నేను - రాణి - 9

 

అప్పుడు సమయం నాలుగు గంటలైంది. నాకు తెలియకుండానే చాలాసేపు నిద్రపోయాను, కాస్త కాఫీ పెట్టుకుని త్రాగాను. యింటివాళ్లు రావడానికి దాదాపు మరో రెండు గంటలటైం ఉంది, అంతదాకా ఏం చెయ్యాలి? మొక్కలకి కాస్సేపు నీళ్ళుపట్టి కాలక్షేపం చేద్దామని అనిపించింది. కొళాయికి రబ్బరు గొట్టం తగిలించి ఓ అయిదు నిమిషాలపాటు మొక్కలకి నీళ్ళు పట్టానోలేదో లోపలినుండి "కుయ్...కుయ్.... కుయ్...” మని రాణి గొంతూ "బొయ్ బొయ్" మని మరో కుక్క గొంతూ వినిపించాయి.

కొంపలు మునిగేదేదో లోపల జరుగుతున్నట్లు అనిపించింది. ట్యూబు అవతల పారేసి లోపలికి పరుగెత్తాను. రాణి హాల్లో లేదు... మంచం క్రిందా సోఫా క్రిందా చూశాను. ఉహు, లేదు. డ్రాయింగ్ రూములో, వంటగదిలో, స్టోరు రూములో, బెడ్ రూములో కూడా లేదు. ఇహ మిగిలింది నాగదే. ఒక్క పరుగున అక్కడికి వెళ్ళిన నాకు అక్కడి దృశ్యం చూసి ఒళ్ళు గగుర్పొడిచింది. ఇందాక దెబ్బలాడుకున్న డజను కుక్కల్లో ఉన్న నల్లమచ్చలకుక్కా, రాణి నా మంచంమీద ప్రేమించుకుంటున్నాయ్. రాణి సంతోషంగా కుయ్కుయ్ మంటుంది.

పుట్టిన దగ్గర్నుండి నాకు అంత కోపం ఎన్నడూ రాలేదు. బయట ఉన్న దుడ్డుకర్ర తెచ్చి రాణి ప్రియుడి నడ్డిమీద ఒక్కటేశాను, అది "కుయ్యో... మొర్రో" అంటూ బయటికి పరుగుతీసింది. రాణి కొన్ని క్షణాలు తీవ్రంగా నన్ను చూసింది. తరువాత మెల్లగా తన పళ్ళు బయట పెట్టి "ఈ... గుర్ ర్" అంది. హఠాత్తుగా నాకాలిని గట్టిగా కొరికేసి నేను కెవ్వుమని అరిచేలోగా బయటికి బాణంలా వెళ్ళి కాపౌండ్ వాల్ దూకి తన ప్రియుడు మా యింటి ఓనర్ల అల్లుడూ అయిన నల్లమచ్చల కుక్కని వెతుక్కుంటూ పారిపోయింది.

నా గుండెల్లో రాయి పడింది. వాళ్ళు వచ్చే టైం అయింది. వాళ్ళు వచ్చేసరికి రాణి యింట్లో ఉండాలి. లేకపోతే ఉదయం నుండీ పడ్డ శ్రమంతా పోయి మాటలు పడాల్సి వస్తుంది. ఇంటికి తాళం వేసి, ఆ వీధి ఊ వీధి తిరిగాను, ఎక్కడా రాణి జాడ కనపడలేదు. అంతసేపూ నేను కంగారులో గమనించలేదు. నా కాలి పిక్కనుంది రక్తం కారుతుంది. రాణిపళ్ళు బాగా లోతుగా దిగాయి. లబ్బున నెత్తి కొట్టుకుంటూ డాక్టరు దగ్గరికి వెళ్ళాను అతను నిర్దాక్షిణ్యంగా బొడ్డుచుట్టూ ఇంజక్షన్లు గుచ్చేశాడు దూదేకుల సాయిబు పరుపు కుట్టినట్లు.

అక్కడనుండి ఇంటికి వచ్చి దిగులుగా కూర్చున్నాను. ఇంతలో వెంకుమాంబా శంభులింగం వచ్చేశారు. “రాణీ" అంటూ వీధీలోంచి పిలిచాడు శంభులింగం మొహంనాకించుకోవడానికి. “ఏదయ్యా... రాణి ఏదీ?” అని నన్ను అడిగాడు. నేను చొక్కా ఎత్తి నా పొట్టచూపించాను. “రాణి ఏదంటే పొట్ట చూపిస్తావేం?... కొంపతీసి రాణిని పొట్టన పెట్టుకున్నావా యేం?”

“మీ అల్లుడుగారితో బాటు రాణి ఎక్కడికో వెళ్లిందండీ...” అన్నాను నీళ్ళు నములుతూ.

“అల్లుడేమిటి?” వెంకుమాంబ నోరు తెరిచింది. నేను జరిగిందంతా చెప్పాను. ఆవిడ లబ్బున మొత్తుకుంది.

" నిన్ను నమ్మి రాణిని నీ చేతుల్లోపెడ్తే ఇలా చేస్తావా?” అంటూ మండిపడ్డాడు శంభులింగం.

ఇంతలో పక్కింటి వాళ్ళ అబ్బాయి వచ్చి చెప్పాడు "ఆంటీ! మీ రాణిని మున్సిపాలిటీ వాళ్ల కుక్కల బండిలో వేసుకుని వెళ్ళిపోతున్నారు.” వెంకుమాంబ శృతి పెంచేసింది. శంభులింగం వీదీలోకి పరుగెత్తాడు. ఒక అరగంట తరువాత రాణిని చంకలో ఎత్తుకుని వచ్చేశాడు.

“వాడితో నానా రకాలుగా మాటలుపడి వాదించి, డబ్బులు వదలగొట్టుకుని దీనిని తీసుకువచ్చాను" అన్నాడు.

ఆవిడ రాణిని కౌగిలించుకుని బావురుమంది. ఆ హృదయ విదారక దృశ్యానికి శంభులింగం కళ్ళు వర్షించాయి. నేను మెల్లిగా అక్కడినుండి జారుకుని చంచల్రావు ఇంటికి వెళ్ళాను. జరిగిందంతా వాడికి చెప్పి "ఇప్పుడు నేను ఇంటికి వెళ్తే నన్ను ఉతికి ఆరేస్తారు. ఈ రాత్రికి ఇక్కడే పడుకుంటాను. తెల్లరింతర్వాత టు లెట్ బోర్డులువెతుక్కుంటూ తిరగడం తప్పదు. ఈసారి కుక్కలున్న వాళ్ళింట్లో చస్తే అద్దెకు దిగను" అన్నాను వాడితో.

“సర్లేవోయ్!... అలాగే" అని భుజంతట్టి లోపలికి తీసుకువెళ్ళాడు చంచల్రావు. గమనిక: నా స్నేహితుల్లో కుక్కల్ని పెంచేవారు చాలా మంది ఉన్నారు. అయితే ఈ కథ వాల్లెవర్ని ఉద్దేశించి వ్రాసింది కాదు. కేవలం సరదాకోసం వ్రాశాను. అయితే ఈ కథ వ్రాయాలనే ఆలోచన నాకు కలుగజేసినవారు మాత్రం లేకపోలేదు. ఆయన మా బాబాయ్ అప్పారావుగారు.