అదే రాత్రి.... పోలీస్ స్టేషన్ లో.... “వాడు కక్కాడా లేదా?” ఇన్స్ పెక్టర్ అప్పారావ్ హెడ్ కానిస్టేబుల్ రాంబాబుని అడిగాడు సెల్ లో దొంగని చూపిస్తూ. “ఎలా కక్కుతాడు, ఏం కక్కుతాడు సార్..... పొద్దున్నుండీ తినడానికి వాడికి మనమేం ఇవ్వలేద్సార్” బుర్ర గోక్కుంటూ అన్నాడు రాబాబు. “ఏం... జోకులేస్తున్నావా?” క్రూరంగా రాంబాబు వంక చూస్తూ అన్నాడు కానిస్టేబుల్ అప్పారావ్. “నేనంటున్నది నిజం కక్కేడా లేదా అని.” “వాడు బండోడు సార్! లాఠీలతో కొట్టాం, కళ్ళలో కారం ముద్దలు కూరాం... ఏం చేసినా వాడు నిజం చెప్పడం లేదు సార్” అన్నాడు కానిస్టేబుల్ చిన్నారావ్. “మీరేం చేస్తారో నాకూ తెలీదు. వాడితో నిజం చెప్పించాలి..... అంతే” అన్నాడు ఇన్స్ పెక్టర్ అప్పారావ్.

రెండు క్షణాలు ఆలోచించిన రాంబాబు “సార్... గుడ్ ఐడియా!” అన్నాడు. “ఏంటది?” అడిగాడు ఇన్స్ పెక్టర్. రాంబాబు ప్యాంట్ జేబులోంచి ఓ కట్ట కాగితాలు తీశాడు. “ఏంటది?” ఇన్స్ పెక్టర్ మొహంలో ఆశ్చర్యం. “మీరే చుడండి సార్.... ఒరేయ్ చిన్నారావ్ నువ్వుకూడా రా..... అన్నాడు రాంబాబు సెల్ వైపు అడుగులువేస్తూ. చిన్నారావ్ అతన్ని అనుసరించాడు. రాంబాబు సెల్ తాళం తీశాడు. ఇద్దరూ లోపలికి వెళ్ళారు. ఇద్దర్నీ సెల్ లోని దొంగ జంగయ్య నిర్ల్యక్షంగా చూశాడు. రాంబాబు తన చేతిలోని కాగితాల్లో సగం చిన్నారావ్ చేతికిచ్చాడు. వాటిలో ఒక కాగితం కాస్త చదివిన చిన్నారావ్ సంతోషంతో కెవ్వున అరిచాడు. “ఇప్పుడు వీడు నిజం చెప్పక చస్తాడా?” అన్నాడు. ఇన్స్ పెక్టర్ అప్పారావ్ తన సీట్లో కూర్చునే జరుగుతున్న తతంగం కుతూహలంగా గమనిస్తున్నాడు.

“ఏరా..... నువ్వు దొంగిలించిన నగలు ఎక్కడ దాచావో చెప్తావా లేదా?” రాంబాబు జంగయ్యని అడిగాడు. “అయ్యబాబోయ్... నేనసలు దొంగతనమే చెయ్యలేదంటే నగలు ఎక్కడ దాచావని అడుగుతారేంటి?” నెత్తిన చెయ్యి పెట్టుకుంటూ అన్నాడు జంగయ్య. “ఓహో... అయితే చెప్పదల్చుకోలేదన్న మాట....!” రాంబాబు జంగయ్య వంక చిలిపిగా చూస్తూ అన్నాడు. “నాకు తెలీదు బాబూ.... తెలిస్తే చెప్పనా?” అన్నాడు జంగయ్య. “అలాగయితే నీ ఖర్మ” అంటూ రాంబాబు తన చేతిలోని కాగితాలు విప్పదీశాడు చదవడానికి. “ఇవేంటో తెల్సా....? కవితలు!! మా కాలనీలో ఓ నీచ నికృష్ట కవి వీటిని రాశాడు..... ఇవి నీకు చదివి వినిపిస్తే దెబ్బకి దార్లోకి వస్తావ్” అన్నాడు. “వినిపించండి సార్... కవితలు నేనెప్పుడూ విన్లేదు” హుషారుగా అన్నాడు జంగయ్య. “చావడానికంత తొందరెందుకూ? కాస్త ఓపిక పట్టు!” అన్నాడు చిన్నారావ్ జంగయ్యతో. రాంబాబు గొంతు సవరించుకుని ఓ కవిత చదవడం మొదలు పెట్టాడు. “అదిగదిగో పిల్లి ఆకాశంలో జాబిల్లి గోడమీద బల్లి మా ఊరు సత్తుపల్లి....” ఆ వెంటనే జంగయ్య హుషారుగా అందుకని ఇలా అన్నాడు. “భాలేవాడిని కన్నది నీ తల్లి... ఇట్టా ముగిస్తే బాగుంటుంది కద్సార్?!”

“నీ బొందలా వుంటుంది” జంగయ్యతో అని “ఇప్పుడు నువ్వు మరింత నీచ నికృష్టమైన కవిత వీడికి వినిపించు” అన్నాడు చిన్నారావ్ తో రాంబాబు. చిన్నారావ్ తన చేతిలో వున్న కవితల్లో ఒకదానిని చదవడం మొదలుపెట్టాడు. “పార్కులో లవ్వు ప్రియురాలి నవ్వు ఒంట్లో కొవ్వు కరెంటు షాకు జివ్వు నలిగిపోయిన పువ్వు రోడ్డుమీద గోతులు తవ్వు....” వెంటనే రాంబాబు మరో కవిత అందుకున్నాడు. డాని తర్వాత చిన్నారావ్... ఆ తర్వాత మళ్ళీ రాంబాబు...... ఇలా ఒకరి తర్వాత ఒకరు కవితలు వర్సబెట్టి చదవడం మొదలు బెట్టారు. “ఓ... క్” డోక్కున శబ్ధం. “హాయ్...హాయ్... కక్కుతున్నాడు – కక్కుతున్నాడు” సంబరంగా అన్నాడు చిన్నారావ్. “తర్వాత అసలు నిజాన్ని కక్కుతాడు” అన్నాడు రాంబాబు హుషారుగా. ఆ ప్రక్కన కూర్చున్న ఇన్స్ పెక్టర్ అప్పారావ్ మండిపడ్డాడు. “మీ బొంద... ఆ కక్కిన శబ్ధం నాది..... మీరు, వాడిని కాదు... నన్ను హింస పెడ్తున్నారు..... మీ కవితలు ఆపకపోతే ముందు మిమ్మల్ని లాఠీలతో కుళ్ళబొడుస్తా.”