ఉదయం 8 గంటలైంది. దీప యూనిఫాం వేసుకుని, బూట్లు కాళ్ళకి తొడుక్కుని, స్కూల్ బ్యాగ్ భుజానికి తగిలించుకుని “డాడీ... నే రెడీ!” అంది పోలీస్ కమీషనర్ లింగారావ్ తో. శ్రీలక్ష్మి పరుగున వచ్చి దీపని కౌగిలించుకుంది. “అమ్మా... దీపా... నువ్వు స్కూలు కెల్లొద్దమ్మా... ఇంట్లోనే చడువుకోమ్మా....” అంది కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంటూ. “లేదు మమ్మీ ... నేను స్కూలు కెళ్ళకపోతే టీచర్ తంతుంది” అంది దీప. “కానీ నువ్వు స్కూలు కెళ్ళితే నిన్ను వాళ్ళు చంపేస్తారమ్మా.” “శ్రీలక్ష్మి! చిన్నపిల్లతో ఏంటా మాటలు?!” దీపకేం కాదని నేను చెప్తున్నాగా” అంటూ మందలించాడు లింగారావ్. శ్రీలక్ష్మి గబగబా అక్కడున్న దేవుడి పటం దగ్గరికి చెంగున గెంతి వెళ్ళింది. కమీషనర్ లింగారావ్ గుండెల్లో రాయి పడింది.

శ్రీలక్ష్మి చేతులు జోడించింది. “స్వామీ వెంకటేశ్వరా.... ఏడు కొండలవాడా... మా పాప స్కూలు నుండి క్షేమంగా తిరిగివస్తే నీకు మా ఆయన.....” ఆమె ఇంకా ఏదో చెప్పబోతుంటే లింగారావ్ ఒక్కసారిగా శ్రీలక్ష్మి దగ్గరికి లాంగ్ జంప్ చేసి ఆమె ఇంకేం అనకుండా చేత్తో నోటిని నొక్కేశాడు. “ఇంకొక్క ముక్క అన్నావంటే పీక పిసుకుతా ... నీకు హామీ ఇస్తున్నాగా... మన దీపకి ఏం కాదు.... టైట్ సెక్యూరిటీ ఎరేంజ్ చేశా... నువ్వే చూడు...” అన్నాడు లింగారావ్. అందరూ బయటికేళ్ళారు. బయట అరడజను మంది పోలీసుల్తో జీపు రెడీగా వుంది. అందరి చేతుల్లో గన్స్! “చూశావ్ కదా... వీళ్ళు దీపని స్కూలుకి తీస్కేళతారు...... స్కూలు అయిపోగానే అక్కడినుండి యింటికి తీసుకొస్తారు” శ్రీలక్ష్మితో చెప్పాడు కమీషనర్ లింగారావ్. శ్రీలక్ష్మి మనసు కాస్త నిమ్మలించింది. దీప మమ్మీ డాడీలకి టాటా చెప్పి జీపెక్కింది. డ్రయివర్ జీపుని స్టార్ట్ చేశాడు.

“సార్.... మాకేం ఫర్వాలేదు కదా?” ఆ అరడజను మంది కానిస్టేబుల్స్ లో ఒకడు భయం భయంగా కమీషనర్ లింగారావ్ ని అడిగాడు. కమీషనర్ లింగారావ్ ఆ కానిస్టేబుల్ కి ఏ సమాధానం చెప్పలేదు. అతను శ్రీలక్ష్మి వంక ఇబ్బందిగా చూశాడు. శ్రీలక్ష్మి భర్త వంక కోపంగా చూస్తుండగా జీపు కదిలి ముందుకు వెళ్ళింది.

*** *** *** *** ***

ఆ కాలనీలో...... ఒక యింటి కాంపౌండ్ వాల్ దగ్గర... సందు మొదట్లో నక్కి మెయిన్ రోడ్డు వంక చూస్తున్నాడు మంగులు. అతని వెనకాలే వీరూ కూడా నక్కాడు. “దీప స్కూలు కి ఈ రూట్ లోనే వెళ్తుంది కదూ?” అడిగాడు మంగులు. “అవును బాస్! ఏంటి బాస్ మీ నోట్లోంచి పరపరా శబ్ధం వస్తుంది?! టైం పాస్ గా తినడానికి మీరు కూడా అప్పడాలు గానీ తెచ్చుకున్నారా?” అడిగాడు వీరూ. “కాదు.... నేను కోపంతో పళ్ళు నుర్తున్నా.... ఇంకోసారి ఇలాంటి పిచ్చి ప్రశ్నలేస్తే పళ్ళు పీకుతా!!” అంటూ మళ్ళీ పళ్ళు పరపరా నూరాడు మంగులు. అతని దృష్టి మొత్తం మెయిన్ రోడ్డుమీదే వుంది. అయిదు నిమిషాలు గడిచాయి. “ఏంటి.... ఆ పిల్లని స్కూలు కి తీసుకెళ్ళే ఆటో ఇంకా రాదేం?” అని గజదొంగ మంగులు అంటుండగానే ఆ వైపుగా వెళుతున్న పోలీసు జీపు, వాళ్ళ మధ్యన కూర్చున్న దీప వాళ్ళిద్దరికీ కనిపించింది.

“ఓ ...”బాధగా జుట్టు పీక్కున్నాడు మంగులు. “ఒరేయ్ వీరూ ఓ కొవ్వొత్తి ముట్టించరా” అన్నాడు. “సారీ బాస్ .... మీరు రోడ్డుమీద శపథం చేస్తారని అనుకోలేదు. అందుకే నేను కొవ్వొత్తులు తేలేదు..... ఈ పూటకి కొవ్వొత్తులు లేకుండానే అడ్జస్టయిపోండి బాస్!” అన్నాడు వీరూ. “నో ... ఈ మంగులు సంప్రదాయాల్నీ, కట్టుబాట్ల నీ ఎన్నటికీ మర్చిపోడు. మన డెన్ కెళ్ళాకే శపథం చేస్తా! కానీ నువ్వో విషయం గుర్తుంచుకో.... ఇంకముందు ఎప్పుడు, ఎక్కడ, ఏ శపథం చేయాల్సి వస్తుందో నాకే తెలీదు. అందుకే నీ వెంట ఎప్పుడూ కొవ్వొత్తులు తెచ్చుకో తోట్టినాయాలా!” “అలాగే బాస్!” అని వీరూ సమాధానం చెపుతుండగా ఇంటి కాంపౌండ్ లోపలినుండి ఎవరో విసిరిన ఎంగిలి విస్తరాకులు మంగులుమీద పడ్డాయి. “ఆ.....” అని బాధగా అరిచి వీరూ వంక చూశాడు మంగులు. “నా దగ్గర కొవ్వొత్తులు లేవు బాస్. మీరిప్పుడు శపథం చెయ్యలేరు.” అన్నాడు వీరూ. “ఆ.....” అని బాధగా అరుస్తూ మరోసారి జుట్టు పీక్కున్నాడు మంగులు. *** **** **** **** ****