అతను వెళ్తుంటే తలుపేసుకుంటూ అనుకున్నాను.

    ఒక్కొక్కరే ఈ మెట్లు దిగి...ఇలాగే చీకట్లో మాయమయ్యారు. నేను వాకిలిదాకా వచ్చి ఇలాగే సాగనంపాను.

    ప్రసూతివైరాగ్యం...శ్మశాన వైరాగ్యంలాగా నాకు ప్రేమ వైరాగ్యం కలిగింది.

    ప్రేమలో ఓడిపోయినప్పుడు కలిగేది!...ఇంకెవడొచ్చినా తలుపు తీయను. తలుపు తెరిచి ఆహ్వానించి ఆపైన పడే వేదన నాకింక వద్దు! అసలు జీవితంలో ఇంకో మగాడే వద్దు. ఇంతవరకు జరిగిపోయిన ఈ అనుభవాలు చాలు... ఈ ప్రేమలు చాలు!

    తలుపుకి వీపు పెట్టి ఆనుకుని నిలబడ్డాను.

    నా కళ్ళనుండి రెండు కన్నీటిబొట్లు జారిపడ్డాయి!

    నేను కదలబోతుండగా...

    "టక...టక..." తలుపుమీద చప్పుడైంది.

    ఇంత రాత్రివేళప్పుడు ఎవరూ?

    చేయి చాచి తలుపు తీయడానికి ఒంట్లో శక్తి మొత్తం కూడగట్టుకోవలసి వచ్చింది.

    ఓరగా తీసి తల బైటపెట్టి "ఎవరూ?" అన్నాను.

    ఆ నిశీధిలో ఓ ఆకారం...

    "ఆముక్తా...నేనే...గుర్తుపట్టు చూద్దాం!" అన్నాడు.

    నేను పరీక్షగా చూశాను. వెన్నెల చారపడి అతని ముఖం ఇప్పుడు స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది.

    "నేను శివని...నీకు బాదంకాయలిచ్చేవాడ్ని చిన్నప్పుడు జ్ఞాపకం లేదూ!" అంటున్నాడు.

    ఆ మాటలు విని నా గుండె కొట్టుకునే వేగం అకస్మాత్తుగా పెరిగిపోయి ఆ శబ్దం ప్రతిధ్వనిస్తోందా అన్నట్లు బయట కీచురాయి అరుస్తోంది.

    "తలుపు తీయవా? నన్ను లోపలికి రానియ్యవా?" అని అడుగుతున్నాడతను.

    ఏం చెయ్యనూ? ఇందాకేగా గట్టిగా నిర్ణయించుకున్నానూ... తలుపు తీయొద్దనీ!

    వేయబోవని తలుపు తీయమంటూ పిలుపు...
    రాధకెందుకో నవ్వు గొలుపూ...
    నీలోనా నాలోన నిదురపోయే వలపు
    మేలుకుంటే లేదు తలపూ...

    అన్న కృష్ణశాస్త్రిగారి గేయం గుర్తొస్తోంది!

    శివ బయట గుమ్మం దగ్గరే నిలబడ్డాడు.

    నేను తలుపు తీయనా వద్దా?

                                  *  *  *

    నెమ్మదిగా తలుపు తెరిచాను....

    చీకటి ముడుచుకుని వెలుతురు విచ్చుకుంది.

    ముగ్గు పెట్టడానికి అడుగు ముందుకి వెయ్యబోయి అంతలో ఆశ్చర్యంగా ఆగిపోయాను.

    ఆ ప్రత్యూషంలో అతను వరండా అంచున వాకిటివైపు మొహం పెట్టి కూర్చుని ఉన్నాడు.

    "రాత్రి నుండీ ఇక్కడే వరండాలోనే ఉన్నావా?" అరిచినట్లుగా అడిగాను.

    అతను నెమ్మదిగా నా వైపు తిరిగాడు.

    అతను శివకాదు...శ్యాంసుందర్!!!

    "మీరా?" అన్నాను.

    "అవును ముక్తా...జీవిత భాగస్వామిని నమ్మించి మోసం చెయ్యలేని మీ నిజాయితీ నాకు అర్థమైంది. అందుకు కొద్ది సమయం పట్టింది...అంతే! ఇప్పుడు పరిపూర్ణమైన ఇష్టంతో మిమ్మల్ని నా జీవితంలోకి మనస్ఫూర్తిగా ఆహ్వానిస్తున్నాను. నాతో కలిసి జీవన ప్రయాణం చెయ్యడానికి మీరు సిద్ధమేనా?" స్వచ్చమైన నవ్వుతో అడిగాడు.

    ఉషోదయం ఇంత అందమైన ఆహ్వానం పలుకుతుందని నేను అనుకోలేదు. జాచిన అతని చేతిని అందుకోడానికి అడుగు ముందుకి వేశాను...

    "నిశి నీలి పెదవిపై నిట్టూర్పుగా ప్రాకి
    తొలిప్రొద్దు చెరగులో పలకరింతగా సోకి
    తొలి వియోగిని నేనె!
    తొలి ప్రేయసిని నేనె!

                            * శుభం *