నేను బావి దగ్గరకి వచ్చి ఆగి చుట్టూ చూశాను. అది ఓ పెద్ద దిగుడు బావి. లోపలికి మెట్లుకూడా వున్నాయి. పూర్వం రాణీగారి అంతఃపురం బావిట. మెట్లు దిగాక గదులు గదులుగా ఉంటుంది. నీళ్లు పచ్చగా పాకుడు పట్టి ఉన్నాయి.

    శివ వచ్చి "మెట్లు దిగు మాట్లాడాలి" అన్నాడు.

    నాకు భయం వేసింది. "అమ్మో!" అన్నాను.

    "ఇక్కడ మాట్లాడ్తుంటే ఎవరైనా చూస్తారు. త్వరగా రా" అని తను దిగిపోయాడు.

    ఎవరూ చూడకూడనిది ఎందుకు చెయ్యాలో నాకు తెలీలేదు. అయినా అతనంటే ఉన్న ఇష్టం వల్లనేమో అతనివెంట మెట్లుదిగి ఆ చీకట్లోకి నడిచాను.

    గబ్బిలాల కంపు. లోపలంతా చీదరగా ఉంది!

    "భయంగా ఉందా?" నెమ్మదిగా నా చెయ్యి అందుకుంటూ అడిగాడు.

    "ఔను!"

    శివ నా దగ్గరికి వచ్చి "నువ్వు చాలా బావుంటావు. నువ్వంటే నాకిష్టం" అన్నాడు.

    "సరే, పోదాం పద" అన్నాను.

    "నీకు ఓణీవేసి పండుగ ఎందుకు చేశారూ?" అతని కంఠంలో అల్లరి కనిపించింది.

    "ఛ! నోర్ముయ్. అవన్నీ అడగక్కూడదు" అన్నాను.

    "నువ్వు పెద్దదానివయ్యావుట కదూ!" నా మెడ దగ్గర చెయ్యివేస్తూ అన్నాడు.

    "పో... అలా మాట్లాడకూడదు" విదిలించాను.

    "మీ డేవిడ్ సార్ కర్చీఫ్ లో దూలగొండాకు పొడివేశాను. నిన్న స్టాఫ్ రూంలో దాంతో ముఖం తుడుచుకుని భరతనాట్యం చేశాడు." అని గలగలా నవ్వాడు.

    నేను అక్కడ లేనే అని నాకు తెగ బాధేసింది.

    "ఎలా గెంతులేశాడూ?" అడిగాను.

    "ఇలా..." అతను గెంతులేసి చూపించాడు.

    నేను అనందంతో అతని చెయ్యిపట్టుకుని నవ్వాను.

    శివ సడెన్ గా ఆగిపోయి "ముక్తా నిన్ను ముద్దు పెట్టుకోనా?" అని అడిగాడు.

    నాకు చటుక్కున కోపం వచ్చింది. "నేనేం చిన్న పిల్లనికాదు!" అన్నాను.

    "పెద్దయ్యాకే పెట్టుకుంటారు" అన్నాడు.

    "ఒద్దు..." దూరంగా జరిగాను.

    "ప్లీజ్..."

    "నాకు ఏడుపొస్తోంది నేవెళ్ళిపోతాను"

    "సరే... పద" నా చెయ్యిపట్టుకుని బైటికి తీసుకొచ్చేశాడు. కప్పలూ, కీచురాళ్ళూ ఒకటే రొద. బయటికి వచ్చాక కూడా ఇంకా ఒంటినిండా గబ్బిలాల కంపే.

    "స్కూలుకి వెళ్ళు" అని సైకిలెక్కి వెళ్ళిపోయాడు.

    కోపం వచ్చిందేమో, వెనక్కి పిలిచి ఒక్కమాటైనా మాట్లాడాలనుకున్నాను. అతనికి కోపం వస్తే నాకేం అనుకుని స్కూలుకి వెళ్ళిపోయాను.

    పి.టి. పీరియడ్ లో డేవిడ్ సార్ పిలిచాడు.

    "త్రో బాల్ ఆడడం లేదే?" అనడిగాడు.

    "ఆడాలనిపించడం లేదు" అన్నాను.

    "సరే ఇవన్నీ పట్టుకుని స్పోర్ట్స్ రూంలోకిరా" అని అక్కడున్న స్కిప్పింగ్ రోప్స్ అవి చూపించాడు.

    నేను అవి పట్టుకుని అతనివెంట వెళ్ళాను.

    గదిలోకి వెళ్ళాక "ఆపైన ఇవన్నీ జాగ్రత్తగా సర్దు" అని స్టూల్ జరిపాడు.

    స్టూలెక్కి పైనసర్దుతూ ఏదో అనుమానం వచ్చి క్రిందకి చూశాను. అతను నా కాళ్ళ దగ్గర నిలబడి వాటిని చూస్తూ గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. నేను అమాంతం బేలెన్స్ అవుట్ అయి అతడిమీద పడిపోయాను.

    "భయం లేదు నేనున్నాగా" అన్నాడు డేవిడ్ సార్ గట్టిగా అతనికేసి అదుముకుంటూ.

    నాకు చాలా అసహ్యంగా, భయంగా, గొప్ప అవమానంగా అనిపించింది. వదిలించుకోవడానికి శాయశక్తులా తన్నుకున్నాను. అతను వదలలేదు.

    ఇంకా ఇంకా దగ్గరకి హత్తుకుంటున్నాడు. చెమటా, సిగరెట్ వాసనా కలగాపులగంగా నా ముక్కుపుటాలకి సోకుతున్నాయి. అతని మొరటు చేతులు నా జాకెట్టు మీద పాకుతూ నెప్పి కలగజేస్తున్నాయి. గట్టిగా వెనక్కి పడదోసి, పెద్దగా అరుద్దామనుకున్నాను.

    కానీ ఇంతలో గది తలుపులు ధడేల్మన్న పెద్దశబ్దంతో తెరుచుకున్నాయి. శివ ఇంకో నలుగురు పిల్లలతో లోపలికి వచ్చాడు. డేవిడ్ సార్ గభాల్న నన్ను వదిలిపెట్టడంతో నేను క్రింద పడిపోయాను.

    శివ సూటిగా "ఏం చేస్తున్నారు సార్?" అని అడిగాడు.

    అతను కోపంగా "ఏం లేదు. నువ్వెందుకొచ్చావు ఇక్కడికి?" అన్నాడు.

    "మిమ్మల్ని హెడ్మాస్టార్ గారు అర్జంట్ గా పిలుస్తున్నారు. గదిలోకి ఆముక్తని పిలుచుకెళ్ళి తలుపేసుకున్నారని చెప్పాను" జంకకుండా అన్నాడు.

    పి.టి. సార్ హడావుడిగా తిట్టుకుంటూ హెడ్ మాస్టార్ రూం వైపు పరిగెత్తాడు. నేను రెండు చేతుల్లో మొహం దాచుకుని పెద్దగా ఏడ్చాను.

    "ముక్తా... ఏం చేశాడు?" నన్ను లేపుతూ అడిగాడు.

    వెక్కిళ్ళ మధ్యే "నేను...నేను...ఇలా అవడం నా తప్పా?" అన్నాను.

    "ఏం అవడం?" అడిగాడు శివ.

    నేను మాట్లాడలేదు. బయటికి నడిచాను.

    సుబ్బలక్ష్మి దగ్గరికి రాగానే అడిగాను. "పెద్దమనిషి అయ్యాకా నిన్ను అందరూ ఇలాగే చూశారా?"

    ఆ అమ్మాయి నన్ను విచిత్రంగా చూసింది.

    "లేదే?" అంది. ఆసమయంలో ఆ అమ్మాయి కళ్ళల్లో అదోలాంటి అసూయ!"