"ఆఁ -ఆమే ఈ ఊర్లోని మగవాళ్ళకంతా అత్త. స్త్రీలందరికీ అక్క. వయసొచ్చిన ప్రతివారూ మొదట ఎక్స్ పీరియన్స్ పొందేది ఆమె దగ్గరే. బడిలో ఓనమాలు నేర్చుకునేది అక్కడే అక్షరాభ్యాసం చేసేది ఆమె సన్నిధిలోనే .అన్నప్రాసన జరిగేది ఆమె కౌగిలిలోనే. శృంగారంలో నడకలు నేర్చుకునేది ఆమె చిటికెనవేలు పట్టుకునే. ఆలస్యం చేయకు. రేపే అడిగెయ్."
"మరి ఒప్పుకుంటుందా?"
"ఎవరైనా వెళ్ళి అడిగితే ఒప్పుకోకపోవటమనేది ఇంతవరకు జరగలేదు. ఒకరు అన్నదానం చేస్తే, ఇంకొకరు విద్యాదానం చేస్తారు. మరికొందరు వస్త్రదానం చేస్తారు. బాగా బలిసినవాళ్ళు సువర్ణదానం చేస్తారు మరి మన చంద్రత్త పడకదానం చేస్తుంది.
కాబట్టి సందేహపడకుండా దైర్యంగా వెళ్ళి అడిగెయ్. ఓ నవ్వు నవ్వి 'రా అల్లుడా' అంటూ నీ చిటికెనవేలు పట్టుకుంటుంది......" అన్నాడు.
"ట్రైనింగ్ బాగా ఇస్తుందా?" రమణకి ఇంకా చాలా సందేహాలు వున్నట్టున్నాయి.
" "బ్రహ్మాండంగా. మన ఊర్లో ఈమాత్రం కాపురాలన్నా సజావుగా నిలబడి వున్నాయంటే అదంతా చంద్రత్త చలవే" అన్నాడు.
"డబ్బు ఏమైనా అడుగుతుందా?"
"ఛీఛీ! అలాంటి మాట ఆమె ఎదురుగా ఎత్తేవ్. శృంగారం కాదు కదా చీపురు తిరగేస్తుంది. చిల్లి గవ్వకూడా నీనుంచి ఆశించదు హాయిగా అద్భుతంగా ఎంజాయ్ చేయాల్సిన ఆ విషయాన్ని డబ్బుతో ముడిపెట్టడాన్ని సహించదు. పైగా ఆ మాట అనే మగాడిని అసహ్యించుకుంటుంది కూడా. కాబట్టి అలాంటి ప్రస్తావన చేయకు."
"సరే, రేపే వెళ్ళి అడుగుతాను"
"అలా చేయ్. ఇదివరకు ఆమె దగ్గర ట్రైనింగ్ పొందినవాళ్లంతా కూడా పెళ్ళాలదగ్గర గొప్పగా యోగ్యతాపత్రాలు పొందినవాళ్ళే. సో - గో అహెడ్" అని యోగీంద్ర రమణ భుజం తట్టాడు ధైర్యం చెబుతున్నట్లుగా.
చిన్న బ్యాటరీ వెలుగు దారంట పాములాగా పాకుతుంటే దాని ననుసరించి చంద్రరేఖ నడుస్తోంది. అప్పుడు మసక చీకట్లే అయినా ఆమె మెరిసిపోతోంది. ఆమె అందం అలాంటిది.
ఆమె ముఖం చీకట్లను చిన్నబుచ్చడానికి చందమామను అతికించుకున్నట్లు వుంటుంది. సంపెంగపూలను తమాషాగా ఏడిపించడానికి దేవుడు ఆమె ముక్కును తయారుచేసినట్టు అంత అందంగా కొనదేలి వుంటుంది. మన్మధుడి చేతుల్లోని విల్లును ఆటపట్టించడానికే ఆమె నడుం అంత సన్నగా, నాజూగ్గా వుంటుంది.
ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే పనసపండులో ఆపిల్ ముక్కల్ని కూరి వంచదారజీరాలో వూరబెట్టినట్టు - అందంలో సెక్సీతనాన్ని దట్టించి పరువంతో నానబెట్టినట్టు ఆమె అద్భుతంగా వుంటుంది.
అలాంటి చంద్రరేఖ వయసెంతంటే లెక్కల్లో మహాతెలివైనవాడు అని అనిపించుకున్న వాడికి కూడా కొద్దిగా కష్టమైన పనే. అయితే ఆమె ఖచ్చితంగా ముగ్ధమాత్రం కాదు. అమ్మాయని భ్రమ పడవచ్చు కానీ అమ్మాయి కూడా కాదు -ప్రౌఢ. మహావుంటే ముప్పై అయిదేళ్ళు వుంటాయేమో. కుర్రకారు 'అత్త' అంటుంటారు. కాస్తంత చదువుకున్న వాళ్ళయితే 'ఆంటీ' అని పిలుస్తుంటారు.
ఆమెకి ఇరవై అయిదేళ్ళప్పుడు పెళ్ళవడంతో ఆ వూరికి కోడలుగా వచ్చింది. ఆమె అందం ఏం చేసుకోవాలో తెలియకో, మరి అంత అందమైన దానిని ఎలా భద్రపరచుకోవాలో అనే భయంవల్లో ఆమె భర్త పెళ్ళయిన రెండేళ్ళకి చెప్పకుండా ఇల్లొదిలి పారిపోయాడు.
దాంతో భర్తను వెదుక్కుంటూ ఆమె కూడా బయల్దేరింది. కాశీ నుంచి కన్యాకుమారి వరకు వెదికిందిగానీ మొగుడు ఎక్కడా కనిపించలేదు.
ఆ బాధలో, వేదనలో తిరిగి వూరికి రావాలనిపించక కన్యాకుమారిలో వున్న ఓ తెలుగు డాక్టర్ ఇంట్లో పనిమనిషిగా చేరుకుంది. ఆమెలోని జిజ్ఞాసను, దేన్నైనా ఆకళింపు చేసుకునే మేధస్సును కనిపెట్టి ఆ డాక్టర్ ఆమెకు చదువు చెప్పించాడు నర్స్ గా చేశాడు.
రెండేళ్ళపాటు అక్కడే వుండిపోయింది.
ఈలోగా డాక్టర్ చనిపోవడంతో తిరిగి వూరికి చేరుకుంది. ఉన్న ఇల్లును రిపేరు చేసుకుంది.
వూరికి దగ్గర్లోనే వుండే ఓ పూసల ఫ్యాక్టరీలో చిన్న ఉద్యోగం సంపాదించింది.
పూసలు కుట్టే స్త్రీల మీద అజమాయిషీచేసే ఆ ఉద్యోగంవల్ల నెలకు ఆరువందలు వస్తాయి.
