"మీరు సంశయించాల్సిన అవసరం లేదు ఆదిత్యా! నేను మాటలకు కట్టుబడి వుంటాను."
    
    అక్కడ గాలి గడ్డకట్టుకుపోయింది.
    
    "ఏది అడిగినా కాదనరుగా?" ఆదిత్య రెప్పలార్పకుండా చూశాడు.
    
    "మీ ఇష్టం" అంది ప్రణయ తొణక్కుండా.
    
    "మిస్టర్ ఆదిత్యా! నిజానికి ఇది బాహాటంగా జరిగిన క్విజ్ పోటీ కాదు. మన పోటీ న్యాయనిర్ణేయతగా మూడో మనిషి లేడిక్కడ. అంటే ఏ ఈనాలుగు గోడల మధ్యా వున్నది మనిద్దరం మాత్రమే. మన ఒప్పందం ప్రకారం ఓడిన మనిషి గెలిచినవాళ్ళకి తన దగ్గరున్నది ఇవ్వాలి. ఓడిన నేను ఆ మాటకి కట్టుబడి నా దగ్గర వున్నదేదైనా మీకు యివ్వటానికి సిద్దమే!"
    
    ఆ జవాబులో చాల చాలా బోధపడింది ఆదిత్యకి. అయినా సందిగ్ధంగా నిలబడిపోయాడు.
    
    "ఏమిటంత ఆలోచిస్తున్నారు?" అడిగింది ప్రణయ..." అంత హామీ ఇచ్చాక కూడా ఏం తీసుకోవాలో తెలీడం లేదా?"
        
    "ప్రణయా!" నిశ్చలంగా అన్నాడు. "చాలా కావాలని వున్నా, మీ దగ్గర నేను వెలకట్టలేనివి చాలా వున్నాయని తెలిసినా, ఏది ముందడగాలో తెలీక ఆందోళన పడుతున్నాను."
    
    "కానీ మీరు ఏదో ఒకటి అడిగి తీరాలి."
    
    "సరే" క్షణం ఆగి అన్నాడు- "ఓ కప్పు కాఫీ ఇవ్వండి."
    
    "వ్వాట్?" అర్ధంకానట్టుగా చూసింది- "ఇంత అల్పసంతోషిలా మాట్లాడుతున్నారేం? ఇచ్చే మనిషి విలువనుబట్టి మీరు అడగాలి ఆదిత్యా!"
    
    "కాని పుచ్చుకునేవాడికి అర్హత వుండాలి."
    
    "మీరు అర్హులని పందెంలో గెలిచినప్పుడే తేలిపోయిందిగా?"
    
    "వయసూ, తెలివీ, అందం వున్న అమ్మాయినుంచి కొన్ని అడగలేము ప్రణయా!"
    
    "కానీ కాఫీ కోసమే అయితే ఇంత హంగామా అవసరంలేదుగా?"
    
    "ఇప్పటికిది చాలు" అన్నాడు.
    
    భుజాల్ని కదిపింది ప్రణయ అదోలా నవ్వుతూ.
    
    ఉక్రోషం ముంచుకొచ్చింది ఆదిత్యకి. "అసలు నేనేం అడుగుతానని ఎక్స్ పెక్ట్ చేశారు?"
    
    "నేను అనుకున్నది ఏదైనాగానీ, మీరు అడిగింది చాలా తక్కువ ఆదిత్యా! దీన్ని బట్టి నాకు అర్ధమైంది ఒక్కటే..."
    
    "ఏమిటది?"
    
    "మీకు పుస్తక పరిజ్ఞానమే తప్ప ప్రపంచజ్ఞానం అంతగా లేదు."
    
    "కావచ్చు."
    
    "చొరవగల మనస్థత్వం లేని మనిషిగా మీరు రెండు రకాల వ్యక్తిత్వాల్ని ప్రదర్సిస్తున్నారు."
    
    నిశ్శబ్దంగా చూస్తున్నాడు.
    
    "అంటే మీ ఆలోచనలకీ, మాటలకీ పొంతన వుండదన్న మాట!"
    
    "ఎందుకలా అనుకున్నారు?"
    
    "ఏది అడిగినా కాదనరుగా అంటూ, మరేదో అడగబోతున్నానని సూచన మాటల ద్వారా అందించిన మీరు చాలా ఆత్మవంచన చేసుకుంటూ మంచివాడుగా చెలామణి కావాలని ఆలోచిస్తున్నారు."
    
    "అంతే తప్ప నేను మీ దృష్టిలో సహజంగా మంచివాడిని కాదన్నమాట" ఆదిత్యకి చిర్రెత్తుకొచ్చింది.
    
    "ప్రపంచంలో మంచివాళ్ళనిపించుకునే చాలామంది పిరికివాళ్ళే ఆదిత్యా!"
    
    "మంచితనం, పిరికితనం ఒకటికాదు ప్రణయా!"
    
    "థియరీ వదిలేయండి. ప్రాక్టికల్ గా అయితే నేను చెప్పింది నిజం. చేస్టిటీ ఈజ్ లాకాఫ్ అపల్చూనిటీ అన్న సూత్రం మీకు అక్షరాల వర్తిస్తుంది. అలా ఉడుక్కోకండి. రాత్రంతా మీకు ఇక్కడే వుండాలని వుంది. కాని భయం మీ ఆలోచనలని మీ చేష్టల ద్వారా ఎక్కడ వ్యక్తం చేస్తారో అన్న ఆందోళన అందుకే మనసులోని ఆలోచనల్ని అదిమిపెట్టి వట్టి కాఫీ అడిగి మీ సభ్యతని నిరూపించుకోవాలని ప్రయత్నిస్తున్నారు."
    
    నిజమే! ప్రణయ చెప్పింది అతడూ కాదనలేని సత్యం. కాని ఎలా అంగీకరించగలడని? ప్రణయ సైకాలజీ స్టడీపైన విపరీతంగా గౌరవం ఏర్పడుతున్నా బాహాటంగా ఒప్పుకోలేకపోయాడు.
    
    ఆదిత్య చూస్తుండగానే ఎదురుగా వున్న పాడ్ లోని ఓ కాయితం చింపి ఏదో రాసింది. ఓ కవరులో ఆ కాగితాన్ని వుంచి ఎన్వలప్ ని అతికించి అతడి కందించింది.
    
    "ఇది మీ దగ్గరే భద్రంగా వుంచుకోండి. రేపు మధ్యాహ్నందాకా అంటే మనం యూనివర్సిటీలో కలుసుకునేదాకా దీన్ని మీరు తెరవకూడదు. నా సమక్షంలో ఓపెన్ చేయాలి."
    
    ఈ పరీక్ష ఏమిటో అర్ధంకాలేదు ఆదిత్యకి. "సరే" అన్నాడు జేబులో వుంచుకుంటూ.
    
    అయిదు నిమిషాలలో కాఫీచేసి తీసుకొచ్చింది.
    
    "మీరు కోరిందిదేగా?" మరో చురక.
    
    "ఇప్పటికిదే."
    
    నవ్వేసింది ఆదిత్యని చూస్తూ "మరోసారి మరోటి అడగాలన్నా మీరు ఈ రోజులా నా పరీక్షకి సిద్దపడుతుండాలి."
    
    "నేను రెడీ!"
    
    "అంటే ఏది కావాలన్నా పోటీ తర్వాతే తీసుకుంటారన్నమాట!"
    
    "పోటీ తరువాతే కాదు ప్రణయా! పోటీలో గెలిచాక."
    
    "అలా అయితే మీరు నాకు ఎప్పుడూ ఇవ్వటమే తప్ప తీసుకోవడమంటూ వుండదు..."
    
    "నేను ఇక గెలవనని మీ వుద్దేశమనుకుంటాను."
    
    "అంతేగా?"
    
    "ఈరోజు గెలిచానుగా?"
    
    అరక్షణంపాటు కామ్ గా చూసింది. "గుర్తుందా నేనడిగిన ఓ ప్రశ్నకి మీరు జవాబు చెప్పలేకపోయారు. ఏమిటది?"