పంచుకుంటే నష్టపోయేది లేదు!

అది హిమాలయాలకు దగ్గరలోని ఒక పల్లెటూరు. ఆ ఊరిచివర ఒక ఆశ్రమం ఉండేది. ఒక రోజు ఊరిలోని రైతు ఆ ఆశ్రమంలోకి ప్రవేశించాడు. నేరుగా అక్కడ ఓ చెట్టు కింద ధ్యానం చేసుకుంటున్న సాధువు దగ్గరకి వెళ్లాడు. కళ్లు తెరిచి చూసిన సాధువుకి రైతు, రైతు చేతిలో యాపిల్‌ పళ్లు కనిపించాయి.

‘స్వామీ నేను ఎప్పుడు ఈ ఆశ్రమంలోకి అడుగుపెట్టినా మీరు నన్ను ఆదరంగా చూసేవారు. నా సమస్యలని విని సానుకూలమైన పరిష్కరాలు చెప్పేవారు. పంటలు సరిగా పండక నాకు నష్టం వచ్చినప్పుడు నా ఆకలిని తీర్చేవారు. నేను నాటిన యాపిల్‌ చెట్లు ఈసారి విరగకాశాయి. మీరు నా పట్ల చూపించిన అభిమానానికి కృతజ్ఞతగా వాటి పళ్లను మీకు ఇవ్వాలనుకుంటున్నాను. కాదనకండి!’ అంటూ సాధువు చేతిలో పళ్లని ఉంచి వెళ్లిపోయాడు.

రైతు తన పట్ల చూపిన కృతజ్ఞతకి సాధువు మురిసిపోయాడు. ‘తన గురువుగారు చూపిన సన్మార్గంలో నడవడం వల్లనే కదా, ఇలాంటి జనానికి తన పట్ల గౌరవం ఏర్పడింది!’ అనుకున్నాడు. వెంటనే తన దగ్గర ఉన్న పళ్లను గురువుగారికి ఇవ్వాలని అనిపించింది. గురువుగారి గదిలోకి ప్రవేశించి ఆయన పాదాల దగ్గర యాపిల్‌ పళ్లను ఉంచి జరిగిందంతా చెప్పాడు. తన శిష్యుడు ప్రయోజకుడు కావడం చూసి గురువుగారికి ముచ్చట వేసింది. అంతకుమించి, అతనికి లభించిన బహుమతిని తన పాదాల దగ్గర ఉంచడం చూసి సంతోషం కలిగింది.

అంతలో గురువుగారికి ఆశ్రమంలోని ఇతర శిష్యులు కూడా గుర్తుకువచ్చారు. వారిలో ఒక శిష్యుడు పాపం వారం రోజుల నుంచీ విపరీతమైన జ్వరంతో బాధపడుతున్నాడు. వెంటనే ఆ శిష్యుని గదిలోకి ప్రవేశించారు గురువుగారు. గురువుగారి రాకతో శిష్యుడు పరమానందభరితుడయ్యాడు. ఆయన పరామర్శనీ, దాంతోపాటుగా అందించిన యాపిల్‌ పళ్లనీ చూసేసరికి అతని రోగం సగం తగ్గిపోయినంత ఓపిక వచ్చేసింది.

ఆ యాపిల్ పళ్లని చూస్తూ కూర్చున్న శిష్యుడికి రోజూ తన బాగోగులు చూసుకునే వంటవాడు గుర్తుకువచ్చాడు. పాపం ఆ వంటవాడు తనకి ఏ ఆహారం సరిపడుతుంది, ఎలాంటి పథ్యం చేయాలి అన్న విషయాలను చాలా శ్రద్ధగా గమనించేవాడు. శ్రమ అనుకోకుండా తనకి రోజూ ప్రత్యేకంగా వంట చేసేవాడు. వెంటనే తన కృతజ్ఞతకి గుర్తుగా శిష్యుడు వంటగదిలోకి వెళ్లి వంటవాడి చేతిలో యాపిల్ పళ్లని ఉంచాడు. యాపిల్‌ పళ్లని చూసిన వంటవాడికి నోట మాట రాలేదు. ఏదో ఆశ్రమంలో ఉంటూ నలుగురితో పాటుగా పొట్ట నింపుకుందామని అనుకున్నాడు కానీ, వారు తనని ఇంత గౌరవంగా చూసుకుంటారని అనుకోలేదు. యాపిల్ పళ్లదేముంది! తాను ఎప్పుడూ తినేవే! కానీ ఈసారి చేతికి వచ్చిన పళ్లు చాలా అపురూపమైనవి. అవి తన పట్ల ఓ సాధువు చూపిన అభిమానానికి గుర్తు. అందుకనే వాటిని తన ఇంటికి తీసుకువెళ్లి కొడుకు చేతిలో పెట్టాడు. రోగంతో బాధపడిన శిష్యుడికి తను చేసిన సేవ గురించి చెబుతూ ‘నువ్వు కూడా నాలాగా ఇతరుకు సాయపడే గుణాన్ని అలవర్చుకోవాలి’ అంటూ భుజం తట్టాడు.

‘తండ్రి చెప్పింది నిజమే కదా!’ అనిపించింది కొడుకుకి. ఒకసారి తమ గతాన్నంతా అతను నెమరువేసుకున్నాడు. ఏడాది క్రితం తమ కుటుంబం కటిక దరిద్రంలో ఉండేది. వంటవాడి ఇంట్లో వండుకునేందుకు గింజలే లేవయ్యే! అలాంటి పరిస్థితుల్లో తమ ఇంటికి వచ్చిన ఓ సాధువు తన తండ్రిని తీసుకువెళ్లి వాళ్ల ఆశ్రమంలో చేర్పించాడు. ‘ఈ రోజున తను వేళకి ఇంత తినగలుగుతున్నాడంటే ఆ ఆశ్రమం చలవే!’ అనుకున్నాడు కొడుకు. వెంటనే ఆశ్రమం వైపు బయల్దేరాడు. అక్కడ పదులకొద్దీ సాధువులు తిరుగుతున్నారు. కానీ ఆ రోజు తన తండ్రికి సాయం చేసిన వ్యక్తిని మాత్రం స్పష్టంగా గుర్తుపట్టాడు కొడుకు. పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్లి పళ్లని అతని చేతిలో పెట్టాడు. ఆ సాధువు ఎవరో కాదు.... పళ్లని గురువుగారి పాదాల చెంత ఉంచినవాడే! సంతోషాన్ని ఒకరితో పంచుకోవాలనుకుంటే, అది తిరిగి ఎలా తన దగ్గరకే వస్తుందో సాధువుకి అర్థమైపోయింది. పంచుకునే గుణంలో ప్రతి ఒక్కరి మనసూ తృప్తి చెందుతుందని తెలిసిపోయింది.

- నిర్జర.