ చేయలేదు అనుకుని చేశాను. వాళ్ళ మేనకోడలు ఫోన్ లిఫ్టు చేసి "మావయ్య చనిపోయారు'' అంది. ''ఏంటీ?” అన్నాను. వివరాలు చెప్పింది. అదేదో పీడకలగా అనిపించింది. ఆవేళ ఆఫీసులో కూర్చోలేక ఇంటికి వెళ్ళిపోయాను. జే. గారికి ఫోన్ చేసి ఆ మాట చెప్పి, ''నాకు నమ్మబుద్ధి కావడంలేదు.. మీరు చేసి కనుక్కోండి.. నేనే మళ్ళీ చేస్తే ఏమనుకుంటారో" అన్నాను. ఆవిడ వెంటనే కనుక్కుని ''నిజమే'' అని చెప్తే దుఃఖం ఆగలేదు. ఏంటో, ఏ జబ్బూ లేకుండా ఉన్నట్టుండి ఇలా కావడమేంటి?!

 

చాలాసార్ల లాగే, అప్పుడు మరోసారి అనుకున్నాను... రేపటిరోజు అనేది ఉంటుందో లేదో, చేయాలనుకున్నది ఇవాళే, ఈ క్షణమే చేయాలి - అని.

 

ఇప్పుడు నందినీరెడ్డి సినిమా చూశాక, మరోసారి ''సినిమాకి script రాయాల్సిందే!” అనిపించింది. ఉహూ, లాభం లేదు.. కలలు కంటూ కూర్చుంటే అవి చప్పగా జావకారి పోతాయి. వాటికి రూపం ఇస్తేనే ఫలితం ఉండేది.. డైలాగులు, స్క్రీన్ ప్లే అదిరెట్లు రాయాలి. మన శక్తి ఏంటో మనకు తెలుస్తుంది. ఇతర్ర్లు మాత్రం మనం ఏదయినా చేసి చూపాకే మనని అంచనా వేస్తారు. ఈలోపు ఒట్టి మాటలు వింటే బహుశా నువ్వుకుంటారు. కనుక అనుకున్నది చేసి నిరూపించుకోవాలి, దట్సాల్! రైట్ బ్రదర్స్ విమానం కనిపెట్టక ముందు ఆ మాట చెప్తే అందరూ పగలబడి నవ్వే ఉంటారు. చేశాకే దానికి విలువొస్తుంది.