రారా కన్నా రారా నా చిన్నా అంటూ

అమ్మ కమ్మగా పిలుస్తుందే కాని

పడీలేస్తూ పరుగుపరుగున వస్తున్న

ఆ చిన్నారికి అమ్మ దూరదూరంగా వెళ్తుందే కాని

ఎందుకో ఎప్పటిలా ముందుకు రావడంలేదు

ముద్దు పెట్టుకోవడం లేదు,లాలి పాడడం లేదు

బుజ్జగించడంలేదు, బువ్వపెట్టడంలేదు

ఒడిలో పడుకో బెట్టుకొని చనుబాలనివ్వడంలేదు

గుక్కపెట్టి ఏడుస్తున్నా ఎత్తు కోవడం లేదు

ఎదకు గట్టిగా హత్తుకోవడంలేదు

అమ్మకేమైందో ఆ పసి పాపకు అర్థం కావడం లేదు

ఆమె ఆసుపత్రిలో నర్సుగా రాత్రింబవళ్ళు

కరోనా పేషెంట్ల చుట్టే తిరుగుతూ

నిద్రాహారాలు మాని నిస్వార్థంగా

సేవలు చేస్తున్న ఆ కన్నతల్లికి

ఆ తెల్లని తల్లి దేవతకు తెలుసు ఎక్కడ కరోనా వైరస్

ఆ అమాయకపు చంటిపిల్లకు అంటుకుంటుందోనని 

ఐతే ఏడుస్తున్న తన బిడ్డను ఎత్తుకోలేక

తనపాలు బిడ్డకు పట్టలేక

ఒళ్ళో పడుకోబెట్టుకొని ఆడించలేక

ఎత్తుకొని ఎదకు హత్తుకోలేక,పోయినందుకు

ఆ తల్లి మనసు ఎంతగా తల్లడిల్లిందో

తానొక్కతే ఒంటరిగా ప్రక్కగదిలో పడుకున్నప్పుడు

ఎంతగా క్షోభకు గురైందో ఎన్ని రాత్రులు నిద్రలేకుండా

గడిపిందో ఎవరికి తెలుసు ఆ తెల్లనిచల్లనితల్లికి తప్ప

ఒకవైపు ఆసుపత్రిలో వుద్యోగం

ఒకవైపు శ్వాస అందక  కొనవూపిరితో 

కొట్టుమిట్టాడుతున్న కరోనా రోగులు

ఒకవైపు కన్నబిడ్డ అమ్మకోసం,అమ్మపాల కోసం

అమ్మ స్పర్శ కోసం, అమ్మ వెచ్చని ఒడికోసం

ఎంతగా తపిస్తున్నా, ఉద్యోగమే ఊపిరిగా

తన ప్రాణాలను,తన బిడ్డ ప్రాణాలన ఫణంగా పెట్టి

ఎన్నో బాధలను, పంటికింద బిగబట్టి

ఎన్నో కన్నీటి వర్షాలను, కనురెప్పలచాటున దాచుకొని

ఎన్నో ఆవేదనా అగ్నిపర్వతాలను

గుండెల్లో గుట్టుగా దాచుకొని, చిరునవ్వుతో 

కరోనా రోగులకు సేవలందిస్తున్న

ఆమె తల్లికాదు, కరోనా రోగుల పాలిట కల్పవల్లి

దేవతలకే దేవతైన ఆ తెల్లనిచల్లనితల్లికి 

వందనాలు, శతకోటి వందనాలు, పాదాభివందనాలు.

(తనపాలకు బదులు డబ్బాపాలు పడుతున్న, పాపకు దూరంగా వుంటున్న, గాంధీ ఆసుపత్రిలో వుద్యోగం చేస్తున్న, ఓ నర్సు గురించి టీవీలో చూసి చలించి వ్రాసిన కవిత)