"ఊరుకోండి మాష్టారూ - ఎన్నాళ్ళు ఏడ్చినా యింతే....ముందు సంగతి చూడాలి. మీరు మంచంలో పడ్డారు. మరి యింక సరోజ తప్ప మరెవరున్నారు. ఆడపిల్ల అయినా మగపిల్లాడైనా ఆదుకోవాల్సింది ఆ అమ్మాయే గదా..." ఆంజనేయులుగారు ఓదార్చుతూ ధైర్యం చెప్పారు.
    "అవును, యింక మాకు దిక్కు సరోజే!... కాని... అది ఆడపిల్ల, ఎన్నాళ్ళు పెళ్ళి కాకుండా వుంటుంది? ఏం పెట్టి చేయను పెళ్ళి? దానిగతి ఏమిటి, మా గతి ఏమిటి?...నాయనా రామం. మమ్మల్ని యీ గతికి వదిలేసి వెళ్ళి పోయావా బాబూ!" ఆయన వెక్కి వెక్కి ఏడ్చారు.
    సరోజ గుడ్ల నీరు కుక్కుకుని అవతలికి వెళ్ళి పోయింది. "అన్నింటికి ఆ దేముడే వున్నాడు. ఏదో త్రోవ ఆవేళకి చూపిస్తూనే వుంటాడు. మీరిలా ఏడిస్తే ఆ పిల్ల మరింత బెంబేలు పడిపోతుంది. కాస్త ధైర్యం తెచ్చుకోవాలి..." అంటూ ఓదార్చి ధైర్యం చెప్పి, సరోజని ఉద్యోగానికి పంపే ఏర్పాట్ల గురించి మాట్లాడి వెళ్ళి పోయారు ఆంజనేయులుగారు.
    
                                    *     *    *    
    
    రివ్వున వీస్తున్న చలిగాలికి సరోజ శరీరం వణికింది. కిటికీ రెక్కదించబోతుంటే 'వుండనీయమ్మా మంచి గాలి వేస్తూంది' అంది ప్రక్కనే కూర్చున్నావిడ.
    'చలేస్తూందండి' అంది వణుకుతూ సరోజ.
    "అదేమిటమ్మాయి అలా వణుకుతున్నావు - జ్వరం గాని వచ్చిందా ఏమిటి...." అంది ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ ఆవిడ నిజంగానే సరోజ శరీరం అంతా వణుకుతూంది? వణించే చలి తనకేనా.....జ్వరం వచ్చింది గాబోలు, అందుకేనేమో అంత చలి అనిపిస్తూంది అనుకుంది సరోజ తల దిమ్ము, వళ్ళు బరువు, కళ్ళు మంటలు - ప్రయాణం నించి బడలిక అనుకుంటూంది యిందాకటినించి తను-కొంపదీసి జ్వరమొచ్చినట్లుంది. యిప్పుడెలా భగవంతుడా! వెళ్ళబోయేది క్రొత్తవూరు, ఉద్యోగానికాని బయలుదేరి జ్వరం వెంటబెట్టుకు వెడుతూందేమిటి ఖర్మ! అక్కడికి వెళ్ళి యీ జ్వరంతో ఎక్కడుండేట్లు ఏంచేసేట్టు ఆ చలి వణుకుకి తోడు, భయంతో సరోజ శరీరం మరింత కంపించింది.
    సరోజ ఎర్రబడ్డ మొహాన్ని, వాడిపోయిన మొహాన్ని, ఆమె వణుకుతూండడం చూసి చప్పున ఆవిడ సరోజ చేతిమీద చెయ్యివేసి "అమ్మో, బాగా జ్వరం వచ్చిందమ్మాయీ, అందుకే అలా వణుకుతున్నావు......ఇందాకటి నుంచి చూస్తున్నా, అయ్యో" అందావిడ సానుభూతిగా.
    "ఊ...బాగా వచ్చినట్లుంది. వళ్ళంతా ఒకటే నొప్పి..." నీర్సంగా అంది సరోజ. "ఒకర్తివీ పెడుతున్నట్లున్నావు.... స్టేషనికి ఎవరన్నా వస్తారా..." అంటూ పరామర్శ చేసిందామె.    
    "లేదండీ, ఆ వూరే కొత్త నాకు, ఉద్యోగంకోసం బయలుదేరాను యిప్పుడే రావాలా ఈ జ్వరం-" అంది సరోజ ముందు సంగతి తలచుకుని గాభరాగా.
    "అయ్యో పాపం - వెళ్ళగానే ముందు ఎవరన్నా డాక్టరు దగ్గిరకి వెళ్ళి మందు తీసుకో ..." అంది ఆవిడ. అలాగే అన్నట్లు తలాడించి నీర్సంగా కళ్ళు మూసుకుంది సరోజ.
    అలాగే అంది కాని తీరా దిగేవేళకి సరోజ వంటి మీద స్పృహలేదు. రైలాగిన వెంటనే ప్రక్క ఆమె "స్టేషను వచ్చింది. లే అమ్మాయి" అంటూ లేపింది. సరోజ కళ్ళు తెరవలేక పోయింది. రెండు మూడు సార్లు ఆవిడ పిలిచి పిలిచి లేపేసరికి కళ్ళు తెరిచింది. కాని ఏమీ అర్ధం కానట్టు అయోమయంగా చూసి మళ్ళీ కళ్ళు మూసుకుంది. మరోసారి పిలిచి సరోజని లేపాలని ఆవిడ చేసిన ప్రయత్నం వృధా అయిపోయింది. "అయ్యో పాపం యీ అమ్మాయికి వంటిమీద తెలివిలేదండీ, జ్వరం మండిపోతూంది. ఎవరూ స్టేషనుకి కూడా రారట. క్రొత్త వూరట, ఉద్యోగానికి వచ్చిందట. యిప్పుడెలాగ" అంటూ ఆదుర్దాగా అంది భర్తతో ఆమె.
    "అయ్యో-ఎలా మరి-మనం ఏం చేస్తాం" అన్నాడు సాలోచనగా భర్త.
    "పోనీ, మనం వెళ్ళేత్రోవలో మన డాక్టరుగారి దగ్గరికి తీసికెడదామా, నర్సింగ్ హోములో తగ్గేవరకు దగ్గరికి తీసికెడదామా, నర్సింగ్ హములో తగ్గేవరకు వుంటుంది. కాస్త తెలివివచ్చాక వాళ్ళ వాళ్ళెవరో కనుక్కుని టెలిగ్రాం యిప్పించుదాం- ఆడపిల్లను చూస్తూ చూస్తూ వంటరిగా యీ స్థితిలో ఎలా వదిలేస్తాం" అంది ఆవిడ కాస్త సందేహిస్తూనే, భర్త ఏమంటాడో నన్న భయంతో ! అతను సరోజవైపు చూస్తూ మనసులో యీ గొడవ నెత్తిన వేసుకోడం యిష్టం లేకపోయినా, చూస్తూ చూస్తూ జ్వరం వచ్చిన అమ్మాయిని వంటరిగా అలా వదిలివెళ్ళిపోదాం అనలేక పోయాడు.