ఏమో

వి. నాగరత్న

గోవిందరావు తిరుపతి నుండి ట్రాన్స్ఫర్ అయి హైదరాబాద్ వచ్చాడు. ఆయనకు పనిమీద ఉన్న ధ్యాస పోచుకోలు కబుర్ల మీద ఉండదు. అత్యవసరం అయితే తప్ప మాట్లాడ్డం నచ్చదు. అందునా బాగా పరిచయం ఉండి, కాస్త నచ్చితే తప్ప తక్కినవారితో మాట్లాడ్డం అసలే నచ్చదు. కానీ అతని పక్క సీటు పరమేశానికి మాట్లాడందే తోచదు.

గోవిందం సీరియస్ గా ఫైళ్ళలో దూరిపోయి ఉండగా వచ్చి ''ఏం మాస్టారూ, అయితే మీరేనన్నమాట తిరుపతి నుండి వచ్చింది?!'' అన్నాడు. ''అబ్బే, వాణ్ణి గోనెసంచిలో కూరి, టాంక్ బండ్ లో విసిరేసి నేనొచ్చా'' అనాలి అనిపించినా తమాయించుకుని... సినిమా హాల్లో కనిపిస్తే 'సినిమాకొచ్చారా?', పెళ్ళికార్డు ఇవ్వడానికి వెళ్తే 'అయితే, మీ అబ్బాయి పెళ్ళి అన్నమాట..' – లాంటి దిక్కుమాలిన ప్రశ్నలు అడుగుతారేంటో అని గొణుక్కుని అవునన్నట్టు తలాడించాడు.

''మాది నెల్లూరు. మీరెక్కడి వాళ్ళు? ఐ మీన నేటివ్ ప్లేస్ తిరుపతేనా?'' 'అవన్నీ అవసరమా' అని మరోసారి తిట్టుకుని మళ్ళీ తలూపాడు.

''మీ పేరేంటి మాస్టారూ?'' ఈసారి బుర్రూపడం కుదరక తప్పనిసరై పేరు చెప్పాడు గోవిందరావు.

అతను ఎక్కువ మాట్లాడ్డని అర్ధమయ్యాక ఈయనతో నాకెందుకు అనుకోక ఎలాగైనా మాటల్లోకి దింపాలనే కృతనిశ్చయానికి వచ్చాడు ప్రకాశం. కాసేపు ఆఫీసు విషయాలేవో మాట్లాడాడు.

అబ్బే, మన గోవిందరావు నోరు మెదపలేదు. తల అడ్డంగా, నిలువుగా ఊపడమే తప్పించి తల దూర్చలేదు. తన ఒపీనియన్ ఏమీ చెప్పలేదు. అవన్నీ తనకెందుకు అన్నట్టు నిర్లిప్తంగా ఊరుకున్నాడు.

ఇక ప్రకాశానిక్కూడా పంతం పెరిగింది. తిక్క ఎక్కువైంది. ఊరికే చెప్పుకుంటూ పొతే గురుడు వింటున్నాడో లేదో కూడా అంతు పట్టకుండా ఉందని ఎలాగైనా సరే మాటల్లోకి దించాలనుకున్నాడు.

''అబ్బా, ఆ ఫైళ్ళు అంతలా కూరుకుపోయి చూడనంతలో కొంపలేం మునగవులెండి. నెలల తరబడీ అవలానే పడుంటాయ్'' అన్నాడు, ఉపోద్ఘాతంగానూ, 'ఇక నువ్వు ఆ పని పక్కన పెట్టు' అని పురమాయిస్తూనూ.

చెప్పొద్దూ, గోవిందరావుకి ఒళ్ళు మండింది. 'కూసే గాడిద వచ్చి మేసే గాడిదని చెడగొట్టినట్టు, ఇతనేంటి, తను చేయడు, నా పనీ చెడగొడ్తాడూ' అనుకున్నాడు.

ఇక ప్రకాశం వెంటనే తగులుకుని ''ఇదిగోండి, మీకో చిన్న పజిల్.. నేనో ప్రశ్న అడుగుతాను. మీరు గానీ జవాబు చెప్తే బిర్యానీ, కూల్డ్రింక్స్ తెప్పిస్తాను. ఓడిపోతే మీరు తెప్పించాలి'' అన్నాడు.

గోవిందరావుకి చిర్రెత్తుకొచ్చింది. 'పనీపాటా చేయకుండా బేవార్సాటలా' అనుకున్నాడు.

అతనికా ఒప్పందం నచ్చలేదని అర్ధమైన ప్రకాశం ''సర్లే, మీరు కరక్ట్ ఆన్సర్ చెప్తే నేనా రెండూ తెప్పిస్తాను. ఒకవేళ మీరు ఓడిపోతే కేవలం చాయ్ తెప్పిద్దురుగాని. తర్వాత మీ రౌండ్ అన్నమాట. మీరడిగిన ప్రశ్నకు నేను జవాబు చెప్తే మీరు..'' అంటూ స్థూలంగా వివరించాడు. ఈసారి గోవిందరావు ముఖంలో విసుగు స్పష్టంగా కనిపించడంతో అసలే ఒప్పుకోడేమో అనుకుని ''అప్పుడు కూడా నేను కరక్టుగా చెప్తే మీరు కేవలం చాయ్ తెప్పిద్దురుగాని. నేను చెప్పలేకపోతే బిర్యానీ, కూల్ డ్రింక్స్ తెప్పిస్తాను..'' అని మానవుడు ఒప్పుకుంటాడా లేదా అని జంకుతూ చూశాడు ప్రకాశం.

గోవిందరావుకి ఇదేదో బాగానే ఉంది అనిపించింది. పూర్తిగా ఊపడం కూడా వేస్టు అన్నట్టు కాస్త తలాడించాడు.

ఆ సరికే ప్రకాశం రెచ్చిపోయి ''సింపుల్ క్వశ్చన్.. మనదేశ వైశాల్యం ఎంత?'' అన్నాడు.

గోవిందరావుకి సమాధానం తెలీదు. 'నీ దిక్కుమాలిన ప్రశ్న తగలెయ్య' అనుకున్నాడు. 'ఏదో అడిగాడే గానీ, వీడి మొహం, వీడికి మాత్రం ఆన్సర్ తెలుసా? ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు చదువుకున్న జాగ్రఫీలు, బయోగ్రఫీలు ఇప్పుడేం గుర్తు ఉంటాయి? చచ్చు ప్రశ్న.. ఇంతకంటే కౌన్ బనేగా కరోడ్ పతి ప్రశ్నలు యమా ఈజీ..' అని సణుక్కుంటూ, స్వగతాలు పలుక్కున్నాడు.

''ఏంటి తెలీదా, అయితే ఇవాళ చాయ్ ఖర్చు మీదే'' అన్నాడు ప్రకాశం ఈస్టు నుండి వెస్టు వరకూ నవ్వుతూ.

గోవిందరావు అందుకు సరేనన్నట్టు బుర్రూపి అసలు సమాధానం ఏంటో తెసుసుకోవాలనే కుతూహలం ఏమాత్రం లేకుండా ''పగలు రెండు కళ్ళు, రాత్రికి నాలుగు కళ్ళు.. ఎవరికి?'' అన్నాడు.

ఇక ప్రకాశం బుక్కయిపోయాడు. చించీ చించీ విసిగి వేసారిపోయాడు. తమ సెక్షన్లో ఇతర కొలీగ్స్ రానందున పక్క సెక్షన్లు తిరిగొచ్చాడు. ఎవరూ తెలీదన్నారు. తెల్లమొహాలేశారు. వెర్రి మొహంతో తిరిగొచ్చి ''బిర్యానీ, డ్రింకూ తెప్పిస్తాను గానీ, ఇంతకీ దీనికి సమాధానం ఏంటి? అనడిగాడు.

గోవిందరావు చాలా కూల్ గా ''ఏమో నాకూ తెలీదు'' అన్నాడు.

''అదేంటి, జవాబు తెలీకుండానే అడిగారా?'' ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు ప్రకాశం.

''తెలిసుండాలని చెప్పలేదుగా'' అనేసి ఫైళ్ళలో తల దూర్చేశాడు గోవిందరావు.

ప్రకాశానికి బుర్ర తిరిగిందని వేరే చెప్పాలా?!

అ(స)౦తులేని లేని కథ

- ప్రసన్న కుమార్ సర్రాజు

కాలింగ్ బెల్ నొక్కాను.
తలుపులు తెరుచుకునే లోపల ఓసారి పరిసరాలు పరీక్షగా చూశాను. కాంపౌండ్ అంతా దాదాపు 600చ.గ. 
వుంటుంది బయట గేటులోంచి లోపలకు వస్తూంటే పక్కనే ‘విక్రమభవన్’ అని రాసున్న అక్షరాలూ కనిపించాయి. 
పెద్ద ఇల్లు. ఆ వూళ్ళో కాస్త కంటికి నదురుగా కనిపించే అటువంటి ఇళ్ళను వ్రేళ్ళమీద లెక్కించవచ్చు.
తలుపులు తెరుచుకున్నాయి. చేతిలో జారిపోతున్న పుస్తకాలను పైకి లాక్కుంటూ  “నమస్కారం’’ అన్నాను.
“నమస్కారం’’ అన్నాడు తలుపు తీసినాయన. ఓ నలభై ఏళ్లు ఉంటాయతనికి.
“రెవెన్యూ డిపార్టుమెంటు నుంచి వచ్చాను. స్పెషల్ స్టాఫ్. మీరు కాస్త సహకరిస్తే కొన్ని వివరాలు 
తెలుసుకుందామని వచ్చాను’’ అన్నాను.
అతను చిరునవ్వుతో లోపలికి ఆహ్వానించాడు. లోపల ఓ మాదిరి పెద్ద హాలుంది. మధ్యన సోఫాలున్నాయి. 
ఆయన నన్ను కూర్చోమని, తనూ కూర్చున్నాడు. నా పుస్తకాలు టేబిల్ మీద పెట్టి, సర్ధుకుని కూర్చున్నాను.
నేనీ ఉద్యోగంలో చేరి కొద్దికాలమే అయింది. వివరాలు అడగటం విషయం ఎలావున్నా, వారిని రాబట్టుకోవటం 
కోసం ఒకవేళ మీరు ఆస్తిని ఎక్కువగా అంచనా వేస్తే టాక్సు ఎక్కువ కట్టుకోవాలి గదా అనో, ఇలా మీరు వేసే 
అంచనాలు ఆస్తి అమ్మకంలో ఏం గొడవలూ తెచ్చిపెట్టవుకదా! అనో అడిగేవాళ్ళే. ఇంకా కొందరు మా ఆస్తి 
వివరాలు రిజిస్ట్రారాఫీసులో వున్నాయి గదా మళ్ళీ ఎందుకడుతున్నారు? అని సందేహాలు వెలిబుచ్చేవారు.
సంతృప్తికరంగా వాళ్ళందరికీ సమాధానాలిచ్చి వివరాలు రాబట్టుకునేసరికి తల ప్రాణం తోకకు వచ్చేది.
“ఎవరు వచ్చింది?’’ అంటూ హాల్లోకి వచ్చిందొకావిడ. ఓ ముప్పై ఏళ్లు ఉంటాయేమో. మనిషి అందంగా వుంది.
“రెవెన్యూ డిపార్టుమెంటు నుంచి, మా ఆవిడ రంగమణి’’ అని పరిచయం చేసి “కాఫీ తీసుకురా’’ అని చెప్పాడు 
భార్యతో. 
ఆవిడ నావంక అదోలా చూసి లోపలికి వెళ్ళిపోయింది.
నేను కాఫీ వద్దని మొదట మొహమాటపడ్డా, ఈ రోజుకి నా లిస్ట్ లో ఇదే చివరి ఇల్లు గనుక. పోనీలే కాస్త విశ్రాంతిగా
కూర్చుందాం అనుకుని, ప్రశ్నలడటానికి గొంతు సవరించుకున్నాను.
“ఒక్క నిమిషం’’ అంటూ ఆయన లేచి లోపలికెళ్ళాడు.
ఏం ఉద్యోగం చేస్తున్నాడో అనుకుంటూ తలతిప్పి యథాలాపంగా గోడలవైపు చూశాను. పెద్ద సైజు పటాలు అరడజను ఓకే 
సైజులో ఉన్నవి తగిలించి వున్నాయి. ఒక దాంట్లో ఓ యువకుడు, రెండో పటంలో ఓ యువతి, ప్రక్కదాన్లో ఓ యువకుడు,
ఆ ప్రక్కన ఇంకో యువతి – అలా వున్నై.
ఆయన వక్కపొడి డబ్బా తీసుకొచ్చి టేబుల్ మీద పెట్టాడు.
“నాకు ఇది నిత్యమూ వుండాలండీ, లేకపోతే తోచదు’’ అంటూ కూర్చున్నాడు. 
నేను పుస్తకం తెరిచాను.
కలం తీసి “ఈ ఇల్లు వైశాల్యం ఎంతండీ?’’ అని అడిగాను.
“కాంపౌండు కాక 700 చదరపు గజాలు’’ చెప్పాడు. రాసుకున్నాను.
“ఒకటే కాపురమా?’’ అడిగాను.
“అంటే మీ ఉద్దేశ్యం ఈ యింట్లో ప్రస్తుతం వేరే సంసారాలున్నయ్యా అనా?’’
నేను చిన్నగా నవ్వుకుని అవునన్నాను.
“అయితే ఒకటే’’ అన్నాడు.
రాసుకున్నాను.
“ఈ ఇంటి యజమాని మీరే గదా!’’ మొదటే అడగవలసిన ప్రశ్న ఇది. ఆయనే అని తెలిసినా ఫార్మల్ గా అడగాలి
గదా! 
బిగ్గరగా నవ్వాడు. నవ్వి “ఆ ప్రస్తుతానికి నేనే’’ అన్నాడు.
ఆయనకు కాస్త హాస్య ధోరణి ఎక్కువే అని తెలుస్తూనే వున్నా అంత నవ్వవలసిన అవసరం నాకు కనిపించలేదు. 
సరే ... ఇదో కొత్తరకం.“ఇది మీ స్వార్జితమా లేక తండ్రి, తాతలదా?’’ అడిగాను.
ఈసారి మరీ పెద్ద నవ్వు, పడీ పడీ నవ్వుతున్నాడు. నాకు ఆశ్చర్యం కంటే చిరాకు ఎక్కువేసింది. 
అయినా, ఆయనానవ్వు ఆపేదాకా వేచి వుండాలని నిశ్చయించుకున్నాను.
ఊపిరి అందనట్లుగా నవ్వి నవ్వి “రెండూ కాదు’’ అన్నాడాయన.
ఇంతలో ఆవిడ కాఫీ తీసుకొచ్చింది. టేబుల్ మీద పెట్టి సోఫా వెనకాల ఆయనకు దగ్గరగా నుంచుంది.
కాఫీ కప్పు చేతిలోకి తీసుకున్నాడు. తనదయ్యుండకపోవచ్చు. తండ్రి తాతలదీ అయ్యుండకపోవచ్చు. వాళ్ళావిడదేమో! 
బహుశా ఇల్లరికపుటల్లుడేమో ....తన ఇన్ఫీరియారిటీని ఇలా హాస్యదోరణిగా మార్చుకున్నాడేమో.కాఫీ త్రాగటం ముగించాను.
ఆయన అప్పటికే కాఫీ తాగి, వక్కపొడి వేసుకుని నాకు ఇవ్వబోయాడు. 
అలవాటు లేదన్నాను.
పుస్తకం తీసుకుని రాయబోయాను. ఎందుకైనా మంచిదని రాయబోయే ముందు అడిగాను 
“మీ వైఫ్ దన్నమాట ఈ ఇల్లు’’ కాదన్నాడు. ఆవిడ వంక చూశాను. చిరునవ్వుతో తల తిప్పింది. 
మరీ తినేసేట్టు చూస్తుందేమిటి?
“ఇంతకీ ఈ ఇల్లు ఎవరిదో చెప్పక తప్పదన్నమాట’’ అన్నాడాయన నవ్వుతూ.
“చెప్పక తప్పదు’’ అన్నాను కాస్త అసహనంగా.
“అయితే వినండి. ఒక విధంగా మా ఆవిడ మొగుడిది అంటే చాలా?’’ అన్నాడు నవ్వుతూ.
వాళ్ళావిడ మొగుడిదా!! అంటే ఆయనదేగా? ఈ వేళాకోళానికి చిర్రెత్తుకొచ్చింది.
“చూడండి, నేనేదో మీ పాత స్నేహితుడిలాగా వేళాకోళాలాడకుండా దయచేసి నాకు కాస్త సహకరిస్తే నేను త్వరగా 
నా డ్యూటీ ముగించుకొని వెళ్ళిపోతాను’’ అన్నాను. 
ఆయన కాస్త నవ్వు ఆపి, నిజంగా మా ఆవిడ మొగుడిదేనండీ ... అంటే అదుగో!
ఇట్నించి ఆ మొదటి ఫోటో చూశారా? ఆయనది’’ అన్నాడు.
ఆశ్చర్యంగా చూశాను. ఫోటోలో వున్న మనిసి, ఈయనా ఒకరు కాదు, అయితే ఆవిడకి ఈయన రెండవ భర్తా! 
బాగుంది సంబరం అనుకున్నాను.
“ఆయన పేరు?’’ అడిగాను.
“పరాత్పరరావు’’ అన్నాడాయన.
తల వంచుకుని రాయబోతున్నాను.
“ఈయన పేరు రాయబోతున్నారా?’’ అడిగాడు.
“అవును’’ అన్నాను అనుమానంగా.
ఆవిడ అంది ... “ఈ ఆస్తి పరాత్పరరావుగరిడి కూడా కాదు. వాళ్ళావిడ – అంటే ఆ రెండో ఫోటోలో వున్నావిడది’’ 
నాకు తల తిరుగుతోంది. ఫోటోను చూశాను. ఒ పాతికముప్పయ్ ఏళ్ళ యువతి ఫోటో అది. ఆవిడా, ఈవిడా ఒకరు కారు.
చిరాకేసింది “పోనీ ఆవిడ పేరు చెప్పండి’’ అన్నాను కలం కాగితం మీద పెడుతూ –
“ఆవిడ పేరు వాణి’’ అంది.
“వా ... ణి ...’’ రాసుకుంటున్నాను.
“ఆగండి! మీరేం అనుకోనంటే ఒక్కమాట. మీకు విషయం తెలీదు గాబట్టి మేం చెప్పాల్సోస్తుంది. ఈ ఆస్తి మీద 
నిజం చెప్పాలంటే వాణికి కూడా అధికారం లేదు.
వాణీ వాళ్ళాయన ...’’“పరాత్పరావేనా?’’ అడిగాను.
“కాదు మాణిక్యాలరావు’’
భగవాన్! ప్రొద్దున్నే లేచి ఎవరి మొహం చూశాను?
తల పట్టుకుని కూర్చుండిపోయాను. వాళ్ళకి జాలేసినట్లుంది. నా పరిస్థితి చూసి.
“మీరు కాస్త ఒపికపడితే అంతా చెబుతాను. ఈ మాణిక్యాలరావుకి ఒక భార్య ఉంది.కమలమ్మ అనీ, 
ఆవిడ మొదటి భర్త దయానిధి’’
ఆశ్చర్యపోవటానికి ఓపిక లేదు. వింటున్నాను.
“ఆ దయానిధి తండ్రి విక్రమరావు గారు రిటైర్డు ఆర్మీ మేజర్. ఆయనకు కొడుకు, కోడలు 
తప్పముందూ వెనకా ఎవ్వరూ లేరు. ఆయన తన కుమారుడు, కోడలు ఇంటి పట్టున 
వుండకుండా విచ్చలవిడిగా తిరుగుబోతుల్లా తయారయ్యారని, తన తర్వాత ఈ ఆస్తికి వారసులు 
ఈ ఇంట్లో పుట్టబోయే పిల్లలే అని గ్రామస్తులందరి ఎదుటా చెప్పి కన్ను మూశాడు. ఆయన పోయాక 
కొన్నాళ్ళకి కొడుకు కూడా సంతానం లేకుండానే చనిపోయాడు. పెద్దలంతా సంతానం కోసం మళ్ళీ పెళ్ళి
చేసుకోవచ్చని చెప్పగా కమలమ్మ, మాణిక్యాలరావుని పెళ్ళి చేసుకుంది. తర్వాత కొన్నాళ్ళకే పాపం కమలమ్మ 
చచ్చిపోయింది. ఇహ తర్వాత కథ మామూలే. సంతు కలిగితే గానీ ఆస్తి స్వాధీనమవదు. అప్పటివరకూ 
హక్కుగా యీ ఇంట్లో వుండటమే గాని నిజమైన వారసత్వంగా ఆస్తి స్వాధీనమావదు గదా! వెంటనే మాణిక్యాలరావు 
వాణి అనే అమ్మాయిని చేసుకుని హరీ అన్నాడు. రెణ్ణేళ్ళు తిరక్కుండానే వాణి పరాత్పరరావునే ఏ బాదరబందీలేని 
వాణ్ణి పెళ్ళిచేసుకుంది. అదేం శాపమో మూణ్ణెల్ల కడుపుతో వుండగానే వాణి రోగంతో తీసుకుని చచ్చిపోయింది. 
అప్పుడు పరాత్పరరావు వెతికి వెతికి మా ఆవిడ రంగమణిణి చేసుకున్నాడు. ఇహ పాపం పరాత్పరరావు ...’’
ఇక చెప్పోద్దన్నట్టు లేచి శెలవు తీసుకోకుండానే బయటకు నడిచాను. 
వెళుతూ వెళుతూ ఆగి వెనక్కి తిరిగి అడిగాను ....
“రెవెన్యూ అదికారిగా కాదు, కేవలం కుతూహలంతో అడుగుతున్నాను. మీకు సంతానం కలిగిందా?’’
లేదన్నట్టు తలూపారు వాళ్ళు.
తల వంచుకుని చక చకా బయటకు నడిచాను. రిపోర్టులో ఏం వ్రాయాలో ఆలోచించుకునే ఓపిక లేదు.
					*****
సంవత్సరం తర్వాత ఏదో పని మీద మళ్ళీ ఆ వూరు వెళ్ళాను. పని అయిపొయాక బస్టాండు కెళ్ళి బస్సెక్కాను, 
బస్సు కదలబోతుంటే కిటికీ దగ్గర ఎవరో పేరు పెట్టి పిలుస్తూంటే తల ప్రక్కకి తిప్పాను.
కాలేజీలో నా క్లాస్ మేట్ రాజారావు ...
“ఏరా! ఎప్పుడొచ్చావు?’’ అన్నాడు ఆనందంగా.
“నిన్ననే వచ్చాన్రా! అవునూ! నువ్వీవూళ్ళోనేనా ఉద్యోగం?’’ అడిగాను – చాలా కాలానికి వాణ్ణి చూడగాలిగానన్న 
సంతోషంతో. 
“నా మొహం ... ఉద్యోగం రాలేదురా ... పెళ్ళి చేసుకున్నాను’’ అన్నాడు 
సంతోషించాను.
ఈసారొచ్చినప్పుడు తప్పక రమ్మనమని చెప్పాడు. 
మాటిచ్చాను.
కండక్టరు రైట్ చెప్పి బెల్లు మోగించాడు. అడ్రసు చెప్తున్నాడు రాజారావు.
“... థియేటర్ దగ్గర పెద్ద బంగళా ... ముందర తోట వుంటుంది. విక్రమభావన్ అనీ’’
“మీ ఆవిడ పేరు?’’ అడిగాను. గొంతు బొంగురుగా వినిపించింది నాకే.
“ఆ ... ఏదో పాత కాలప్పేరు లేరా ... రంగమణి అని ...’’
బస్సు స్పీడందుకుంది.

అబ్బో ఇది దొంగల రాజ్యమండీ బాబూ. చిల్లర దొంగల దగ్గర్నుంచీ ఘరానా చోరుల వరకూ, పది రూపాయలకి కక్కుర్తి పడే పిక్ పాకెటర్ మొదలు కుంభకోణాల భోజ్యుల దాకా, డూప్లికేట్ పాస్పోర్ట్ లతో జనాల్ని రవాణా చేయడం దగ్గర్నించీ నకిలీ నోట్ల తయారీదార్ల వరకూ ఎన్నెన్ని మోసాలు చూట్టంలేదూ?!

ఇలాంటివి వెలుగు చూసినప్పుడల్లా ఓసారి బుగ్గలు నొక్కేసుకుంటాం. అదే మొదలు, అదే చివరా కాదని తెలిసినా సరే, ''అవ్వ, అవ్వ ఏమిటీ ఘోరం.. ఎంత దుర్మార్గం.. కలికారం మహిమ.. పెరుగుట విరుగుట కొరకేనని ఊరికే అన్నారా?! - లాంటి ఆశ్చర్యార్థకాలతో తెగ మాట్లాడేస్తాం..

బస్ ఎక్కుతామా, టికెట్ తీసుకోబోతే పర్సుండదు. కండక్టర్లో కూసింత జాలీదయా లాంటి పదార్ధాలు ఏమైనా ఉండి అఘోరిస్తే 'ఆమాత్రం జాగ్రత్త లేకపోతే ఎలా.. సర్లే, ఇక్కడ దిగిపోండి.. చెకింగోడు వస్తే నా దుంప తెగుద్ది, నేను బుక్కవుతా'' అంటాడు.

ఆమాత్రం కనికరం లేనివాడైతే చూస్కోండి, పురుగును దులపరించినట్లు విదిలించి పారేస్తాడు. "పర్సు పోయిందా.. ఈ నాటకాలు నా దగ్గర కాదు..నీ లాంటోళ్ళని వెయ్యిమందిని చూశా..'' టైపులో వాగుతుంటే, ఇక పర్సు పోగొట్టుకున్న వ్యక్తీ పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో వేరే చెప్పాలా? ''డబ్బూ పోయే, శనీ పట్టే'' చందమేగా.

రైలన్నాక రాత్రి ప్రయాణంలో నిద్ర పోవడం సహజం. ఆ కుదుపులకి హాయిగా గాఢ నిద్ర పడుతుంది. ఇక చోరశిఖామణులు సూట్కేసులు చేతబట్టుకుని ఉదాయించేస్తారు. పొద్దున్నే లేచి లబోదిబోమంటూ రైల్వే పోలీసులకు కంప్లెయింట్ ఇస్తున్నప్పుడు చూడండి, సొమ్ము పోయిన బాధకు పోలీసోళ్ళ కామెంట్లు పుండు మీద కారం జల్లినట్టు ఉంటాయి. ''నిజంగా అందులో అంత డబ్బుందా? అన్ని నగలు ఉన్నాయా? అవన్నీ ఎందుకు మోసుకు వెళ్తున్నట్టు? కనీసం అంత విలువైన వస్తువులు ఉన్నప్పుడు చైనేసి లాక్ చేయాలన్న జ్ఞానం కూడా లేదా? తమరా వరసన్ నిమ్మకు నీరెత్తినట్టు నిద్దరోతుంటే దొంగోడి తప్పేం ఉంది? మాకు పనులు పెంచడానికి, మా దుంపలు తెంచడానికి కాకపోతే.." లాంటి మాటల ఈటెలతో పొడుస్తుంటే, బూటుకాలితో తన్నాలనిపించే మాట నిజం. అలాగని అంత పని చేశారో, ఆనక జీవితాంతం ఊచలు లెక్కబెట్టాల్సి ఉంటుంది.

ఇంకో రకం దొంగలు.. ఉద్యోగం ఇప్పిస్తానని వేలూ, లక్షలూ కాజేసే బాపతు. మోసగాళ్ళే కాదు, మోసగత్తెలూ కలరు. నైజానికి స్త్రీ పురుష తేడా లేదు. మగ దొంగల కంటే ఆడ దొంగలు మరీ డేంజర్. వీళ్ళు అవసరమైతే ఎంతకైనా దిగజారిపోతారు.

రియల్ ఎస్టేట్ దొంగలు మరో రకం. ఇళ్ళ స్థలాలు కబ్జా చేసి పారేయగల గూండాలు. ఒక స్థలాన్ని నలుగురికి అమ్మి రిజిస్టర్ చేయగల దిట్టలు. ఇంకా మాట్లాడితే భూమ్మీద లేని ప్లాటును కూడా కాగితాల్లో అమ్మగల ప్రపంచ ముదుర్లు.

ఫలానా చోటికి వెళ్తున్నామంటే, అక్కడ దొరికే వస్తువేదో కాస్త తెచ్చిపెట్టమని అడగడం సహజం. అందులో కూడా కమీషన్ వేసుకునే చిరు దొంగలు కొందరుంటారు. అదేం కక్కుర్తో, చవకబారుతనమో అంతుపట్టదు. దొంగబుద్ధి బయట పెట్టుకోవడం కాకపోతే దానితోనే బతికేస్తారా?

ఈ చిన్నా పెద్దా చోరీలు ఎప్పుడో ఒకప్పుడు అనుభవమే. పొతే, బందిపోటు దొంగలు, స్కాం లు, ముఠా దోపిడీల గురించి పేపర్లలో చదివి గుండెలు అవిసేలా రోదించకపోయినా, ప్రపంచం ఏమైపోతోంది అంటూ ఇదేం ఘోరం అంటూ చెవులు కొరుక్కుంటాం.

మొత్తానికి డైరెక్టుగా దోచుకునే దొంగలు, గజదొంగలదో పద్ధతి అయితే, బూటకాలు, నాటకాలతో, మోసం, నయవంచనతో దోచుకోవడం ఇంకో పద్ధతి. కోట్లు దండుకుని పరారైన కృషీ బ్యాంకు బాపతు కేడీలు రెండోరకానికి చెందుతారు. ఇక రషీదులు, షకీళ్ళ వెనకాల రాజకీయ నాయకులూ ఉంటారు. చోటా సైజు గల్లీ గూండాలు ఉంటారు. ఏ రకంగా అయితేనేం, చేసేది మట్టుకు దండుకోవడం, దోచుకోవడం. వాళ్ళు కష్టపడరు. చెమటోడ్చరు. కానీ సుఖసౌఖ్యాలు కావాలి. కోట్ల ఖరీదు చేసే కార్లు, పోష్ ఏరియాల్లో ఇళ్ళు, ఫారిన్ ట్రిప్పులు.. ఇవన్నీ కావాలంటే కొల్లగొట్టాల్సిందే తప్పదు.

ఓ గుమాస్తా తన కనీస అవసరాలు తీర్చుకుని కష్టపడి, కూడబెడితే రిటైర్ అయ్యేనాటికి ఓ ఇల్లో, ఫ్లాటో కొనుక్కోగలడు. ఆఫీసరో, ప్రొఫెషనలో అయితే ఘనమైన కొంపా, ఖరీదైన కారూ కొనుక్కోగలడు. అంతే.

కానీ, ఇలా నెలంతా కష్టపడే వృత్తులు, ఉద్యోగాలు కాకుండా దోచుకోవడం, కొల్లగొట్టడం అనే బిజినెస్ అయితే ఆర్నెల్లకో అందమైన సౌధాన్ని సొంతం చేసుకోవచ్చు. యమా జల్సాగా లగ్జరీ లైఫ్ లీడ్ చేయొచ్చు. అందుకే, అంటారు... ''వండుకున్న అమ్మకి ఒకటే కూర, అడుక్కున్న అమ్మకి అరవై కూరలు''- అని.

అలూకాస్ దొంగోడు తన విలాసాల కోసం రోజుకు లక్షలు ఖర్చు పెడతానని, సినీ నటులతో, మోడల్స్ తో గడుపుతానని చెప్పాడు. అంతేలే, మరి.. నిజాయితీగా సంపాదించిన వాడు ఆ వరసన ఖర్చు పెట్టగలడా?

సరే, ఈ దుర్మార్గాలు, దోపిడీల సంగతలా ఉంచి ఇంకో టైపు ఉంటారు. అప్పులోళ్ళు. నీతిగా తీసుకుని, నిజాయితీగా తీర్చేవాళ్ళ సంగతి కాదులెండి. కొందరికి అసలు అప్పు తీసుకునేటప్పుడే తీర్చే ఉద్దేశం ఉండదు. భారీ రుణాలు చేసి, ఐపీ పెట్టేసే వాళ్ళనీ, వేలూ లక్షలూ ఎగ్గొట్టేవాళ్ళనీ ఎందర్ని చూట్టంలేదు? కొందరు సత్తెకాలపువాళ్ళు ''అన్యాయపు సొమ్ము వంటబడ్తుండా?" అనడం వింటుంటాం. మన పిచ్చి కాకపొతే, వంటబట్టకేం చేస్తుంది? ఒకవేళ అరక్కపోతే డైజిన్ వేసుకుంటారు. అంతేగా!

ఇకపోతే అంత మొత్తం కాకున్నా ''ఓ యాభై ఇవ్వు, వందివ్వు..'' అని అడుగుతుంటారు. ఇవ్వక చస్తామా? కానీ ఆ మొత్తాలు తిరిగొచ్చే సమస్యే లేదు.ఇలాంటివి ఎన్ని అనుభవాలు ఉన్నా మరో శాల్తీ, ఇంకో శాల్తీ తగుల్తూనే ఉంటారు. ఇవ్వాల్సి వస్తూనే ఉంటుంది. వీళ్ళకి ఇచ్చే బదులు, అడుక్కునేవారికి ఇస్తే పుణ్యమైనా దక్కేది - అనిపిస్తుంది కూడా. పుణ్యాలూ గట్రా నాన్సెన్స్ అనుకున్నా నిజంగా నిస్సహాయులైనవారిని ఆదుకోవడంలో అర్ధం ఉంది. ఇంకొకరి నెత్తిన చేయి పెట్టాలనుకునేవారికి ఇవ్వడం శుద్ధ దండక్కాదూ?!

మార్గాలు వేరు కావచ్చు. మనుషులు వేరవ్వచ్చు. కానీ, దొంగలందరిదీ ఒకటే కులం. ''పెద్ద చేప చిన్న చేపను మింగును'' తరహాలో కడుపు పెద్దదైన కొద్దీ మరింత భారీ చోరీకి పాల్పడ్డమే తప్ప తేడా లేదు. అందరూ అందరే.

మొత్తానికి మోసపోయిన వాళ్ళకు, ఈ దొంగలమీద వచ్చే పిచ్చి కోపానికి ఎడార్లో పడేసి, చుట్టూ ప్రహరీ కట్టించేయాలి అనిపిస్తుంది. గోడ ఎక్కి దూకే వీల్లేకుండా షాక్ కొట్టే ఏర్పాటు కూడా చేయగలరు!

పద్మశ్రీ

కంగారు, కంగారుగా డాక్టర్ దగ్గరకు పరిగెత్తుకు వచ్చాడు... కాంపౌండర్ ‘సార్...సార్....సార్... మన హాస్పిటల్ లో ఉన్న పేషంట్స్ ఎవరూ కనిపించడంలేదు సార్....’ అన్నాడు అయోమయంగా.

డాక్టర్ ఆశ్చర్యపోయాడు. ఉన్నపళంగా వీళ్ళంతా ఎక్కడికెళ్ళారబ్బా... అనుకున్నాడు.

మెంటల్ హాస్పిటల్స్ నుండి మెంటల్ పేషంట్స్ అందరూ రోడ్డెక్కేశారు... తమ పిచ్చి చేష్టలతో జనాలని భయభ్రాంతులకి గురిచేస్తున్నారు.

జనాలు బెంబేలు పడిపోయి తోచిన వైపుకి పరుగులు తీస్తున్నారు..... ఆ ప్రాంతం మొత్తం పిచ్చివాళ్ళ పిచ్చి చేష్టలతో నిండిపోయింది..... అసలా పిచ్చివాళ్ళు బుద్దిగా పిచ్చి ఆసుపత్రిలో ఉండడం మాని ఇలా రోడ్డెక్కేసి నానా రభస ఎందుకు చేస్తున్నారో అర్ధం కాలేదు ఎవరికీ....

ఆ పిచ్చివాళ్ళం దరికీ పెదపిచ్చయ్య నాయకుడు... ఆయన మొహం ఆగ్రహంతో ఊగిపోతూంది. తన తోటి పిచ్చి వాళ్ళందరినీ పిచ్చి పిచ్చి పనులు చేయడం మానమని ఆర్డర్ పాస్ చేశాడు....

ఎంతైనా పెదపిచ్చయ్య తమ నాయకుడు కాబట్టి ఆయన మాటలకి కొంతమేరకు పిచ్చి చేష్టలని తగ్గించారు....

మీడియా హుటాహుటిన పిచ్చివాళ్ళ నాయకుడైన పెద పిచ్చయ్య వద్దకు పరుగుతీసింది...

పెద పిచ్చయ్య కోపంతో ఊగిపోతున్నాడు.... ‘అయ్యా... పెద పిచ్చయ్యగారూ... ఇంతకీ మీరు మీ పిచ్చివాళ్ళందరినీ వెనకేసుకుని ఇలా రోడ్డెందుకెక్కారో సెలవిస్తారా....’ అని అడిగారు మీడియావాళ్ళు.. ఎంత నాయకుడైనా పెదపిచ్చయ్య కూడా పిచ్చివాడే కదా... తమడిగిన ప్రశ్నకి కోపంతో రెచ్చిపోయి తమనేమయినా చేస్తాడేమోనని భయంతో తమ జాగ్రత్తలో తాము ఉన్నారు.

పెద పిచ్చయ్య... ఒక్కసారిగా పెద్దగా గాండ్రించాడు.... తన మొహంలో ముప్పైఆరు రకాల ఎక్స్ ప్రెషన్స్ ఇస్తూ... అన్నాడు.

‘అసలే మమ్మల్ని ఏమనుకుంటున్నారు... పిచ్చివాళ్ళంటే అంత చులకనగా ఉందా.... మతిస్థిమితం కోల్పోయిన వాళ్ళంటే అంత లోకువగా ఉందా.... ఖబడ్దార్... మాకు కోపమొస్తే... మేమేం చేస్తామో మాకే తెలియదని మీకు తెలుసుకదా... అలా చేసిన కూడా పిచ్చివాళ్ళ ముందు వెర్రి వేషాలు వేస్తారా... అసలేమనుకుంటున్నారు...’ కోపంతో ఊగిపోతూ అన్నాడు పెద పిచ్చయ్య... మీడియా వారికి ఆయన చెప్పింది ఒక్క ముక్క అర్థం కాలేదు... ‘అయ్యా... తమరు చెప్పింది ఒక్క ముక్కా అర్ధం కాలేదు.... అసలు మీరు ఎవరి మీదికి రంకెలు వేస్తున్నారో, మిమ్మల్ని ఇంతగా రెచ్చగొట్టిన వాళ్ళెవరో కాస్త వివరంగా చెప్తారా....?’ అడిగారు మీడియా వాళ్ళు....

“ఇంకెవరు.... ఈ రాజకీయనాయకులే...’ కోపంతో ఊగిపోతూ అన్నాడు పెద పిచ్చయ్య....

“ఆ! రాజకీయనాయకులా... ఎలా....?’

“ఇలానా... ఓ పార్టీ వాళ్ళు ఇంకో పార్టీ వాళ్ళని తిడుతున్నారు.... బాగానే ఉంది కానీ... ఈ పార్టీ వారికి మతిస్థిమితంలేదు అందుకే అలా మాట్లాడుతున్నారని వాళ్ళంటే, కాదు కాదు మీరే పిచ్చోళ్ళు, మీరే మెంటలోళ్ళు... అని ఆ పార్టీ వారంటున్నారు... అంటే మెంటలోళ్ళమంటే అంత చులకనగా కనిపిస్తున్నామా...?’ కోపంతో ఊగిపోతూ అన్నాడు పెద పిచ్చయ్య....

మీడియా వాళ్ళకి కూడా అతని వాదన కరెక్టే అనిపించింది... ఎంత రాజకీయ నాయకులైతే మాత్రం ఇలా మీరే పిచ్చోళ్ళంటే మీరు పిచ్చోళ్ళని రంకెలు వేస్తే ఇలా నిజమైన పిచ్చోళ్ళకి కోపం రావడంలో ఆశ్చర్యమేముంది... మీరే చెప్పండి....!

- ప్రసన్న కుమార్ సర్రాజు s

  అనగనగా ఒక వూళ్ళో ఆసామి. ఏసామి అని అడిగితే ఆసామి అని చెప్పాలి. ఆయనకోరోజు పుల్ల మజ్జిగ తాగి పడక్కుర్చీలో పడుకున్న సమయంలో ఒ కోరిక కలిగింది. అది ఏ కడుపుతో వుండే వాళ్ళకో కలిగే కోరికయితే ఓ పనసకాయతోనో బొప్పాయికాయతోనే తీరిపోయేది. కానీ ఈ సామికి కలిగిన కోర్కె మధురమైనదైనా అది తీరడం కొంచెం కష్టమైనా పనే అన్చెప్పొచ్చు. మర్నాడు పరధ్యానంగా చాలా అవకతవక పనులు చేశాడు ఆసామి. వేప్పుల్లనుకుని జనపపుల్ల నోట్లో పెట్టుకుని నమిలాడు. ఆ రోజు పొలంలో పచ్చి మంచినీళ్ళు ఆ రాత్రికి నిద్దరట్టలేదు కూడా ముట్టలేదు.

ఆయన చిన్న కొడుకుని ఆపు తన్నితే ఓహో అని ఊరుకున్నాడు. ఇలా నాల్రోజులు పోయేసరికి ఇంట్లో వాళ్ళకి, బయట వాళ్ళకీ ఆయనేదో తీరని కోరికతో బాధపడుతున్నాడని రూడీ అయింది. ఆరోజు ఆసామి బామ్మర్ది చెల్లెలు వుత్తరం చూసుకుని బావ కిష్టమైన కజ్జికాయలు తీసుకొచ్చి, బావగారి ముందు పళ్ళెంలో పెట్టి పలకరింపుగా నవ్వాడు. ఆసామి నవ్వలేదు. అయినా ఆ బామ్మర్ది ముఖం చిన్నపుచ్చుకోకుండా బావకి చక్కిలిగింతలు పెట్టైనా, కులాసాలోకి దింపుదామని నిశ్చయించుకున్నాడు. ఆ సాయంత్రం వూరు బయటకు షికారుకెడుతూ బావగారితో ఓ క్వార్టరు లాగించాక గానీ అసలు విషయం బయటపడలేదు. “నాకు ఫారినెళ్ళాలని వుంది బావా ...’’ అన్నాడు ఆసామి బాధగా, జాలిగా.

“దానికేం .. ఎల్లు ...’’ అనబోయి “ఏంటది?’’ అని అడిగాడు బామ్మర్ది. “ఫారిన్ ... అంటే ఇదేశం’’ అని విడమర్చి చెప్పటానికి ట్రై చేశాడు. నాలిక మొద్దుబారిపోయిందని కించిత్ సిగ్గుతో. “అదెల కుడురుద్ధి బావా! అయినా నీకీ వయసులో ఇదేం బుద్ది?’’ అని సంజాయిషీ కోరాడు బామ్మర్ది. “వయసుకీ, ఇదేషానికీ ఏముంది బావా సమ్మంధం? ఎంతమంది రోజూ యెల్లి రావటంలేదు? రోజూ పేపర్లో సూడటల్లా! యెన్ని ఫోటోలు! ఆళ్ళంతా యిదేషాలకెళ్ళి రావడంల్లా?’’ అన్నాడు ఆసామి. “అంటే పేపర్లో పడేదంతా నిజమనుకుంటున్నావా బావ? ఆ పుటలలో కొన్ని సంస్కరణలు, కొన్ని తప్పిపోయినవాళ్ళ ఆచూకీలు – పేపర్లో పుతో ఏయించుకున్న ప్రతీ వాడూ ఫారినెల్లాలంటే కుదురుద్దా బావా!’’ అన్నాడు బామ్మర్ది. ఆసామి కళ్ళు మిలమిల మెరిశాయి.

ఆ ఉత్సాహంలో ఓ ఫుల్లు ఓ ముంత కల్లు లాగించేశాడు. మర్నాడు చెల్లెల్ని అసింటా తీసికెళ్ళి విషయం చెప్పాడు బామ్మర్ది. చెల్లెలు నెత్తీ నోటూ కొట్టుకుంది. ఏ దొరసానమ్మ వలలో పడ్డాడోనని బావురుమనబోయి అంతలోనే కోపమొచ్చేసి విషయమేమిటో ఆసామినడిగి తెల్సుకుందావాని, ప్రాస కోసం ఓ సున్నా ఎక్కువైనా ఫరవాలేదని కొంగు బిగించింది. బామ్మర్ది చెల్లల్ని సముదాయించాడు. అల్లరి చేస్తే బావ మనకు దక్కడన్నాడు. రోజంతా కలలు కంటూ తాటి సెట్టు కిందే గడిపేస్తున్నాడు. చివరికి ఆ రోజు భోజనాలయ్యాక పంచలో చేరారు ముగ్గురూ. “ఏ వూరెడతా?’’ అడిగాడు బామ్మర్ది టిక్కెట్టు కలక్టరులా. ఆసామి సిగ్గు సిగ్గుగా చూశాడు. లండన్ అని సెప్తే మొకం మీద నవ్వుతారేమో, ఆళ్ళూళ్ళో చిన్నపిల్లోడి కాడ్నించి పెద్దోళ్ళదాకా లండనెల్తానంటే బాగా తెల్సు, ఒడ్డు, బాలా అది ... “అమెరికా’’ అన్నాడు ఏదో పేరు చెప్పాలి గదా అని. “అమెరికా వద్దు బావా ... అక్కడ పాలసీలు ఏం బాలా’’ చెప్పాడు బామ్మర్ది. ఏ పాలసీలు? అని అడగాలా ఆసామి. “పోనీ జాంబ్లాకా పొతే?’’ గంభీరంగా అన్నాడు. బామ్మర్ది ఒక్క క్షణం వులిక్కిపడ్డాడు.

అయినా ఏ మ్యాపులో ఏ దేశం వుందోనని గుంభనంగా “అక్కడికైతే ఏ అబ్జక్షనూ లేదనుకుంటాను’’ అన్నాడు. ఆసామి లోలోన ఆనందించాడు. జంబ్లాకా చాలా సుందరమైన నగరము ... విశాలమైన రహదార్లు ... నూటపది అంతస్తుల భవనములు, ప్రకృతి సిద్ధమైన వనరులతో విరాజిల్లుచుండును ... బామ్మర్ది ఆసామే ఆలోచనలను త్రుంచి వేస్తూ “అది సరే బావా! ఏం పనిమీదెళుతున్నట్లు పేపర్లో ఏయిద్దాం?’’ అడిగాడు. “పేపర్లో మనం యేయించేదేటి బావా? నేను జంబ్లాకా యెలుతున్నానంటే దేశంలో పత్రికలన్నీ ప్రముఖంగా అచ్చెయ్యవా?’’ అన్నాడు బొత్తిగా అనుబవం లేని బామ్మర్ది మీద జాలిపడుతూ. “నివ్వేం మినిస్టీరువా, సినిమా స్టారువా ... పేపర్లన్నీ నీ ఫుటో యేసి ఆళ్ళ సేల్సు పెంచుకోడానికి?’’ బామ్మర్ది సరసంగానే అన్నా ఆసామి మనసు చివుక్కుమంది. క్షణం మాట్లాడలేదు. అక్కణ్ణించి లేచి గదిలోకివెళ్ళి దుప్పటి ముసుగెట్టి పడుకున్నాడు. బామ్మర్దికేం పాలుపోలేదు. బేలగా చూస్తున్న చెల్లెలికి కళ్ళతోనే అభయమిచ్చి బజార్లోకెళ్ళాడు. సాయంత్రం బావగార్ని తీసుకుని పోలాలమ్మట షైరు కెడామని బయల్దేరదీశాడు. ఆసామి కాస్త ముభావంగానే బామ్మర్దిని అనుసరించాడు.

“చూడు బావా! నివ్వేమన్నా అనుకో, ఏనాడూ ఇదిగో నాకిది కావాలని అడగనే లేదు నువ్వు. ఈ నాడిలా ఇదేసీ ప్రయాణవని సిక్కిపోతా వుంటే సూడ్లేక పోతున్నాను. నేను మద్దేన్నం అన్న మాటకి బాధపడమాక, అయినా నేనప్పుడూ ఇప్పుడూ అదే మాటంటాను. ఈ రోజుల్లో అవుటు సైడుకెళ్ళి అవుపోసన పట్టినా, పేపర్లో పడాలంటే నువ్వు మినిష్టరువి కాక తప్పదు. కనుక నువ్వు రేపెసెంబ్లీ ఎలక్షన్లో నిలబడు’’ అన్నాడు బామ్మర్ది. ఆసామి తలెత్తి బావమరది కేసి చూశాడు. బామ్మర్ది కల్లు స్నేహపూర్వకంగా భుజం తడుతున్నట్లున్నాయి. ఒక క్షణం ఆలోచించి “ఒద్దు బావా, ఎలక్షన్లలో నిలబడడవంటే మాటలుగాదు, ఎదుటోడు లక్ష ఖర్చెడితే మనం నాలుగు పెట్టాల, పెట్టలేకగాదు ... కీడెంచి మేలెంచమన్నారు. ఇన్ని లక్షలూ ఖర్చెట్టి ఏ ఎదవనాయాలో ఎగస్పార్టీ వోడికి ఏసిన ఒక్క ఓటు తేడా వస్తే కంపిలీటుగా అవుటవుతాంగదా! అంతకన్నా పిచ్చారు తీస్తే అది దెబ్బతిన్నామన్నా పిల్లలాడుకోవడానికి ఫిలిం ముక్కలున్నా మిగులుతాయి. అదీ గాక ...

బామ్మర్ది ఒక్కసారి నిటారుగా అయ్యాడు. “ఏంటి బావ? ఎవయింది?’’ అడిగాడు ఆసామి. “ఏంటన్నావ్? మళ్ళీ వొకసారనూ’’ అన్నాడు బామ్మర్ది శూన్యంలోకి చూస్తూ. మళ్ళీ చెప్పటం మొదలెట్టాడు ఆసామి “ఒద్దు బావా, ఎలక్షన్లలో నిలబడటవంటే మాటలు గాదు. యెదుటోడు ...’’ “అదంతా అక్కర్లేదు బావా, సివరి డవిలాగు సెప్పు’’ కాస్త అసహనంగా అన్నాడు బామ్మర్ది. “ ... పిచ్చారు తీస్తే, అది దెబ్బ తిన్నా ...’’ “దెబ్బతినదు’’ అరిచాడు బామ్మర్ది. “పిచ్చరు తీద్దాం ... పిచ్చరు తీద్దాం. మామూలు పిచ్చరు కాదు. అవార్డు పిచ్చరు తీద్దాం. ఎవడో ఫారినోడు మన పిక్చర్ కొంటాడు. ఆడు కొనకపోతే ఆడికి డబ్బులిచ్చి మనవే కొనిపిద్దాం. వెంటనే ప్రింటుతో సహా మనమూ ... అదే నువ్వూ ఫారినెళ్ళొచ్చు. అపుడు సినిమా పత్రికలే కాదు. అన్ని పత్రికలూ నీ ఫోటో ఏసి ఘనంగా సన్మాయిస్తాయి. అప్పుడు నువ్వు గ్రేటు అవార్డు పిక్చర్ ప్రొడ్యూసర్ వి, నేను ప్రొడ్యూసర్ బామ్మర్దిని’’ అన్నాడు ఆనందోత్సాహాలతో.  ఆసామికి అప్పటికి విషయం అర్థమయింది. నిజవే పిక్చరు తీస్తే అటు డబ్బుకి డబ్బూ, పేరుకి పెరూ, ఇటు తన సరదా తీరుతుంది. ఫారినెళ్ళొచ్చు. అబ్బ! ఎంత మంచి ఆలోచన ...

*****

మద్రాసు మారిస్ మేనేజర్ హోటల్లో దిగారు ఆసామి, బామ్మర్ది. బామ్మర్ది తనకు తెలిసిన ప్రొడక్షన్ మేనేజర్ కి ఫోన్ చేసి హోటల్ కి పిలిపించాడు. ఫోనందిన వెంటనే వచ్చిన ప్రొడక్షన్ మేనేజర్ని కూర్చోపెట్టి ఇలా పిక్చర్ తీయాలని చెప్పారు. ప్రొడక్షన్ మేనేజరు ఉత్సాహంతో ఉబ్బితబ్బిబ్బై మిగతా విషయాలు నా కొదిలేయమన్నాడు. సాయంత్రానికి ఓ ఇద్దర్ని వెంటపెట్టుకోచ్చాడు. వాళ్ళలో ఒకడిని స్టోరీ ప్లాట్లు అమ్మేవాడు గానూ, రెండోవాడ్ని ఎవార్డు పిక్చర్ తీసే డైరెక్టరుగానూ పరిచయం చేశాడు. బెడ్డింగ్ లో చుట్టుకొని తీసుకొచ్చిన అరడజను ఫుల్లుల్లో ఓ ఫుల్లు బైటికి తీసి నలుగురూ కులాసాగా కూర్చున్నారు. వచ్చినప్పట్నించీ ప్లాట్లు అమ్మేవాడు యేదో వాగుతూనే వున్నాడు. బుగ్గిరాముడు ప్లాటు నాదేనన్నాడు. జీతాలు-జీవితాలు కూడా తనదేనన్నాడు.

నా ప్లాటు కొంటే మీకు డోకా లేదన్నాడు. ప్లాట్లు అమ్మటంలో తను అందరిలాంటివాడ్ని కాదన్నాడు. కావాలంటే బజార్లో ఎంక్వైరీ చేయమన్నాడు. మారెక్ట్ ధరల మీద వొక్క రూపాయి తను యెక్కువ చెప్తే చెప్పు మెడకి కట్టమన్నాడు. తన ప్లాట్లలో అన్ని రకాలవీ వున్నయనీ, ఏ ప్లాటు కావాల్సిన వాళ్ళకి ఆ ప్లేట్ చెప్తాననీ, మిగాతావన్నీ బయట పెడితే తన బిజినెస్సుకి దెబ్బ అనీ అన్నాడు. మీకేవేం ప్లాట్లు కావాలో ఆ ప్లాట్లకి సంబంధించిన వివరాలు పూర్తి చెయ్యండంటూ సైక్లో స్టైల్లో చేయించిన ఓ పది ప్లాట్ల ఫారాలు బల్లమీద పెట్టాడు. పౌరాణికాలు కావాలా అని అడిగి, మళ్ళీ తనే, అవి బాంబు పేలినట్లు బాక్సాఫీసులో పేలతాయని, అయితే అందరిలా రాముడు, కృష్ణుడు, దుర్యోధనుడు, సావిత్రి వీళ్ళమీద తీస్తే లాభం లేదన్నాడు. ద్యుమక్త్సేనుడి వధ, ఆక్రూర అంగీరస సంవాదం, ‘భక్తవిదుర’ (అణు మహా భారత గాధ) తీయమన్నాడు.

ఆసామికి చిరాకేస్తోంది. ఎదవ ప్లాట్ల గొడవ ఆపడేం? ప్లాటుదేముంది? అవార్డు పిక్చరుకి కెమెరా ముఖ్యంగా వుండాల. డైలాగులు ఎంత వీలుంటే అంట తక్కువ పెట్టి దగ్గులూ, తుమ్ములూ పెట్టాలా. డైరెక్టరు గంభీరంగా పెగ్గు మీద పెగ్గు లాగిస్తున్నాడు. “ఆరికి ఎక్కువ పొయ్’’ అన్నాడు ఆసామి ప్లాటు ఫారాలిచ్చినవాడి గురించి, ఓ గ్లాసుడు పుచ్చుకుంటేనే గానీ వీడు వాగుడు ఆపాడని, ప్లాటు వాడు గ్లాసు ఖాళీ చేస్తున్న సమయంలో డైరెక్టరు గొంతు సవరించుకున్నాడు. అందరూ నిశ్శబ్దమైపోయారు. ఆయన యెటేపొ దీర్ఖంగా చూస్తుండటం గమనించి, వారు గొంతు విప్పేదాకా మందు గొంతులో పోసుకోకుండా వినయంగా చూస్తున్నారు. ఐదు నిముషాలయింది, పదినిముషాలయింది. అలా గోడ వైపే చూస్తాడేం? డోసు గానీ యెక్కువవలేదు గదా? మరీ కక్కుర్తిగా లాగించేసినట్లున్నాడు. ఇప్పుడు ఈడు మాట్లాడకపోతే యెలా? అవార్డు పిచ్చరెలా? ఫారినెల్లడం యెలా? బామ్మర్ది, డైరెక్టరు చూస్తున్న వైపే చూశాడు.

అక్కడో చీమల బారుంది. డైరెక్టరు నిట్టూర్చాడు దీర్ఘంగా “హు ... ఆ బారులో ఒక్క ఆడ చీమ కూడా లేదు’’ అన్నాడు. “మరి క్యాబరే డాన్సింగ్ లేదా? ఇందాక సర్వరు వచ్చి బారులో వుందీ రాత్రి తొమ్మిది గంటలకని చెప్పాడే?’’ ఆసామి సందేహంగా అడిగాడు. డైరెక్టరు అర్థం కానట్టు చూసి మళ్ళీ చీమల బారుకేసి తలతిప్పి “హు ... స్త్రీ ఎవార్డు పిక్చర్ కి ఈ రోజే నాంది పడింది చీర్స్!’’ అని వికృతంగా అరిచాడు. డైరెక్టరు తనకు అందలేకపోయిన మాటలు పూర్తికాకుండానే, తనని రక్షించినందుకు కృతజ్ఞతగా చూశాడు ప్లాటు వాడివైపు. ఆసామికి ఇంకా చిరాకెత్తింది. బామ్మర్ది కేసి తిరిగి “సూడు బావా! మనది అర్థం కాని బాసలూ అవి ఏవీ వోద్దుగానీ, అవార్డు పిక్చర్ కి ఎంతవుద్దో, ఈయనెంత పుచ్చుగుంటాడో అడుగు’’ అన్నాడు.

“నేనింక పుచ్చుకొను ... మళ్ళీ ఇంటికెళ్ళాలి. మా ఆవిడే తలుపు తీస్తుంది’’ మురిపెంగా అన్నాడు ప్లాట్ రైటరు. “అబ్బ! నీ మందు విషయం గాదు లేవయ్యా! ముందు పిక్చరు గురించి ఆలోచించరే?’’ పబ్లిగ్గా విసుక్కున్నాడు ఆసామి. అంతవరకూ మౌనంగా వున్న బామ్మర్ది ప్రొడక్షన్ మానేజర్ కి సైగ చేశాడు. “అయ్యా డైరెక్టర్ గారూ! మీరు మాక్కావాల్సిన వారు, పెద్దమనుషులు, మీరు దయచేసి మా పిక్చరు కాదనకండి. మీకెన్ని బిజీ పనులున్నా మాకు కాల్ షీటివ్వండని’’ బ్రతిమాలాడు ప్రొడక్షన్ మేనేజర్. డైరెక్టరు నింపాదిగా చూసి అన్నాడు “అందుకే గదా, ఓ ప్రక్క ఇంకో అవార్డు పిక్చర్ కి షూటింగ్ జరుగుతున్నా మధ్యలో వచ్చాను! ఈ పాటికి హీరో మజ్జిగలోకి వచ్చేసుంటాడు’’ అన్నాడు. ఆయన మాట్లాడుతున్నప్పుడు అలవాటుగా తల వూపినా చివరి వాక్యం కొరుకుడు పడక ఒకళ్ళ మొహం ఒకళ్ళు చూసుకున్నారు.

అప్పుడు ప్రొడక్షన్ మేనేజరు భాష్యం చెప్పాడు – “అవునండీ ఇప్పుడు మీరు తీస్తున్న షాటు హీరో కొండలమీంచి, మధ్యనించీ నడిచి నడిచి, ఇంటికొచ్చి కాళ్ళు కడుక్కుని భోంచేస్తున్నాడు. హీరో అవుపోసన పట్టగానే మన డైరెక్టరు గారు కెమెరా స్విచ్ ఆన్ చేసి ఇలా చక్కా వచ్చారు. ఈ పాటికి హీరో మజ్జిగ పోసుకొని వుంటాడని వారు అనుకుంటున్నారు’’ ఆసామి కాస్త తెల్లబోయినా అవార్డు సినిమాలు అలానే వుంటాయిగామోసునను కుని, తాను తెల్లబోయినట్లు బైటకు కనిపించడం ఇష్టం లేక “పిక్చర్ పేరెం పెట్టారు?’’ అన్నాడు యథాలాపంగా అడిగినట్లు. “నిత్యకృత్యాలు’’ డైరెక్టరు చివర గుటక వేసి లేచి నించున్నాడు. వెంటనే ఆసామి, బామ్మర్ది లేచారు. ప్లాటు రైటరు నిలబడటానికి శతవిధాలా ట్రై చేస్తున్నాడు. వాళ్ళని డోరుదాకా సాగనంపి, మళ్ళా రేపు రెండో సిటింగు అని ప్రొడక్షన్ మేనేజర్ అన్నదానికి తలూపి, ఉస్సూరుమంటూ మంచంమీద కూలబడ్డాడు ఆసామి ...

*****

మర్నాడు పదింటికి బావ, బామ్మర్దులిద్దరూ టిఫిన్, కాఫీ పూర్తి చేసుకునేసరికి, ప్రొడక్షన్ మేనేజరు లోపలికి వచ్చాడు. “గుడ్ మార్నింగ్’’ అంటూ స్వచ్చంగా నవ్వాడు. ఆసామి అతన్ని కూర్చోమని “చూడు ప్రొడక్షన్ మేనేజరూ ....’’ అని చెప్తూండగా ... “చిత్తం, నా పేరు తిరువేంగళం అండీ’’ అన్నాడు. “ష్ ... చూడు తిమింగళం! ఈ కథలో యెవరికీ పెర్లుండవు, వుండకూడదట అలాని రచయిత చెప్పాదులే. ఉదాహరణకి చూడు! నా పేరు ఆసామి, ఇతను నా బామ్మర్ది అలాగన్నమాట. పేర్లు పెట్టావనుకో! కిట్టనివాళ్ళు యింకో నాలుగు కల్పించి, మనం యెవరినో హేళన చేస్తున్నామని ప్రచారం చేసెయ్యగలరు. కాబట్టి తిమింగళం ...’’ “చిత్తం ... నాపేరు తిమింగళం కాదండి ... ప్రొడక్షన్ మేనేజర్’’ “అద్గదీ ... ఇప్పుడు చెప్పు ప్రొడక్షన్ మేనేజరూ, నిన్న నువ్వట్టుకొచ్చిన డైర్రెట్రు పని ఎలా ఉంటుందో ఒకసారి చూస్తే ...’’

“అందుకే వచ్చానండీ ... ఫలానా స్టూడియోలో మన డైరెక్టరు గారి న్యూవేవ్ పిక్చర్ షూటింగ్ జరుగుతోంది. మిమ్మల్ని తీసుకుపోదామని ...’’ చెప్పాడు. “నేనిందాకన్న ముక్క మనసులో పెట్టుకోమాక, మన పేర్లుండవన్నాను గానీ, మరీ అలా ‘ఫలానా స్టూడియే’ అని చెప్పక్కర్లా ... పర్లా ... స్టూడియే పేర్జెప్పు ...’’ ప్రోత్సహించాడు. “పర్లేదండీ ... ఎందుకు? నే తీసుకెడుతున్నానుగా ...’’ ప్రొడక్షన్ మేనేహరు మొహమాటపడుతూ అన్నాడు. ఆసామి, బామ్మర్ది రూంకు తాళం వేసి ప్రొడక్షన్ మేనేజరుతో స్టూడియోకి బయల్దేరారు. గేటు లోపలికి టాక్సీ తిరగంగానే ఒక్కసారిగా బెల్లం, పంచదార పాకాల వాసన ముక్కుపుటాలకు కొట్టింది. “ఇదేమిటి ప్రొడక్షన్ మేనేజరూ! చెరుకు ఫ్యాక్టరీలోకి తిప్పావేంటీ?’’ అని అడిగాడు ఆసామి. ఎదురుగా ఆ పెద్ద పెద్ద రేకుల షెడ్లూ, ఆ వాసన అంతా చూస్తుంటే సీజన్ లో చెరుకును ఫ్యాక్టరీకి తోలించిన జ్ఞాపకాలు వచ్చాయి.

ప్రొడక్షన్ మేనేజర్ చిరునవ్వు నవ్వాడు. “చెరుకు ఫ్యాక్టరీ కాదు, స్టూడియోనే, కాస్సేపాగితే మీకే తెలుస్తుంది’’ అని నాలుగో నెంబరు ఫ్లోరు దగ్గర టాక్సీ ఆపించాడు. బామ్మర్ది టాక్సీ డబ్బులిచ్చేశాక ముగ్గుతూ లోపలికెళ్ళారు. పాకం వాసనతో ముక్కులు తియ్యగా బ్రద్దలవుతున్నాయి. లోపలికి అడుగుపెట్టగానే, ఎండాకాలం తారు రోడ్డు మీద నడుస్తుంటే కరిగిన తారులో చెప్పు కాలు పడి పైకి లేస్తుంటే కలిగే విచిత్రమైన అనుభూతి కలిగింది. లోపల ఓ పదిమంది అసిస్టెంటు కుర్రాళ్ళు భూతద్దాలు పెట్టుకుని వంగి వంగి నడుస్తున్నారు. వాతావరణం సీరియస్ గా వుంది. అందరూ నిక్కర్లేసుకుని వున్నారు. ప్రొడక్షన్ మేనేజరు ఆసామి చెవిలో హెచ్చరించాడు “మీరు పంచెలు పైకెగదోసి, గోచీలా కట్టుకోండి. లేకపోతే నేల మీద పడి పాడైపోతుంది పాకం’’

బావమరుదులిద్దరూ సర్ధుకున్నాక “ఇంతకీ కెమెరా యెక్కడా కనిపించదేం?’’ అని అడిగాడు ఆసామి. ఈ పిచ్చరుకి మ్యూజిక్కు, పాటలతో పాటు కెమెరా కూడా లేదా అని అనబోయి తెలివి తెచ్చుకుని మౌనం వహించాడు. ప్రొడక్షన్ మేనేజరుకి వాళ్ళ మీద జాలేసింది. మాట్లాడకుండా బొటనవేలు థమ్స్ అప్ డ్రింక్ లో లాగా పెట్టి కళ్ళెగరేశాడు. వాళ్ళు తల పైకెత్తి చూస్తే ... ఆశ్చర్యం! నలుగురు మనుషులు గబ్బిలాల్లా తలక్రిందులుగా వ్రేలాడుతున్నారు. అందులో ఒకడు వ్రేలాడుతున్న కెమెరాలో తలపెట్టి వున్నాడు. మిగతా ముగ్గురూ నిర్వికారంగా చూస్తున్నారు. వాళ్ళ కాళ్ళు పైన తాడుతో కట్టేసి వున్నై. ఆసామి రహస్యంగా అడిగాడు “మన డైరెక్టరు గారు కూడా వ్రేలాడుతున్న వాళ్ళలో వున్నాడా?’’ “లేడు’’అంటుండగానే వెనకాలనుంచి డైరెక్టరు అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ వచ్చాడు. అతన్ని చూడగానే వినయంగా నమస్కారం పెట్టారు ముగ్గురూ. డైరెక్టరు చేతిలో చిన్న భరిణ ఉంది.

అందులో ఓ పెద్ద గండు చీమ ఉంది. దాన్ని చూసి “ఏమిటిది డైరెక్టరుగారూ’’ అని అడిగారు. డైరెక్టరు దీక్షగా భరిణ వంక చూస్తూ నిలుచున్నాడు. ప్రక్కనే వున్న అసిస్టెంటు డైరెక్టరు చెప్పాడు. “ఇదే మా చిత్రంలో ముఖ్య పాత్రధారి. ఇది యెన్నో చిత్రాల్లో నటించింది. ఈ రోజు పతాక సన్నివేశం, ఈ బూర్జువా చీమను కొన్ని వందల చీమలు తరిమి తరమి వేయటం చూపించాలి. పోద్దుట్నుంచీ ఎన్ని బెల్లం ముక్కలు నేలమీద వేసినా ఓ వంద చీమలు కూడా పోగవలేదు. ఇవ్వాళ గనక ఈ సీను పూర్తికాకపోతే ఈ గండు చీమగారి కాల్ షీట్లు నెలదాకా లేవు. అందుకని మేం ఏ మాత్రం ఖర్చుకు వెరవదల్చుకోలేదు. ఫ్లోరంతా బెల్లం పాకం పోయిన్చాం. ఆ పాకంమీదే చివరి విప్లవ సీను చూపిద్దావని డైరెక్టరు గారు ...’’ డైరెక్టరు చేత్తో సైగచేశాడు ఇక చెప్పొద్దని. అసిస్టెంటు వినయంగా తలూపాడు. ఆయన కాస్త దూరం వెళ్ళగానే

“వారు చేసి చూపిస్తారు. ముందు చెప్పటం ఇష్టం వుండదు’’ అని జేబులోంచి ఓ భూతద్దం తీసి వంగి, అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ చీమల వేటకై వెళ్ళిపోయాడు. ఆసామి తలపైకెత్తి చూశాడు. పైన జీవచ్చవాల్లా చీమచ్చవాల్లా తిరుగుతున్నారు. డైరెక్టరు కోసం చూస్తే ఫ్లోరు మధ్య బోర్లా పడుకుని వున్నాడు. చలనం లేడు. “ఏమిటి?’’ పతాక సన్నివేశం బాగా రావాలని దేవుడికి మొక్కుకుంటున్నాడా?’’ అడిగాడు ఆసామి. “కాదు భరిణలోని హీరో చీమకి యాక్షన్ నేర్పుతున్నారు’’ వివరించాడు ప్రొడక్షన్ మేనేజరు. వీటన్నింటికీ అతీతంగా సన్నగా, పొడుగ్గా బట్టతలతో వున్న వ్యక్తి అసింటా కుర్చీలో కూర్చుని, వేళ్ళు లెక్కపెట్టుకుంటూ శూన్యంలోకి చూస్తూ గొణుక్కుంటున్నాడు. కాస్త దగ్గరికి వెళ్ళి చేవిపెట్టి వింటే “చీమలు చీమలు చీమలు’’ అని అస్పష్టంగా వినపడుతోంది.

ప్రొడక్షన్ మేనేజర్ ని అడిగితే ఆయనే ప్రొడ్యూసర్ అని చెప్పాడు. తరువాత నాలుగైదు సిట్టింగులయినాక, కథ, స్క్రీన్ ప్లే సిద్ధమయింది. తర్వాత్తర్వాత హడావుడి పడకుండా ఏవేం కావాలో ముందరే చెప్తే కొనుగోళ్ళన్నీ చేసేద్దాం అన్న ఆసామితో ఏకీభవిస్తూ లిస్టు రాసిచ్చాడు. సినిమా తయారుచేయు విధానము – కావాల్సిన వస్తువులు : ఒక గేలము, ఓ పది వానపాములు, సెనగ పిండి, ఓ డబ్బా మంచి నూనె, ఉల్లిపాయలు, మసాలా దినుసులు, కాస్త తినే సోడా, కొంచెం వాము పిండి. ఆసామి ఆశ్చర్యపోయాడు. సినిమా తీయడానికి కావాల్సిన వస్తువులివేనా? డైరెక్టరు నింపాదిగా అన్నాడు “మన సినిమా తీయడానికివే, నన్ను నమ్ముకున్న నా నిర్మాత నేను చెప్పిందానిమీద వొక్క రూపాయి ఖర్చు పెట్టినా నాకిష్టముండదు. సాధ్యమయినంత తక్కువ ఖర్చుతో పొదుపుగా తీయడమే నా పధ్ధతి’’

ఆసామికి డబ్బు పొదుపరితనం విషయంలో డైరెక్టరును చూస్తే ముచ్చటేసింది కానీ, మరీ బొత్తిగా శెనగపిండి, తినే సోడాతో ... “కనీసం దుస్తులయినా కొనక్కరలేదా?’’ అడిగాడు. “అవసరం లేదు. ఒకటో రెండో గోచీలు, ఓ నేత చీర చాలు’’ “మరి మేకప్?’’ “మన హీరో హీరోయిన్లు పక్క స్టూడియోలోంచి షూటింగయి వస్తారు గదా! వాళ్ళు వేసుకొచ్చిన మేకప్ తుడిచేస్తే చాలు’’ “మ్యూజిక్?’’ “సముద్ర కెరటాల ధ్వని, నూనె కాగే చురచుర చాలు’’ “సౌండు?’’ “ఫరవాలేదు’’ “మరి ఎడిటింగ్ అదీ?’’ “ఫరవాలేదు వుంది’’ ఆసామి తల గోక్కున్నాడు. “కనీసం ఫైల్మైనా కొనాలి గదా?’’ గంభీరంగా నవ్వాడు డైరెక్టరు “అది వుంటుందిలెండి ... వచ్చే వారమే షూటింగు మొదలు. ఈ పిక్చరుతో మిమ్మల్ని దేశాంతరం ... ఐ మీన్ అదే ... విదేశాలకి పంపకపోతే నా పేరు డైరెక్టర్ కాదు’’ అని శపథం చేశాడు.

తరువాత డైలాగు రైటర్ ని కాస్త వివరంగా కథ, స్క్రీన్ ప్లే మళ్ళీ చదవమని ఆదేశించి కళ్ళు మూసుకుని ఎకాగ్రతగా కూర్చున్నాడు. రైటరు స్క్రిప్టు ముందేసుకుని కాస్త బాధగా కణతలు నొక్కుకున్నాడు. “ఏమయింద’’న్నాడు బామ్మర్ది. “తలనొప్పిగానూ, కళ్ళు మంటలు గానూ వున్నై’’ చెప్పాడు రైటరు. “దీనికోకటే మందు’’ డైరెక్టరు కళ్ళు తెరచి అన్నాడు. ఏమిటని అడిగాడు బామ్మర్ది. “మందు’’ అని చెప్పి మళ్ళీ కళ్ళు మూసుకున్నాడు. వెంటనే మందు వచ్చింది. అంతా తలొక గుక్కా తాగాక, రైటర్ ఉత్సాహం పుంజుకుని చదవటం మొదలెట్టాడు. “హీరో బెస్తవాడు ... మొదటి షాటులో అనంతమైన సముద్రపుటంచుల్నిచూపిస్తాం. దూరంనుంచి వచ్చే ఓడ – మొదట జెండా, తరువాత తెరచాప పైభాగం, ఆ తర్వాత ఓడ మొత్తం కనబడే దాకా కెమెరా స్టిల్ గా వుంటుంది. అది భూమి గుండ్రంగా వుందని చెప్పటానికి సింబాలిజం. మొదటి షాట్ లోనే దర్శకుల వారి ప్రతిభ కనపడుతుంది. ఇక తరువాత షాటు ...

ఒడ్డున ఎత్తైన బండమీద కూర్చుని వుంటాడు హీరో. ఓ గోచీ, నల్ల టోపీ అంటే. సన్నటి పొడుగాటి గెలానికి వానపాములు గుచ్చి నీటిలోకి గేలం వేస్తుంటాడు. ఓ అరడజను చేపలు పడేదాకా నాచురల్ గా చూపించాలని నిర్ణయించుకున్నారు డైరెక్టరు గారు. ఈ విషయంలో ఏ మాత్రం రాజీ పడదల్చుకోలేదు. తరువాత, పెట్టిన చేపలు తీసుకుని ఆనందంగా ఇంతకి వెళ్ళి భార్య చేతికిస్తాడు. చేపలు చూడగానే భార్య కళ్ళు మిలమిలా మెరుస్తాయి. ఇద్దరూ ఓ ఐదు నిముషాలు అలా చోస్తుకుంటారు. వాళ్ళిద్దరి మధ్యలో గోడకి తగిలించిన గేలం, అంటే వాళ్ళిద్దరి జీవితాలూ గేలం వేసినట్టు ముడిపడ్డాయని సింబాలిజం. ఇక్కడ రెండే రెండు డైలాగులు.

భార్య అడుగుతుంది “ఇగురా ... ? పులుసా ...?’’ భర్త చెప్తాడు “ఉహు. ఈ రోజు బజ్జీలు’’ అంతే హీరోయిన్ కిలకిలా నవ్వుతుంది. అలా ఓ అయిదు నిమిషాలు నవ్వుతూనే వుంటుంది. మధ్యలో ఆసామి అడిగాడు “పెళ్ళాం పిచ్చిదేంటి?’’ “కాదు ఆ నవ్వు ఆమె ఆనందానికి, మానసికోల్లాసానికి, విశృంఖల ప్రశాంత జీవనానికి ప్రతీక’’ “సరే ఏదోలే కానీ, పిచ్చిది కాకపొతే చాలు’’ రైటరు మళ్ళీ ఓ గుతకేసి కంటిన్యూ చేశాడు. “ఈ నవ్వుకి సింబాలిక్ షాటు కొండలు ప్రతిధ్వనించటం, కొంగలు చెరువులోంచి ఒక్కసారిగా రెక్కలు టపటపా కొట్టుకుని లేవటం’’ “ఇదంతా ‘బజ్జీలు’ అన్నందుకేనా?’’ బామ్మర్ది గొణిగాడు ఆవులిస్తూ. డైలాగు రైటర్ వినిపించుకోలేదు. “ఇక్కడ ఇంటర్వెల్ ... తర్వాత సెకెండ్ హాఫ్ చాలా కేర్ ఫుల్ గా ఫాలో అవ్వండి. పిక్చర్ మొత్తానికి ఇదే ప్రాణం’’

“బాండిలో నూనె చిటపటమంటూంటుంది. హీరోయిన్ చేపల్ని నిలువునా కోసి, మసాలా కూరుతూంటుంది. కాస్త వాముపొడి, ఒక అర చెంచాడు తినే సోడా, తగినంత వుప్పు, కారమూ వేసి బెస్తవాని మరదలు – ఓ పదహారేళ్ళ అమ్మాయ్ శనగపిండి కలుపుతూ వుంటుంది. కలుపుతూ కొంచెం పిండి, వుప్పు సరిపోయిందో లేదోనని నాలికమీద వేసుకుంటుంది. అదే సమయంలో హీరో, పడక గదిలో అటూ ఇటూ పచార్లు చేస్తుంటాడు. ఆ మసాలా వాసన అతనికి పిచ్చేక్కిస్తూంటుంది. మూడు షాట్లు చకచకా వోకదాని వెంట వొకటి మారిపోతాయి. పిండి కలపటం, మసాలా కూరటం, హీరో కాలుగాలిన పిల్లిలా తిరగటం, అలా కాస్సేపయ్యాక హీరో కిటికీలోంచి పిలుస్తాడు. హీరోయిన్ కాస్త బెట్టు చేసి, మసాలా కూరిన చేపలు చెల్లెలికిచ్చి గదిలో కెడుతుంది.

ఇక్కడ కెమెరామాన్ ప్రతిభ చూడాలి, హీరో హీరోయిన్ ల సెక్స్ యాక్ట్, వెనువెంటనే అక్కడ ఒక్కో చెప్పాను శనగపిండిలో ముంచి, సుయ్ సుయ్ మంటూ కాగుతున్న నూనెలో బజ్జీలు వండటం, మార్చి మార్చి చూపించాలి. ఒక్క పావుగంట అలా ప్రేక్షకులు స్తంభించిపోవాలి. సిబాలిజం, నియోరియలిజం, ఎట్సెట్రా ఎట్సెట్రా. అంతే ... అంతా అయిపోయాక ఆ అమ్మాయ్ స్టవ్ ని ఉఫ్ మని ఆర్పేస్తుంది. పిక్చరు చివరకు ఆరు బజ్జీలు తయారువుతై (క్లోజప్ లో) వాటిని మరదలు వద్దిస్తుంటే, హీరో తన భార్యతో కలిసి సంతృప్తిగా బజ్జీలని తింటాడు. తర్వాత మళ్ళీ ఉషోదయం చూపిస్తాం ... హీరో గేలం తీసుకుని బయల్దేరతాడు ... మళ్ళీ ఓడ, భూమి గుండ్రంగా వుంది అనే సందేశం ... సింబాలిజం ... రైటరు చెప్పడం ఆపాడు.

ఆసామి ఆవులించి పక్కకి చూశాడు. బామ్మర్ది నిద్దరోతున్నాడు. డైరెక్టరు వంక చూస్తే ఇందాక కళ్ళు మూసుకుని వినే వాడిలా ఏ పొజీషన్ లో వున్నాడో ఇప్పుడూ అలాగే వున్నాడు. ప్రొడక్షన్ మేనేజర్ డైరెక్టర్ని కదిపాడు. ఆయన సర్ధుకుని ఓ చిరునవ్వు నవ్వాడు. “పేరేం పెడదాం?’’ అడిగాడు ఆసామి. “పేరు ఆర్డనరీగా వుండకూడదు. మళయాళప్పేరులా అమ్భీరంగా వుండాలి’’ “మత్స్యనిగ్రహం’’ అని పెడితే?’’ అన్నాడు రైటర్. “అంటే?’’ అన్నట్టు చూశాడు డైరెక్టరు. “చేపలు పట్టి ఇంటికి పట్టుకొచ్చి, భార్య మసాలా కూరి వండటం మొదలెట్టే వరకు నిగ్రహంతో వ్యవహరించాడు గదా హీరో!’’ రైటరు చెప్పాడు. “నా బొంద. మన కథలో నిగ్రహం ఎక్కడ చూపించి చచ్చాడు? మొదటి వాయి కూడా వెయ్యకుండానే మొగుడి గదిలోకి పరిగేట్టిందని చెప్పావు గదయ్యా!’’ ఆసామి విసుక్కున్నాడు.

పోనీ కన్నడ టైటిల్లా పెడితే? అసలు కన్నడం-మలయాళం టైటిల్స్ లా గంభీరంగా వుంటేనే అవార్డు వస్తుంది. భూమి గుండ్రంగా వుందని సిబలైజ్ చేశాం కాబట్టి ‘మత్స్య గుండ్ర భూమి’ ఎలా వుంది?’’ అన్నాడు రైటరు. “ఆ ‘మత్స్య’అనేది తప్పనిసరిగా వుండాలా? అది తీసేస్తే శుభ్రంగా ‘గుండ్రభూమి’, లేక ‘భూమిగుండ్ర’ అని పెట్టొచ్చుగా మామిడి తాండ్రలాగా?’’ చిరాగ్గా అన్నాడు ఆసామి. “లేదు ... లేదు మత్స్య అనేది వుండాలి’’ చెప్పాడు డైరెక్టరు. “పోనీ ‘మత్స్య మాయ’ అని పెడితే?’’ అన్నాడు రైటరు. “నీ మచ్చమాయ కాస్త ఆలోచించుకుని టైం తీసుకుని చెప్పవయ్యా! అయినా ఇప్పటికే లేటయింది. ఇక పడుకుందాం. టైటిలుదేముంది? దొరక్కపోదు’’ అని ఆసామి అనే సరికి ఆ రోజుకి అంతా విశ్రాంతి తీసుకున్నారు.

*****

వారం రోజుల రికార్డ్ టైంలో పిక్చరు పూర్తి చేశాడు దర్శకుడు. బాగా ఆలోచించి, టైటిల్ ఈజీగా అర్థమయితే పస వుండదని, కాస్త క్రిటికల్ గా “భూమత్స్య గుండ్ర’’ అని పెట్టారు. ఈ టైటిలుతో ఓ తెలుగు పిక్చరు తయారయిందని న్యూసందగానే అవార్డు కమిటీలో మెంబర్లు అంతా ఆత్రంగా దాని గురించి చర్చించుకోసాగారు. సర్టిఫికేట్ సంపాయించడంలో పెద్దగా కష్టపడలేదుగానీ, కాస్త చికాకులే ఎదురయ్యాయి. సెన్సారువారు పిక్చర్లో విశృంఖలంగా చూపించిన సెక్స్ యాక్ట్ కి ఏమీ అభ్యంతరం పెట్టలేదుగానీ, కెమెరా బెడ్ రూమ్ కి, నూనె కాగుతున్న భాండీకీ మధ్య ఊగిసలాడుతున్నప్పుడు మరదలు పిల్ల బజ్జీలు వేస్తూంటే వచ్చే సుయ్ .. సుయ్ ... అనే చప్పుడు మాత్రం అశ్లీలంగానూ, ఉద్రేకాలను రెచ్చగోట్టేదిగానూ వుందని అభ్యంతర పెట్టారు. ఎలాగో సెన్సారువాళ్ళని బ్రతిమాలి వాళ్ళు పాయింటవుట్ చసిన పడి సుయ్ సుయ్ లలోనూ నాలుగు సుయ్ సుయ్ లు తగ్గించి, ఆ రకంగా కాస్త అశ్లీలతను తగ్గించినట్టు వాళ్ళ ఆమోదం పొంది, సర్టిఫికేటు సంపాదించారు.

ప్రివ్యూనాడు బామ్మర్ది, ఆసామి తమ కుటుంబంతో థియేటర్ దగ్గర టాక్సీలో దిగారు. ఆ రోజు పరిశ్రమలో ముఖ్యులేకాక నలుగురైదుగురు ఫారిన్ డిస్ట్రిబ్యూటర్లు కూడా వచ్చారు. ఆసామి కలలు పండే తరుణం వచ్చింది. షో జరుగుతునంతసేపూ యెవరినీ పట్టించుకోలేదు.ఆసామి. కేవలం ఆ ఫారినర్స్ నే గమనిస్తూ కూర్చున్నాడు. ఇంటర్వెల్ లో బావమరిది చేయించిన యేరేంజ్ మెంట్స్ ప్రకారం సినిమాలో చూసినట్టుగానే ఘుమఘుమలాడుతూ తయారీ చేయించిన బజ్జీలు సర్వ చేశారు. ఆసామి స్వయంగా ప్లేట్ లో పెట్టి ఫారినర్స్ కి అందించాడు. వాళ్ళలో వొకాయన ఆసామితో మాట్లాడుతూ బజ్జీ తుంచాడు. లోపల నిండు చేప బయటపడింది. అతను ఆశ్చర్యంతో కళ్ళు పెద్దవి చేశాడు.

ఆసామి పక్కకు తీసికెళ్ళి ఓ మీడియేటర్ సహాయంతో వీటి పేరేమిటన్నాడు నోట్లో పెట్టుకుని తన్మయత్వంతో. “ఫిష్ బజ్జీ’’ అన్నాడు ఆసామి. బజ్జీల సీను మొదలయింది. పిక్చరంతా చూసి అందరూ నిర్మాతనీ, డైరెక్టరునీ అభినందించారు. ఉత్తమాభిరుచులుగల నిర్మాత అని ఆసామిని మెచ్చుకున్నారు. అందరూ వీడ్కోలు తీసుకొని వెళ్ళిపోయాక ఆ ఫారినర్ ఆసామి దగ్గరకొచ్చి “ఐవాంటూ బై ది పిక్చర్ .. ఇటీజ్ వండర్ ఫుల్’’ అన్నాడు. ప్రక్కనే వున్న బామ్మర్ది ఎగిరి గంతేసి బావని వాటేసుకుని చెప్పాడు. ఆయనకి మన పిక్చర్ కావాలట అని. ఆసామి కళ్ళముందు టెక్నికల(ర్) మెరిసింది, అయినా సంతోషాన్ని బయటపడనీయక నేట్టిగా “ఎంతట?’’ అని అడిగాడు. “హౌ మచ్?’’ అని బామ్మర్ది పెద్దగా ఇంగ్లీషులో అడిగాడు

ఫారినర్ ని. “ఫైవ్ లాక్స్’’ అన్నాడు ఫారినర్. “అయిదు లక్షలా! లక్షకు మించి ఒక్కపైసా కూడా ఇవ్వను. కావాలంటే కొనుక్కోమను. లేకపోతే లేదు’’ అని ఆసామి ఖండితంగా అంటూంటే బామ్మర్ది అతని చెయ్యి పట్టుకుని లాక్కుపోయి “నీకేమన్నా పిచ్చా? జడ్డా? మనకి అయిదు లక్షలిచ్చి ఆయన కొనుక్కుంటానంటూంటే’’ అన్నాడు. కాస్సేపు నిలువు గుడ్లేసుకుని చూశాడు ఆసామి. తరువాత బామ్మర్దిని కావలించుకున్నాడు ఆనందంతో. “మరి మన దేశంలో రిలీజెపుడు బావా?’’ అడిగాడు ఆసామి. “భలేవాడివే! ముందు మనం విదేశాల కెళ్ళాలి. అక్కడ మన బొమ్మ దేశం దేశం తిరిగి శతదినోత్సవాలు చేసుకోవాలి. అవన్నీ చూశాక మన ప్రభుత్వం బంగారు పువ్వో, జంతువో అవార్డ్ ఇవ్వాలి. తరువాతెప్పుడో మనాళ్ళు చూసే భాగ్యం కలిగించాల, మనం తీసింది మంగినపూడిలోనైనా, మాంట్రియల్ యెళ్ళొస్తే గానీ బొమ్మకి యిలువ రాదు బావా!’’ అని హితబోధ చేశాడు బామ్మర్ది.

బామ్మర్ది, బావ, డైరెక్టర్, ఫారినరూ నలుగుతూ బయల్దేరారు. ఫారిన్లో సేన్సారువారు ఈ చిత్రం చూసి ప్రోస్యూసర్ అభిరుచి గమనించి, అంత లెంగ్తీ పిక్చరు వుండకూడదని – సముద్రపు షాటు, చేపలు పట్టడం మరియు సెక్స్ సీను కట్ చేసి జాగ్రత్తగా ఎడిట్ చేసి, మసాలా కూరి బజ్జీలు వండడం దగ్గర్నుంచీ హీరో హీరోయిన్లు భోంచెయ్యడం వరకూ చూపించారు. దానికి టైటిల్ “ది బజ్జీ’’ అని పెట్టారు. ఆ చిత్రం విదేశాలలో గొప్ప సంచలనం సృష్టించింది. పూర్తి నిండు చెప్పాను సూది మొనంత బెజ్జం కూడా లేని షెల్ తో సహా మసాలా కూరి ఎలా వందారో ఈ ఇండియన్లు అన్నదానికి ప్రాధాన్యం ఇవ్వబడింది. పబ్లిసిటీ కోసం థియేటర్ ఆవరణలో ఆసామి, బామ్మర్ది బండీ, పొయ్యి పెట్టుకుని హాట్ హాట్ గా ఫిష్ బజ్జీ వేసి సేల్ చేసేవారు. అలా ఏ పట్టణంలో ప్రదర్శించినా మీరు బజ్జీలు వేస్తానంటేనే మా థియేటర్లో ఆడిస్తాం’’ అని షరతు పెట్ట్టేవారు థియేటర్ యజమానులు.

వెంటనే మసాలా దినుసులు, భాండీ తయారు. ఇలా బజ్జీల ద్వారా కూడా బోలెడు డబ్బు సంపాయించి, తిరుగు ప్రయాణంలో జ్ఞాపకార్థం రెండు గరిటెలు పట్టుకుని బంధుమిత్రుల హర్షధ్వానాల మధ్య విమానంనుంచి దిగారు ఆసామి, బామ్మర్ది. అఖండ స్వాగతం లభించింది. ఆ రోజే ప్రభుత్వం ఈ పిక్చరుకి అవార్డు ప్రకటించింది.

ఆ త�

కామన్ మ్యాన్ సెన్సాఫ్ హ్యూమర్

సి. హెచ్. సంతోష్ కృష్ణ

"ఇచ్చట ఈ కిందివి నేర్పబడును" అని రాసున్న బోర్డును చూసిన సుబ్బారావు ఉలిక్కిపడ్డాడు. ఇచ్చట ఈ కిందివి నేర్పబడును - అని మాత్రం ఉంది. కానీ, ఆ కింద వివరాలు ఏమీ లేవు. ఏమీ లేకపోవడంతో అసలేముందో తెలుసుకోవాలనే గొప్ప ఆలోచన సుబ్బారావు మనసులో కదలగానే ముందు వెనకా, ఈ పక్కా ఆ పక్కా ఆలోచించి చటుక్కున ఆ బోర్డు ఉన్న ఆఫీసు లోనికి ఎంటరయ్యాడు.

అప్పటికే సుబ్బారావులా ఆలోచించి లోపలికి వచ్చినవాళ్ళ లైను చాంతాడంత ఉండటంతో సుబ్బారావు మళ్ళీ ఉలిక్కిపడ్డాడు. ఇదేదో ఖచ్చితంగా తెలుసుకునే యవ్వారంలాగా ఉందే అని మనసులోనే అనుకుని తాను కూడా ఆ లైనులో నిలబడ్డాడు.

అసలింతకీ వాళ్ళు ఏం నేర్పిస్తారబ్బా అనుకుంటూ ఉండబట్టలేక తన ముందు క్యూలో నిలుచున్న ఆయన్ని కదిపాడు సుబ్బారావు.

''సార్, ఇంతకీ వీరు ఏం నేర్పిస్తారు?'' అన్నాడు ఆత్రుతగా. ముందు నిలబడ్డాయన సీరియస్ గా వెనక్కి చూసి తన చేతిలో ఉన్న పాంప్లెట్ ఒకటి సుబ్బారావు చేతిలో పెట్టాడు.

అతనలా సేరియస్ గా చూస్తే చూడనీ కానీ చేతిలో మాత్రం పాంప్లెట్ పెట్టడంతో సుబ్బారావు ఆనందంగా దాన్ని అందుకున్నాడు. ఆ పాంప్లెట్ లో ఉన్న పదాలను కళ్ళతోనే గడ గడా చదివేశాడు.

ఇంతకీ పాంప్లెట్ లో ఏముందంటే... ''వెల్ కం టు ఎక్స్, పెక్స్, థూక్స్ రీసెర్చ్ అండ్ డెవెలప్మెంట్ ఆఫ్ కామన్ మ్యాన్ కామన్సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్ కి స్వాగతం.. సుస్వాగతం.. ఈ మా ఎక్స్, పెక్స్, థూక్స్ సంస్థ ద్వారా కామన్ మ్యాన్ కి ఎన్నో విషయాలు నేర్పిస్తాం.

ఆ విషయాలు కామన్ మ్యాన్ అనేవాడు ఖచ్చితంగా నేర్చుకుని తీరాలని మా ఉద్దేశం. ఎందుకంటే నేడు సమాజంలో కామన్ మ్యాన్ జీవించేందుకు కావలసిన ముడిసరుకు అంతా మేం మీకు అందిస్తాం. ముడి సరుకంటే తెగ ఎక్సర్సైజ్ చేయాలి కాబోలని బెదిరిపోకండి. ఇది చాలా తేలిక. జస్ట్ మీరు చూసి నేర్చుకోవడమే, అంతే. ఇంతకీ పాయింటుకు వద్దాం...

అసలు మేం మీకు నేర్పించేది ఏమిటంటే..

1. మీకు ఒకరిపై పీకల వరకూ కోపంగా ఉందనుకోండి.. మీ కోపం చల్లారేదాకా వారిని ఏ విధంగా తిట్టాలి..

2. మీరు, మీ ఎదుటివారిని తీవ్రంగా టెన్షన్ కి గురిచేసి మీలో ఉన్న శాడిజం శాటిస్ ఫై అయ్యేలా చేయడం ఎలా?

3. అతి చిన్న విషయాన్ని కూడా భూతద్దంలో చూపించి గొడవలు సృష్టించడం ఎలా?

4. బుద్దిగా చదువుకునే పిల్లలకి సెక్స్ బొమ్మలు చూపిస్తూ వారిని ఉత్తేజపరిచి తప్పు దోవ పట్టించడం ఎలా?

5. సమాజంలో ఉన్న చీడని దులిపేస్తున్నామని చెబుతూ మరింత చీడని నెత్తిన రుద్దడం ఎలా?

6. టెర్రరిస్టులు, దొంగలు, రౌడీలు, రేపిస్టులకు వారి వారి యాక్టివిటీస్ లో మరింత యాక్టీవ్ గా పాల్గొనేలా చేయడం ఎలా?

ఆ లిస్టును చూడగానే సుబ్బారావు బుర్రకాయ్ బెలూన్ లా ఉబ్బిపోయింది. అప్పటివరకూ అసలు అలాంటి ఆలోచనలు చేయొచ్చని కూడా సుబ్బారవుకు తెలీదు. అందుకే అంతచేటు ఆనందం. సమాజానికి మంచి చేయడం అన్నది పక్కనపెడితే ఎదుటి మనిషిని పాడుచేసి తాను మాత్రం ఎదిగిపోవాలన్న ఓ ఆలోచన ప్రతి మనిషిలోనూ ఎక్కడో ఓ మూల ఉండే ఉంటుంది. కానీ మానవత్వం, మంచితనం ముందు అవి మరుగున పడిపోతాయి. కానీ, ఆ మరుగున పడిపోయిన దాన్ని వెలికితీసి మరీ మనిషిలోని మృగాన్ని నిద్రలేపే విద్య ఏమిటబ్బా అది..

అలా ఆలోచించిన సుబ్బారావుకి అదేమిటో తెలుసుకోవాలన్న బలమైన కోరిక కలగడంతో ఆ క్యూలైన్ లో స్థిరంగా నిలబడిపోయాడు.

ఆ క్యూ లైను ముందు ఓ వ్యక్తీ అందరి దగ్గరా డబ్బులు కలెక్టు చేస్తున్నాడు. అతనికి వెనుకగా ఓ పది క్యాబిన్లు కనిపిస్తున్నాయి.

డబ్బులు కలెక్ట్ చేసిన వారిని ఒక్కొక్కరినీ ఒక్కో క్యాబిన్ లోకి పంపిస్తున్నారు. సుబ్బారావుకి చాలా ఆత్రంగా ఉంది. ఆ క్యాబిన్ లోకి దూరిపోయి ఇంతకీ వారు ఎలా కోచింగ్ ఇస్తున్నారో తెలుసుకోవాలనే ఆరాటం అతనిది. చివరికి ఓ రెండు గంటలు గడిచాక గానీ సుబ్బారావు వంతు రాలేదు.

సుబ్బారావు డబ్బులు కలెక్ట్ చేస్తున్న అతని దగ్గరికి రాగానే అతను సుబ్బారావుని చూసి ''సార్, ఏది సెలెక్ట్ చేసుకున్నారు?'' అని అడిగాడు.

''సెలెక్ట్ చేసుకోవడం ఏంటి?'' అతను సుబ్బారావును ఎగాదిగా చూసి

''అదేనండీ, మీ చేతిలో ఆ పాంప్లెట్ ఉంది కదా.. అందులో కేటగిరీలు ఉన్నాయి కదా.. వాటిల్లో మీకు ఎ కేటగిరీ నచ్చితే ఆ కేటగిరీలోకి మిమ్మల్ని పంపిస్తామన్నమాట.. మీకు అందులో ఉన్న మొత్తం కేటగిరీలు కావాలన్జుకుంటే దానికి సెపరేట్ రేటు ఉంటుంది..''

''సరే, అయితే నాకు చిన్న పిల్లలకు సెక్స్ బొమ్మలు చూపిస్తూ వారిని తప్పుదోవ పట్టించడం అనే కేటగిరీ ఉంది చూశారూ, అది కావాలి..''

''ఓస్, అదా, అయితే ఓ అయిదొందలు ఇవ్వండి..'' అతను అడిగినట్టుగానే అయిదు వందలు ఇవ్వగా సుబ్బారావును ఓ క్యాబిన్ లోకి పంపించాడు అతను.

ఆ క్యాబిన్ లోకి వెళ్ళి ఎదురుగా కనిపించిన దృశ్యాన్ని చూసిన సుబ్బారావు కళ్ళు గిరగిరా తిరిగాయి. అతని ఎదురుగా ఓ టి.వి. ఉంది. ఓ న్యూస్ చానెల్ లో వచ్చిన ప్రోగ్రామ్లు వస్తున్నాయి. సినిమావాళ్ళకి సంబంధించిన ఎఫైర్స్ గురించి, హీరోయిన్లు నగ్నంగా నటించిన చిత్రాల గురించి (నగ్నంగా ఉన్న ఫోటోలతో సహా) ఏ హీరోయిన్ ఏ హీరోతో డేటింగ్ చేస్తోంది అన్న అంశాలు, (బెడ్ రూం సీన్లతో సహా) ఓ క్యారెక్టర్ నటి మరో యువ హీరోతో దొంగచాటుగా నడుపుతున్న యవ్వారం అంటూ (వారు శృంగారంలో పాల్గొన్న సీన్లతో సహా) ఓ వ్యాంప్ ఆర్టిస్టు వ్యభిచారం చేస్తూ పోలీసులకు చిక్కిన యవ్వారం (ఆ ఆర్టిస్టు వ్యభిచారం చేస్తున్నప్పుడు తీసిన ఫోటోలను యధాతధంగా చూపిస్తూ)

సుబ్బారావుకి ఆ ప్రోగ్రామ్లు వరుసగా చూసేసరికి మతి పోయింది.

ఆ మిగతా క్యాబిన్ లలో కూడా ఆయా న్యూస్ చానల్స్ లో వచ్చిన ప్రోగ్రామ్ల నుండి కేటగిరీలుగా విడగొట్టి వాటిని సేకరించి ఎక్స్, పెక్స్, థూక్స్ రీసెర్చ్ అండ్ డెవెలప్మెంట్ ఆఫ్ కామన్ మ్యాన్ అనే సంస్థ ఏర్పాటు చేసి కామన్సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్ ను పెంపొదిస్తుందన్నమాట.

అవును మరి.. మెరుగైన సమాజం కోసం ఏర్పాటు కాబడిన న్యూస్ చానల్స్ లో వచ్చే ప్రోగ్రామ్లను ముందు ముందు ఎలా కామన్ మ్యాన్ కామన్సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్ ను పెంచేందుకు ఇలాంటి సంస్థలు కూడా రావచ్చు.. ఏమో, ఎవరు చెప్పగలరు?!

వెరీ సింపుల్

- వి. నాగరత్న

రామచంద్రం ఈమధ్య ఆఫీసుకు ఆలస్యంగా వస్తున్నాడు.

ఆఫీసరు రెండు మూడుసార్లు మందలించినా లాభం లేకపోయింది. దాంతో ఆయనకు చిరాకేసి "మీ వరసెం బాలేదు. ఎందుకు లేటైందో ఎక్స్ ప్లనేషన్ రాసివ్వాలి'' అన్నాడు.

రామచంద్రం బేలగా, జాలిగా చూసినా ఆఫేసరేం మెత్తబడలేదు. ఏ విషయమైనా అంత తేలిగ్గా రిటన్ గా కమిట్ అవ్వకూడదు మరి. అందుకే "తప్పదా సార్?" అన్నాడు రామచంద్రం.

"ఏంటి తప్పేది? ముందు ఎక్స్ ప్లనేషన్ రాసి, ఆనక పని చేసుకోండి" అన్నాడు ఆఫీసరు కర్ణకఠోరంగా. ఆయనగారి చూపులు క్రూరంగా, హీనంగా, చీత్కారంగా ఉన్నాయి.

ఇక రామచంద్రానికి ఉక్రోషం ముంచుకొచ్చింది. బర్రున డెస్కు లాగి పెన్నూ, పేపరూ అందుకున్నాడు. ముందూ వెనుకా ఆలోచించకుండా బరబరా రాయసాగాడు. 

"సార్! ఏం చెప్పమంటారండీ నా కష్టాల్?" అని రాసి సీలింగ్ వంక తదేకంగా చూశాడు.

ఫానుకున్న దుమ్ము చూస్తే రాసేది కూడా పోతుందని గబుక్కున చూపు దించేశాడు. అబద్ధాలు రాయాలనిపించలేదు. ఉన్నదున్నట్టు రాస్తే, ఆ మహానుభావుడే అర్ధం చేసుకుంటాడు అని అడ్డంగా, నిలువుగా తనకు తనే తల పంకించుకున్నాడు. ఇక కామాలు, ఫుల్ స్టాపులు లేకుండా కలం జెట్టు స్పీడుతో ముందుకు సాగింది.

"...మా ఇంటిగలాయన ఈమధ్యే రిటైర్ అయ్యాడు. మహానుభావుడు.. పగలంతా గుర్రుపెట్టి నిద్దరోతాడు. రాత్రులు నిద్రపట్టి చావక నన్ను చంపుకు తింటాడు. ఒట్టేసి చెప్తున్నానండీ, ఒంటిగంటైనా నన్నొదల్డు. నేను ఆవిలిస్తున్నా, కళ్ళమీదికి కునుకుపాట్లు ముంచుకొస్తున్నా పట్టించుకోకుండా బుర్ర తింటూనే ఉంటాడు.

అక్కడికీ ''పగలు నిద్ర పోకండి మాస్టారూ'' - అని ఎన్నిసార్లు చెప్పానో! ఆయనగారు వింటేగా.. నా వినయ విధేయతలు తగలెయ్యా. ''ఫో, ఫోవయ్యా, నన్ను పడుకోనీ'' అని ముఖాన చెప్పలేను, చావలేను. బొత్తిగా సంస్కారం లేదనుకుంటాడని ఒక భయం. ఇల్లెక్కడ ఖాళీ చేయమంటాడో అని ఇంకో భయం.

సరే, ఆ నిశాచరుణ్ణి ఎలాగోలా వదిలించుకుని ఇంట్లోకొద్దును కదా, ఇంటావిడ నస మొదలవుతుంది. మా ఆవిడ చిర్రుబుర్రులు.. ''నాకంటే ఆయనే ముఖ్యమా?'' అంటూ ప్రాణం తీస్తుంది. రాద్ధాంతం చేస్తుంది.

అట్లా అర్ధరాత్రి దాకా జాగారం చేస్తే ఇక తెల్లారింతర్వాత ఏం మెలకువ వస్తుంది చెప్పండి? లేవలేను, చావలేను. అక్కడికీ అలారం పెట్టుకుంటాను. మా ఆవిడకి ఒళ్ళు మండిపోయి, గడియారం పీక నొక్కి పడుకుంటోంది.

ఈ వరసన చెప్పుకుంటూ పొతే పుస్తకం అయ్యేట్టుంది. ఏదేమైనా మీరు అర్ధం చేసుకోవాల్సింది ఒకటుంది. సార్, నేను ఆఫీసుకు ఆలస్యంగా వస్తున్నాను అంటే అది నిర్లక్ష్యమో, ఒళ్ళు పొగరో కానే కాదు. కేవలం గత్యంతరం లేకనే.

ఇదంతా ఎందుక్కానీండీ, అటు నా బాధ తీరి, ఇటు మీ చిరాకు పోయే మార్గం ఒకటి చెప్పాలనిపిస్తోంది.

ఏం లేదు సార్, వెరీ సింపుల్. మా ఇంటోనరు బాధ తీరేది కాదుగానీ మీరు గానీ మనాఫీసు టెర్రస్ మీద ఓ టెంట్ వేసిచ్చినా సరే తిన్నగా టైమే కి వస్తానని, ఇంకా మాట్లాడ్తే అరగంట ముందుగానే సీట్లో ఉంటాననీ హామీ ఇస్తూ సెలవు తీసుకుంటున్నాను.

యువర్స్ ట్రూలీ, అండ్ సిన్సియర్లీ,

సి.హెచ్. రామచంద్రం, బి,ఎ.''

అంటూ ఏకబిగిన రాసిపారేసి పెన్ను కాప్ పెట్టేసి, మా చెడ్డ చిరాగ్గా డెస్కులో పడేశాడు.

అత్యంత నిజాయితీగా రాసిన ఆ ఎక్స్ ప్లనేషన్ లెటర్ ను యమా సీర్యస్ గా పాత సినిమాల్లో రమణారెడ్డిలా నిటారుగా నడుస్తూ గంభీరంగా సెక్షన్ ఆఫీసర్ చేతిలో పెట్టి, అంతే సీరియస్ గా వచ్చి తన సీట్లో కూర్చుని పని చేసుకోసాగాడు, రామచంద్రం ది మోస్ట్ సిన్సియర్ అండ్ ఆనెస్ట్ ఎంప్లాయ్.

యర్రం శెట్టి శాయి

మోపెడ్ అమ్మిన తర్వాత కొద్ది రోజుల వరకు శాయిరామ్ ఎవరికీ కనిపించలేదు. కాలనీ మీటింగ్ లు కూడా రెండు వారాలపాటు నిర్వహించకుండా వదిలేశారు. రెండు ఆదివారాలపాటు మమ్మల్ని సుఖంగా నిద్రపోనిచ్చినందుకు మేమెంతో ఆనందించాం గానీ మా ఆనందం ఎక్కువ కాలం నిలవలేదు. మూడో ఆదివారం కొంప ముంచుకుపోయినట్లు అందరిళ్ళకూ వెళ్ళి మీటింగుకు తరుముకొచ్చాడు. “ఇప్పుడు మీటింగ్ దేనికట! “కోపం అణుచుకుంటూ శాయిరామ్ ని అడిగాడు. “ఎందుకేమిటి? వచ్చే శనివారమే బడ్జెట్ వస్తోంది.” “అయితే మనకేమిటి హడావుడి?” దానికి శాయీరామ్ జవాబు చెప్పకుండా మిగతా వాళ్ళందర్నీ పిలిచి, నన్నో తెలివి తక్కువ వాడిలా చూపిస్తూ.... “చూశారా! ఎడ్యుకేటెడ్అయినా కూడా ఉదయార్కర్ కు బడ్జెట్ విలువ తెలీదు. మన కాలనీలో ఈ ఒక్క ఉదయార్కరే కాదు ఇంకెంతోమంది అజ్ఞానులున్నారు. అలాంటి వాళ్ళను నిద్ర మేల్కోలపటానికే మనం ఇక్కడ సమావేశం అయ్యాం” అన్నాడు. అందరూ నా వేపు జాలిగా చూశారు. ‘బడ్జెట్ విలువ తెలీదా?’ అన్నట్లు నవ్వారు. నేనిక లాభం లేదని సైలెంటయిపోయాను.

శాయీరామ్ మైక్ ముందు కొంచెం హడావిడి చేశాక రంగారెడ్డి ఉత్సాహంగా మైక్ అందుకున్నాడు. “సోదర సోదరీమణులారా! ఇన్ని సంవత్సరాలుగా మనం ఎప్పుడూ బడ్జెట్ గురించి పట్టించుకోలేదు. అందువల్ల మనం ఎంత నష్టపోతున్నామో, ఎలా నష్టపోతున్నామో మీకెవరికయినా తెలుసా? ఉదయార్కర్ గారూ మీకు తెలుసా?” అడిగాడు నన్ను. “తెలీదు!” అన్నాను మొహమాటం లేకుండా. “గోపాల్రావ్ గారూ, మీకు తెలుసా?” “కొంచెం తెలుసుగానీ – మర్చిపోయాను” అన్నాడు గోపాల్రావ్ తప్పించుకుంటూ. “జనార్ధన్ గారూ మీకు తెలుసా?” “తెలీదు” రంగారెడ్డి విజయ గర్వంగా అందరి వేపూ చూశాడు. “కానీ నాకు తెలుసు!” అన్నాడు చిరునవ్వుతో. అందరం రంగారెడ్డి వంక ఈర్ష్యగా చూశాం మాకు తెలీని విషయాలన్నీ అతనికెలా తెలిశాయా అని. “తెలిస్తే చెప్పు త్వరగా!” అన్నాడు. “నాకు తెల్సిందది కాదు! మీ కెవ్వరికీ ఏమీ తెలీదన్న విషయం నాకు తెలుసు” చిరునవ్వుతో అన్నాడు రంగారెడ్డి. “సంగతేమిటంటే మన కాలనీ శ్యామల్రావ్ గారూ ఏం చేశారనుకున్నారు? కిందటి బడ్జెట్ ముందురోజు గదినిండుగా సబ్బులు కొనుక్కొచ్చి ఇంట్లో పెట్టుకున్నారు. మర్నాడు బడ్జెట్ చూస్తే ఏం జరిగిందనుకున్నారు? ఒకో సబ్బు మీద పావలా చొప్పున టాక్స్ పడింది. అంటే శ్యామల్రావ్ కి ఎంత లాభం కలిగిందో మీరే చుడండి! గది నిండా ఉన్న సబ్బులన్నీ కొంచెం చౌక ధరకు అమ్మితే కొన్నాం. శ్యామల్రావ్ సబ్బులమ్మితే కొన్నాం గానీ – దాని వెనక ఈ కథ ఉందని మాకు తెలీలేదు. తన అన్న కొడుకు సబ్బుల కంపెనీలో రిప్రజెంటేటివ్ అనీ, అంచేత ఓ అయిదు పైసలు తక్కువకు దొరుకుతున్నాయనీ మా అందరికీ అబద్దం చెప్పాడు. అది మేము శుంఠల్లా నమ్మేశాం. కనుక సోదరులారా! రేపు శనివారం వస్తున్న బడ్జెట్ కి ముందే మనం కూడా తెలివిగా కొన్ని వస్తువులు కొనేసి స్టాక్ పెట్టినట్లయితే – మనందరికీ ఎంత లాభమో ఒక్కసారి ఆలోచించండి” అందరూ ఒక్కసారి ఆలోచించేసరికి గుండెలు బాదుకోబుద్దేసింది ఆడాళ్ళలో పెద్ద ఎత్తున కలవరం చెలరేగింది. “ఈ విషయం మనకి తెలీనే తెలీదు పిన్నిగారూ! చూశారా- మన కాలనీలో ఉండడం వల్ల మనకెన్ని విషయాలు తెలుస్తున్నాయో – నేనూ మా రెండు అల్మారాల నిండుగా బట్టల సబ్బులు కొని పెట్టేస్తాను.” “నేను చింతపండు కొంటాను” “మీరేం కొంటారు పార్వతమ్మగారూ” “స్టీలు గిన్నెలు” అందామె. తమలో తాము చర్చించుకోవడం పూర్తయ్యాక జనార్ధన్ మైక్ ముందుకొచ్చాడు “నా ప్రియమైన తెలుగు ప్రజలారా!” అన్నాడు సినిమా ఫక్కీలో! మీకో విషయం చెప్పడం మర్చిపోయాను. జనార్ధన్ ఇటీవల కొంచెం ఎన్టీఆర్ ని అనుకరిస్తూ మాట్లాడటం – హావభావాలు ప్రదర్శించటం చేస్తున్నాడు.

అతనలా చేయడానికి కారణం ఏమిటంటే – ఎన్టీఆర్ ఎలాగూ సినిమా ఫీల్డు వదిలేశాడు కాబట్టి ఆ స్థానం అలా ఖాళీగానే ఉంది కాబట్టి సినిమాల్లో ఎన్టీఆర్ వేసే హీరో పాత్రలు తనకు లభించే అవకాశం ఉంటుందని ఎవరో చెప్పారుట. “ముక్కు పచ్చలారని చిన్నారి ముద్దు బిడ్డలారా? తెలుగింటి వెలుగులైన నా ప్రియమైన ఆడపడుచులారా!” ఆ మాటతో ఆడాళ్ళందరూ చప్పట్లు కొట్టారు. మాకు మతి పోయినట్లయింది. ఒకే ఒక్క డైలాగ్ తో మా కాలనీ ఆడాళ్ళందరి అభిమానం సంపాదించాడే అని. “నేను మన కాలనీ ప్రెసిడెంటు అయిన దగ్గర్నుంచీ అనుక్షణం, క్షణం, క్షణం ప్రతి క్షణం – మీకేం సేవ చేయగలనా అని ఆలోచనలు పునరాలోచనలు చేస్తున్నాను. ఇన్నాళ్ళకి ఇప్పుడా అవకాశం లభించింది.!” మళ్ళీ ఆడాళ్ళందరూ చప్పట్లు కొట్టారు. “ఈ బడ్జెట్ లో పెరిగే ధరలు సాధారణంగా మనలాంటి మధ్య తరగతి ప్యామిలిస్ అందరికీ శాపం! కానీ ఈ శాపాన్నివరంగా మార్చుకునేందుకు నేను సహాయం చేస్తాను. డిల్లీలో ఫైనాన్స్ మినిస్ట్రీ బడ్జెట్ సెల్ లో మా పిన్ని కొడుకు పని చేస్తున్న విషయం మీకెవరికి బహుశా తెసిసుండదు.

నిన్నటి వరకు నాకూ తెలీదనుకోండి. అది వేరే విషయం. వాడితో ఫోన్లో మాట్లాడాను. బడ్జెట్ ప్రజెంట్ చేయడానికి ఓరోజు ముందు – అంటే శుక్రవారం సాయంత్రం మనకు ఏయే వస్తువుల ధరలు పెరగనున్నది రహస్యంగా ఫోన్ లో ఇన్ఫర్మేషన్ అందిస్తానని ప్రామిస్ చేశాడు. మనకా ఇన్ ఫర్మేషన్ అందగానే మనమంతా ఆ వస్తువులు మన ఆర్ధిక శక్తి కొద్దికొని స్టాక్ చేసి పారేస్తే మనము వాడుకోవచ్చు – ఇంకా లాభానికి బయట అమ్ముకోవచ్చు కూడా” అందరూ తప్పట్లు కొట్టారు. ఈసారి మగాళ్ళందరూ కూడా తప్పట్లు కొట్టడం నాకూ ఆశ్చర్యం కలిగింది. శుక్రవారం వరకు కాలనీ వాళ్ళందరూ చాలా హడావుడిగా రోజులు గడిపారు. చాలా మంది బ్యాంకుల్లో దాచుకున్న డబ్బంతా విత్ డ్రా చేసి రడీగా పెట్టుకున్నారు. బ్యాంక్ బాలెన్స్ లేనివాళ్ళు నగలు బ్యాంకులో పెట్టి డబ్బు తీసుకున్నారు. కొంతమంది బంధువుల నుండి అప్పులు తీసుకున్నారు. శుక్రవారం సాయంత్రం వచ్చేసింది. గోపాల్రావ్, శాయీరామ్, రంగారెడ్డి, యాదగిరి, నేను, జనార్ధన్ కలిసి మాకు తెలిసిన ఓ ఫోన్ వున్న ఓనర్ ఇంటికెళ్ళి కూర్చున్నాము.

సాయంత్రం ఏడుగంటల తర్వాత డిల్లీ నుంచి ఫోన్ వచ్చింది. జనార్ధన్ ఫోన్ అందుకున్నాడు. ఓ చేతిలో పెన్ను మరో చేతిలో అప్పుడే కొత్తగా కొన్న నోట్ పుస్తకం పట్టుకున్నాడు గోపాల్రావ్. “రాసుకో” అన్నాడు జనార్ధన్ హడావుడిగా. “టూత్ పేస్ట్ లు” గోపాల్రావ్ చకచక రాసేశాడు. “నెక్స్ట్ టేబిల్ ఫాన్లు ఆ తరువాత సబ్బులు – వనస్పతి...” అయిదు నిమిషాలపాటు లిస్ట్ చదివాడు. అందరం ఆలోచనలో పడ్డాం. అప్పటికప్పుడు లిస్ట్ కాపీలు తయారయాయ్. “ఇంక ఆలస్యం ఎందుకు పదండి” అన్నాడు శాయీరామ్. అందరం వెంటనే మార్కెట్ కి పరుగెత్తాం. నేను మాత్రం వీలయినంత టూత్ పేస్ట్ స్టాక్ మ ఇంట్లో నింపేయాలని నిర్ణయించుకున్నాను. ఆ రాత్రి పదిగంటల వరకు మా కాలనీలోకి రిక్షాలో రకరకాల వస్తువులు చేరుతూనే ఉన్నాయ్. మిగతా రాత్రి కూడా ఎవ్వరికి నిద్ర పట్టినట్లు లేదు. అందరిళ్లల్లోంచీ చాలా ఎగ్జయిటింగ్ గా మాటలు వినబడుతూనే ఉన్నాయ్. తెల్లారిపోయింది అందరం ఆఫీస్ కి శెలవు పెట్టి మధ్యాహ్నం నుంచీ రేడియో దగ్గరే కూర్చున్నాం. సాయంత్రమయ్యేసరికి బడ్జెట్ వివరాలు ఒక్కటొక్కటే బయటికొస్తుంటే అందరి గుండెల్లోనూ ఆందోళన మొదలయింది.

జనార్ధన్ ఫోన్ లో వచ్చిన లిస్ట్ లోని వస్తువుల ధరలే మాత్రం పెరగలేదు. అందరి ముఖాలు పాలిపోయాయ్, కొంతమంది ఆడంగులు గట్టిగా ఎవర్నో తిట్టడం, శాపనార్థాలు పెట్టటం స్పష్టంగా వినిపిస్తూనే ఉంది. మాఆవిడ దిగులుగా వచ్చింది టి.వి. దగ్గర్నుంచీ. ఇప్పుడా రెండు వేల రూపాయల టూత్ పేస్ట్ ఏమిటి చేయడం?” అంది గాబరాగా. అప్పుడే జనార్ధన్ భార్య వచ్చింది మా ఇంటికి “వాళ్ళ పిన్ని కొడుకు మాటలు నమ్మవద్దని మొత్తుకుంటూనే ఉన్నాం అక్కయ్యగారూ! వింటేనా? ఇరవై టేబుల్ ఫాన్లు కొనుక్కొచ్చి ఇంట్లో పడేశారు. ఓ గదంతా నిండిపోయాయవి. ఇల్లు ఇరుకయింది. ఇప్పుడా ఫాన్లు ఏం చేయ్యాలి?” ఏడుపు ఆపుకుంటూ అందామె. మరికాసేపటికి యాదగిరి వచ్చాడు “క్యా పరేషాని హై యార్! జనార్ధనన్న మాట భరోసా మీది కెళ్ళి సబ్బులు కొనిపెట్టినా ! నా భార్యేం చేసిందో ఇన్నావూ? నీయవ్వ – నాకెరుక లేకుండా చింతపండు వందకిలోలు తెచ్చి స్టాక్ పెట్టింది! బడ్జెట్లో చింతపండు ధర ఏనాడయినా పెరుగుతాదివయ్యా?” ఆ రాత్రికల్లా మరెన్నో ఆసక్తికరమైన వివరాలందాయ్. చాలామంది కాలనీ ఆడాళ్ళ కూరగాయలు కూడా కొనేసి స్టాక్ పెట్టారుట. జనార్ధన్ ఎవరికీ కనిపించలేదు. ఎంతోమంది అతనింటికి వెళ్ళినా ఇంట్లో కనిపించలేదుట! ఎక్కడికెళ్ళాడో ఎవరికీ తెలీదన్నారు. మిగతా రాత్రంతా కూడా ఇంట్లో స్టాక్ ఏం చేసుకోవాలో తెలీక దిగులుతో ఎవ్వరూ నిద్రపోలేదు. మర్నాడు ఉదయం శాయీరామ్ పరుగుతో వచ్చాడు “చూశావా గురూ! ఉప్పు ధర తెగ పెరిగిపోయింది! మనం అదయినా స్టాక్ పెట్టి ఉంటే ఎంత బావుండేది?” అన్నాడు విచారంగా. “ఉప్పు ధర పెరుగుతుందని ఎవరనుకున్నారు?” అన్నాన్నేను విరక్తిగా! “మనం కొన్న స్టాక్ నంతా సాయంత్రం తీసుకెళ్ళి మళ్ళీ షాపుల వాళ్ళకి ఇస్తే తీసుకుంటారెమో!” అన్నాడు రంగారెడ్డి. సాయంత్రం అందరం బయల్దేరి మార్కెట్ చేరుకున్నాం. మా కథ అంతా విని షాపు వాడు చిరునవ్వు నవ్వాడు.

<!--nextpage-->

ఏం ఫర్వాలేదు సార్! స్టాకంతా తీసుకొచ్చి నాకిచ్చేయండి! సగం ధర ఇచ్చేస్తాను” శాయీరామ్ అదిరిపోయాడు “సగం ధరకా?” “అవున్సార్! ఎంతో కాలం నుంచి తెలిసినవారు కదా! అందుకని మీకు సగం ధర ఇచ్చేస్తాను” “అంటే మిగతా వాళ్లకు అదికూడా ఇవ్వవా?” “మిగతావాళ్ళ దగ్గర అసలు కొనను సార్” “కానీ మరీ సగంధర అంటే మాకు సగానికి సగం నష్టంరాదూ?” “బిజినెస్ అన్నాక అంతే సార్! ఒకోసారి ఇలాగే నష్టం వస్తూంటుంది!” జాలిగా అన్నాడు. “కానీమాది, ........బిజినెస్ కాదు కదా.....” “నష్టం వచ్చింది కాబట్టి ఇలా అంటున్నారు గురూజీ! ఇదే బడ్జెట్ లో ఆ వస్తువు ధర పెరిగిందనుకోండి! మీరు బిజినెస్ చేయరా?” అందరం ఇళ్ళకు తిరిగి వచ్చాం! అర్జంటుగా అప్పటికప్పుడే కాలనీ మీటింగ్ ఏర్పాటు చేశాడు శాయీరామ్. ఆడా మగా అందరూ వాడిపోయిన ముఖాలతో కూర్చున్నాం “సోదరసోదరీమణులారా! అనుకోకుండా అందరం దెబ్బతిన్నాం! ఇప్పుడీ భయంకర పరిస్థితి నుంచి ఎలా బయట పడాలా అనే విషయం ఆలోచించాలి మనం” అన్నాడు రంగారెడ్డి. “నష్టానికి అమ్మేద్దాం!” అన్నాడు గోపాల్రావ్. అందరూ ‘వద్దూ’ అని కేక వేశారు.

“ఆ జనార్ధన్ పని పడతాను! మా ఇల్లంతా సర్వనాశనం చేశాడు” అన్నాడు వెంకట్రావ్ కోపంగా. “ఎందుకు? ఏం జరిగింది?” అడిగాడు శాయీరామ్. “నేను రెండు క్వింటాళ్ళ వంకాయలు కొన్నాను” నిసార్ గాడు జనంలోనుంచి లేచి మైక్ దగ్గరకొచ్చాడు “మీక్కావాలీ – తొ- నేను ఒక్క ఐడియా చెప్తుయ్!” అన్నాడు చిరునవ్వుతో. “చెప్పరా నాయనా! త్వరగా అఘోరించు” అరిచాడు రంగారెడ్డి. “బాస్టర్ సిస్టమ్ మంచిగా ఉంటాయ్! బాస్టర్ సిస్టమ్ బోలేతో మీకీ సమజ్ అవుతుయ్ నా?” మాకు అర్ధమయింది. డబ్బు చలామణి లేని కాలంలో వాడే వాళ్ళది . వస్తువు బదులు వస్తువు మార్చుకోవడం. “ఒండర్ ఫుల్ ఐడియా” అన్నాడు యాదగిరి. అందరం నిసార్ ని కౌగిలించుకున్నాం! “ఇంతమంచి ఐడియా నీకెట్ల వచ్చిందన్నా?” అడిగాడు యాదగిరి. “నేను వెయ్యిరూపాయల్ బ్లేడ్ స్టాక్ ఇంట్లో పెట్టినయ్! అదీ చూస్తే ఐడియా వచ్చినయ్” అప్పటికప్పుడే బాస్టర్ సిస్టమ్ అమలు పరచడం ప్రారంభమయింది. నా దగరున్న టూత్ పేస్ట్ లు కాలనీలో అందరికీ తలా కొన్ని అంటగట్టేశాను. మహా అయితే రెండొందలు నష్టంవచ్చి ఉంటుందంతే. అలాగే శాయీరామ్ కాఫీ పొడి పాకెట్లు అందరికీ పంచాడు. నిసార్ గాడి దగ్గరున్న బ్లేడ్ స్టాక్ అందరం పంచుకున్నాం. వెంకట్రావ్ కొన్న వంకాయలు ఆ రాత్రే అందరూ చచ్చినట్లు సయించకపోయినా వండుకు తిన్నారు. పనిలో పని అని యాదగిరి భార్య చింతపండు అందరకు పంచేసింది. ఎటొచ్చి గొడవంతా ఎక్కడోచ్చిందంటే డిటెక్టివ్ రచయిత్రి రాజేశ్వరి దగ్గర. ఆమె న్యూస్ ప్రింట్ ధర పెరుగుతుందన్న నమ్మకంతో బోలెడు న్యూస్ ప్రింట్స్ కొని పెట్టేసింది. అది ఎవ్వరూ పంచుకోవడానికి ఇష్టపడలేదు. “అసలు ఆ పనికిమాలిన న్యూస్ ప్రింట్ ఎందుకు కొన్నట్లు?” చిరాగ్గా అడిగాడు రంగారెడ్డి. “ధరలు పెరిగితే పబ్లిషర్లంతా న్యూస్ ప్రింట్ కోసం’క్యూ’ కట్టి నేనడిగిన రేటిచ్చికొనుక్కెళ్ళతారని అనుకున్నాను....” అందామె కన్నీళ్ళతో. “అయినా అంత ఆశ ఉండకూడదు మరీనూ?” అన్నాడు గోపాల్రావ్. “నేను డబ్బు కోసం ఆశ పడలేదు.

న్యూస్ ప్రింట్ మామూలు ధరకే ఇచ్చి, అందుకు ప్రతిఫలంగా నా డిటెక్టివ్ నవలలు పబ్లిష్ చేయమని కోరదామనుకున్నాను” అందామె అసలు విషయం బయట పెడుతూ. చివరకు శాయీరామ్ ఓ ఐడియా ఇచ్చాడు “ఎలాగూ ప్రతి కుటుంబంలో ఓ కథా రచయిత(త్రి) గానీ, గేయ రచయిత(త్రి) గానీ, నవలా రచయిత (త్రి)గానీ, కార్టూనిస్ట్ గానీ ఉండక తప్పదు కదా. కనుక ఎవరి రచనలు వాళ్ళు రాజేశ్వరీ న్యూస్ ప్రింట్ కొనుక్కుని అచ్చు వేసుకుంటే పది కాలాలపాటు వాళ్ల రచనలు నిలిచిపోతా య్” ఆ మాట చెప్పాడో లేదో రాజేశ్వరి న్యూస్ ప్రింట్ అంతా ఖర్చయిపోయింది. బాస్టర్ సిస్టమ్ అమలు చేయడం వల్ల కాలనీలో కొన్ని ఇబ్బందులు కూడా ఎదురయ్యాయ్. ఆ పధ్ధతి ద్వారా నేను కొనాల్సివచ్చిన సిగరెట్లు, బీడీలు –అలవాటు లేకపోయినా తాగక తప్పటం లేదు. శాయీరామ్ అందరికీ తలో బాటిల్ విస్కీ ఇచ్చాడు అది మగవాళ్ళకి బాగానే ఉంది. అయితే చాలామంది ఆడాళ్ళు దాన్ని వెంటనే పారబోసేశారని తెలిసింది.

జనార్ధన్ ఒక్కడికే చాలా ఎక్కువ నష్టం వచ్చింది. కాలనీ మొత్తంలో టేబుల్ ఫాన్లన్నీ అలానే ఉండిపోయాయ్. ఎవ్వరూ తీసుకోలేదు. మర్నాడు మా ఆవిడ కూరగాయలమ్మాయి దగ్గర తోటకూర కొంటుంటే ఒక్కటే పావలా అనటం వినిపించింది నాకు. “అదేమిటి – నిన్నేగా పావలాకి నాలుగు కట్టలిచ్చావ్!” అడిగిందామె ఆశ్చర్యంగా. “బడ్జెట్ వచ్చింది గదమ్మా” ఆనందంగా చెప్పింది కూరగాయలమ్మాయి. బడ్జెట్ కూ తోటకూరకూ సంబంధం ఏమిటో నా కర్థం కాలేదు. నేను ఇంకు బాటిల్ కొందామని మా కాలనీ దగ్గర్లోనే ఉన్న షాపుకెళ్ళాను. “ఆర్రుపాయలు సార్” అన్నాడు షాపతను చిరునవ్వుతో ఇంక్ బాటిల్ ఇస్తూ. “అదేమిటి? మొన్నటి వరకు నాలుగు రుపాయలేగా?” “బడ్జెట్ కద్సార్. ధర పెరిగింది” “కానీ బడ్జెట్ లో ఇంక్ ధర పెరగలేదుగా?” “బడ్జెట్ ఎఫెక్ట్ కి కొన్ని ధరలు పెరుగుతాయ్” “ఎఫెక్ట్ అంటే?” “డిఫెక్ట్ సార్ – మీకు తెలీదా?” తెలీదంటే బావుండదని ఇంటికొచ్చేశాను. ఆ పక్కనే హోటల్ ఆసామి గట్టిగా అరుస్తున్నాడు “బడ్జెట్ గురించి పెరిగినాయివయ్యా రేట్లు. రేట్లు ఎందుకు పెరిగినాయంటే ఏమన్నమాట?” అప్పుడేమా కాలనీ ముందు జనార్ధన్ రిక్షా దిగాడు. అతనితోపాటు ఓ మీసాల పెద్ద మనిషి కూడా వచ్చాడు.

“నా దగ్గరున్న ఫాన్లు ఈయన కొంటానన్నారు గురూ! అందుకని తీసుకొచ్చాను” అన్నాడు ఆనందంగా. నేనూ రంగారెడ్డి, యాదగిరి కలిసి జనార్ధన్ ఇంటికెళ్ళాం. ఆ పెద్ద మనిషి ఫాన్లన్నీ చూశాడు “ఎంతకమ్ముతావ్?” అడిగాడు మీసాలు దువ్వుకుంటూ. “నేను ఒకోటి నాలుగు వందలకు కొన్నాను. మీరు మూడొందల పాతిక ఇస్తే చాలు” అన్నాడు జనార్ధన్ దీనంగా. మీసాల పెద్దమనిషి గట్టిగా నవ్వాడు. తన జేబులోంచి అయిడెంటి కార్డ్ తీసి చూపిస్తూ “మిమ్మల్ని అరెస్ట్ చేస్తున్నాను” అన్నాడు జనార్ధన్ భుజం తడుతూ. అందరం అదిరిపడ్డాం! అతను మఫ్టీలో ఉన్న పోలీస్ ఇన్స్ పెక్టర్. “ఆ..... అరెస్టు ఎందుకు?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు జనార్ధన్. “ఎందుకేమిటి? బడ్జెట్ ముందురోజు ప్రజావసర వస్తువులను ఎక్కువ ధరకు అమ్ముకోవడం కోసం స్టాక్ చేసినందుకు! దీనినే హోర్డింగ్ అంటారు” అన్నాడతను. “కానీ.... కానీ.... ఇరవై ఫాన్లు కొన్నంత మాత్రాన హోర్డింగ్ ఎలా అవుతుంది?” అడిగాడు శాయీరామ్. “అవునండీ! రేపు బడ్జెట్ అనగా పెట్రోల్ బంక్ వాళ్ళు పెట్రోల్ అమ్మకాలు ఆపేయడం, టి.వి, రేడియో, ఇంకా ఇతర పెద్ద పెద్దకంపెనీల వాళ్ళు తమ స్టాక్ ని రిలీజ్ చేయకపోవటం – ఇవన్నీ హోర్డింగ్ కాదా?” ఆవేశంగా అడిగాడు రంగారెడ్డి. “వాళ్ళు కొటీశ్వర్లు కాబట్టి వాళ్ళ జోలికెళ్ళటానికి మీకు దమ్ముల్లేవు” అన్నాడు గోపాల్రావ్. ఇన్స్ పెక్టర్ మళ్ళీ మీసాలు దువ్వుకుంటూ చిరునవ్వు నవ్వాడు “ఆ చిన్న పిల్లల ప్రశ్నలన్నీ రేపు కోర్టులో జడ్జిగారి నడగండి!” చివరకు అందరం ఇన్స్ పెక్టర్ ని బ్రతిమాలడక తప్పలేదు. “బాబ్బాబు! ఈ రూపాయిలుంచుకోండి! మా వాడిని వదిలేయండి” అన్నాడు శాయీరామ్. ఇన్స్ పెక్టర్ మళ్ళీ మీసాలు దువ్వుకున్నాడు “పాతికా అహహ్హహ్హ- వెధవ రాంగ్ సైడ్ పార్కింగ్ కేస్ పట్టుకుంటే చాలు యాభై దొరుకుతాయ్. ఇంత పెద్ద కేసుకి పాతికా?” “పోనీ యాబై తీసుకోండి.”

“అహహ్హహ్హ – సినిమా హాల్లో సిగరెట్ తాగిన కేసుకే డెబ్బయ్ ఇస్తారు ఇంత పెద్ద కేసుకి యాబయ్యా?” “బాబ్బాబు – పిల్లలు, ఫాన్లు గలవాడు. వాడిమీద దయ చూపండి. ఓ వంద తీసుకుని వదిలెయ్యండి” “ఇదే కేసుకి నిన్నయితే వందే తీసుకునే వాడినయ్యా – ఇవాళ కూడా వందే ఇస్తానంటే ఎలా? నూట యాబై ఇవ్వండి” “అదేమిటి? నిన్నటికీ ఇవ్వాల్టికీ యాబై పెంచారా?” “అవునయ్యా – బడ్జెట్ వచ్చింది కదా, మావూళ్ళో ధరలు పెంచారు” “బడ్జెట్ లోఅంటే మరీ బడ్జెట్లో అని కాదు – బడ్జెట్ ఎఫెక్ట్ అంటారు దీనిని....” “ఎఫెక్ట్ అంటే?......” అని అడగబోయి “తెలుసులెండి డిఫెక్ట్” ఆన్నాను నేను. కేసు మాఫీ అయిపొయింది

                                                                                                           యర్రం శెట్టి శాయి

మా కాలనీ వారపత్రిక మూసేసిన తర్వాత కాలనీ రచయితకూ, కవులకూ, అందరికీ మామీద చాలా కోపం వచ్చింది. “మేం ఉండగా వాళ్ళూ వీళ్ళతో ఎవర్రాయించమన్నారు? ఆ పాటి మేము రాయలేమా?” అంటూ ఎదురు తిరిగారు. ఏమయినాసరే మళ్ళీ పత్రిక పెట్టాల్సిందే అంటూ మొండికేశారు. ఆ గొడవల్లో మునిగి తేలుతుండగా కాలనీలో ఇంకో హడావుడి ప్రారంభమయింది హఠాత్తుగా. శ్యామల్రావ్ వాళ్ళింటి వెనుకే పెద్ద రేకుల షెడ్డు కట్టించాడు వారం రోజుల్లో. మాకందరికీ అనుమానం, ఆత్రుత ఎక్కువయిపోయి కొంపలు ముంచే కార్యక్రమం ఏదో చేపట్టాడని అర్థమయిపోయింది.

డిటెక్టివ్ రచయిత్రి రాజేశ్వరి మామూలుగానే తన రహస్య పరిశోధన ప్రారంభించి రెండు రోజుల్లో మాకు రిపోర్ట్ అందించింది. దాని షేడ్స్ లో ‘హెల్మెట్స్’ తయారు చేసే మిషనరీ పెట్టాడుట. హెల్మెట్స్ కి అసలే మాత్రం డిమాండ్ లేదు ఆంధ్రప్రదేశ్ లో. మరి ఆ ఫాక్టరీ ఎందుకు పెట్టినట్లు అని ఆలోచించాం గానీ మాకేమీ అర్థం కాలేదు. మరో నెలరోజులు గడిచేసరికి మా కాలనీలో చాలా ఇళ్ళల్లో గదులు సబ్ లెట్ కి తీసుకుని వాటినిండా వేలకు వేలు హెల్మెట్స్ తో నింపే మా అందరకు శ్యామల్రావ్ ఓ జోక్ అయిపోయాడు. రోజూ సాయంత్రం అందరం కలిసి ఫాక్టరీ కెళ్ళి అతని పిచ్చి, అతి తెలివితక్కువతనం చూసి చతురోక్తులు వేసిరావడం జరుగుతుంది.

అసలు అతనికి ఆ ఫాక్టరీ పెట్టడానికి బాంకులెలా అప్పులిచ్చాయో! బహుశా ఎప్పుడూ దివాలా తీసే సంస్థలకే అప్పులిచ్చే అలవాటు చొప్పున శ్యామల్రావ్ కి కూడా ఇచ్చి ఉంటారని అనుకున్నాం. శ్యామల్రావ్ మాత్రం మేమేమన్నా చిరునవ్వుతో సహిస్తున్నాడు “అంతా ఆ పరమాత్ముని దయ? ఈ బిజినెస్ లో నన్ను నీట ముంచినా, పాల ముంచినా అంతా వాడిష్టం. ఆ పరమాత్ముడే మొన్న కలలో కలబడి ‘ఒరే శ్యామల్రావూ! హెల్మెట్స్ లేక జనమంతా స్కూటర్ యాక్సిడెంట్స్ లో పోతున్నారు. వాళ్ళ కోసం హెల్మెట్స్ తయారు చేసి ఆదుకో’ అన్నాడు! అందుకే దేవుడిమీద భారం వేసి మొదలు పెట్టాను” అంటూ నవ్వాడు.

“తెలివితక్కువ వెధవ! వీడి కథలు విని మనమంతా హెల్మెట్స్ ఎగబడి కొనుక్కుంటా మనుకుంటునట్లున్నాడు! ” అన్నాడు శాయీరామ్. “చూస్తూండు! కొనేవాడు లేక చివరకు మన కాలనీ పిల్లలంతా ఆడుకోటానికి ఉపయోగిస్తారవి” అన్నాడు రంగారెడ్డి. “మన కాలనీ వాళ్ళంతా ఇప్పుడే కొనుక్కోండి. కన్సెషన్ ధరలో ఇస్తాను” అన్నాడు శ్యామల్రావ్. “శ్యామల్రావ్! నీ వ్యాపారం బయటేవరిమీదయినా ప్రయోగించు! మా దగ్గర కాదు” అన్నాడు గోపాల్రావు పగలబడి నవ్వి. “మీ ఇష్టం! ఆ పరమాత్ముడి ఆదేశం మీద నేను అందరినీ బ్రతిమాలుతున్నాను” అనేసి వెళ్ళిపోయాడు చిరునవ్వుతో. మర్నాడు న్యూస్ పేపర్స్ చూస్తూనే అందరం ఉలిక్కిపడ్డాం “స్కూటరు, మోటార్ సైకిళ్ళు ఉన్నవారంతా ఫలానా తారీఖుకల్లా హెల్మెట్స్ ధరించాలి - అంటూ ప్రభుత్వ ప్రకటన చూసి, అందరం నిశ్చేష్టులమయ్యాం. అప్పటికప్పుడే కాలనీలో స్కూటర్లు, మోటార్ సైకిళ్ళు ఉన్న వారంతా సమావేశం జరిపాం. “ఇది అన్యాయం! అక్రమం!” అన్నాడు :లేకపోతే ఏమిటి? చాలా దేశాల్లో హెల్మెట్స్ వల్ల హాని కలుగుతోందని, వాటి వాడకాన్ని నిషేధిస్తూంటే మనదేశంలో వాటిని కంపల్సరీ చేయడంలో అంతరార్ధం ఏమిటి?” అన్నాడు రంగారెడ్డి. మేం మాట్లాడుతూండగానే శ్యామల్రావ్ ఇంటిముందు క్యూ ప్రారంభమయింది.

మరికాసేపట్లో ఆ ‘క్యూ’ మా కాలనీలో రోడ్డువరకు శ్యామల్రావ్, వాళ్ళబ్బాయ్ ఇద్దరూ కలిసి హెల్మెట్స్ అమ్మకాలు ప్రారంభించారు ఆనందంగా. మేం ఉక్రోషంగా ప్రభుత్వానికి ఓ అర్జీ తయారుచేశాం. హెల్మెట్స్ వాళ్ళ ఉపయోగమేమీ లేదని చాలా దేశాలు గ్రహించాయ్ గనుక నిబంధనను రద్దు చేయాలనీ అందులో కోరి సంతకాలు చేసి ముఖ్యమంత్రికి పంపించాం. పదిహేను రోజులయినా దానివల్ల ఏమీ ఉపయోగం కనిపించక పోయేసరికి మాలో ఒక్కొక్కరు వెళ్ళి శ్యామల్రావ్ ఇంటిముందు క్యూ కట్టారు. తీరా హెల్మెట్ కొనబోయే సమయానికి దాని ధర నాలుగొందలయిపోయింది శ్యామల్రావ్ దగ్గర. “ఇది అన్యాయం! మొదట్లో నువ్ రెండొందలకేగా ఇస్తానన్నావ్” అన్నాడు గోపాల్రావ్ కోపంగా. “అప్పుడు రిబేటులో అమ్మాను. ఆ గడువయిపోయింది.

అదీగాక ముడి పదార్థాల ధరలు పెరిగాయ్ ఈ వారం రోజుల్లోనూ” చిరునవ్వుతో చెప్పాడతను. ఆరోజు సాయంత్రమే నాలుగొందలు అప్పు పుట్టక జనార్ధన్ తన మోటార్ సైకిల్ అమ్మేశాడు. పాత స్కూటర్లున్న మా కాలనీ వాళ్ళు హెల్మెట్స్ కొనడం కంటే స్కూటర్లు అమ్మటమే మంచిదని నిశ్చయించుకున్నారు. ఈ వ్యవహారం జరుగుతుండగానే శ్యామల్రావ్ బంజారాహిల్స్ లో ఓ పెద్ద భవనం కొన్నాడన్న వార్త తీసుకొచ్చింది రాజేశ్వరి. దాని పేరు నివాస్” అని పెట్టాడట. హెల్మెట్స్ గొడవ సద్దుమణిగిపోయాక కొద్దిరోజులపాటు కాలనీ ప్రశాంతంగా మారింది. హెల్మెట్ల వల్ల వెనక నుంచి వచ్చే వాహనాల హారన్లు వినిపించక పోవడం, యాక్సిడెంట్లు అవక తప్పటం లేదు. హఠాత్తుగా శ్యామల్రావ్ షెడ్ లో మళ్ళీ సంచలనం ప్రారంభమయింది.

రాత్రింబవళ్ళు ప్రొడక్షన్ స్టార్ట్ అయింది. మళ్ళీ ఏం చేస్తున్నాడా అని అందరికీ భయం పట్టుకుంది. రాజేశ్వరి మళ్ళీ పరిశోధనలు ప్రారంభించి సాయంత్రానికి రహస్య వివరాలు సేకరించింది. ప్యాక్టరీలో శరీరాలకు తగిలించుకునే కవచంలాంటి పొడుగాటి షీట్లు తయారవుతున్నాయట! అంతా అయోమయంగా కనిపించి అందరం స్వయంగా వెళ్ళి అవేమిటో తేల్చుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నాం. మేం ప్యాక్టరీ దగ్గరకు ఫైబర్గ్లాస్ షీట్స్ అయిదడుగుల పొడుగువి కొన్ని వేలు స్టాక్ చేసి ఉన్నాయ్. “ఎందుకివి?” అనుమానంగా అడిగాం శ్యామల్రావ్ ని. “కేవలం మన స్త్రీలమీద జాలితో ప్రారంభించానివి! మొన్న రాత్రి ఆ పరమాత్ముడు కలలో కనబడి “ఒరేయ్ శ్యామల్రావ్ – చాలామంది ప్రమాదాల్లో దారుణంగా చనిపోతున్నార్రా! వాళ్ళకోసం ఏదయినా రక్షణ పరికరం తయారు చెయ్’ అంటూ ఆదేశించాడు – అంచేత...'' మా గుండెలు గుభేలుమన్నాయ్. “ఏం చేయాలి?” అడిగాడు శాయీరామ్.

“వంట చేసే ముందు ముఖానికి తగిలించుకోవాలి. మెడలో బెల్ట్ పెట్టుకుంటే శరీరమంతా షీట్ కవర్ చేస్తుంది. గ్యాస్ సిలిండర్ పేలినా గాయాలు తగలవ్!” “ఒకోటి ఎంత?” అడిగాడు గోపాల్రావ్. “మన కాలనీ వాళ్ళకయితే వెయ్యి రూపాయలే” ప్రేమగా అన్నాడతను. “బయటోళ్ళకు ఆరొందలకే అమ్ముతావనుకుంటా” అన్నాడు యాదగిరి. “అపచారం యాదగిరీ! ఆ పరమాత్ముడు సహించడు..ఇది వ్యాపారం” “ఇదివరకంటే బ్రతికిపోయావ్ గానీ ఇప్పుడు మాత్రం దెబ్బతింటావ్ శ్యామల్రావ్! బుద్ది ఉన్నవాడెవడూ చస్తే కొనడివి!” అన్నాడు రంగారావ్.

శ్యామల్రావ్ చిరునవ్వు నవ్వాడు “కేవలం మన దేశ గృహిణుల మీద ప్రారంభించాను – ఆ తరువాత అంతా ఆ పరమాత్ముడి దయ.. అన్నాడు చేయి తిన్నగా ఆకాశంలోకి చూపుతూ. మేం కూడా ఆకాశంలోకి చూశాం కానీ మాకేమీ కనిపించలేదు అక్కడ. ఆ తరువాత కొద్దిరోజులపాటు కవచాల ఉత్పత్తి నిరాటంకంగా కాలనీలో చాలామంది ఇళ్ళల్లో గదులు అద్దెకు తీసుకుని మరీ స్టాక్ చేయసాగాడతను. ఆ స్టాక్ చూస్తుంటే మాకు లోలోపల భయం. మా భయం ఆ మర్నాడే నిజమై కూర్చుంది “గ్యాస్ స్టవ్ లు ఉపయోగించే గృహిణులందరూ నెలఖరులోగా విధిగా ఫైబర్ గ్లాస్ కవచం నిబంధన పాటించకపోయినట్లయితే గ్యాస్ కనెక్షన్లు రద్దు చేయటమే కాకుండా ఆరు నెలలు జైలు శిక్ష, లేదా రెండువేల రూపాయల జరిమానా - రెండునూ విధించబడతాయ్?” అంటూ ప్రభుత్వం నిబంధన వచ్చింది పేపర్లో. దానికిందే శ్యామల్రావ్ ప్రకటన కనిపించింది.

“అతి తక్కువ వెలలో అత్యుత్తమ గ్యాస్ కవచాలు ఇచ్చట లభించును. స్టాకిస్ట్ లు, ఏజంటులు వెంటనే శ్యామల్రావ్ అండ్ సన్స్, హైదరాబాద్ ని సంప్రదించండి” మాకు మతిపోయినట్లు అయింది. మాలాంటి మధ్య తరగతి పక్షులు వెయ్యి రూపాయలు పెట్టి కవచాలు ఎలా కొనగలుగుతాం? మేమంతా గుమిగూడిపోయాం. “ఆ కవచం తొడుక్కుంటే ఇక వంటపని అయినట్లే – అదీ గాక వెయ్యి రూపాయలు ఎక్కడినుండి వస్తాయి అని విరుచుకుపడింది పార్వతీదేవి. ఆడాళ్ళంతా ప్రభుత్వం ఉత్తర్వుకి నిరసనగా పెద్ద ఊరేగింపు లేవదీయాలని నిర్ణయించుకున్నారు. మేమంతా వాళ్ళ ఊరేగింపుకి ఏర్పాట్లు ప్రారంభించాం. పోలీస్ కమీషనర్ అనుమతి కోసం వారం రోజులు తిరిగాక పర్మిషన్ దొరికింది. ఆ తరువాత ఊరేగింపు జరిపే స్త్రీలమీద స్ట్రీట్ గుండాలు దాడి చేయకుండా ప్రొటెక్షన్ కోసం మరోవారం రోజులు తిరిగాం.

“హైదరాబాద్ లో గూండాలు పోలీసుల మాటేక్కడ వింటారు – మీరు మరీనూ! వేరే ఏర్పాట్లు చేయండి!” అంది పార్వతీదేవి. “వేరే ఏర్పాట్లేమిటి” ఆశ్చర్యంగా అడిగాం మేం. “మనకు రక్షణగా కిరాయి గూండాలను ఏర్పాటు చేయండి! వాళ్ళను ఏర్పాటుచేస్తే గానీ మాకు వీధిలో ఊరేగడానికి ధైర్యం చాలదు. మిగతా ఆడాళ్ళంతా ఆమెను బలపరచడంతో మా కాలనీ వెనక పెద్ద బంగాళాలో ఉన్న శంకర్ దాదా గారింటికి చేరుకున్నాం మెంబర్స్ అందరం. అరగంటసేపు బయట కూర్చున్నాక శంకర్ దాదా బయటికొచ్చాడు. మమ్మల్ని చూసి ఆనందంగా కరచాలనం చేశాడు “మమ్మల్ని తభీయత్ కుష్ అవుతుంది భాయ్! ఎలక్షన్లో నాకు మీరు చేసిన ‘మదద్’ మరిచిపోనీకి కాదు” అన్నాడు ప్రేమగా. అందరం అతని ప్రేమకు పులకించి పొయ్యాం. “ఏం తాగుతారు? గుడంబనా, కల్లా? రెండూ స్టాకున్నయ్ ఇంట్లో” అడిగాడు ఆప్యాయంగా. “అబ్బే – మేమవి తాగం! అలవాటు లేదు” అన్నాడు రంగారెడ్డి. అతను మమ్మల్ని చూసి జాలి పడ్డాడు “అలవాటు చేసుకోవాలి భాయ్! ఆరోగ్యం మంచి గుంటది – నేను జూడు ఎట్లున్ననో! నాలుగు బాటిల్స్ ప్రెష్ కల్లు తాగుతా! రాత్రి పడుకునేటప్పుడు నాలుగు బాటిల్స్ గుడుంబా గానీ దుబార గానీ కొడత, అంతే! ఆ కొ తాగను!” అన్నాడు గర్వంగా. “అవును మంచి అలవాటు!” అన్నాడు శాయీరామ్ మెచ్చుకోలుగా. “ఏం సంగతి సారూ – ఇటోచ్చిన్రు!” అడిగాడతను. “మరేం లేదు శంకర్ భాయ్! మా కాలనీలో ఆడాళ్ళందరూ కల్సి సెక్రటేరియేట్ కి జులుస్ తియ్యాలనుకుంటున్రు! మరి లేడీస్ జులుస్ హైదరాబాద్ ల నీకు తెలియందేమున్నది? ఎన్నో కిరికిరిలవుతాయ్” చెప్పాడు యాదగిరి.

శంకర్ దాదా పగలబడి నవ్వాడు “అప్! కాలేజి పోరిలు జులుస్ తీసినప్పుడు మా శిష్యులే వాళ్ళను మంచిగ మజాక్ ఉడాయించిన్రు చెడ్డచెడ్డ పనులు చేసి సతాయించిన్రు ఆళ్ళు” మా అందరికీ వళ్ళు మండిపోయింది వాడి శిష్యుల మీద! కానీ ఇప్పుడు మా అభిప్రాయాలు చెప్పటం క్షేమకరం కాదు గనుక ఏమీ అనలేదు. అయిదు నిముషాల తర్వాత శంకర్ దాదా నవ్వటం ఆపాడు. “భాయ్ – మా లేడీస్ జులుస్ మీద గూండాలెవరూ రువాబ్ చేయకుండా నువ్ జరా మద్దత్ జేయాలి భాయ్” అన్నాడు రంగారెడ్డి. శంకర్ దాదా రంగారెడ్డి భుజంమీద ప్రేమగా కొట్టాడు “అరె మీ కాలనోళ్ళు జెప్తే కాదంటాను వయ్యా? బరాబర్ మద్దత్ జేస్త! ఏం కిరికిర కాకుండా జూస్త! కాని యాదుంచుకొండ్రి! వచ్చే ఎలక్షన్ల.....” అందరం ఏక కంఠముతో “శంకర్ దాదా జిందాబాద్! మా కాలనీ ఓట్లన్నీ మీకేనన్నా! ఆ విషయంలో ఫికర్ చేయకు” అని, అక్కడినుండి బయటికోచ్చాం. “కల్లు తాక్కుండానే పోతున్రు! ఇంటికొచ్చిన చుట్టాల్ని కల్లు తాపకుండా ఇంతవరకూ పంపనేలేదు – “నొచ్చుకుంటూ అన్నాడతను.

మర్నాడు శంకర్ దాదా తాలూకు శిష్యుల సహాయంతో లేడీస్ ఊరేగింపు జరిపాం. మెమొరాండం చీఫ్ సెక్రటరీకి అందజేసి తిరిగి ఇళ్ళకు చేరుకున్నాం! ఆ తరువాత వారం రోజులవరకు పేపర్లో ఏ ప్రకటనా రాకపోయేసరికి శ్యామల్రావ్ ఇంటిముందు క్యూలో నిలబడ్డాం. మిగతావాళ్ళు గ్యాస్ స్టవ్ లు అతి చవగ్గా అమ్మి పారేశారు. మరో నెలరోజులు అంతా ప్రశ్నాంతంగానే ఉంది. కానీ శ్యామల్రావ్ ఎప్పుడేం చేస్తాడో నన్న భయం మాత్రం పోలేదు. హఠాత్తుగా ఓరోజు శ్యామల్రావ్ ఫ్యాక్టరీలో సంచలనం ప్రారంభమయింది.

అందరం కలిసి భయం భయంగా ఫ్యాక్టరీ కెళ్ళాం. మోకాళ్ళవరకూ వచ్చే ప్లాస్టిక్ బూట్లు కొన్నివేలు తయారయిపోయాయ్ అప్పటికే! సైజులవారీగా పాక్ చేస్తున్నారు వర్కర్స్ మాకు కోపం, బాధ రెండూ కలుగుతున్నాయ్. “వీటి ఖరీదెంత?” అడిగాడు శాయీరామ్ దిగులుగా. “ఎంతోనా రెండొందలు” అన్నాడు శ్యామల్రావ్ “మధ్యతరగతి ప్రజలు, అట్టడుగున ఉన్న బలహీన వర్గాలవారు మాత్రం వీటిని కొనుక్కోలేరు, అంతేకాదు వాయిదాల పద్దతిన కూడా ఇస్తాం” అన్నాడతను. “ఇంతకూ అసలెందుకివి?” అడిగాడు రంగారెడ్డి నీరసంగా. “ఎందుకేమిటి? మీకు తెలీదా? మనదేశంలో ప్రతి సంవత్సరం వేలకొద్ది జనం కుక్కలు కరవడం వల్ల చనిపోతున్నారు. హెల్మెట్స్ లేక ప్రమాదాల్లో చనిపోయే జనంకంటే కుక్కకాటు వాళ్ళ చనిపోయే జనమే ఎక్కువట! అందుకని ప్రజల మేలు కోరి......” మేమింక వినదల్చుకోలేదు. మాకు తెలుసు! శ్యామల్రావ్, ఇంకా అలాంటివాళ్ళు తయారుచేసే పరికరాలేవయినా సరే ఎలాగూ ప్రజలు కొనుక్కు తీరాలి. అలా కొనేట్లు ప్రభుత్వం రూల్స్ పాస్ చేయించగలరు వాళ్ళు. ముందే అందరం వాయిదాల పద్ధతిలో ఆ బూట్లు తలో నాలుగు జతలూ కొని ఇంట్లో పట్టుకున్నాం! అ తరువాత వారం రోజులకే ప్రకటన వచ్చింది. “కుక్కకాటుకి ప్రజలు విపరీతంగా చనిపోతుండడం వాళ్ళ ప్లాస్టిక్ బూట్లు ధరించాలని నిర్భంధం చేస్తూ ప్రభుత్వం ఉత్తర్వులు జారీ చేసింది. బలహీన వర్గాల వారందరికి ప్రభుత్వం బాంక్ లోన్స్ ఇచ్చే సౌకర్యం కల్పిస్తుంది. వచ్చేనెల మొదటి తారీఖు నుంచే అమలులోకి వస్తుంది.

ఆరోజు నుంచి ఆ ప్లాస్టిక్ బూట్లు ధరించకుండా వీధుల్లో కొచ్చేవారిని అరెస్ట్ చేసేందుకు, అయిదువేల రూపాయల జరిమానా విధించి సంవత్సరం జైలు శిక్ష వేసేందుకు పోలీసులకు అధికారాలుంటాయి” ఆ తరువాత జనం ప్లాస్టిక్ బూట్లు అమ్మే షాపుల ముందు రెండు రోజులపాటు క్యూల్లో నిలబడి బూట్లు కొనుక్కోవటం గమనించాం. ఎందుకంటే మేం ఆ క్యూల్లో రోజుల తరబడి గడిపే గొడవ లేకుండా ముందే కొనుక్కున్నాం గనుక! ఆ గొడవంతా సద్దుమనిగేసరికి సమయం గడిచిపోయినాయ్. శ్యామల్రావ్ బంజారాహిల్స్ లో ఇంకో బిల్డింగ్ కొన్నట్లు మాకు మళ్ళీ రాజేశ్వరి తాలుకూ రహస్య నివేదన అందింది.

కొద్ది రోజుల తరువాత శ్యామల్రావ్ ప్యాక్టరీ లో మళ్ళా సంచలనం కనిపించింది. వెంటనే అందరం కలిసి ప్యాక్టరీకి చేరుకున్నాం. ఈసారి కళ్ళజోళ్ళు తయారు చేస్తూ కనిపించారు వర్కర్స్. “ఇవెంత?” అడిగాడు రంగారెడ్డి జేబులో నుంచి పర్స్ తీస్తూ. “వందరూపాయలు! ఇంట్లో అందరికీ తలో సెట్ కొనుక్కోండి!” అన్నాడు శ్యామల్రావ్. అందరం వాయిదాల పద్ధతిలో తలా నాలుగు సెట్లు కొనుక్కుని ఇంటికి చేరుకున్నాం. అయితే వాటినేం చేయాలో, ఆ కళ్ళజోడు ఎందుకో ఎవరికీ తెలీదు – శ్యామల్రావ్ ని అడగటం కూడా అనవసరమనిపించింది. ఎందుకంటే ఎలాగూ ఆ కళ్ళజోళ్ళు ధరించటాన్ని నిర్భంధం చేస్తూ ప్రభుత్వ ప్రకటన త్వరలో వస్తుందని అందరికీ తెలుసు. అందులో ఎలాగూ ఉంటాయ్. అనుకున్నట్లే కొద్దిరోజుల్లో టి.వి. ఉన్నవారందరికీ అలాంటి ప్రత్యేకమైన కళ్ళజోళ్ళ అవసరం కలుగుతుందట! టి.వి. చూసేటప్పుడు ఎవరయినా ఆ కళ్ళజోడు పెట్టుకోకుండా నిర్లక్ష్యం చేసేటట్లయితే ప్రభుత్వం వారికి జరిమానాలు విదిస్తుందట, ఈ ఉత్తర్వులని అందరూ అమలుపరుస్తారు. పెట్టుకుందీ, లేనిది చూడటానికి పోలీస్ లు హఠాత్తుగా ఇళ్ళల్లో జొరబడి తనిఖీ చేస్తారు మామూలుగా ఆ ఉత్తర్వుకింద శ్యామల్రావ్ ప్రకటన కనిపిస్తుంది. టి.వి. ప్రేక్షకులకు మా కాలనీలో వాళ్ళ ఆర్ధిక పరిస్థితి దుర్భరంగా తయారయింది.

శ్యామల్రావ్ కి వాయిదాల డబ్బు కట్టేసరికి మిగతా వస్తువులకు డబ్బు చాలటం లేదు. ఒకరినొకరు అప్పులడగడం ఎక్కువయిపోయింది. దానికి తోడు రోడ్డుమీదకు వెళ్ళాలంటే ప్లాస్టిక్ బూట్లు, చేతికి గ్లోవ్స్, హెల్మెట్స్ తో పోవాలంటే ప్రాణం మీద కొస్తోంది. ఇంట్లోని ఆడాళ్ళ పరిస్థితి మరింత ఘోరంగా ఉంది – ఆ కవచంతో వంట చేయటం! ప్రతిరోజూ ఏదో ఒక సమయంలో పోలీసు ప్లయింగ్ స్క్వాడ్ రావటం, మేం ఆ ఎక్విప్ మెంట్ సరిగ్గా ఉపయోగిస్తున్నామో లేదో చూడటం, అరెస్టు చేయడం, జామీను మీద వదలటం, అక్కడికక్కడే జరిమానా వసూలు చేయటం జరిగిపోతున్నాయ్. అందరికీ పోలీసుల బాధ ఎక్కువయిపోయింది. జరిమానాలు కట్టలేక కొంతమంది అండర్ గ్రౌండ్స్ లో కెళ్ళిపోవటం మామూలు విషయమయిపోయింది.

ఈ గొడవల్తో మేము సతమతమవుతుంటే హఠాత్తుగా శ్యామల్రావ్ ఫ్యాక్టరీ లో మళ్ళీ హడావిడి ప్రారంభమయింది. అందరికీ దడ ప్రారంభమయినది. కొంత మందికి ఫీట్స్ వచ్చాయ్. రంగారెడ్డి పాలిపోయిన ముఖంతో మా ఇంటికొచ్చాడు “ఈసారి ఏం తయారు చేస్తున్నాడో చూద్దామా? అన్న గొంతుతో. “మిగతా వాళ్ళంతా ఏరీ?” దిగిలుగా అడిగాను. “ఈ విషయం తెలియగానే అందరికీ జ్వరం వచ్చింది. యాదగిరిని హాస్పిటల్లో ఎడ్మిట్ చేశారు” “సరే పద” అన్నాడు.

ఇద్దరం ప్యాక్టరీకెళ్ళాం – ఏనుగు తలకాయల్లా – పొడుగ్గా తొండాల్లాంటి గొట్టాలతో ఉన్నాయా పరికరాలు. “ఏమిటివి ?” అడిగాం శ్యామల్రావ్ ని. “యాంటీ పొల్యూషన్ ఎక్విప్ మెంట్. మనదేశంలో ఎన్ని వేలమంది చెడుగాలి పీల్చి రకరకాల జబ్బులకు గురి అవుతున్నారో మీకూ తెలియాలి. భోపాల్ ట్రాజెడీ సంగతేమిటి? వేలమంది ప్యాక్టరీ నుంచి వెలువడే విషవాయువు వల్ల ఎగిరిపోయారు? ఎందుకిలా జరిగింది? ఆక్సిజన్ కిట్స్ ప్రతి పౌరుడికి అందుబాటులో ఉండాలి. ‘కేవలం ప్రజల మేలు కోరి – ముఖ్యంగా చుట్టూ పరిశ్రమలున్న హైదరాబాద్ లాంటి నగరంలో” ఇంకా చాలు – నువ్వేం చెప్పనక్కరలేదు – ధరెంత?” అడిగాడు రంగారెడ్డి. “అయిదువేలు” రంగారెడ్డి ఠక్కున కింద పడిపోయాడు.

శ్యామల్రావ్, నేనూ పరుగుతో వెళ్ళి నీళ్ళు తీసుకొచ్చి అతని మోఖంమీద జల్లాం. లేచి కూర్చుని “నేనేం కొంటున్నాను?” అనడిగాడు రంగారెడ్డి. “ఆక్సిజన్ కిట్” అన్నాడు శ్యామల్రావ్. ఇద్దరం ఇంటికి తిరిగి వచ్చాం, అప్పటికప్పుడే పెద్ద ఎత్తున కాలనీ సమావేశం జరిగింది. హెల్మెట్స్ ధరించటం వల్ల యాక్సిడెంట్స్ అయినవాళ్ళు.. కవచం వేసుకుని వంట చేసేటప్పుడూ దానివల్లే కిందపడి కాళ్ళు ఫ్రాక్చర్ అయిన ఆడవాళ్ళూ.. ప్లాస్టిక్ బూట్లు కట్టుకున్న పిల్లలు – అందరూ బాండేజీలతో సమావేశానికి హాజరయ్యారు. శాయీరామ్ మైక్ దగరికొచ్చాడు ఆనందంగా “సోదరులారా! ఏంతో కాలం తర్వాత మనమిక్కడ సమావేశ మయినందుకు నాకెంతో ఆనందంగా ఉంది. 1984 లో కూడా.....” అంటూ ప్రారభించాడు. కాని అందరూ అతనిని దిగమని కేకలేసేసరికి చిన్న బుచ్చుకుని పక్కకు తప్పుకున్నాడు.

రంగారెడ్డి మైక్ దగ్గర కొచ్చాడు “సోదర సోదరీమణులారా! శ్యామల్రావ్, మరికొంత మంది అతనిలాంటి స్వార్ధపరులు కలిసి ఎన్నివిధాల బాధిస్తున్నారో మీరంతా చూశారు. వాళ్లకు ప్రభుత్వంలో ఉన్నత పదవుల్లో ఉన్న కొంతమంది వత్తాసు ఇవ్వటం వల్ల ఇలా దారుణమైన స్థితికొచ్చాం. మనమందరం ఇలాగే నిశ్శబ్దంగా ఉంటే మనందర్నీ ఈ పారిశ్రామికవేత్తలు, ప్రభుత్వం కలిసి అనాధల్లా మార్చివేసేరోజులు ఎంతో దూరంలో లేవని మనవి చేస్తున్నాను” అంతా చప్పట్లు మార్మోగిపోయాయ్. “కనుక – మనమందరం ఇవాల్టి నుంచి సెక్రటేరియట్ ముందు ధర్నా ప్రారంభించాలని మన కమిటీ నిర్ణయించింది” అంతా చప్పట్లు ఈలలు మోగాయ్.

అప్పటికప్పుడే అందరం పెద్ద ఊరేగింపుగా బయల్దేరాం. ఊరేగింపు అనుమతి తీసుకోక పోవడం వల్ల సెక్రటేరియట్ దగ్గరకు రాగానే పోలీసులు అడ్డువచ్చి గోడలా నిలబడ్డారు. అందరికీ పోలీసుల మీద కోపం పెరిగిపోతోంది. “ఇంక్వీలాబ్ – జిందాబాద్” అని అరుస్తూ పోలీసులను తోసుకుని ముందుకు పరుగెత్తబోయాము..

పోలీసులు దాని కోసమే ఎదురు చూస్తున్నట్టు లాఠీ చార్జి మొదలు పెట్టారు. విజిల్స్, పరుగులు, కేకలతో ఆ ప్రాంతమంతా నానా గొడవగా తయారయింది. నా నెత్తిమీద ఒక లాఠీ బలంగా తగిలింది. దబ్బుమని కింద పడిపోయా. మెలకువ వచ్చేసరికి చాలామంది గవర్నమెంట్ హాస్పిటల్లో బెడ్ ల మీదన్నాం. “కంగ్రాచ్యులేషన్స్, ప్రభుత్వ ప్రతినిధులు మీతో మాట్లాడడానికి వప్పుకున్నారు” అన్నాడు పోలీస్ అధికారి నాతో. మర్నాడు సంభాషణలు ప్రారంభమయ్యాయి. చీఫ్ సెక్రటరీ, ఇద్దరూ మంత్రులు, పోలీస్ అధికారులు నలుగురు సంభాషణల్లో పాల్గొన్నారు. కాలనీ తరపున నేనూ, గోపాల్రావ్, జనార్ధన్, రంగారెడ్డి, శాయీరామ్, యాదగిరి, పార్వతీదేవి, రాజేశ్వరీ వెళ్ళాం. “ఇవన్నీ మీ క్షేమం కోరే చేశాం” అన్నారు మంత్రిగారు. “మా క్షేమం కోరి చేయాల్సింది ఇలా ఉత్తర్వులు జారీ చేయటం కాదు” అన్నాడు రంగారెడ్డి ఆవేశంగా. “మరేం చేయాలి?” అడిగాడు మంత్రిగారు.“మోటార్ సైకిల్, స్కూటర్ ప్రమాదాల నుండి రక్షించాలంటే రోడ్లు వెడల్పు చేయాలి! అందరూ ట్రాఫిక్ రూల్స్ పాటించాలి అంతేగాని హెల్మెట్స్ పెట్టినంత మాత్రాన ప్రమాదాలు, చావులు తగ్గవు” “అయ్ డోంట్ ఎగ్రీ” అన్నాడు ఓ పోలీస్ అధికారి. “అలాగే గ్యాస్ స్టవ్ మీద వంట చేసే వారికీ ప్రమాదం జరక్కుండా గ్యాస్ సిలిండర్ పరంగా మార్పులు తేవాలి గాని కవచాలు వేసుకోమని నిర్భందిచటం మూర్ఖత్వం” అన్నాడు శాయీరామ్. “మేం వప్పుకోం” అన్నాడు చీఫ్ సెక్రటరీ. “కుక్కలు కరిచి జనం చచ్చిపోతున్నారని పొడుగాటి బూట్లు వేసుకోమనటం సబబు కాదు! మునిసిపల్ కార్పోరేషన్ వాళ్ళు రోడ్లమీద కుక్కలు తిరక్కుండా చర్యలు తీసుకోవాల్సింది పోయి, ప్రజలతో బూట్లు కొనిపించటం మీనింగ్ లెస్” అన్నాడు గోపాల్రావ్. ''మీ ఆర్గ్యుమెంట్ మీనింగ్ లెస్” అన్నాడు మరో మంత్రి. “ఫాక్టరీల నుండి ప్రాణానికి హాని కలిగించే వాయువులు వెలువడతాయి గనుక నగరాలకు దూరంగా, జనం లేని చోట కట్టే ఏర్పాట్లు చేయాలిగానీ మమ్మల్ని అయిదువేలు పెట్టి ఆక్సిజన్ కిట్స్ కొనుక్కోమంటే ఎలా?” “ప్యాక్టరీలను అంత ఖరీదు పెట్టి షిప్ట్ చేయడం సాధ్యం కాదు గనుక ఇది కూడా యూస్ లెస్” అన్నాడు మరో పోలీస్ అధికారి. “అయితే – మేం మా ఆందోళన విరమించటం లేదు – ఇంకా ధర్నాలు, ఊరేగింపులు కొనసాగిస్తాం” అన్నాడు రంగారెడ్డి. “మీ ఇష్టం! ఏమయినా చేసుకోండి! కానీ ఇకనుంచీ మేం గట్టిగా ప్రవర్తించాల్సి వస్తుంది జాగ్రత్త” అన్నాడు పోలీస్ అధికారి. టాక్స్ ఫెయిలయిపోయాయ్.

మమ్మల్నందరినీ అరెస్ట్ చేసి నాలుగు రోజులు జైల్లో ఉంచారు. నాలుగు రోజులు ఇంట్లో మగాడు లేకపోతే కుటుంబాలు ఏమయిపోతాయో మాకు తెలుసు గనుక ఆందోళన విరమించుకున్నట్లు కాగితాల మీద సంతకాలు చేసి ఇళ్ళకు చేరుకున్నాం.

   --పద్మశ్రీ

బుర్ర గిర్రున తిరిగిపోతూంటే నెత్తిని గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. నిద్రతోపాటు తలని ఎవరో బండతో బాదుతున్నంత నొప్పి కలుగుతోంటే, అలసి అలాగే పక్కమీద వాలాడు.

క్షణంసేపు కళ్ళు మూసుకుని ఆ వెంటనే చెంగున లేచి కుర్చీలో కూలబడ్డాడు. టైం చూశాడు. గుండె గుభేళ్ మంది..... రాత్రి రెండు దాటింది... పూర్తి చేయాల్సినవి చాలా ఉన్నాయి. మెదడు సహకరించడం మానేసింది.... భయం భయంగా ఉంది. టెన్షన్ టెన్షన్ గా వుంది. ఆ టెన్షన్ కి నిద్ర మాయమైపోయింది కానీ తలనొప్పి మాత్రం తగ్గలేదు. కాన్సన్ ట్రేట్ చేయడానికి శతవిధాలా ప్రయత్నించినా ఫలితం లేకపోయింది. టేబుల్ పై గుట్టలా పేరుకుని వున్న పుస్తకాలని చూడగానే తలనొప్పి మరింత పెరిగింది.

పక్కనే ఉన్న ప్లాస్కులో నుండి కాస్తంత కాఫీని ఇరవయ్యోసారి గ్లాసులోకి వంపుకుని తాగాడు. అయినా మార్పు లేదు. అతని పరిస్థితి అంతా ఆగమ్యగోచరంగా మారిపోయింది. తీవ్రమైన ఒత్తిడికి గురవుతున్నాడు. క్రికెట్ పరిభాషలో చెప్పాలంటే రెండు బంతుల్లో ఇరవై రెండు పరుగులు చెయ్యాలి. అలా చేస్తేనే అతను విజయం సాధిస్తాడు. అలా చేయడం దాదాపు అసాధ్యం అని తేలిపోయింది. తనపై తనకే జాలి కలిగింది. ఏడుపొచ్చింది, పిచ్చపిచ్చగా వుంది, తిక్కరేగుతూంది. క్రికెట్లో ఓవర్ లో ఆరు పరుగులు చేసినా చాలు, కానీ ఇక్కడ మాత్రం ఓవర్ కి అరవై ఆరు పరుగులు చెయ్యాలి. అది ఆర్డర్... అంతే...! మళ్లీ తనమీద తనకే జాలి కలిగింది.

ఉదయం తండ్రి అన్న మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి. “ఇది నా ప్రిస్టేజి సమస్య. నువ్వు గనక ఇందులో సక్సెస్ కాలేకపోతే కాళ్ళు విరగ్గొడతాను జాగ్రత్త.... తెల్లవార్లు కంటిమీద కునుకు రానీయకు” అంటూ వార్నింగివ్వడమే కాదు అతని చేతిలో టీ ప్లాస్కు పెట్టి, గదిలోకి నెట్టి బయటి నుండి బోల్టు కూడా  పెట్టేసాడు.

అలా తాను ప్రస్తుతం బంధీ కాబడ్డాడు. మళ్ళీ తనపై తనకే జాలేసింది... ఆ తర్వాత జీవితంపై విరక్తి కలిగింది.... మళ్ళీ తనపై తనకి నమ్మకం కలిగించుకోవడానికి తీవ్రంగా ప్రయత్నించి కొద్దిగా సక్సెస్ సాధించి, తిరిగి తన కార్యరంగంలోకి దిగిపోయాడు. అలా ఆరోజు గడిచింది. తెల్లారింది. ఠంచనుగా పదిగంటలకి ఆ గదిలోకి అడుగుపెట్టాడు. వరుసగా ఓ క్రమపద్దతిలో పేర్చిన టేబుళ్ళ మధ్యలోనుండి నడుచుకుంటూ వెళ్ళి, తనకి కేటాయించిన నంబరులో కూర్చున్నాడు. రాత్రంతా నిద్రలేకపోవడంవల్ల రెండు కళ్ళు సూదులతో పొడుస్తున్నట్టు మండుతున్నాయి. గదిలో ఉన్న స్టూడెంట్స్ అందరి పరిస్థితి అలాగే ఉంది. మరో అయిదు నిమిషాలలో ఎగ్జామ్ స్టార్టయింది. క్వశ్చన్ పేపర్ తన చేతిలోకి వచ్చింది. అందులో ఉన్న క్వశ్చన్లకి తాను ప్రిపేరయిన క్వశ్చన్లకి ఎంత మాత్రమూ సంబంధం లేకుండా పోయింది. దాంతో అతనికి మరింత టెన్షన్ పట్టుకుంది తీవ్రమయిన ఒత్తిడికి లోనయ్యాడు. కళ్ళముందు తన తండ్రి ఉగ్రరూపం కనిపించింది, ర్యాంక్ ఖచ్చితంగా సాధించాలన్న కరస్పాండెంట్ హెచ్చరిక వినిపించింది, అంతే... అతను లేచాడు. ఆ గదిలోనుండి బయటికి వచ్చాడు. ఆ బిల్డింగ్ పైకి ఎక్కి క్రిందికి దూకాడు. రక్తపు మడుగులో నిర్జీవంగా ఓ స్టూడెంట్.

అతని చావుకి కారణం ఎవరు? సంవత్సరకాలంగా కొడుకు చదువుతున్నాడా? లేడా? అని కనుక్కోవడం మానుకుని పరీక్షా సమయంలో కన్న కొడుకుని గదిలో పడేసి కట్టడిచేస్తేనే శ్రద్ధగా చదువుకుంటాడనుకున్న మూర్ఖపు ప్రవర్తన కలిగిన అతని తండ్రిదా? తన కాలేజీ పరువు నిలబెట్టుకోవడం కోసం సరయిన విద్యని బోధించకుండానే ర్యాంక్ తెచ్చుకోవాలని హుకుం జారీచేసిన ఆ కరస్పాండెంట్ దా...? సిలబస్ పేరుతో బస్తాడు పుస్తకాలు విద్యార్థులతో మోయిస్తూ వారి మెదడుకి పదును పెడుతున్నామన్న భావనతో వారి మెదడుని పూర్తిగా పాడుచేస్తున్న ఈ ప్రభుత్వానిదా...? తప్పెవరిది....?

కు(తొ)ర్ర నాయకులు

-పద్మశ్రీ

'కుర్రాళ్ళండోయ్ కుర్రాళ్ళూ.... కుళ్ళబొడుస్తున్న కుర్రాళ్ళు.. అయ్యల అండ చూసి కుర్రాళ్ళూ.... రెచ్చిపోతున్న కుర్రాళ్ళూ....’ నేటి పొలిటికల్ లీడర్లు ప్రజాసేవలో నిండా మునిగిపోయామని అనుకుంటుంటే వారి పుత్రరత్నాలేమో ప్రజల్ని తన్నడంలో చాలా బిజీ అయిపోయారు. ఆ పుత్రరత్నాలని ఏమీ చేయలేక పైవిధంగా పాట పాడుకుంటున్నారు ప్రజలు. ఆ పాటకి పోలీసులు తాళం వేస్తున్నారు... తాళం అంటే సెల్లుకి వేసే తాళం కాదండోయ్.... సాంగుకి వేసే తాళం అన్నమాట. పొతే... రాజకీయరంగంలో ఫుల్లుగా రాణించాలంటే మొదటి మెట్టు ఇలా రౌడీయిజం ప్రదర్శించడమే అన్నది రాజకీయనాయకుల స్వీయానుభవమేమో... అందుకే తమ వారసులని ముందు ప్రజలమీదికి ఎగేసి, వారిని చిదకబాదుతూంటే ఆనందంతో చంకలు కొట్టుకోవడం చేస్తున్నారు. ఆ తర్వాత షరామామూలుగా మీడియా ముందుకొచ్చి ‘నా కొడుకు చాలా అమాయకుడు, నోట్లో వేలు పెట్టినా కొరకడు... అప్పుడెప్పుడో నేను ఇలాగే వాడినోట్లో వేలుపెడితే చీకి వదిలేశాడు... అదీ నా కొడుకు నిజాయితీ’ అని అనడంతో అతని మాటలు అర్థం కాక బిక్కమొహం వేసుకున్న మీడియా ప్రతినిధుల మొహాలు చూసి, చిన్నగా నవ్వి.... ‘అంటే నా కొడుకు నా వేలు కాబట్టి ఊరికేచీకాడు... ఎందుకంటే నేను తండ్రిని కాబట్టి... కానీ.. ప్రజలు వేలు కాదు..... కాలుపెట్టినా అసలు కొరకడు, చీకనుకూడా చీకడు’ అంటూ ఇంకా ఎన్నిరకాలుగా కొడుకునని వెనకేసుకురావాలో అన్ని రకాలుగా వెనకేసుకొస్తారు. ఆ తర్వాత కొడుకుని పిలుచుకుని ‘ఏరా వెధవ.... ప్రజల్ని కొట్టడం కాదురా.... కొట్టినా నోరెత్తకుండా చెయ్... అప్పుడే నువ్వు మంచి పొలిటికల్ లీడరువవుతావు... ఆ తర్వాత మినిస్టర్ అవుతావు....” అని క్లాసు పీకి కొడుకులకి ఫుల్లు ట్రైనింగ్ ఇచ్చి గట్టి పునాది వేసి జనాల్లోకి పంపిస్తారన్న మాట. నేటి రాజకీయ నాయకుల పుత్రరత్నాలు చేసే గొడవలు చూస్తుంటే ఇలాగే అనిపిస్తుంది మరి. ప్రజా సేవలో మా ప్రాణాలు సైతం లేక్కచేయం అని ఆవేశంగా స్పీచులు దంచే నాయకులు తమ కొడుకులు ప్రజల ప్రాణాలని తీస్తుంటే మాత్రం నిమ్మకు నీరెత్తకుండా ఉంటారు. అదేమంటే తన కొడుకు అమాయకుడు అని క్లీన్ షీట్ ఇస్తారు. దానికి ఊరుకోకుంటే.... ''చట్టం తన పని తాను చేసుకుపోతుంది..'' అంటారు. ఆ చట్టాలు వారి చుట్టాలన్న విషయం ప్రజలకి తెలియదనుకుంటారో ఏమో...!

“షూ” టింగ్

-పద్మశ్రీ

రాక రాక హైదారాబాదు వచ్చాడు ఓ పల్లెటూరి బైతు... అతనికి సినిమా షూటింగులు ప్రత్యక్షంగా చూడాలని మహా సరదా....

అందుకే అన్నపూర్ణా స్టూడియో గేటు ముందు ప్రత్యక్షమయ్యాడు. ఎంత ప్రయత్నించినా లోనికి పంపించని సెక్యూరిటీ గార్డులని పల్లెటూరి నాటు భాషలో కచ్చగా తిట్టుకున్నాడు. హీరోలని ప్రత్యేకంగా చూడాలని, సినిమా షూటింగ్ ని తిలకించాలని ఎంతో ఆశతో ఉన్న అతనికి నిరాశే ఎదురుకావడంతో బాధగా అలా రోడ్డుపై నడుచుకుంటూ వెళ్తున్నాడు.

అలా కొద్ది దూరం వెళ్ళగానే అతని కాళ్ళకి బ్రేకులు పడ్డాయి. మొహంలో విపరీతమైన సంతోషం ప్రత్యక్షమయింది. దానికి కారణం.... కొద్ది దూరంలో ఏదో షూటింగ్ చూసి తన ముచ్చట తీర్చుకోవాలని పంచెని రెండు చేతుల్తో ఎత్తిపట్టి ఒక్క లాంగ్ జంప్ తో అక్కడికి చేరుకున్నాడు. అదో పెద్ద ఇల్లు...

ఆ ఇంటి ఎదురుగుండా ఓ వందమంది దుండగులు వీరావేశంతో కొట్టుకుంటున్నారు.... ఆ దృశ్యాలని కెమెరాలతో ఎంతో అద్భుతంగా చిత్రీకరిస్తున్నాడు ఓ కెమెరామెన్....

ఆ పక్కనే పోలీసులు కూడా కళ్ళని ఇంతింత జేసుకుని ఆ కార్యక్రమాన్ని తిలకిస్తున్నారు కానీ, వాళ్ళ జోలికి మాత్రం పోవటం లేదు...

ఆ సీన్ చూస్తుంటే పల్లెటూరి బైతుకి ఎంతో ఆనందం వేసింది..... ‘అబ్బబ్బబ్బ.... షూటింగ్ అద్దిరిపోయింది... అబ్బో... అందరూ షానా మంచిగ యాక్టింగ్ జేస్తుండ్రు.... అబ్బబ్బ... ఇరగదీస్తుండ్రు....’ సంతోషంతో చప్పట్లు కొడుతూ అనుకుంటున్నాడు పల్లెటూరి బైతు.

అతని పక్కనే నిలబడ్డ ఓ యువకుడు అతని వంక సీరియస్ గా చూశాడు. అతని గురించి పట్టించుకోని పల్లెటూరి బైతు తన ఆనందంతో తానున్నాడు.

దుండగులు ఒకటిపై ఒకరు రాళ్ళు రువ్వుకుంటున్నారు... మరి కొందరు ఆ ఇంట్లోకి జొరబడి అక్కడి వస్తువులని చిందర వందర చేస్తున్నారు...

పల్లెటూరి బైతుకి ఆనందమే ఆనందం.... ‘అబ్బబ్బ... ఎంతబాగా జేస్తుండ్రు... ఇయ్యన్నీ సీనిమలనే జూసిన.. కానీ ఇప్పుడు కళ్ళారా జూస్తుండ... అబ్బబ్బ.. ఇరగదీస్తుండ్రు... ఈ బొమ్మ రిలీజున మొదటాటనే జూస్త.... బ్లాకులో టికెట్ తీసుకునయినా సరే...’ ఆనందంతో రంకెలు వేస్తున్నాడు పల్లెటూరి బైతు. ఈసారి ఆ యువకుడు మరింత సీరియస్ గా చూసాడు...

ఎక్కడి నుండో మరో గ్యాంగు ప్రత్యక్షమయింది... అంతే... అక్కడ పెద్ద రగడ ప్రారంభమయింది... అందరి చేతులోనూ ఇనుపరాడ్లు ప్రత్యేకమయ్యాయి... ఒక్క సారిగా అక్కడ యుద్ద వాతావరణం నెలకొంది. తలలు పగులుతున్నాయి.. శరీరాలకు గాయాలవుతున్నాయి.. రక్తం నేలని తడుపుతుంది...’

పల్లెటూరి బైతుకి మరింత ఆనందం... “హమ్మో... హమ్మో... హమ్మో... యెంత బాగా జేస్తుండ్రో... నిజంగానే కొట్టుకుంటున్నంతగా యాక్టింగ్ జేస్తుండ్రు... అర్రె... నిజంగానే రక్తం వస్తున్నట్లు నటిస్తుండ్రు... అబ్బ... ఈ సినిమా సూపర్హిట్టు... యాడాది పాటు ఆడుద్ది.” పల్లెటూరి బైతు మాటలకి ఈసారి పక్కనే ఉన్న యువకుడికి చిర్రెత్తుకొచ్చింది...

“ఏమయ్యా... ఇందాకట్నుండి చూస్తున్న.... ఆ అరుపులేంటయ్యా...” అన్నాడు కోపంగా.... “ఏమయ్యో... ఇవ్వి అరుపులు గాదు... ఎన్నాళ్ళనుండో సీనిమా షూటింగు జూడాలనుకున్న... ఇయ్యాల తీరింది... గందుకే ఆనందంతో అరుస్తున్న” అన్నాడు ఆనందంగా....

“ఇది సినిమా షూటింగ్ కాదయ్య...” చిరాగ్గా అన్నాడు యువకుడు.. “సీనిమా షూటింగ్ గాదా... పల్లెటూరోనన్ని నా చెవిల మక్కజొన్న పొట్టు పెట్టాలనుకుంటున్నవా యేంది.. సినిమా షూటింగ్ గాకపోతే, గా పోరగాళ్ళు అట్ట కొట్టుకుంటుంటే గా కెమెరా తో షూటింగ్ ఎందుకు దీస్తుండ్రు.... గా పోలీసులు కూడా ఈ లడాయి ఆపక కళ్ళు ఇంతలా జేసి ఎందుకు జూస్తుండ్రు” అన్నాడు...

“ఈ ఇళ్ళు ఓ పొలిటికల్ లీడర్ దన్నమాట... ఈయనఅప్పోజిషన్ లీడర్ ని తిట్టాడట... అందుకు కోపగించిన ఆ అప్పోజిషన్ లీడర్ కార్యకర్తలు వచ్చి ఇక్కడ ఇలా నిరసనలు తెలుపుతున్నారన్న మాట... తన లీడరుకి వెంటనే క్షమాపణ జెప్పాలని వాళ్ళు డిమాండ్ జేస్తున్నారన్న మాట... ఇదంతా టివీ చానెల్స్ లలో రావడం కోసం వాళ్ళే ఓ వీడియో గ్రాఫర్ తో దీన్నంతా చిత్రీకరిస్తున్నారు ఇది సినిమా షూటింగ్ కాదు” ఆ యువకుడు చెప్పిన మాటలకి పల్లెటూరి బైతు షాకైపోయాడు.

నేటి రాజకీయాలు వీధినపడి ఇలా బీభత్సం సృష్టిస్తుంటే అదో సినిమా షూటింగని ఆ పల్లెటూరి బైతు భ్రమించడంతో తప్పేముంది...

ఎందుకంటే ఇలాంటి సీన్లు సినిమాలలోనే తప్ప, నిజజీవితంలో జరుగుతాయని ఊహించని ఆ రైతు హమ్మో... ఈ హైదరాబాదుకో దండం.... అంటూ తన పల్లెటూరికి పరారయిపోయాడు... అదండీ సంగతి...!

విముక్తి !

-పద్మశ్రీ

“హమ్మా....!” బాధగా అరిచింది ఇల్లాలు. బాత్రూంలో బట్టలు పిండుతూ కాలు జారి పడింది. నడ్డి విరిగినంత పనైంది.

పెద్దగా శబ్దం రావడంతో ఆమె భర్త అక్కడికి వచ్చి క్రిందపడి వున్న భార్యని లేపకపోగా తలపై ఒక్క పీకు పీకి "ఇప్పటికే ఆలస్యం అయిపోతుంటే ఈ వెధవగోల ఏంటి...” తొందరగా పనికానివ్వు అంటూ ఆగ్రహంగా చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.

ఆవిడ నడుములు పట్టేశాయి.. లేచే ఓపిక లేదు. చేయి అందించమని భర్తని అడిగితే మరో పీకు పీకుతాడు. బాధనంతా దిగమింగుకుని లేవడానికి ఎంత ప్రయత్నించినా శరీరం సహకరించలేదు.

ఆమె కళ్ళవెంట నీళ్ళు వచ్చాయి. దానితో సంబంధం లేకుండా వంటింట్లో నుండి సైరన్ మోతలా కుక్కర్ విజిల్ వినిపించగానే అంత నొప్పిగా ఉన్నా చెంగున లేచి వంటింట్లోకి పరుగు తీసింది. స్టౌ పై పెట్టిన పాలు పొంగుతున్నాయి...

“అయ్యో" అనుకుంటూ అనాలోచితంగా ఆ గిన్నెను దించాలనుకునే క్రమంలో అదికాస్తా జారి క్రిందపడిపోయింది. వేడి వేడి పాలు ఆమె ఒంటిపై పడిపోయాయి. ఒళ్ళంతా భగ్గున మండిపోయిన ఫీలింగ్....

హమ్మో, హమ్మో.... అంటూ గట్టిగా అరిచింది. ఆ అరుపులకి భర్త వంటింట్లోకి వచ్చాడు. వంటిపైన వేడి వేడి పాలు పడి ఆర్తనాదాలు చేస్తున్న భార్య బాధని పట్టించుకోకుండా మరింత ఆగ్రహంగా ఊగిపోయాడు.

“నాకు తెలుసే... ఈరోజు నా కార్యక్రమాలన్నింటినీ సర్వనాశనం చేయాలని కంకణం కట్టుకుని ఇలా నటిస్తున్నావే... రోజూ కరెక్టుగా పనిచేసే దానివి ఈరోజు ఇలా చేస్తున్నావేంటే ..!” అనుకుంటూనే ఆమె దగ్గరికి వచ్చాడు.

ఆమె జుట్టుని చేతుల్లోకి తీసుకున్నాడు. వంటింట్లో నుండి వరండాలోకి ఒక్కతోపు తోశాడు. ఆ తోపుకు బోర్లా పడిపోయింది. అమ్మా అని అరిచే ఓపిక కూడా ఆమెలో నశించిపోయింది.

“ఒసేయ్... మళ్ళీ ఇలా గిన్నెల శబ్దాలు, నీ అరుపులు నాకు మళ్ళీ వినిపించాయంటే నా తోలు బెల్టుకి పని చెప్తాను. అయిదు నిమిషాలలో టిఫిన్ రెడీ చేసి తీసుకురా" హుకుం జారీ చేశాడు భర్త.

ఆమె కళ్ళల్లో నుండి కన్నీళ్ళు రాలుతున్నాయి. ఒంట్లో ఓపిక లేకపోయినా భర్త చెప్పినట్టు చేయకుండా మరిన్ని చిత్ర హింసలకి గురికాబడతానని మెల్లగా లేచి ఏడుస్తూ వంటింట్లోకి నడిచింది.

భర్త హాల్లో కొచ్చాడు. అప్పటికే అక్కడ హడావిడిగా వుంది.

అతను వచ్చి సోఫాలో కూర్చోగానే టివీ ఛానెల్ వాళ్ళు తమ మైకులని అతని ముందు పెట్టారు.

అతను గొంతు సవరించుకున్నాడు. “నా రాష్ట్ర ప్రజలందరికీ మహిళా దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు తెలియజేసుకుంటున్నాను. ఈ రాష్ట్ర మంత్రిగా మహిళల కోసం నేను ఎన్నో అభివృద్ధి పనులు చేపడుతున్నాను. మహిళలు కేవలం వంటింటికే పరిమితం కాకుండా వాళ్ళు కూడా మగవారితో సమానంగా స్వేచ్ఛను అనుభవించేలా చేయడానికి నేను ఎంతో కృషి చేస్తున్నాను. మహిళలకు సమాన హక్కులు కలిగించాలని ఈ రాష్ట్ర మంత్రిగా తగిన చర్యలు చేపడుతున్నాను. ముఖ్యంగా నా రాష్ట్ర మహిళలు గృహ హింసలకి గుర్రి కాకుండా ఉండడానికి తీవ్రంగా కృషి చేస్తున్నాను.” అతను ఎంతో ఆవేశంగా, ఉద్విగ్నంగా, సీరియస్ గా, ఇంకా ఎన్నెన్నో భావాలని మొహంలో ప్రతిఫలింప చేస్తూ రాష్ట్ర ప్రజలని ఉద్దేశించి మాట్లాడుతున్నాడు.

ఆయన భార్య వంటింట్లో ఒంటినిండా గాయాలతో, ఒంట్లో శక్తి నీరసించిపోతుండగా ఆలస్యం అయితే ఎక్కడ భర్త చేత తన్నులు తినాల్సి వస్తుందోనని భయపడుతూ, కుమిలిపోతూ వంటపనిలో నిమగ్నమయిపోయింది...

సాక్షాత్తు మంత్రి భార్యకే విముక్తి లేని ఈ రాష్ట్రంలో సాటి మహిళలకి ఈ కష్టాల నుండి విముక్తి లభిస్తుందా....?

డిష్యుం... డిష్యుం....!

-పద్మశ్రీ

ఒరేయ్ చెత్తనాయాలా...?”

“నన్నే చెత్తనాయాలా అంటావురా... నాకంటే పరమ చెత్తనాయాలవిరా నువ్వు...”

“నువ్వు ఉత్త చెత్తనాయాలవే కాదురా... కుళ్ళిపోయిన చెత్తనాయాలవి....”

అంతే కోపంతో పరుగెత్తుకొచ్చాడు.

“డిష్యుం....”

“అమ్మా....!!”

“డిష్యుం... డిష్యుం”

“అబ్బా.....!!” “అయ్యయ్యో వారిని ఆపండి....!!”

“ఒరేయ్ మావాణ్ణి చెత్తనాయాలని అనడమే కాకుండా కొడతావా.....?”

“డిష్యుం...”

“అబ్బా.....!!”

“అయ్యయ్యో... వారిద్దరినీ ఆపమంటే నువ్వేంటయ్యా... అలా కొట్టేశావ్...”

“వాణ్ణి కొట్టడమా... ఇంకేం....” మాట పూర్తికాలేదు... మొహంపై ఓ

‘డిష్యుం’

“అబ్బా....!”

“మీరే పెద్ద గూండాలనుకుంటున్నార్రా...

ఒరేయ్... మీకంటే మేము పెద్ద గూండాలం... మాతోనే పెట్టుకుంటార్రా...”

“డిష్యుం... డిష్యుం...”

“అబ్బా.... అమ్మా.....అయ్యా.... నాయనా....”

అందరూ మూకుమ్మడిగా అరుస్తూనే ఉన్నారు... కళ్ళు గిర్రున తిరుగుతుండగా...”ఒరేయ్ ఆపండ్రా... చిన్న గొడవని ఇలా పెద్దగా చేసి నానా రభస సృష్టిస్తున్నారేంట్రా... ఆపండి... అయ్యో... అయ్యో... అలా బాదుకోవడం ఆపండ్రా నాయనల్లారా....!”

“డిష్యుం....డిష్యుం...” పాపం పెద్దాయన అన్న మాటలు ఆ పిడిగుద్దుల శబ్దాలలో కలిసిపోయాయి.... చూస్తూ ఉండగానే అక్కడ పెద్ద రభస మొదలయింది. టేబుళ్ళపై ఉన్న కాగితాలు గాలిలో రింగులు తిరుగుతున్నాయి.... బల్లలమీద పడి పొర్లుతూ కింద మీద పడుతున్న వాళ్ళలో “డిష్యుం డిష్యుం” శబ్దాలు ఎక్కువయ్యాయి......

“అబ్బ.... అబ్బ... వావ్.... ఫెంటాస్టిక్... సూపర్...”చప్పట్లు చరుస్తూ గట్టిగా అరుస్తున్నాడు అబ్బాయ్....

అరవడమే కాదు... వెంటనే వారి డాడీని పిలిచాడు..... “డాడీ... డాడీ... త్వరగా రండి... టీవీలో మాంచి ఫైటింగ్ సీన్ వస్తోంది.... లేటయితే మిస్సవుతారు... అబ్బో ఎంత బాగుందో...” పక్క రూంలో పేపర్ చదువుతూ కూర్చున్న వాడల్లా కొడుకు మాటలు విని పరుగెత్తుకొచ్చాడు....

“చూడండి డాడీ.. ఫైటింగ్ చాలా బాగా చేస్తున్నారు... ఇంతవరకూ ఇలాంటి ఫైటింగ్ ఎప్పుడూ చూడలేదు...”

కొడుకు మాటలు వింటూనే టీవీ వైపు చూస్తున్న అతను కళ్ళు పెద్దవి చేసి, నోరు తెరిచి చూస్తుండిపోయాడు...

. “డాడీ.... డాడీ... ఆ అంకుల్ వాళ్ళు స్కూళ్ళో అచ్చు మేం కొట్టుకుంటున్నట్లే కొట్టుకుంటున్నారు... మేం వేసుకున్నట్లే అందరూ తెల్లటి యూనిఫామ్ వేసుకున్నారు... అబ్బా...స్కూల్లో మేము విసురుకుంటున్నట్లే గాల్లోకి పేపర్లు విసురుకుంటున్నారు... డాడీ... డాడీ.... అది ఏ స్కూలు డాడీ...?” ఆసక్తిగా అడిగాడు అబ్బాయి....

“అదా... అదీ.... మరేమో.....” నీళ్లు నమిలాడు. “

చెప్పు డాడీ... వాళ్ళది ఏ స్కూలు...?”

“అదే... అది స్కూలు కాదన్నమాట... దాన్ని ఏమంటారంటే....?”

మళ్ళీ నీళ్ళు నమిలాడు...

“చెప్పు డాడీ.... వారు చదువుకుంటున్న ఆ స్కూలు పేరు చెప్పు...”

హు...! ఏమని చెప్పగలడు ఆ తండ్రి.. అదొక అసెంబ్లీ అని! అందులో అలా కొట్టుకుంటున్నవారు, తిట్టుకుంటున్నవారు ప్రజా ప్రతినిధులని ఎలా చెప్పగలడు...? ప్రజలని, ప్రజలతోపాటు సమాజాన్ని సరయిన పద్ధతిలో ముందుకి తీసుకుపోయే రాజకీయ నాయకులు వీరని ఎలా చెప్పగలడు....?

ప్రస్తుతం అసెంబ్లీ సమావేశాలంటే విద్యార్థులకి స్కూళ్ళలో ఎలా తిట్టుకోవాలో, ఎలా కొట్టుకోవాలో, గాల్లోకి పేపర్లు ఎలా విసరేయాలో నేర్పే ఓ వేదికలా మారిపోయింది....!ఇదేమి చిత్రమో.....!

పిటీ...పిటీ... సెలబ్రిటీ

పద్మశ్రీ

ఓ సెలబ్రెటీ ప్రొద్దున్నే అందరూ నిద్రలేచినట్లుగానే నిద్రలేచాడు....

‘అందరూ నిద్రలేస్తారని అంటున్నావుగా... అదేమైనా పెద్ద విశేషమా....?’

‘అబ్బా....! అప్పుడే మీరు ప్రశ్నల వర్షం కురిపిస్తే... నేనెట్టా చెప్పేది... కాస్త ఓపికగా విని సరదాగా నవ్వుకోండి...’

ఆ.. అందరూ నిద్రలేచినట్లుగానే నిద్రలేచాడు కాబట్టి అదేమీ పెద్ద విశేషం కాదు.... పక్కమీది నుండి లేచి ఒళ్ళు విరుచుకుని బాత్రూంలోకి నడిచాడు. అతను లోనికి వెళ్ళాడో లేదో... దభ్... మని పెద్ద శబ్దం....ఆ సెలబ్రిటీ బాత్రూంలో జారి కిందపడ్డాడు. మరుక్షణమే న్యూస్ ఛానల్స్ లో ప్లాష్ న్యూస్ వచ్చేసింది...... ‘ప్రముఖ సెలెబ్రిటీ రెండు క్షణాల క్రితమే బాత్రూంలో జారి క్రిందపడ్డాడు...’ అని.

సోఫాలో కూర్చుని టీవీ చూస్తున్న ఆ సెలబ్రెటీ భార్యకి బాత్రూంలో అంత పెద్ద శబ్ధం వచ్చినా వినిపించలేదు.... కారణం.... ఆమె ఇంట్రెస్టుగా టీవీ చూస్తుండటమే... అలా చూస్తుండడంవల్ల ఆ ప్లాష్ న్యూస్ లో వస్తున్నది తన భర్త గురించి అని తెలుసుకుని, కంగారుగా బాత్ రూంవైపు పరుగు తీసింది....

అప్పటికే ఆ బాత్ రూం చుట్టూ కెమెరాలు పట్టుకుని ఛానెల్ ప్రతినిధులు గుమిగూడి ఉన్నారు. వారిని తప్పించుకుని బాత్ రూంలోకి జొరబడడానికి ఎంత ప్రయత్నించినా ఫలితం లేకుండా పోయింది. ‘ఏమిటిదంతా... ముందు మీరిక్కడినుండి వెళ్ళిపోండి.... ఇది బాత్ రూమయ్యా...’ అంటూ కోపంగా అరిచాడు ఆ సెలబ్రెటీ... ‘అలా మీరు ఆవేశంగా మాట్లాడకండి సార్.... మీరు బాత్ రూంలో జారిపడిన విషయం ప్రజలందరికీ తెలిసిపోయింది.... లైవ్ టెలికాస్ట్ వల్ల మిమ్మల్ని వారు చూస్తున్నారు.. ముందు మీ అండర్ వేర్... నడుముకి చుట్టుకున్న టవల్ సర్దుకోండి... కాస్త సంయమనం పాటించండి... మేమడిగిన ప్రశ్నలకి సమాధానాలు చెప్పండి...’ కాస్త మెల్లిగా చెప్పాడు ఓ విలేకరి. దాంతో షాకయిపోయాడు ఆ సెలబ్రెటీ....

‘ఇప్పుడు చెప్పండి సార్... అసలు మీరు ఎలా జారిపడ్డారు... మీకు మీరు కావాలనే జారిపడ్డారా...? ఈ పడడం వెనక ఏమైనా ప్రత్యేక కారణాలు ఉన్నాయంటారా...? మీరంటే గిట్టని వాళ్ళు ఎవరైనా మీరు బాత్ రూంలోకి వెళ్ళడం చూసి వెనకనుండి ముందుకి తోసేశారంటారా... అలా పడడంలో మీ వెన్నుపూసలు ఏమైనా కదిలాయా... అలా వెన్ను పూసలు కదలడం వల్ల మీరు సంసారానికి పనికివస్తారా లేదా?.... చెప్పండి సార్..... ఈ విషయాలని తెలుసుకోవడానికి ప్రజలందరూ ఎంతో ఆసక్తిగా, ఆనందంగా ఎదురుచూస్తున్నారు...’ అంటూ మీడియా ప్రతినిధులు ప్రశ్నల వర్షం కురిపించారు. ‘అయ్యా... నాయనల్లారా... ముందు నన్ను పైకి లేపండి.... నా నడుములు విరిగిపోయాయి ఒళ్ళంతా నొప్పిగా ఉంది... వెంటనే హాస్పిటల్ కి వెళ్ళాలి...’ ఏడవలేక, నవ్వలేక, ఏడుపు గొంతుతో నవ్వుతూ అన్నాడు ఆ సెలబ్రిటీ... ఆ మాటలు విన్న ఓ ప్రతినిధి వెంటనే తన సెల్ తీసాడు...

‘ఆ.... రోజు.... ఈ సెలబ్రెటీ గారు మరి కొద్దిసేపట్లో హాస్పిటల్ కి వెళ్ళడానికి సిద్దపడుతున్నారు... కాబట్టి సిటీలోని అన్ని ప్రధాన హాస్పిటల్స్ లో మన కెమెరామెన్ లని సిద్దంగా ఉండమని చెప్పు...’ అంటూ మెసేజ్ పాస్ చేసాడు.

ఆ సెలబ్రిటీ తాను సెలబ్రిటీని ఎందుకయ్యాన్రా భగవంతుడా...? అన్నంత విరక్తి వచ్చింది.

రాను రాను ఇలాంటి సీన్లు కూడా మీడియాలో చూడాల్సి వస్తుందో ఏమో... ఎందుకంటే సెలబ్రెటీల ప్రతీ అడుగుని మీడియా గమనిస్తూనే ఉంటుందిగా....! ప్రజలకి వార్తని అందించాలనే ఆశయం బాగానే ఉన్నా.......... అది ప్రజలకి, సెలబ్రిటీలకి కూడా అసహనం కలిగించేలా ప్రచారం చేయడం అవసరమా....? అన్నది మీడియా వారికే తెలియాలి.. ఒకప్పుడు బ్రిటిష్ యువరాణి చార్లెస్ డయానా మీడియా వారినుండి తప్పించుకోవాలనే ప్రయత్నంలోనే కారు యాక్సిడెంట్ లో చనిపోయింది. ఇక్కడ కూడా మీడియా బారిన పడి ఇలాంటి సంఘటనలు పునరావృతం అయితే గానీ.... ఇలాంటి ‘సన్నివేశాలు ఆగవేమో... ఏమో...!

ఏడ్చేస్తున్నారు.....

-పద్మశ్రీ

“వా.....వ్వా........వ్వా....”

“ముందా ఏడుపాపురా నాయనా.....”

మరింత గట్టిగా... “వ్వా.... వ్వా..... వ్వా....”

“అబ్బబ్బ... వీడి ఏడుపుతో చచ్చిపోతున్నాను.....” విసుక్కున్నాడు వెంకట్రావ్.

“ఏవండీ బావగారూ... అసలేం జరిగిందండీ... మీ అబ్బాయి ఎందుకలా ఏడుస్తున్నాడు...? ఇంత సడన్ గా ఎందుకు ఇలా మారిపోయాడు....?” డీలాగా అడిగాడు సుందర్రావ్. విషయమేమిటంటే సుందర్రావ్ గారి అమ్మాయిని వెంకట్రావ్ గారి అబ్బాయికి పెళ్ళి నిశ్చయం చేశారు. నిశ్చితార్థం అప్పుడు ఎంతో చలాకీగా, హుషారుగా పెళ్ళి కూతురితో సరదాగా గడిపాడు పెళ్ళికొడుకు.... అదేనండీ వెంకట్రావ్ కొడుకు గోవిందరావు. కానీ.... సరిగ్గా పెళ్ళి ముహూర్తం దగ్గరికి వస్తున్న సమయంలో ఇదిగో ఇలా గట్టిగా... “వా...వ్వా...వ్వా...” అంటూ ఏడ్చేస్తున్నాడు.

అతని ఏడుపుకి కారణం ఏంటో తెలియక అక్కడున్న వారందరూ జుట్టు పీక్కుంటున్నారు. పాపం కొందరికి బోడిగుండు ఉండడంతో ఏం పీక్కోవాలో తెలీక అలాగే ఉండిపోయారనుకోండి.... అది వేరే సంగతి.... జుట్టున్న వాళ్లెంత జుట్టు పీక్కున్నా.... గోవిందరావు నోట్లో నుండి ‘వ్వా’ అనే శబ్ధం తప్ప మరేమీ రావట్లేదు.

“పెళ్ళి కొడుకు ఏడుస్తున్నాడంట....”

“పెళ్ళి ఇష్టం లేదేమో...”

“మరొకర్ని ప్రేమించాడేమో...”

“ప్రేమించడమేంటీ బొందా... ఈ పాటికే పెళ్ళి చేసుకున్నాడేమో...”

“ఛ... అదేం అయ్యుండదు.. అతను ప్రేమించిన అమ్మాయికి మూడోనెలేమో....”

“ఏమో...”

చివరికి ‘ఏమో’ని తగిలించి పాపం గోవిందరావు ఏడుపుకి రకరకాల కారణాలు వెతుకుతున్నారు కొందరు జనాలు.

ఎవరు ఎన్ని రకాలుగా అనుకున్నా.... ఎవరు ఎన్ని రకాలుగా ఓదార్చినా... ఎవరు ఎన్ని రకాలుగా బ్రతిమిలాడినా గోవిందరావు నోట్లో నుండి ‘వ్వా’ అనే శబ్ధం తప్ప మరేమీ రావడం లేదు. దాంతో గోవిందరావు తండ్రి వెంకట్రావ్, గోవిందరావుకి కాబోయే మామ సుందర్రావు ఓ గట్టి నిర్ణయానికొచ్చి ఏడుస్తూనే ఉన్న గోవిందరావుని ఓ సైక్రియాట్రిస్టు దగ్గరికి తీసుకొచ్చారు... కంగారు కంగారుగా... బెంగ బెంగగా...

“అబ్బా... ముందు మీరలా బెంగేట్టుకోవడాలూ, కంగారు పడదాలూ అపండయ్యా.... లేకపోతే ముందు మీకు నేను ట్రీట్ మెంట్ ఇవ్వాల్సి వస్తుంది...” నవ్వుతూ అన్నాడు డాక్టరు. “కంగారు పడకుండా ఎలా ఉండమంటారు డాక్టరు గారూ... అసలే వాడి పెళ్ళి దగ్గరికొచ్చింది. ఈ సమయంలో ఎందుకేడుస్తున్నాడో తెలియకుండా అలా ఏడ్చేస్తుంటే మాకు కంగారు కాకుండా మరేముంటుంది చెప్పండి...” కంగారుగా అన్నాడు గోవిందరావు తండ్రి వెంకట్రావ్.

“మీ కంగారునీ, మీ అబ్బాయి ఏడుపునీ ఆపేసే బాధ్యత నాదీ... ముందు సైలెంటుగా కూర్చోండి... మీ అబ్బాయి ఏడుపుకి కారణం ఏమిటో నేను కనుక్కుంటాను కదా...” కూల్ గా అన్నాడు డాక్టర్.

ఆ తర్వాత ‘వ్వా’ అంటూ ఏడుస్తున్న గోవిందరావు వైపు తిరిగి చిన్నగా నవ్వాడు. ఆ నవ్వుకి మరింత పెద్దగా ఏడవడం ప్రారంభించడంతో ఖంగుతిన్న డాక్టరుగారి మొహంలో సీరియస్ నెస్ తెచ్చుకుని గొంతు సవరించుకున్నాడు. “ఊ... మొత్తానికి చాలా సేపట్నుండి నువ్వలా ఏడుస్తున్నావు కాబట్టి నీలో ఉన్న బాధ చాలావరకు బయటికి వెళ్ళే ఉంటుంది యామై రైట్....?” అడిగాడు డాక్టరు.

“వ్వా... వ్వా..” అంటూ ఏడుస్తూనే అవునన్నట్టు తలూపాడు.

“నీలో ఉన్న బాధంతా ఏడుపు రూపంలో బయటికి వెళ్ళాక కూడా అలా ఏడ్చేస్తే నీరసం రావడం తప్ప మరేమీ ప్రయోజనం లేదు... అందుకే... ఆ ఏడుపాపి.... అసలు నువ్వెందుకు ఏడుస్తున్నావో చెప్పు...” గోవిందరావుని హిప్నాటైజ్ చేస్తున్నట్టుగా అన్నాడు డాక్టరు. అప్పటివరకు అలా ఏడుస్తున్న గోవిందరావు ఠక్కున ఏడుపాపి డాక్టర్ వంక చూశాడు. “వెరీగుడ్... ఊ... ఇప్పుడు చెప్పు ఎందుకు ఏడుస్తూన్నావో...”

“ఎందుకంటే... ఎందుకంటే... మరేమో... మరేమో...” అతడేం చెబుతాడా అని గోవిందరావు తండ్రి వెంకట్రావు ఆతృతగా, కాబోయే మామ సుందర్రావు టెన్షన్ గా చూస్తున్నారు. “

ఊ... మరేమో.... చెప్పు...” డాక్టరుగారు మరింత కూల్ గా అడిగాడు.

“మరేమో... మొన్నే మన రాష్ట్రంలో ఎలక్షన్లు జరిగాయి.... వా....”

“అవును జరిగాయి.... కాదని ఎవరన్నారు....?”

“కాంగ్రెస్ పార్టీ అధికారంలోకి వచ్చింది... వ్వా...”

కాంగ్రెస్ పార్టీ అధికారంలోకి వచ్చిందీ.... మళ్ళీ వై ఎస్ గారే ముఖ్యమంత్రి కూడా అయ్యారు. దానికి నీ పెళ్ళికి, ఈ ఏడుపుకి సంబంధం ఏమిటి...?” కాస్త అసహనంగా అడిగాడు డాక్టరు గారు.

గోవిందరావు తండ్రి. మామగార్లు గోవిందరావునే వింతగా చూస్తూండి పోయారు...

“మరేమో... మరేమో.... వ్వా...”

“అబ్బా.... ఈ మరేమోని పక్కన పెట్టి అసలు విషయానికి వచ్చేసేయ్...” చిరాగ్గా అన్నాడు డాక్టరు గారు. “

మరేమో... మొన్నటి వరకూ కేజీ బియ్యం ధర 20రూపాయలు, ఇప్పుడు 30 రూపాయలయ్యింది.... వ్వా...” అతను చెప్పే సమాధానానికి డాక్టరుతో సహా వెంకట్రావు, సుందర్రావులకి కూడా గట్టిగా జుట్టు పీక్కోవాలనిపించింది.

“దీనికి నీ ఏడుపుకి సంబధమేమిటి నాయనా...”

“పాల ధర పెరిగింది.... వ్వా..”

“దీనికి నీ ఏడుపుకి...”

“కూరగాయల ధరలు పెరిగాయి.. వ్వా...”

“దీనికి నీ..”

“నూనె ధర పెరిగింది.... వ్వా...."

“దీనికి.....”

“సినిమా టిక్కెట్ల ధరలు కూడా పెరిగాయి వ్వా...”

“దీని....”

“రేపో, మాపో పెట్రోలు ధరలు కూడా పెరుగబోతున్నాయి.... వ్వా...”

“దీ...”

“మందుకొట్టి ఇయ్యన్నీ మరిచిపోదామనుకుంటే బీర్ల ధర కూడా అమాంతం పెరిగింది... వ్వా... వ్వా...”

“...............” డాక్టరుకి నవ్వాలో ఏడ్వాలో అర్ధం కావడం లేదు... “దాంతో నాలో భయం పెరిగింది... వ్వా..” ఆ చివరి మాటకి డాక్టరు గారిలో ఉత్సాహం ప్రవేశించింది.

“ఆ... ఇప్పుడు నీ ప్రాబ్లెం అర్థమయింది... పెరిగిన ధరల గురించి అదేపనిగా ఆలోచించడంతో నీలో భయం ప్రవేశించింది... ఆ భయం తోనే అలా ఏడుస్తున్నావన్నమాట...” భుజాలెగరేస్తూ అన్నాడు డాక్టర్ ఏదో కనిపెట్టినట్టు..... “భయం వల్లే అయితే ఫర్వాలేదు... కానీ... కానీ... వ్వా...” ఏడుస్తూనే కాదన్నట్టు తల అడ్డంగా ఊపాడు గోవిందరావు....

“మరెందుకు ఏడుస్తున్నావయ్యా...” అసహనంగా అన్నాడు డాక్టరు గారు.

“ఎందుకంటే... ఎందుకంటే... వ్వా....”

“అబ్బా... ముందా ‘వ్వా...వ్వా..’ అనడం ఆపి అసలు విషయం చెప్పు..” అసహనంగా, చిరాగ్గా అన్నాడు డాక్టరు.

“నేనెందుకుఏడుస్తున్నా నంటే... ధరలన్నీ ఆకాశాన్నంటుతున్న ఈ పరిస్థితిలో పెళ్ళి చేసుకుంటే, పెళ్ళాన్ని ఎలా పోషించాలా అన్న భయంతో... టెన్షన్ తో...”

“ఓస్... అంతేనా...”

అంతే కాదు డాక్టరు గారూ... ఆ భయంతో, టెన్షన్ తో, నాలో మగతనం పోయిందేమోనని డౌటోచ్చీ... వ్వా.... వ్వా... వ్వా...

” అంతలోనే ఆ గదిలోకి ప్యూన్ పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు.... “సార్... సార్... సార్....”

“అబ్బా... ఏందయ్యా అంత కంగారూ ఏమయింది...?” విసుగ్గా అన్నాడు డాక్టరు. “పేషెంట్లు వచ్చారండీ..”

“నా దగ్గరికి పేషెంట్లు రాక మరెవరొస్తారయ్యా... వెయిట్ చేయమను.....”

“అదికాదండీ... అందరూ అచ్చు ఈ బాబులాగే ఏడ్చేస్తున్నారండీ... వాళ్ళందరిదీ ఈ బాబులాంటి ప్రాబ్లమేనటండీ...”

“ఆ......!!!!”

వర్షార్పణం...

పద్మశ్రీ

“ఏమయిందిరా....?”

“ఉద్యోగం పోయింది......!”

“ఎందుకురా.....?”

“వర్షం పడింది....!”

“వర్షం పడితే ఉద్యోగం పోవడమేమిట్రా.....!”

“హైదరాబాదులో అంతే....!”

“నీకేమయిందిరా...?”

“కాలు విరిగింది....”

“ఎలా విరిగింది....?”

“వర్షం పడింది....!”

“వర్షం పడితే కాలు విరగడమేమిట్రా....”

“హైదరాబాదులో అంతే....!”

అబ్బా... అసలు నాకు వివరంగా చెప్పండి...

“ఏం చెప్పమంటారండీ... మా బాధ... ఉదయం ఎనిమిదిం పావుకి ఆఫీసుకు బయలుదేరాను.... కొంచెం దూరం వెళ్ళగానే సరిగ్గా పది నిమిషాలు వర్షం కురిసింది... అంతే... ఆ పది నిమిషాల వర్షం నా జీవితాన్నే మార్చేసింది...”

“కేవలం పది నిమిషాలు కురిసిన వర్షం అంత డామేజ్ చేసిందా....? నేనొప్పుకోను...?”

“హు.... అనుభవించిన వాడికే తెలుస్తుంది ఆ బాధ....”

“వివరంగా చెప్పు....”

“వర్షంలో నిండా తడిసిపోయాను.. బట్టలన్నీ తడిసి ముద్దయిపోయాయి.. జేబులో ఉన్న సెల్ ఫోన్ తడిసిపోయింది”.

“అబ్బా... వర్షంలో తడిస్తే అన్నీ తడిసిపోతాయి.. ముందు విషయం చెప్పు”

“అసలు కథ ఇప్పుడే మొదలయింది....”

“ఏమయింది...?”

“బైకు కనిపిస్తుంది కానీ... రోడ్డు మాయమయింది....”

“అదేమిటి....?”

“అంతే.... వరదనీరు వచ్చి రోడ్డుని కప్పేసిందన్నమాట....”

“బైకే కదా... రోడ్డుపై నీళ్ళుంటే ఏంటీ....? చక్కగా వెళ్ళిపోవచ్చుగా....?”

“కొద్దిగా వుంటే ఫర్వాలేదు.... మోకాళ్ళలోతు నీటిలో బైక్ ని ఎలా ముందుకి పోనివ్వగలం....”

“ఛ... ఊరుకో... పదినిమిషాలు వర్షం పడితే రోడ్డుపైకి మోకాళ్ళలోతు నీళ్ళు వస్తాయా....?”

“ఎక్కడయినా రావేమో కానీ... హైదరాబాదులో వస్తాయి....”

“ఈ విషయం పై అధికారులకి. పొలిటికల్ లీడర్లకీ ఫిర్యాదు చేయెచ్చుగా...”

“అదీ జరిగిపోయింది... రోడ్డుపై నీళ్ళుంటే ఎలా వెళ్ళేది అని అడిగితే ఏం చెప్పారో తెలుసా...?”

“ఏం చెప్పారూ....?”

“ఆ నీరుని మళ్ళించడానికి హైదరాబాదులో ఏముందని ఎదురు ప్రశ్నిస్తున్నారు...?”

“అంటే....?”

“విశాఖపట్నంలో ఉన్నట్లు ఇక్కడేమయినా సముద్ర ముందా... విజయవాడలో ఉన్నట్లు కృష్ణానది ఉందా, రాజమండ్రిలో ఉన్నట్లు గోదావరి నది ఉందా....? ఉన్న మూసీనది మూసుకుపోయింది.... ఇంక నీళ్ళు ఎక్కడికి పోతాయి....? నోరుమూసుకుని నీళ్ళలో పొర్లుకుంటూ వెళ్ళండేహే... అన్నారు”

“అరె.... రోడ్డుపై ఉన్న నీటిని మళ్ళించడానికి విశాఖపట్నం సముద్రం, కృష్ణా, గోదావరి నదులతో పనేముందయ్యా....?”

“అంటే అలాంటివేవైనా హైదరాబాదు పక్కనే ఉంటే రోడ్డుపై ఉండే నీటిని ఆ నదిలోకో, సముద్రంలోకో పంపించేవారట... అవేవీ ఇక్కడ లేవు కాబట్టి చచ్చినట్టు నిండా మునుగుతూ వెళ్ళిపొమ్మన్నారు.”

“తర్వాతేమయింది...?”

“తప్పదు కదాని కష్టపడి బైక్ దగ్గరికి వచ్చాను. ఎక్కడ ఆ నీటిలో కొట్టుకుపోతానో అని భయపడుతూనే బైక్ ని స్టార్ట్ చేసి మెల్లగా ముందుకి పోనిచ్చాను...”

“మరింకేంటి సమస్యా....?”

“అసలు సమస్య ఇప్పుడే మొదలయింది....? ఊ...హూ...హూ...” పాపం ఏడుస్తున్నాడు... “రోడ్డెక్కావు గదా... మళ్ళీ ఏమయిందయ్యా....”

“రోడ్డెక్కాను బాగానే ఉంది... కొంచెం దూరం వెళ్ళానోలేదో... మళ్ళీ చిక్కుకుపోయాను... ఊ...హూ... హూ...”

“అబ్బా... ఆ ఏడవడం ఆపి... విషయం చెప్పు... ఇందాక మోకాళ్ళలోతు వరదనీరు ఈసారి నడుములోతు వరకు వచ్చి అందులో చిక్కుకుపోయావా... పాపం....”

“అలా నీళ్ళలో చిక్కుకుపోయినా బాగానే ఉండేదండీ... బండిని ఒదిలేసి హాయిగా నీటిలో ఈతకొట్టుకుంటూ ఆఫీసుకి వెళ్ళేవాణ్ణి...”

“మరి దేంట్లో చిక్కుకున్నావయ్యా...”

“ట్రాఫిక్ లోనండి...”

“ట్రాఫిక్ లోనా....?”

“అవునండి... హైదరాబాదులోని ఎన్ని ప్రధాన రోడ్లున్నాయో... అన్ని ప్రధాన రోడ్లన్నీ పది నిమిషాలు కురిసిన వర్షం వల్ల వచ్చిన వర్షపు నీటిలో చిక్కుకుపోతే.... ఆ రోడ్లపై ఎక్కడికక్కడే నిలిచిపోయిన వాహనాలు ట్రాఫిక్ లో చిక్కుకుపోయాయన్న మాట...

ఊహు...” ఏడుపు.... “

ట్రాఫిక్ పోలీసులు ఉన్నారు కదయ్యా....? ట్రాఫిక్ ని క్లియర్ చేయడానికీ...”

“వాళ్ళ గురించి ఎందుకులెండి. మామూలుగా అయితే మార్నింగ్ నైన్ కల్లా ఫైన్ బుక్ చేతిలో పట్టుకుని రోడ్డెక్కేస్తారు...? ఈరోజు వర్షం వచ్చింది కదండీ... ట్రాఫిక్ లైన్ క్లియర్ చేయడం కష్టం కాబట్టి ఓ వైన్ బాటిల్ ని ముందు పట్టుకుని, న్యూస్ ఛానల్లో ట్రాఫిక్ లో ఇరుకున్న మాబోటి వెర్రి వెంగళప్ప మొహాల్లోని ఫీలింగ్స్ ని చూస్తూ ఎంజాయ్ చేస్తుంటారన్న మాట....”

“తర్వాతేమయింది....?”

“ఏమవుద్దండీ... ట్రాఫిక్ లో ఈదుకుంటూ... సారీ... నీటిలో ఈదుతారు కదా... ట్రాఫిక్ లో బండిని నడుపుతూ, నడుపుతూ, నడుపుతూ చివరికి ఆఫీస్ చేరుకున్నానన్నమాట...” “హమ్మయ్య.. ఎలాగో ఆఫీస్ చేతుకున్నావు కదా.... మరింకేంటి నీగోల....?”

“ఇప్పుడే మొదలయిందండి... మరో సమస్య...”

“ఏమయిందయ్యా....?”

“తొమ్మిది గంటలకి ఆఫీస్ కి రావలసినవాడిని పన్నెండు గంటలకి చేరుకున్నాను కదండీ మా బాసు ఊరుకుంటాడా....?”

“ఎందుకూరుకోడయ్యా... పాపం వర్షంలో తడుస్తూ.. ట్రాఫిక్ లో ఈదుతూ అష్ట కష్టాలు పడి ఆఫీసుకి చేరుకున్నావు కదా... ఇందులో నీ తప్పేముంది... నువ్వు పడ్డ పాట్లన్ని పూసగుచ్చినట్లు మీ బాస్ కి చెబితే సరిపోతుంది....”

“అక్షరాలా నేను పడ్డ పాట్లని పూసగుచ్చినట్లు చెప్పాను కాబట్టే నన్ను ఉద్యోగంలో నుండి పీకి పారేసారు మొర్రో....!”

“అర్రె అలా ఎందుకు చేసాడు....?”

“ఎందుకా...?

వర్షంలో ఫుల్లుగా తడిసానని అంటున్నావుగా... ఏదీ ప్రూఫ్ చూపించు అన్నాడండి.. నేనేమీ చూపించలేకపోయా....?”

“ఎందుకు చూపించలేకపోయావయ్యా...  ఒంటిపై ఉన్న నీ బట్టలన్నీ ఫుల్లుగా తడిసే వున్నాయిగా... ఆ తడిసిన బట్టలని చూసి కూడా మీ బాస్ నమ్మలేదా...” 

“ఊ....హూ...హూ...”

“ముందా ఏడుపాపయ్యా... జరిగింది చెప్పు....!”

“ఎప్పుడో ఉదయం పది నిమిషాలు కురిసిన వర్షానికి నేను తడిసిన మాట వాస్తవమయ్యా... కానీ గంటల కొద్దీ ట్రాఫిక్ లో పడి పడి వచ్చాను కదండీ... ఆ సమయంలోనే నా బట్టలు తడి ఆరిపోయి పొడిగా మారిపోయాయి... వర్షంలో తడిసిన వాడి బట్టలు తడిగా ఉండాలి కాబట్టి, నా బట్టలు తడిగా లేవు కాబట్టి నేను వర్షంలో తడవలేదని నిర్ధారించుకుని, ఆఫీస్ కి లేటుగా రావడమే కాకుండా, అబద్దాలతో బాస్ ని మభ్య పెట్టాలని చూస్తున్నట్టు ఆయన ఊహించుకుని నన్ను నిర్దాక్షిణ్యంగా డిస్మిస్ చేశారు సార్.... ఊ హూ... హూ...”

“అయ్యో... పాపం..”

హైదరాబాదులో ఉద్యోగాలు చేసేవారు ఎప్పుడో ఒక్కపుడు ఖచ్చితంగా పై సంఘటనని అనుభవించి ఉంటారు. కేవలం పది నిమిషాలు పడిన వర్షానికే హైదరాబాదులోని ప్రధాన రోడ్లన్నీ నీటిలో మునిగిపోయి, తీవ్రంగా ట్రాఫిక్ జాం కావడంతో ఎందరో ఎన్నో విధాలుగా నష్టపోతున్నారు.... ఇలాంటి ఉదంతాలు చూసి అయినా అధికారులు కళ్ళు తెలిచి తగిన జాగ్రత్తలు తీసుకుంటే బాగుండును...

సినిమా మస్తుగుంది

-పద్మశ్రీ

ఆ రోజు గురువారం...

ఓ తెలుగు సినిమా ఆరోజే రిలీజు అయింది.

అప్పటికే ఆ సినిమా గురించి టీవీల్లో, పేపర్లలో ఫుల్లు పబ్లిసిటీ ఇచ్చేసారు.

రోడ్డు పక్కన ఉండే గోడలనిండా ఆ సినిమా తాలూకూ పోస్టర్లు అతికించారు.

ఎక్కడ చూడూ ఆ సినిమాకి సంబంధించిన అడ్వర్టైజ్ మెంట్లు కనిపిస్తున్నాయి. అయినా ఆ సినిమా ప్రొడ్యూసరుకి ఎక్కడో, ఏమూలో చిన్న అనుమానం.... ఇంతచేసినా.... అసలు సినిమా ఆడుతుందా అని....!

పబ్లిసిటీ పరంగా నానా హంగామా చేయడం వరకూ ఓకే... కానీ సినిమా ఆడాలంటే దానిలో కాస్తంతైనా ‘సరుకు’ ఉండాలికదా....!

ఎందుకో ప్రోడ్యూసర్ కి తన సినిమాలో ఆ ‘సరుకు’ కొరవడిందేమో ననిపిస్తోంది. అందుకే ఆయనకి భయం పట్టుకుంది. సినిమా ప్రారంభానికి ముందు డైరెక్టరు నోటిద్వారా కథ విన్నప్పుడు, సినిమా పూర్తయ్యాక డైరెక్టర్ తో కలిసి సినిమా చూస్తున్నప్పుడు ప్రొడ్యూసరు పాపం మహా కన్ ఫ్యూజన్ లో పడిపోయాడు.

ఎందుకంటే డైరెక్టర్ గారు ముందు కథ చెప్పినదానికి, తెరకెక్కించిన దానికీ అసలు పోలికే లేదు. అయినా ఖర్చు మాత్రం తడిసి మోపెడయి కూర్చుంది. లాభాల సంగతి దేవుడెరుగు. కనీసం పట్టిన పెట్టుబడి కూడా రావడం గగనమే అనిపిస్తోంది.

అందుకే ఆయనకి దిగులు పట్టుకుంది. తన డబ్బులు తిరిగి రాబట్టుకోవాలంటే ఏం చేయాలి...? అనే ఆలోచనలో తలమునకలై ఉండగానే అతని సెల్ ఫోన్ మోగింది. చిరాగ్గా “హలో” అన్నాడు.

అవతలి నుండి ఓ మృదువైన స్త్రీ కంఠం అతని మూడ్ గురించి పట్టించుకోకుండా ఏదో చెబుతోంది. ఆమె మాటలు విన్న ప్రొడ్యూసర్ బుర్రలో ఓ ఐడియా ప్లాష్ లా మెదిలింది. అంతే అతని మొహం ఆనందంతో వెలిగింది.

వెంటనే కార్యరంగంలోకి దిగేసాడు. పనులన్నీ చకచకా జరిగిపోతున్నాయి. సినిమా రిలీజయ్యే థియేటర్ ముందు తాత్కాలికంగా ఓ ఆఫీస్ వెలసింది. అందులో ఓ నాలుగు టేబుళ్ళు వేసారు. వాటిపైన ఓ పది టెలిఫోన్ డబ్బాలు సిద్ధం చేసారు ఆ వెంటనే ఓ పదుగురు అందమైన అమ్మాయిలని ఆ ఆఫీసులోకి షిఫ్ట్ చేసారు. సినిమా మొదటిరోజు, మొదటి షోకి కూడా జనాలు పలుచగానే కనిపిస్తున్నారు.

ఇక ఆఫీసులో ఉన్న అమ్మాయిలు కార్యరంగంలోకి దిగిపోయారు. ఫోన్ అందుకుని ఓ నెంబర్ డయల్ చేసింది ఓ అమ్మాయి.

అవతలి వైపు లిఫ్ట్ చేయగానే “హలో...” అంది మత్తెక్కించే కంఠంతో ....

“హలో... ఎవరండీ...” అందమైన, మృదువైన, మత్తెక్కించే ఆ కంఠం వినిపించే సరికి మెలికలు తిరుగుతూ అన్నాడు ఆ వ్యక్తి...

“ఈరోజు ఫలానా సినిమా ఫలానా థియేటర్లో రిలీజయింది. సినిమా మస్తుగుంది. మాంచి రోమాన్స్ సీన్స్ ఉన్నాయి, మాంచి ఫైట్స్ ఉన్నాయి. ఈ సినిమాలో హీరో పాయింట్ ఫైవ్ క్యారెక్టర్ చేసాడు. చాలా బాగా చేసాడు తెలుసా..”

“అవునా... అయితే తప్పకుండా చూస్తానండీ... కానీ ఈరోజు టైం లేదు..” అంటూ ఏదో చెప్పబోయేలోపే అతని మాటలకి అడ్డుపడింది.

“అదేమీ కుదరదు... వెంటనే ఈ సినిమాని చూడాలి అంతే.. ఒక అందమైన అమ్మాయి ఇలా ఫోన్ చేసి సినిమా చూడమని చెబుతూంటే తరువాత చూస్తానని అంటారేంటీ... యూ నాటీ... వెంటనే మార్నింగ్ షో చూసెయ్....”

అలా మత్తెక్కించే గొంతుతో చెబుతూంటే పాపం అతను కాదంటాడా ఏంటీ....? అదన్నమాట... థియేటర్లలోకి జనాలని రప్పించడానికి ముందు ముందు ఇలా కాల్ సెంటర్లు ఓపెన్ చేసి అందమయిన అమ్మాయిలతో జనాలని సినిమా చూడమని చెప్పించడం కూడా జరగొచ్చు.. కాదనగలరా?!

దళితానంద లహరి

-పద్మశ్రీ

‘ఎందుకేడుస్తున్నావయ్యా....!’

‘నేను దళితుడిని బాబో...’

“దళితుడివయితే ఏడుపెందుకయ్యా.... మీ దళితులకి ఎన్నో సౌకర్యలుంటేనూ...”

‘మాకా....? సౌకర్యాలా...?’

‘అయ్యో’ ఏడుస్తూ అతని కొడుకు అక్కడికి వచ్చాడు.

'ఏమయిందిరా..’

‘వాడు నన్ను కొట్టాడు....’

‘ఎవడ్రా వాడు....?’

‘దళితుడంట...’

‘మనం కూడా దళితుళమే కదరా...’

‘మనమూ దళితులమేనంట... కానీ పేదోళ్లమంట... మనల్ని పట్టించుకోరంట...’

‘మరి ఆడు పేదోడు కాదా...’

‘ఆడూ పేదోడే కానీ.... పొలిటికల్ లీడరంట....’

‘పొలిటికల్ లీడరయితే ఏంటీ ఆయన కూడా మీలా దళితుడే కదా....?’ అడిగాడు తండ్రీ కొడుకుల సంభాషణని మధ్యలోనే కట్ చేస్తూ.

‘పొలిటికల్ దళితులకి అవేవో చట్టాలున్నాయి బాబయ్యా.... మాబోటి పేద దళితులకి అ చట్టాలన్నీ నీళ్ల మీద బుడగలే....’

“అలా ఎందుకనుకుంటావయ్యా.... ఆ పొలిటికల్ లీడర్లుమీ హక్కులని కాపాడుతూ, మీ చట్టాలని ఉపయోగించుకుంటూ దళితులందరినీ పరిరక్షించేలా కృషి చేస్తారు కదయ్య....”

“ఏం కృషి చేస్తారు బాబయ్యా.... ఎవడి స్వార్ధం వాడిది... తమ ఆధిపత్యాన్ని నిలుపుకోవడం కోసం పడే పాటు మాబోటి పేద దళితులకి సహాయం చేయడం కోసం పడతారనుకుంటున్నారా.....?”

“ఛ... ఊరుకో... మీ లీడర్లు మీ దళితజాతి కోసం రక్తం ధారపోయదానికైనా సిద్ధంగా ఉంటేనూ...”

“అవును ఉన్నారు... నిన్న మా అయ్యని ఎవడో హింసించి రక్తం వచ్చేలా కొట్టాడు... అది పట్టలేదు మా లీడర్లకి... కళ్లముందు రక్తం కారుతున్న మా అయ్యను చూసి కూడా చూడనట్టు నటించి ఎవరో దిష్టిబొమ్మని కొట్టాడని ఉరుకులు పరుగులు తీసి పోలీసు కేసు పెట్టిండ్రు... హు... ఆ దిష్టిబొమ్మకు ఇచ్చిన విలువ కూడా మాకియ్యలేదు...”

“అయ్యో...” ‘అందుకే నేను డిసైడ్ చేసుకున్న....”

“ఏంటది...?”

“మా దళితులందరూ పొలిటికల్ లీడర్లయితే ఎవరికి వారే తమ హక్కులని చక్కగా వాడుకోవచ్చు.... అప్పుడు నా కొడుకుని కూడా మరో దళితుడు కొట్టకుండా చూసుకోవచ్చు...”

“ఆ...”

గోవిందా..... గోవింద.....!

- పద్మశ్రీ

అదేమిటీ...? ఉన్నఫళంగా తిరుపతికి తీసుకెళ్ళారు....? అని కంగారు పడుతున్నారా...

'గోవిందా’ అనగానే మీరు తిరుపతి కొండెక్కేస్తే నేనేం చేసేది...

ఇంతకీ విషయమేమిటంటే... గోవిందా... అంటే బాలీవుడ్ హీరో, పొలిటికల్ లీడరు అయిన గోవిందా గురించి.

ఆ...ఆ... గుర్తొచ్చిందా.... అతడే...!

హీరోగా ఎన్నో సినిమాలలో నటించి అన్యాయాన్ని, అక్రమాల్ని ఎదిరించే ధీరోదాత్త పాత్రలలో కనిపించాడు.

అందరినీ కడుపుబ్బ నవ్వించాడు హాస్య సినిమాల్లోనూ నటించి పేరు సంపాదించాడు.

మొత్తానికి బాలీవుడ్ లో తనకంటూ ఒక ప్రత్యేక ముద్రని వేసుకున్నాడు. ఇంతవరకూ బాగానే ఉంది...

అయితే షరా మామూలుగానే అందరు హీరోలలానే సినీ ఫీల్డ్ లో కొనసాగుతూన్న సమయంలోనే ఆయన దృష్టి రాజకీయాల వైపు మళ్లింది.

మరింకెందుకు ఆలస్యం అంటూ మహారాష్ట్రలోని ములాద్ నియోజకవర్గం నుండి పోటీ చేసాడు.

ఎంతైనా సినిమా వాడు, పైగా తన సినిమాలతో పగలబడి నవ్వించాడు కదా... రాజకీయాల్లో కూడా అలాగే నవ్వుతూ ప్రజలకి మంచి చేస్తాడని భావించి ఆయన్ని పార్లమెంటు సీటెక్కించారు.

అక్కడే ఆ నియోజకవర్గం ప్రజలు తప్పులో కాలేసామని తెలుసుకున్నారు. ఏదో వెలగబెడతాడని తాము గోవిందాని గెలిపిస్తే ఆయన మాత్రం గెలిచిన తర్వాత ఒక్కసారి కూడా తనను గెలిపించిన ప్రజల మోహాలను చూడ్డానికి వెళ్ళలేదు. హాయిగా ఎంచక్కా తన సినిమా షూటింగులతో తెగ బిజీ అయిపోయి ప్రజలని మరిచిపోయాడన్నమాట.

ఆయన బాధని అర్థం చేసుకుని ఇవ్వాళ కాకపొతే రేపైనా వస్తాడు గదా అనే ఆశతో, సహనంతో ఎదురు చూసీ, చూసీ విసిగిపోయారు జనాలు.

ఇంక తమ గోవిందా తెరపైనే కానీ తమముందుకి వచ్చేలా లేడని నిర్ధారించుకున్న జనం ఏకంగా కోటి రూపాయల నజరానా ప్రకటించేశారు.

ఎందుకో తెలుసా? కనిపించకుండా పోయిన తమ ఎం.పి. గోవిందాని పట్టుకొచ్చిన వారికి అక్షరాలా కోటి రూపాయలు నజరానా అని గోవిందా ఫోటోతో పెద్ద కటౌటు పట్టుకుని వీధి వీధిలో తిరిగారు.

ఈ సంగతి తెలిసిన గోవిందాకి బి.పి. రెయిజైపోయింది.

ఎంచక్కా షూటింగ్ లు చేసుకుంటూ హాయిగా ఉన్న తనకు ఆఫ్ట్రాల్ ఓ పార్లమెంటు సీటు ఇప్పించినందుకు తనపైనే కోటి రూపాయల నజరానా ప్రకటిస్తారా? అనుకుని తెగ ఫీలయిపోయి... అసలేం చేస్తున్నాడో తెలియని విధంగా తన షూటింగ్ చూడడానికి వచ్చిన ఓ అభిమాని చెంప చెళ్ మనిపించాడు.

ఇంత టెన్షన్ పడే బదులు.... కనీసం ఆర్నెల్లకోసారైనా తనని గెలిపించిన జనాల ముందు ప్రత్యక్షమయి వారితో కాసేపు మాటామంతీ జరిపి వస్తే యవ్వారం ఇంతదూరం వచ్చేది కాదు గదా....

ఇంత చిన్న విషయాన్ని కూడా అర్థం చేసుకోలేకపోయాడు పాపం... గోవిందా...!

అసత్యానంద స్వామికీ.... భౌ....

- పద్మశ్రీ

అర్థ రాత్రి పన్నెండు గంటలు...

హైదరాబాదు మహానగరం అప్పుడే మెల్లమెల్లగా ముసుగుదన్నుతోన్న వేళ...

ఓ వీధిలో నుండి కంగారుగా పరుగెత్తుకుంటూ వస్తోంది ఓ ఆకారం...

ఒంటికి కాషాయం రంగు దుస్తులున్నాయి. భుజానికో సంచి వేళాడుతోంది. గడ్డం మీసాలు కలిసిపోయి మొత్తానికి అతనో స్వామీజీ అని అతని అవతారం చెబుతోంది.

పరిగెత్తీ పరిగెత్తీ అలసిపోయి కాస్త సేదతీరడం కోసం చీకటిగా ఉన్న ఓ గోడ వద్దకు చేరుకుని కూర్చున్నాడు.

అతని దృష్టి అంతా తాను వచ్చిన దారివైపు వుంది. అతని ఎవరైనా కనిపెట్టారేమోనన్నభయం అతని కళ్ళలో కనిపిస్తుంది....

అతను భయపడ్డంతా జరిగింది... ఎవరైతే తన జాడ కనిపెడితే నానా రభస అవుతుందో, వారే కనిపెట్టేసాయి..

కనిపెట్టాక కామ్ గా ఊరుకోవడం వారికలవాటు లేని పని. అందుకే ఆ స్వామీజీ వైపు పరుగెత్తుకు వస్తున్నాయి.. ‘భౌ...భౌ...’ అంటూ మొరుగుతూ, అవసరమైతే స్వామీజీ తనకి చిక్కితే అతని పిక్కని లాగడానికి కూడా సిద్ధంగా ఉన్నాయి.

ఆ అరుపుకి ఆ వీధిలోని వారంతా అప్రమత్తమయితే తన గతేమవుతుందో తలచుకోగానే, ఒక్క గెంతుతో లేచి పరుగు పందెంలో పాల్గొన్న వాడిలా లంకించాడు స్వామీజీ...

ఎట్టకేలకి తను చేరుకోవసిన ప్రదేశానికి చేరుకుని అలాగే కూలబడిపోయాడు.. అతని ఎదురుగా ఓ వ్యక్తి ఉన్నాడు. ‘నాయనా, నా జీవితంలో ఎప్పుడూ ఇలా పరుగెత్తలేదు....

ఆ కుక్కలని తప్పించుకుని వచ్చేసరికి నా తల ప్రాణం తోకకొచ్చింది.’

‘అంతా తలరాత స్వామి... తల రాత... పగలు భక్తుల చేత పూజలు అందుకొంటూ, రాత్రి వేళల్లో సరససల్లాపాలలో మునిగిపోతూ ఎంతో ఆనందంగా గడిపే మీకు ఈ గతి పట్టడం... హా... అంతా విధి...’

‘జరిగినదాని గురించి కాదు, జరగబోయేది ఆలోచించు...’

‘అదే ఆలోచిస్తున్నాను స్వామీ... మీరు ఉదయం ఎవరికంట్లోనైనా పడితే కొంప కొల్లేరవుతుంది... ఈ రాత్రికి రాత్రే రాష్ట్రం విడిచో, దేశం విడిచో వెళ్లిపోవడం మంచిది...

ఆర్నెల తర్వాత మీ గురించి అందరూ మర్చిపోతారు కాబట్టి తిరిగి రావచ్చు, అన్నట్టు ఆ సంచిలో ఏముంది స్వామీ..’ అడిగాడు వినయంగా.

’ఏముంటుంది నాయనా.. నా గురించి నీకు తెలుసుగా... గంజాయి నోట్లో దిగందే నాకు గడవదు... అందుకే ఈ సంచి నిండా గంజాయి నింపుకొచ్చా...’

“ఆహా.. ఏమి దూరదృష్టి స్వామీ....!’

“నీ పొగడ్తలాపు’ స్వామీజీ మొహంలో కోపం ప్రవేశించింది.

‘ఆ మూర్ఖుల పని పట్టందే నా కోపం చల్లారేలా లేదు. ఆ మూర్ఖులని ఎలాగయినా నా ఎదుటకి తీసుకురా... వాళ్ళని ముక్కలు ముక్కలు చేస్తా...’ కోపంగా అన్నాడు స్వామీ...

‘ఏ మూర్ఖులు స్వామీ.... ఓహూ.. మీ గెస్ట్ హౌస్ లో దొంగతనం చేసినవారా... వదిలేయండి స్వామీ.. పాపం దొంగలు వారి పనివారు చేసారు... అందులో వారి తప్పేముంది? అయినా మీ దగ్గర దొంగ నోట్లుంటాయని వారేమన్నా కలగన్నారా...?’ అన్నాడు.

‘మూర్ఖుడా... దొంగాస్వాముల దగ్గర దొంగనోట్లు కాక రిజర్వు బ్యాంకు నోట్లు ఉంటాయనుకున్నారా ఆ దొంగ నాయాళ్ళు? డబ్బు పొతే పోయింది.. ఎంతో కష్టపడి తీయించిన బ్లూ ఫిలిం సిడిలు కూడా తీసుకెళ్ళిపోయారు... వెధవలు...’

‘గట్టిగా అరవకండి స్వామీ... ఎవరైనా వింటే కొంపకొల్లేరవుతుంది...’ భయంగా అన్నాడు అతడు.

‘వింటే విన్నీ.. నా బ్యాక్ గ్రౌండ్ నీకు తెలుసుగా.. నేను ఒక చిటిక వేస్తే చాలు ఐ.పి.ఎస్. ఐ.ఎ.ఎస్. ఆఫీసర్లు బడా బడా లీడర్లు నా పాదాలకి మొక్కడానికి క్యూ కడతారు’ దర్పంగా అన్నాడు స్వామి...

‘అదంతా నిన్నటి వరకు స్వామీ... ఇప్పుడు వారెవరూ మీ దగ్గరికి వచ్చేంత సాహసం చేయరు. గ్రహాలన్నీ మీకు ప్రతికూలంగా ఉన్నాయి...’ స్వామీజీ శాంతించాడు.

‘ప్రస్తుత్తం మన తక్షణ కర్తవ్యం ఏమిటి నాయనా...’ అడిగాడు... కుక్కల బారిన పడకుండా ఈ రాత్రికి రాత్రే ఎటయినా చెక్కేయడమే మన ముందున్న కర్తవ్యం స్వామీ....’

‘హతవిధీ... ఎంత కష్ట కాలం దాపురించింది....’ అనుకుంటూ పారిపోవడానికి సిద్ధపడ్డాడు స్వామీజీ....

ఇలాంటి దొంగస్వాములకి చివరికి పట్టే గతి ఇదే అయినప్పటికీ.. ఇటువంటి స్వాములని నమ్మి, వారి మాయమాటల్లో పడిపోయి తమ జీవితాలని సర్వనాశనం చేసుకునేవారు ఇప్పటికయినా కాస్త కళ్ళు తెరిచి, దొంగ స్వాములకి చెక్ చెబితే బాగుంటుంది కదా......

హమ్మా... సరదాపడతావా...?

-పద్మశ్రీ

సంక్రాంతి పండుగ రోజూ మా ఆవిడతో కలిసి సరదాగా అలా బయటికి వెళ్ళివద్దామనుకున్నాను.

వంటపనిలో బిజీగా ఉన్న మా ఆవిడని కదిలించి ఎక్కడికైనా వెళదామా అని అడగడమే ఆలస్యం. ఎగిరి గంతేసంత పనిచేసి సినిమా కెళ్దాం అంది.

బాగానే ఉంది.

కానే పండుగరోజు సినిమా టికెట్టు సంపాదించడం కంటే పార్లమెంటులో సీటు సంపాదించడం ఈజీ అని స్ట్రాంగ్ ఫీలింగ్ లో ఉన్ననాకు మాంచి ఐడియా ఒకటి పారేసింది మా ఆవిడ వంట చేస్తూనే.

ఈసారి నేను ఎగిరి గంతేసి మా ఏరియాలో ఉన్న ఈజీ మూవీస్ కౌంటర్ ని పట్టేసి రెండు సినిమా టిక్కెట్స్ కొన్నాక ప్రపంచాన్ని జయించినంత ఆనందంతో ఇంటికెళ్ళాను.

టిక్కెట్స్ ఉన్నాయి కాబట్టి షో స్టార్ట్ అయ్యే సమయానికి పది నిమిషాల ముందు వెళ్తే సరిపోతుంది కదాని హాయిగా భోం చేసి కాసేపు రెస్ట్ తీసుకుని సరిగ్గా ఒకటిన్నరకి ఇంట్లోనుండి బయలుదేరాం...

సినిమా చూసిన తర్వాత సరదాగా ఏ లుంబినీ పార్క్ కో వెళదామనుకుని హ్యండీకామ్ ని వెంటతీసుకు వచ్చింది మా శ్రీమతిగారు.

ఆవిడ సరదను ఎందుకు కాదనడం.. ప్రొసీడ్ అనుకుని బైక్ స్టార్ట్ చేసి రోడ్డెక్కేసాను.

మరో పది నిమిషాలలో సినిమా థియేటర్ చేరుకుంటాను అనుకుంటుండగా...

సడెన్ గా ఓ పోలీసు రోడ్డుకి అడ్డంగా వచ్చేసి మా బైక్ ని ఆపేసాడు.. సినిమా స్టార్ట్ కావడానికి మరో పది నిమిషాల టైం మాత్రమే ఉంది. మధ్యలో ఇలా బ్రేకు...

పోలీసులు నా బైకుని, నన్ను క్షుణ్ణంగా తనిఖీ చేయడానికి ఓ పావుగంట పట్టింది, సినిమా స్టార్ట్ అవుతుందన్న కంగారు మొహంలో గోచరిస్తుండడంతో అనుమానం వచ్చి నా కంగారుకి కారణం అన్వేషించి ఆ తర్వాత నేను ఏ ఉగ్రవాదినో, తీవ్రవాదినో, గూండానో కాదని సాధారణ పౌరుడినని తేల్చడానికి మరో పది నిమిషాలు పట్టింది.

హడావిడిగా బైక్ స్టార్ట్ చేసి ఎలాగొలా థియేటర్ కి వెళ్ళాను. ఆల్రెడీ సినిమా స్టార్ట్ కావడంతో త్వరగా బైక్ ని పార్కింగ్ చేసి థియేటర్ లోనికి వెళ్ళగానే ఠక్కున ఆపేసారు ఓ సెక్యూరిటీ గార్డు. అతను నన్ను క్షుణ్ణంగా తనిఖీ చేసాడు..

ఓ లేడీ సెక్యూరిటీ గార్డు నా భార్యని చెక్ చేసాక మీరు సినిమా చూడ్డానికి అనర్హులని చెప్పేశాడు.

నేను బిక్కమొహం పెట్టి ఎందుకు అని అడిగితే... నీ చేతిలోని సెల్ ఫోను, నీ బ్యాగులోని హ్యండీకామ్ లోపలికి అనుమతించబడదు. అని తేల్చిపడేసారు. ఆ రెండు వస్తువులు వదిలితేనే గానీ మమ్మల్ని లోపలికి పంపనని ఖంరాకండిగా చెప్పేసారు.

అసలే సినిమా స్టార్ట్ అయిపోయిన కంగారు, పైగా ఈ వస్తువులని ఇంట్లో పెట్టి రావాలంటే సినిమా అయిపోతుంది..

అయినా లోపలికి అనుమతించని వస్తువులని భద్రపరచడానికి లాకర్ లు ఏర్పాటు చేసే బాధ్యత థియేటర్ యాజమాన్యానికి ఉంటుంది కదా అనే ఆలోచన రావడంతో మేనేజర్ దగ్గరికి పరుగుతీసి అదే విషయాన్ని అడిగాను...

మేనేజర్ నా మొర ఆలకించకుండానే బయట బోర్డు పెట్టాము కదా... అంతటితోనే మా బాధ్యత తీరిపోయింది. మీ వస్తువులని మీరే భద్రపరుచుకోవాలి. అదంతే... మనుషులు తప్ప మనీ పర్సులని కూడా ఇకనుండి లోనికి అనుమతించం అంతే... అని తెల్చిపడేసాడు.

అప్పటికే ముప్ఫావుగంట సినిమా అయిపోయింది. నాలో ఉత్సాహం కరిగిపోయింది.

మా ఆవిడ మొహం ఆగ్రహంతో నిండిపోయింది. సంక్రాంతి పండుగ రోజు అలా గడిచిపోయింది.

ఈ భద్రత సంగతేమిటో కానీ రాబోయే రోజుల్లో సినిమా హాళ్ళలో సినిమా చూడాలంటే ఒంటిమీద బట్టలు విప్పేసి మరీ లోనికి వెళ్ళాలేమో....ఇదేమి చిత్రమో....!

వాలెంటెన్స్ డే స్పెషల్ ...

-పద్మశ్రీ

ఓ పార్కు....

విశాలంగా ఉన్నా అక్కడక్కడా గుబురుగా ఉన్న కొన్ని చెట్లతో ప్రేమికులకి ‘అనుకూలంగా’నే తయారు చేయబడింది.

వాలెంటెన్స్ డే సెలబ్రేట్ చేసుకోవడం కోసం ఓ ప్రేమ జంట ఆ పార్క్ కి వచ్చింది. కానీ వారి మనసులో ఎక్కడో ఏ మూలో భయం భయంగానే ఉంది.

కారణం కొన్ని సంస్థలు ప్రేమికులరోజు నాడు ప్రేమ జంటలు, పార్కుల్లో విహారాలు చేయడం వారి దృష్టికి వస్తే వెంటనే పెళ్ళి చేస్తామని కంకణం కట్టుకున్న విషయం ఈ ప్రేమ జంటకి కూడా తెలుసు...

అందుకే కాస్త భయంగానే పార్కులోకి ప్రవేశించారు. అంతలోనే వారిముందు ఓ వ్యక్తి ప్రత్యక్షమయ్యాడు.

“మీరు ప్రేమికులా...?” సూటిగా అడిగాడు....

“అబ్బే... కాదండి... అదీ... అదీ... మేమిద్దరం ఫ్రెండ్స్ మండీ....చదువుకుందామని ఇలా పార్క్ కి వచ్చామని.... ఛఛ... చదువుకోవడానికి కాదండి కాలక్షేపం కోసం ఇలా వచ్చామండి... అసలు మేము ప్రేమికులమే కాదండి....” భయంగా, కంగారుగా చెప్పాడు అబ్బాయి.

“అబ్బా... నేను అలాంటి వాడిని కాదయ్యా బాబూ....?”

“అలాంటి వాడంటేనండి...?” అమాయకంగా అడిగాడు అబ్బాయి.

“అబ్బా... ఈ రోజు ప్రేమ జంట కనిపిస్తే పెళ్ళిచేసే గ్యాంగ్ లో వ్యక్తిని కాదు నేను....?”

“ఓహో... అలాగా...! అయితే మీరెవరు....?” “నేను మీకు సహాయం చేద్దామని వచ్చాను.....”

“అలాగా...! అది సరే మీరేంటి ఇలా చాప, దిండు, రగ్గు పట్టుకుని తిరుగుతున్నారు...”

“ప్రేమికుల రోజు స్పెషల్ ఇదేమరి....?” “అంటే....?”

“అబ్బా... ప్రతీదీ విడమరిచి చెప్పాలి మీకు...? ఇలా పార్కుకి రావడం ఇదే మొదటిసారా...?” విసుక్కున్నాడు ఆ వ్యక్తి.

అబ్బాయి కాస్త సిగ్గు పడుతూ “అవునండి...! ఇదే ఫస్టు... ఏదో సరదాగా అలా మాట్లాడుకుందామని...”

“అలా మాట్లాడుకున్న తర్వాత మీకు ఇంకోటి అనిపిస్తుంది... అలా అనిపించినప్పుడు ఇవి మీకు అవసరం పడుతుంది....

“ఇవే కాదు... ఏకాంత ప్రదేశం కూడా కావాల్సొస్తుంది. అలా కావాల్సి వచ్చినప్పుడు వాటన్నింటిని సమకూర్చి మీలాంటి ప్రేమికులకి సహాయం చేయడమే నేను చేసే పని, పైగా ఈరోజు ప్రేమికులకి ప్రత్యేకంగా సెక్యూరిటీని కూడా ఏర్పాటు చేస్తాం... కంగారుపడకుండా నా మాట నమ్మండి...

” అతని మాటలకి అబ్బాయి మొహం వెలిగిపోయింది.. కానీ అమ్మాయికి మాత్రం ఏదో బెరుకుగానే ఉంది... అబ్బాయి, అమ్మాయి వైపు చూశాడు ఆత్రుతగా..

“నాకేదో భయంగా ఉంది...! పోనీ... పబ్బుకి వెళితేనో...”

“డోంట్ వరీ... అక్కడ కూడా మా వాళ్ళు ‘స్పెషల్’ ఆరెంజ్ చేయడానికి సిద్దంగా ఉన్నారు. అక్కడ కూడా మీకోసం సెపరేటుగా ఓ రూంని ఆరెంజ్ చేసి మీకు కావాల్సిన ‘అన్ని’ సదుపాయాలని సమకూర్చే అవకాశం వుంది... ఈ ప్రేమికుల రోజును మీరు ఎంతో జాలీగా ఎంజాయ్ చేసుకోవచ్చు. సాయంత్రం వరకూ మీ గది తలుపుని ఎవరూ తట్టకుండా చూసే పూచీ నాది.....

“అబ్బో... పబ్బు కూడా వద్దు...” “అయితే హోటల్ కి వెళ్తారా... సిటీకి దూరంగా ఉండే ఏదైనా రిసార్ట్స్ కి వెళ్ళి ఎంజాయ్ చేస్తారా....? మీరు ఎక్కడికంటే అక్కడికి.... ఎలా అంటే అలా... ఈ ప్రేమికుల రోజున మీరు ఎంతో ఆనందంగా ఉండడానికి మేము అన్ని విధాలుగా సహాయం చేస్తాం... మీకు ఏది, ఎలా కావాలంటే అలా సమకూరుస్తాం... మీ ఆనందమే మా ఆనందం...”

ఈరోజు ‘ప్రేమికులు’ అనే పదానికి అర్థం మారిపోయింది.

పార్కులకి, పబ్బులకీ ఇలా ఏకాంతంగా కలుసుకుని మనసువిప్పి మాట్లడుకోవాలనుకునే నిజమైన ప్రేమికుల మనసులో ఇలా ‘తప్పు చేయాలనే’ ఓ విషపూరితమైన ఆలోచనని కల్గజేసి, ఆ ఆలోచనని ఆచరణ సాధ్యం అయ్యేలా చేసేవారు ఎందరో ఉన్నారు.

కేవలం డబ్బుకోసం నిజమైన ప్రేమికులని కూడా పాడుచేస్తున్నారు.

ప్రేమికులకి రాని ఆలోచనలు సైతం వారికి కల్గించి పెళ్ళికి ముందే తొందరపడేలా ప్రోత్సహించేవారు చాలామంది ఉన్నారు.

ప్రేమని ప్రోత్సహిస్తే ఎవరికీ ఎలాంటి ఇబ్బందీ ఉండదు... కానీ ప్రేమ ‘తర్వాత’ అన్న ఆలోచనని కల్గించేవారు డబ్బుకి ఆశపడి ఎంత పెద్ద తప్పుని చేస్తున్నారో అర్థం చేసుకోనంత వరకూ నిజమైన ప్రేమికులని చూడడం బహుశా అసంభవం ఏమో....!

నాటకాల రాయుళ్ళు

-పద్మశ్రీ

ఒక్కప్పుడు నాటకాలు నటులు మాత్రమే వేసేవారు. వారు మాత్రమే నాటకాలని పండించేవారు. ఏ పాత్రకైనా జీవంపోసి ప్రేక్షకులని మంత్రముగ్దులని చేసే నటులు ఎంతోమంది ఉన్నారు. నాటకాలని రక్తి కట్టించి పేరు ప్రఖ్యాతులు సంపాదించినవారు చాలామందే ఉన్నారు.

వెనకటి కాలంలో నాటకాలు వేస్తున్నారంటే చుట్టుపక్కల గ్రామాలనుండి ఎడ్లబండ్లు కట్టుకుని మరీ వచ్చి నాటకాలని చూసేవారు.

అంటే నాటకాలలో నటించేవారికి అంతటి ఫాలోయింగు ఉండేదన్నమాట...

`కాలక్రమేణా సినిమారంగం అభివృద్ధి చెంది నాటకాలు కాస్తా సినిమాలుగా రూపాంతరం చెందడం ప్రారంభమయింది.

సినిమా అంటే కదిలే బొమ్మ. ఆ కదిలే బొమ్మని చూసి ఎంజాయ్ చేయడం ఒక అనుభూతి...

అయితే కళ్ళెదుటే అటూ ఇటూ కదులుతూ తన నటనా చాతుర్యంతో ఆకట్టుకునే నాటకాలని చూడడానికి వెనుకటి తరంవారు ఎక్కువగా ఇష్టపడతారు.

వెండితెర వెలుగులలో నాటకాలు అదృశ్యం అయ్యేసరికి పాపం వారికి నాటకాలు చూడటానికి ఛాన్స్ లేకుండా పోయింది....

అలాంటి నాటకాలు చూడాలనుకునే వారికి ఇప్పుడొక శుభవార్త...!

ఏమిటంటారా...? ఒక్కప్పుడు నాటకాలని నటీనటులు పోషించారు.

కానీ ఇప్పుడు రాజకీయ నాయకులు పోషిస్తున్నారు.

అప్పటి నాటకాలు స్టేజీపై మాత్రమే రక్తి కట్టేవి.. మరి ఇప్పుడు రాజకీయ నాయకులు ఆడే నాటకాలు స్టేట్ మొత్తాన్ని రక్తి కట్టిస్తున్నారు.

నాయకుడికి కావలసింది సమర్థవంతంగా పరిపాలించే సుగుణం ఉండాలన్నది ఒకప్పటి మాట...

నాయకులకు సమర్థవంతంగా నటించే గుణం ఉండాలన్నది ఇప్పటి మాట...

ఎంతబాగా నటిస్తే రాజకీయ రంగంలో అంత బాగా రాణించొచ్చన్నమాట...

అందుకే ఈరోజు పేపర్లలో వార్తలని పరిశీలిస్తే ఓ పార్టీ నాయకుడు, మరో పార్టీ నాయకుడిది అంతా నటననే అంటాడు.

ఆ పార్టీ నాయకుడు ఊరుకుంటాడా... నాది ఒట్టి నటననే కానీ ఆయనది నంది అవార్డు అందుకునే లెవెల్ నటన అంటూ ఇంకా అద్భుతంగా నటిస్తూ చెబుతాడు.

‘ నాది నంది అవార్డు నటన అయితే అవతలి వారిది నేషనల్ అవార్డు అందుకునే నటన’ అంటూ ఈ పార్టీ వారి స్టేట్ మెంట్... దానికి బదులుగా ‘మాది నేషనల్ అవార్డు నటనే కావచ్చు. కానే అవతలి పార్టీలో ఉన్న నాయకులందరూ నటులే...

వారి నటనకి నంది అవార్డులు, ఫిలిం ఫేర్ అవార్డులు, నేషనల్ అవార్డులు... అన్నీ ఇవ్వొచ్చు.... అంతా ఒట్టి నటన... అంతే...” అంటూ ఆవేశరసాన్ని ఒంటపట్టించుకుని ఊగిపోతూ స్టేట్ మెంటిస్తారు....

“ఏమిటేమిటీ... మా నాయకులందరూ నటులా... మరి మీ నాయకులో... మా నటనకి నేషనల్ అవార్డులే వస్తాయేమో...

కానీ మీరు నటించే నటన... అబ్బో... చాలా గొప్పది...

ఎంత గొప్పదంటే.. మా నాయకుల నటనకి ఒక్కొక్కరికి ఒక్కో నంది అవార్డు, నేషనల్ అవార్డు వస్తే... మీ నటనకి ఏకంగా ఇంటర్నేషనల్ అవార్డే వచ్చేస్తుంది...

అదే.... దాన్నేమంటారు... ఆ... ఆస్కార్.. మీ అందరికీ తలా ఒక ఆస్కార్ అవార్డు వస్తుంది..

అంతమంచి నటులు మీ పార్టీ లీడర్లంతా... అంతా నటనే... అంతా.. ఒట్టి, ఒట్టి నటనే...

” ఈ స్టేట్ మెంటుని బట్టి మీకేమనిపిస్తుంది....?

‘అసలెవరండీ మన దేశంలో నటీనటులు కరువయ్యారనన్నదీ....?” అనే కదా...

సేమ్... నాకు కూడా అదే డౌటు వచ్చింది... ఇలా రాజకీయ నాయకులంతా నటులు అవుతున్నారు కాబట్టే సినిమా నటులంతా రాజకీయ నాయకులైపోతున్నారు....

ఎందుకంటే సినిమాలోనటిస్తే కేవలం అభిమానులే ఈలలూ, గోలలూ చేస్తారు...

అదే రాజకీయాలలో నటిస్తేనో... స్టేట్ మొత్తం గోలగోల చేయొచ్చు.... అదీ విషయం....!

ఇదీ కథ

-పద్మశ్రీ

అంబులెన్సు పెద్దగా కుయ్... కుయ్... మనుకుంటూ ఆ ఏరియాలోకి ఎంటరయింది...

ఓ హోటల్ ముందు జనాలందరూ గుమిగూడి ఉన్నారు. అంబులెన్స్ రాగానే అందరూ పక్కకి తప్పుకున్నారు...

వారి మధ్యలో ఓ వ్యక్తి కిందపడి నురగలు కక్కుతూ అటూ ఇటూ, ఇటూ అటూ పొర్లుతూ అపస్మారక స్థితిలో ఉన్నాడు.

అంబులెన్సులో నుండి ఇద్దరు నర్సులు దిగారు...

కొందరి సహాయంతో అతన్ని అంబులెన్సులోకి ఎక్కించారు.

డాక్టర్ అతనికి ప్రథమ చికిత్స చేసాక, “ఇంతకీ ఏం జరిగింది?” అని అడిగాడు హోటల్ యజమానిని.

“ఏమో సార్ తెలియదు....”

“తెలియదా.... నీ హోటల్ ముందు అతను అలా కిందపడి పొర్లుతున్నాడు.. నీకేమీ తెలియదా?”

“నిజంగా నాకేమీ తెలియదు సార్.... అందరిలాగానే హోటల్లోకి వచ్చాడు. అందరిలాగానే టీ ఆర్డర్ చేసాడు... అందరిలాగానే తాగాడు...”

“కానీ అందరిలాగా బయటికి వెళ్లక నీ హోటల్ ముందు పడి పొర్లుతున్నాడు.. ఎందుకు... టీలో విషం కలిపావా....?” కోపంగా అన్నాడు డాక్టర్.

“ఓరి భగవంతుడో... ఓరి నాయనో... ఓరి దేవుడో.. ఓరి...”

“ఓరి... ఓరి.... అంటే ఊరుకుంటాననుకుంటున్నావా... నేను చూడ్డానికి డాక్టర్ లా ఉన్నాను కానీ, ఈ వైట్ డ్రెస్ తీసేస్తే...”

“స్సార్... సారీ... డాక్టర్... సారీ...డాక్టర్ సార్... నిజంగా నాకేమీ పాపం తెలియదు సార్...

టీలో విషం కలిపితే టీ తాగినవారందరూ నా హోటల్ ముందు పొర్లాలి కదా... ఇతనొక్కడే పొర్లుతున్నాడంటే నా టీలో లోపమేం లేనట్టే కదా.. డాక్టర్ సార్....” ఏడుపు మొహంతో లబోదిబోమన్నాడు హోటల్ యజమాని...

“అవును కదూ.... నీ టీ తాగినవారందరూ పొర్లాలి కదూ... కానీ ఇతనొక్కడే పొర్లుతున్నాడంటే లోపం నీ టీలో కాదన్న మాట... వేరే దేంట్లోనో లోపం ఉండి ఉంటుంది...” సాలోచనగా అన్నాడు డాక్టర్...

“హమ్మయ్య బ్రతికించారు సార్... నన్నొదిలెయ్యండి సార్... ఆయన్ని ఇక్కడినుండి తీస్కెళ్లండి సార్...”

“ఊ... సరే... తీసుకెళతా... అతను స్పృహలోకి వచ్చి లోపం నీ హోటల్లోనే ఉందని స్టేట్ మెంటుగానీ ఇచ్చాడో... అప్పుడు నేను వస్తాను... అంబులెన్సు వస్తుంది.... ఆ వెనకాల పోలీస్ జీపూ వస్తూంది..” అన్నాడు డాక్టర్ హెచ్చరిస్తున్నట్టు....

హోటల్ యజమాని బుర్ర గోక్కున్నాడు...

“స్సార్ మీరు వస్తారు బాగానే ఉంది. పోలీస్ జీపూ వస్తుంది.. అంత వరకూ బాగానే ఉంది. మధ్యలో ఈ అంబులెన్సు ఎందుకు సార్...?”

“ఆ పోలీస్ జీపులో వచ్చిన పోలీసులు నిన్ను మక్కెలిరగతంతారు కదా... అప్పుడు నిన్ను హాస్పిటలుకి మోసుకెళ్లదానికి అంబులెన్సు కావాలి కదా... అందుకు...” అంటూ అంబులెన్స్ ఎక్కాడు డాక్టర్...

హోటల్ యజమాని బిక్కచచ్చిపోయి అలాగే నిలబడిపోయాడు...

హాస్పిటల్ లో... రెండు గంటల తర్వాత నర్సు పరుగు పరుగున డాక్టర్ గదిలోకి వచ్చింది....

“డాక్టర్... డాక్టర్...” పరగు పరుగున రావడంతో అలుపు వస్తోందావిడకి...

“ఏం కొంపలంటుకుపోయాయని అంతలా పరుగెత్తుకు వచ్చావ్... నిదానంగా రావచ్చు కదా.... ఇంతకీ ఏం జరిగిందేమిటీ....?” అన్నాడు డాక్టర్...

‘ఇందాక అంబులెన్సులో ఓ పేషంట్ ని తీసుకువచ్చారే.. అతను స్పృహలోకి వచ్చాడు...”

“అయితే మాత్రం... పరుగు పరుగున వచ్చి ఈ విషయం నాతో చెప్పడానికి అతనేమన్నా వి.ఐ.పి.నా?” విసుక్కున్నాడు డాక్టర్...

“అది కాదు డాక్టర్... అతను ఎందుకు అలా పొర్లాడో చెప్పాడు...”

“ఎందుకట..?” నర్సు చెప్పింది...

“వాట్ నిజమా...”

“నిజం డాక్టర్....” కన్ను మూసి తెలిచేలోపు డాక్టర్, నర్సు పేషెంట్ దగ్గర ఉన్నారు.... నర్సు కిసుక్కున నవ్వింది డాక్టర్ ని చూసి...

“హె...హె... ఎందుకు నవ్వుతున్నావ్...?” రొప్పుతూ అన్నాడు డాక్టర్...

“ఇందాక ఇంతకంటే ఎక్కువ స్పీడులో మీ గదిలోకి పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చినా మీ అంత అలుపు నాకు రాలేదు.... మీరేమో తెగ రొప్పుతున్నారు...”

“షటప్....” కోపంగా అన్నాడు డాక్టర్...

ఓ రెండు నిమిషాలు అలుపు తీర్చుకుని పేషంట్ వంక చూసాడు....

పేషెంట్ డాక్టర్ వంకే చూస్తున్నాడు... “ఏం మిస్టర్... నువ్వు చెప్పింది నిజమేనా...?” నిజమే అన్నట్టుగా తలూపాడు నీరసంగా పేషంటు....

“ఎందుకలా...?” ఫేస్ ని క్వశ్చన్ మార్క్ గా పెట్టి అడిగాడు డాక్టర్...

“అది మీరే చెప్పాలి కదండీ...” అమాయకంగా అన్నాడు పేషెంట్...

“ఎస్... ఎస్.... నేనే చెప్పాలి కదూ... ఓకే.... ఓకే.... నా సర్విస్ లో ఇంతవరకూ ఇలాంటి కేసుని టేకప్ చేయలేదు.... సో.. దీనంతు తేల్చే వరకు నేనూరుకోను.... కాబట్టి... ఇప్పుడు నేను కూడా నీలా మారి... ఈ ఎక్స్ పీరియన్స్ తెచ్చుకుని మరీ ఎందుకలా జరిగిందో చెబుతాను... నర్స్..” గట్టిగా అని ఆ గదిలోనుండి వెళ్లారు

ఇద్దరూ. డాక్టర్ తనకు కావాల్సినవి తెప్పించుకున్నాడు.... “నర్స్.. ఓ రెండు గంటల వరకు నన్ను డిస్టర్బ్ చేయకండి.” అంటూ ఆపరేషన్ ‘ఎందుకు, ఏమిటి, ఎలా’ కి శ్రీకారం చుట్టాడు...

సరిగ్గా రెండు గంటల తర్వాత నర్సు డోరు తెరిచేసరికి డాక్టర్ కిందపడి పొర్లుతూ కనిపించాడు...

వెంటనే ఆ డాక్టర్ ని ఇందాకటి పేషంట్ పక్క బెడ్ పై చేర్చి ట్రీట్ మెంట్ ఇచ్చారు... గంట తర్వాత... “డాక్టర్...” ఆన్నాడా వ్యక్తి...

డాక్టర్ నీరసంగా పేషెంట్ వైపు తల తిప్పాడు...

“తెలిసిందా డాక్టర్.... నా ప్రాబ్లెం ఏమిటో....?” నీరసంగా తలూపాడు డాక్టర్....

“ఇది నీ ఒక్కడి ప్రాబ్లం కాదు మిస్టర్... ఆంధ్ర రాష్ట్ర ప్రజలందరి ప్రాబ్లం ఇది... ఈరోజు నువ్వు, నేను కిందపడి గిలగిల కొట్టుకున్నట్టే రేపు అంధ్ర రాష్ట్ర ప్రజల్లో ఎంతమంది కొట్టుకుంటారో అని భయంగా ఉంది...”

“దీనికి పరిష్కారం లేదా డాక్టర్...” “ఉంది... దానికి ఒక్కటే పరిష్కారం... ఆ పరిష్కారాన్ని ఖచ్చింతంగా పాటించినవారు బయట ఉంటారు.... పాటించని వారు హాస్పిటల్ బెడ్ పైన ఉంటారు... అంతే..” గంభీరంగా అన్నాడు డాక్టర్....

“ఇంతకీ ఏమిటా పరిష్కారం డాక్టర్...”

“నీకొక్కడికే కాదు రాష్ట్ర ప్రజలందరికి తెలియాలి... ఇందుమూలంగా రాష్ట్ర ప్రజానీకానికి తెలియజేయునది ఏమనగా... నా ఎక్స్ పీరియన్సు కొద్దీ మీకు విన్నవించుకుంటున్నది ఏమిటంటే... మీరు పొద్దున్నే లేవగానే రోజూ ఏ దినపత్రికని చదువుతారో అది మాత్రమే చదవండి... ఏ హోటల్ లోనో మన రాష్ట్రంలోని కొన్ని లీడింగ్ దినపత్రికలు కనిపించాయి కదా అని అన్నింటినీ చదవకండి...

చదివితే ఇదిగో ఇలా హాస్పిటల్ పాలు కావాల్సి వస్తుంది...

నేడు వస్తున్న దినపత్రికలలో న్యూసులు కనిపించడం లేదు... ఓ పత్రికలో ఓ న్యూసు కరెక్టయితే, మరో పత్రికలో ఆ న్యూస్ రాంగవుతుంది... ఓ పత్రిక ఓ లీడర్ ని దోషి గా నిలబెడితే మరో పత్రిక ఆ లీడర్ నే గాంధీ మహాత్ముడంతటి వాడని పొగుడుతుంది... చివరికి అందులో ఏ న్యూస్ రైటో, ఏ న్యూస్ రాంగో తెలుసుకోలేక.. తికమక పడిపోయి... బ్రెయిన్ ఆఫయిపోయి... మైండ్ బ్లాకయిపోయి కిందపడి గిల గిలా కొట్టుకుంటారు... తస్మాత్ జాగ్రత్త... మూడు, నాలుగు పేపర్లు చదవడం వద్దు, ఒక్క పేపర్ ని చదవడమే ముద్దు...”

ఇదీ కథ.... రాను రాను ఈ న్యూస్ పేపర్ల మధ్య ఉన్న తీవ్ర పోటీతత్వంతో సామాన్యులు ఈ విచిత్ర వ్యాధికి గురయినా ఆశ్చర్యపోనక్కర్లేదేమో.... ఏమో....!

కారు కూతలు....!

-పద్మశ్రీ

“ఛస్..... ఎవ్వడా కూత కూసింది. ఎవ్వడంట..... దమ్ముంటే నా ముందు కూయమని చెప్పండి...... తస్సాదియ్యా......”

“స్సార్....స్సార్......”

“ఛస్ నువ్వు నోర్మూయ్యెహె... నాకు కిందనుండి మండిపోతాంది..... ఇంతకీ ఎవ్వడాడు..... ఎవ్వడాడాంట...”

“స్సార్.... స్సార్....”

“య్యేందయ్యా మధ్యలో నీ గోల... స్సారూ.... స్సారూ.... అంటూ అసలే నాకూ....”

“కింద నుండి మండిపోతుంది బాగానే ఉంది గానీ స్సార్..... కంట్రోల్.... కంట్రోల్....”

“ఏందయ్యా కంట్రోలూ... ఏందంట..... ఇంతకీ ఎవ్వడాడు ఆ కూత కూసింది... ఆ ఇసయం నాకు తెలియాల ఇప్పుడే...”

“స్సార్.... మీరు ఎప్పుడూ ఇలా కాలు కాలిన పిల్లిలా, బురదలో దొర్లుతున్న పందిలా, రంకేలేసే ఆంబోతులా అరవకూడదు. నా మాట వినండి....”

“ఏందేందీ.... నేను బురదలో....”

“స్సార్... ప్రాస బాగుందని అలా అన్నాను గానీ... మిమ్మల్ని అలా అంటానా... హమ్మో...”

“ఏందయ్యా నీ సంగతి... అసలే నాకు ఎక్కడో కాల్తుంటే... ఏదో సెక్రెటరీవని ఊరుకుంటున్నాను..... లేకుంటేనా... అది సరే.... అసలు ఇసయమేందో చెప్పు అసలే నాకు కింద నుండి........”

“కాల్తుంది సరేగానీ..... మీరిలా అరవొద్దు సార్... మీరిలా అడ్డగాడిదలా అరిస్తే అప్పొజిషనోడి పోజిషన్ స్ట్రాంగయిపోద్ది....”

“అదుగో..... మిమల్నే డేగకళ్ళతో గమనిస్తున్న ఆ మీడియావాళ్ళ ద్వారా.....”

వీడియో వాళ్ళని చూడగానే అతనిలో ఆవేశం కాస్త చల్లారింది....

“అర్రెర్రె... కిందనుంచి కాల్తుంటే ముందున్నది మీడియోళ్ళన్న సంగతి మరిసినా... సర్లే.... అయ్యిందేదో అయ్యింది గానీ.... ఇదిగో సెక్రెట్రీ.... ఇంతకీ ఎవ్వడా కూత కూసింది.... నాకు దెల్వాలె అంతే.... అసలే కిందనుండి....”

“నీ కాలుడు మండిపోనూ..... ఇంతకీ ఎవ్వడాడు... ఏం కూసాడు... ఆ విషయం చెప్పండి మెల్లిగా....”

“అబ్బో... షానా పెద్ద కూతే కూసిండు గాడు... హన్నన్న... ఆ మాటలు నా చెవులల్ల మార్మోగుతున్నాయి గాదూ... అస్సలెవడా కూత కూసింది. నాకు తెల్వాల... అస్సలే నా కిందనుంచి.....”

“అబ్బా... అస్తమానం ఆ మాటంటే మీడియా వాళ్ళు మరోలా అర్థం జేసుకుని మిమ్మల్ని అటూ ఇటూ కాని వాళ్ళ జాబితాలో తోస్తారు... ఆ కాలుడు సంగతి పక్కనెట్టి ఇంతకీ జరిగిందేందో చెప్పు....”

“గట్లడిగినవ్ బాగుంది... సరే ఇను సెప్త... అయినా నీకు దేల్వనిదేముంది సెక్రెట్రీ... నేను రయ్యుమని తిరిగుతున్ననే కారు...”

“ఆ... బెంజి కారు.... అబ్బో... డెబ్భైలక్షల పైమాటే గదా దాని ఖరీదు.... కొంపదీసి ఆ కారు బాగాలేదని గానీ ఎవరన్నా కామెంట్ చేసారా ఏందీ...”

“అదిగాదు గానీ... ముందు నేను సెప్పేది పూర్తిగా ఇనుకో... నా పెళ్ళాం తిరుగుతోందే కారు...”

“అది కూడా ముప్ఫైలక్షలు ఖరీదు చేసే ఖరీదైన కారే గదండీ... దాని గురించి గానీ....”

“అది గాదెహె... నా కొడుకు తిరుగుతున్నాడే కారు....”

“ఆ కారు గురించేం చెబుతారు లెండి.... మీ కారు కన్నా ఖరీదెక్కువ... కుర్రాడు గదా..... ఆ మాత్రం ఖరీదైన కారుండాల్సిందే... ఇంతకీ ఈ కారు గురించి....”

“సెక్రెట్రీ... అస్తమానం నాకడ్డు రాకు... ఇంక మా అమ్మాయి వాడుతుందే కారు....”

“అబ్బో... అబ్బో... ఆ కారా.... మొన్న అమెరికా కెళ్ళినప్పుడు ఆ ఖరీదైన కారుని చూసి మోజుపడి ఇండియాలో అందరికంటే ముందు తనే అలాంటి కారులో తిరగాలని పట్టుబడితే ఆఘమేఘాల మీద అమెరికా నుండి ఇండియాకి తెప్పించారుగా... కొంపదీసి ఆ కారు గురించి ఎవరైనా కారు కూతలు కూసారా ఏందీ....”

“హబ్బా.... సెక్రెట్రీ... నీతో మహ చిక్కొచ్చి పడిందయ్యా... నేను మొత్తం చెప్పకుండానే మధ్యలో అడ్డు తగుల్తవేంది... నన్ను మాట్లాడనీ... అసలే నాకు కిందనుండి కాల్తుంటేనూ....”

“మీ కాలుడు తగలెయ్య... సరే అడ్డు రాను గానీ చెప్పండి....”

“నేను రయ్యున తిరుగుతున్న ఆ కారు... నా పెళ్ళాం కారు.. నా కొడుకు కారు, నా కూతురు కారు, మా అవ్వ అయ్య తిరిగే కారు... ఈ కార్లన్నీ నేను కొన్నవే...”

“అక్షరాలా అవన్నీ లక్షలు పోసి మీరే కదండీ.... కొన్నారు... కొంపదీసి ఎవరన్నా ఆ కార్లు మీ కార్లు కావనీ, వేరే వారి కార్లనీ... ఆ కార్లకు, మీకు ఏమీ సంబంధం లేదని గానీ ఎవరైనా అన్నారా సార్....”

“హబ్బా.... సెక్రెట్రీ.. నాకు ఇరిటేషన్ వచ్చేట్టు మాట్లాడకు.... మన ముందు మీడియా వాళ్ళున్నారు. అసలే నాకు.... అదిగాదు గానీ.. అస్సలు ఈ కార్లు నావనీ... నేనే కొన్నానని ఎవడో అన్నాడంట.... అందుకే నాకు కిందనుంచి కాల్తోంది....”

“హా... అదేంటి సార్... వాడెవడో కూసిన ఆ కూతలు నిజం కావా.....”

“హబ్బా సెక్రెట్రీ.... నీతో మహ చెడ్డ చిక్కొచ్చిపడిందయ్యా... అసలు.... నాకేంటీ... కారేంటీ.... నాకు కారెక్కడుంది సెక్రెట్రీ.... నీకు తెల్సిందే గదా... ఆ కార్లు నాయా యేంది.....”

“అంటే మీవి కావా సార్.....?” బుర్ర గోక్కున్నాడు సెక్రెట్రీ.

“ఛస్.... నాకసలు కారే లేదు... ఈ కార్లు నాయి గావు... నాయి కావు గాక కావు.... అసలు కార్ల దిరగడమంటేనే నాకు దెల్వదు... తెల్సునా....”

సెక్రెట్రీకి కళ్ళు గిర్రున తిరిగినయ్... పక్కకి పడబోయి నిలదొక్కుకున్నాడు....

“ఏంటిసార్ మీరు మాట్లాడుతుంది....”

“నిజం మాట్లాడతాన్నయ్యా..... ప్రజలకు సేవ జేసెటోడిని, ప్రజల కష్టాలలో పాలు పంచుకునేటోన్ని..... ప్రజల కష్ట సుఖాలు తెల్సుకోడానికి నా నియోజకవర్గంలో పిచ్చికుక్క తిర్గినట్టు కాళ్లరిగేటట్లు తిరిగేటోన్ని... నాకు కారెక్కడిదీ.. అడేవడో నాకు కారుందనీ... దాంట్లో నేను తిర్గుతనని అంటాడా... అందుకే నాకు కిందనుండి కాల్తుంది.....”

“స్సార్.... మీకసలు కారే లేదనీ, నాక్కూడా ఇప్పుడే తెల్సింది....”

“ఇంక తెల్సినంక గీడనే నిల్చున్నవేందయ్యా... నాకు కారులేదని ఆ కాగిత ముక్కల రాయి.... తొందరగా బోయి నామినేషన్ ఏయ్యాల....”

“ఆ... ఆ... ఒకే.... సార్... అలాగే సార్....”

“హన్నా... నాకు నాలుగు కార్లున్నాయని కారు కూతలు కూసిండు ఎవడో... అందుకే నాకు కిందనుంచి కాల్తంది....

ఇదిగో మీడియా మిత్రులారా ఆ కెమెరాలిటు తిప్పండి....

నా ప్రియ ప్రజలారా... నేను మీ కోసం పుట్టినోన్ని...

మీకు సేవ జేస్తందుకు పుట్టినోన్ని... ఈ మీడియా సాక్షిగా సెప్తన్న

నాకు కారు లేదని.... కావున ఆడేవడో కూసిన కారు కూతల్ని నమ్మవద్దనీ...

నమ్మితే నాకు కిందనుండి కాల్తదని చెప్తూ సెలవు దీస్కుంటున్న.....” అంటూ మీడియా వాళ్ళని దాటుకుంటూ బెంజి కార్లో బయలుదేరాడు సదరు అభ్యర్ధి నామినేషన్ దాఖలు చేయడానికి....

హేవిటో....??

కిరికిరి ‘కిచిడి’

-పద్మశ్రీ

మంగతాయారు టివీ ఆన్ చేసి సిద్దంగా వుంది...

ఆమె వంటింట్లో వుంది.

ఆమె ముందు టి.వి వుంది.

యాక్చువల్ గా టీవీలు హాల్ లో వుంటాయి. కానీ ఈరోజు ఆ టీవీ వంటింట్లోకి మారింది. అలా మారడానికి ఓ బలమయిన కారణమే వుంది. మంగతాయారుకి ఎంతో ఇస్తామయిన ప్రోగ్రాం అందులో రాబోతుంది. ఎంత ఇష్టమయితే మాత్రం ఏకంగా టివీనే వంటింట్లోకి తెచ్చుకుని మరీ చూడాలా? అనే ప్రశ్న మీలో మెదలడంలో తప్పేమీ లేదు, అయితే ఆ టివీలో వచ్చే ప్రోగ్రాంకి, వంటింటికి చాలా సంబంధం వుంది. ఏమిటంటారా...?

అయ్యో ప్రోగ్రాం స్టార్ట్ అవుతుంది... మంగతాయారు టెన్షన్ గా ఎదురు చూస్తుంది.. టీవిలో ప్రోగ్రాం స్టార్ట్ అయింది...

“హ్హా....య్....” అంటూ పళ్ళన్నీ బయటికి కనిపించేలా నవ్వింది టివీలోని యాంకర్.

“తిను, తినిపించు... తననంటే నాలుగు తగిలించు” లైవ్ ప్రోగ్రాం కి స్వాగతం సుస్వాగతం....! గత వారం రోజులనుండి మా ఛానెల్ లో ఈ ప్రోగ్రాం గురించి యాడ్స్ చూసిన వారంతా ఈ ప్రోగ్రాంలో పాల్గొనాలని ఎంతో ఆసక్తిని కనబరచారని మీ ఇంట్రెస్టు ని బట్టి మాకు తెలిసిపోయింది.

ఈ ప్రోగ్రాం కోసం చాలా మంది తివీలని తమ వంటింట్లోకి కూడా మార్చుకున్నారని తెలిసి మేము చంకలు గుద్దుకుని మరీ ఆనందిస్తున్నాము... ఇంతవరకూ ప్రపంచంలోనే ఏ ఛానెల్ వాళ్ళు చేయలేని విధంగా ఈ ప్రోగ్రాంని రూపొందించినందుకు మాకెంతో గర్వంగా కూడా ఉంది...

ఇప్పుడు ఈ ప్రోగ్రాంలో ఫైవ్ స్టార్ హోటల్ చెఫ్ వండే ప్రత్యేకమయిన ‘కిచిడి’ని ఇదే సమయంలో మీ వంటింట్లో మీరు కూడా తయారు చేసుకోవాలనే ఉద్దేశ్యంతోనే ఈ లైవ్ ప్రోగ్రాంని ఏర్పాటు చేసాం.

ఈ ప్రత్యేకమయిన కిచిడికి వండి మీ వారికి గాని పెడితే... నా సామిరంగా... మీ వంటింట్లో ఉన్న టీవీ ఈరోజుబయటికి తీసుకువచ్చే అవకాశమే మీకు రాదు. ఎందుకంటే మీ కిచిడికి మెచ్చిన మీ వారు మిమ్మల్ని డైరెక్ట్ గా బెడ్ రూంలోకి తీసుకెళ్తాడు కాబట్టి. మరింకే ఎంజాయ్.. ఇక ఈ కిచిడి తయారు చేయడానికి కావలసిన వస్తువులన్నింటినీ మీకు ముందే చెప్పాము కాబట్టి, మీరన్నీ సిద్దం చేసుకున్నారుగా... ఇక వంట స్టార్ట్ చేద్దామా...!”

“ఒసేయ్... నీ వంట తగలెయ్య.. అదేదో కిచిడి చేసి పెడతానని చెప్పి ఆఫీసుకి వెళ్ళకుండా అడ్డుపడి కాలక్షేపం కోసం టీవీ చూద్దామంటే ఆ టీవీ కూడా వంటింట్లో పెట్టుకుని ఇంకా ఏం చేస్తున్నావే...!” వరండాలోంచి మంగతాయారు భర్త రంకేలేసాడు...

“అబ్బ... ఉండండి... ఇప్పుడే ప్రోగ్రాం స్టార్ట్ అయ్యింది...

మరో పది నిమిషాలలో ఘుమఘుమలాడే వెరీ వెరీ స్పెషల్ కిచిడీ మీ ముందు పెడతాను” సంబరంగా అంది మంగతాయారు...

టీవీలో కిచిడి చేయడం స్టార్ట్ అయ్యింది. “ముందుగా స్టౌ వెలిగించండి....” మంగతాయారు వెంటనే స్టౌ వెలిగించింది...

“ఆ తర్వాత దానిపైన ఓ గిన్నె పెట్టండి” మంగతాయారు వెంటనే ఆ పని చేసింది.

“దాంట్లో నేను పోసినంత మంచి నూనె మీరూ పోయండి...” మంగతాయారు టీవి చూస్తూ అతనెంత నూనె తీసుకున్నాడో గమనించి అంత నూనె గిన్నెలో పోసింది...

“ఇక ఇప్పుడు ఆ నూనె ఓ రెండు నిమిషాలు మారగాలి” అనగానే వెంటనే పక్కనే ఉన్న యాంకర్ పళ్ళన్నీ ఇకిలిస్తూ “గిన్నెలోని నూనె మరిగెంత వరకూ చిన్న బ్రేక్”

వెంటనే టీవీలో ఏవో యాడ్స్ ప్రసారమవుతున్నాయి...

ఐదు నిమిషాలయింది. అయిన ఇంకా ప్రోగ్రాం స్టార్ట్ కాలేదు కానీ మంగతాయారుకి మాత్రం టెన్షన్ స్టార్టయింది...

గిన్నెలోని నూనె మాడి మాడి పొగలు బయటికి వస్తున్నాయి.. “ఒసేయ్ ఘుమ ఘుమ వాసనంటే ఇదేనావే....!” వరండాలోకి కూడా ఆ పొగ చేరి ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తుంటే మంగతాయారు భర్త కేకేసాడు.

“అబ్బ... మీరు కాసేపుండండి... నేనసలే టెన్షన్ గా ఉన్నాను...”

ఎట్టకేలకు పది నిమిషాల తర్వాత ప్రోగ్రాం స్టార్టయింది.. టీవీలో యాంకర్ ప్రత్యక్షమయింది...

“వెల్ కం బ్యాక్.... ఈపాటికి మీ నూనె మరిగిపోయి వుంటుంది... ఇప్పుడు మా చెఫ్ చెప్పే విధంగా చేయండి..” అనగానే టీవీపై చెఫ్ ప్రత్యక్షమయ్యాడు.

“ఆ మరిగిన నూనెలో తరిగిన ఉల్లిపాయలు వేయండి... ఆ తర్వాత వెంటనే కారం, వెల్లుల్లి, పసుపు లాంటివి వేయకుండా ఆ ఉల్లిపాయలు ఓ రెండు నిమిషాలు దోరగా వేగనీయండి...”

మళ్ళీ స్క్రీన్ పై యాంకర్ ప్రత్యక్షం “ఆ ఉల్లిపాయలు వేగేవరకు ఓ స్మాల్ బ్రేక్....”

వెంటనే టీవీపై యాడ్స్ ప్రత్యక్షం... అలా చివరికి ఓ పది స్మాల్ బ్రేకుల మధ్య ఆ ప్రోగ్రాం అయిపొయింది...

వెంటనే యాంకర్ స్క్రీన్ పై ప్రత్యక్షమయ్యింది. “

వ్వావ్.. మీ వంటింట్లో మీ స్టౌ పైన ఘుమఘమలాడే వెరయిటీ కిచిడీ సిద్ధంగా వుందికదూ... మరింకే ఉదయం నుండి ఎదురుచూస్తున్న మీ మొగుళ్ళకి పెట్టండి.. ఈ రోజంతా బెడ్ రూంలో ఎంజాయ్ చేయండి... బైబై...” అంటూ ముగిసింది..

కానీ టీవీ స్క్రీన్ ముందు మంగతాయారు లేదు.

ఆ యాంకర్ అన్నట్టు ఆమె బెడ్ రూంలోనే ఉంది.

అప్పటికే ఆ వంటిల్లు భీకరమైన పొగలతో నిండిపోయింది.

ఆ పొగల మధ్యన ఊరిరాకడ క్రింద పడిపోయిన మంగతాయారుని ఆమె భర్త బెడ్ రూంలోకి చేర్చి సపర్యలు చేస్తున్నాడు.

కాసేపయిన తర్వాత మంగతాయారు కళ్ళు తెరిచింది.

తన పక్కన కూర్చుని తన కాళ్ళూ చేతులూ వత్తుతున్న భర్తని చూసి మెల్లిగా అంది... “ఆ టీవీలో యాంకర్ భర్తతో బెడ్ రూంలో ఎంజాయ్ చేయండి అంటే... ఏదో అనుకున్నాను... కానీ ఇలా ఎంజాయ్ చేయాలని అనుకోలేదండి” అంది ఏడుపు మొహంతో..

ఏమో.. వచ్చే రోజుల్లో ఇలాంటి లైవ్ వంటకాలు కూడా టీవీలో వస్తాయేమో.. అలా వచ్చినప్పుడు మీ పరిస్థితి కూడా మంగతాయారులా కాకుండా జాగ్రత్త పడండి...

కొమ్ములు వచ్చాయండి....!

-పద్మశ్రీ

ఆవలిస్తూ చూసాడు.

ఎదురుగా పాలవాడు నిలబడి వున్నాడు.

అతని చేతిలో ఉన్న గిన్నెను వాడి ముందు చాపాడు.

పాలవాడు పాలు పోస్తున్నాడు.

ఆ పాలని చూడగానే నిద్రమత్తు కాస్తా వదిలిపోయింది అతనికి. “ఏమిటయ్యా... పాలు ఇంత పలుచగా ఉన్నాయి”

“ఇకనుండి అంతే బాబయ్యా... పాలు ఇలాగే ఉంటాయి....”

“ఎందుకయ్య...” కోపంగా అన్నాడు...

“ఎందుకంటే ఏం చెప్పమంటారయ్యా... పదికిలో మీటర్ల దూరం వెళ్ళి ఈ పాలని తెస్తున్నాను కాబట్టి ఇకనుండి పాలు పాలుచగానే ఉంటాయి....” కూల్ గా చెప్పాడు.

“అంటే ఇంతకుముందు అయిదు కిలోమీటర్లే వెళ్ళి తెచ్చేవాడివా....” మంటగా అన్నాడు...

”కాదండి.... అక్కడినుండే తెచ్చేవాడిని, కాకపోతే నిన్న పెట్రోల్ ధర పెరిగింది కదండి... అందుకే పాలు పలచబడ్డాయండి...”

“పెట్రోల్ ధర పెరిగితే పాలు పలచబడడమేమిట్రా...?” ఎపుడు మొహంతో అన్నాడు.

“అంటే నేను తీసుకువచ్చే పాలు గ్రామాల్లోనుండి వస్తాయి కదండీ... ఆ గ్రామాలు అన్నీ తిరిగిరావాలంటే బండ్లో పెట్రోలు పోయాలి కదండి... ఇకనుండి పెట్రోలుకి అదనంగా అయిదువంద లెక్కువవుతున్నాయని ఆ అయిదువందల నష్టాన్ని పూడ్చడానికి వారే పాలల్లో నీళ్ళు కలుపుకుని తీసుకువస్తున్నారండి...” 

“ఆహా... మరి నువ్వు కూడా కలపకపోయావా...?” వ్యంగ్యంగా అన్నాడు... 

“నేనెందుకు కలపడం లేదండీ... రోజూ కలిపేవాటికంటే ఎక్కువే కలిపానండి... అందుకే కదా ఈపాలు ఇంత పలుచగా ఉంటున్నాయి...” కూల్ గా చెప్పాడు..

“ఒరేయ్... పాలల్లో నీళ్ళు కలపడమే కాకుండా దాన్ని సమర్దిస్తావా...? అంతా ఖర్మ ఖర్మ..

” పాలు తీసుకుని విసవిసా లోనికి వచ్చాడు. ఫ్రేషప్ అయ్యి అలా కూర్చున్నాడో లేదో... కూరగాయలు కావాలని వంటింట్లో నుండి హుకుం జారీ.... మరుక్షణం రోడ్డుపైన ఓ సంచితో ప్రత్యక్షం....

“ఏమయ్యా వంకాయలు కిలో ఎంత?” “యాభై రూపాయలండి....!”

తాను పొరపాటుగా విన్నాడేమో అనుకుని మళ్ళీ అడిగాడు.

“యాభై రూపాయలండి...!”

“వంకాయలు కిలో యాభై రూపాయలా... ఏం చెవిలో పువ్వు పెట్టుకున్నట్టు కనిపిస్తున్నానా?” కోపంగా అన్నాడు.

“ఏమయ్యోయ్... కొంటె కొను లేకుంటే లే...! పెట్రోలు ధర పెరిగిందిగా అందుకే ఇరవై రూపాయలకి కిలో రేటు యాభై రూపాయలకి అయ్యిందన్న మాట...”

“ఏమయ్యా... పెట్రోలు ధర పెరిగింది రెండు రూపాయలే కదయ్యా... మీరేంటి ఏకంగా కిలో వంకాయలపై ముప్ఫై రూపాయలు పెంచారు...” ఏడుపు మొహంతో అడిగాడు.

“ట్రాన్స్ పోర్టు చార్జికలిపితే అంతే అవుతుంది... తీసుకుంటే తీసుకో, లేకుంటే లేదు...

.” మరి కాసేపు అక్కడే ఉండి వాడ్ని ప్రశ్నలడిగితే నాలుగు తన్ని తగలేసేలా ఉన్నాడనిగ్రహించి అటుగా వస్తున్న ఆటోని ఆపి ‘రైతు బజార్’ వెళ్ళమని చెప్పి కూర్చున్నాడు. డిజిటల్ మీటర్ వేసి ఆటో స్టార్ట్ చేసి ముందుకి పోనిచ్చాడు డ్రైవర్. ఓ అయిదు నిమిషాల తర్వాత కళ్ళు గిర్రున తిరుగుతున్నట్లు అనిపించింది అతనికి. “అయ్యబాబోయ్ నా కళ్ళు తిరుగుతున్నాయ్...” మొత్తుకున్నాడు. ఆటో ఆపి డ్రైవర్ వెనక్కి తిరిగి చూశాడు...

“అరె... అదేంటీ నువ్వు బాగానే కనిపిస్తున్నావే...” అంటూ చుట్టూ చూశాడు. అన్నీ బాగానే కనిపించాయి. “ఇంతకీ మీరు దేన్ని చూసారు సార్...” అడిగాడు ఆటోవాలా.

“ఈ డిజిటల్ మీటర్ ని చూసాను..” పెద్దగా నవ్వాడు ఆటోవాలా..

“తిరిగింది మీ కళ్ళు కాదు సార్... మీటర్...”

“అయ్యబాబోయ్ అంత ఫాస్ట్ గా తిరుగుతుందేంటీ....?”

“డిజిటల్ మీటర్ కద్సార్.. అలాగే తిరుగుతుంది....”

“అదేంటయ్యా... సరిగ్గా కిలోమీటరు కూడా పోలేదు అప్పుడే ముప్ఫై రూపాయలు చూపిస్తోంది..

” గుండె గుభేలుమంది అతనిది... “డిజిటల్ మీటర్ కద్సార్ అలాగే చూపిస్తుంది...” కూల్ గా అన్నాడు ఆటోవాల.

“ఇది డిజిటల్ మీటర్ కాదు డిజిటల్ మోటారు... లేకపోతే కొద్ది దూరానికే ముప్ఫై రూపాయలా...?”

“పెట్రోలు ధర పెరిగింది కద్సార్... అందుకే ఆటోమేటిగ్గా మా మీటర్ స్పీడు కూడా పెరిగిపోయింది...”

“ఒర్నాయనోయ్...” అంటూ గట్టిగా అరిచి దబ్ న కిందపడిపోయాడు. లీటర్ పెట్రోలు పై కేవలం రెండు రూపాయలు మాత్రమే పెరిగింది. కానీ దాని ప్రభావంతో మిగతా నిత్యావసర వస్తువులన్నింటికి ధరలు కొమ్ములు వచ్చాయి.

విమానానికి వాడే ఇంధనానికి పన్ను తగ్గించిన ప్రభుత్వం, మధ్య తరగతి మనుషుల జీవన గతిని అడ్డంగా నరికి వేస్తుంది. ఇలా రేట్లు పెంచుకుంటూ పోతూ.....

పీడ విరగడయింది....!

-పద్మశ్రీ

గోల గోలగా అటూ ఇటూ తిరుగుతూ ఇంట్లో ఉన్న వస్తువులని చిందరవందర చేస్తూ తెగ అల్లరి పెట్టే ఎనిమిదేళ్ళ నానిగాడి అల్లరి సడన్ గా ఆగిపోయేసరికి పక్క గదిలో షేవింగ్ చేసుకుంటున్న కైలాసం తగ కంగారు పడిపోయాడు.

“ఓరే నానిగా... నానీ.... ఏమయిందిరా.....”

షేవింగ్ చేసుకుంటూనే గట్టిగా అరిచాడు....

“అబ్బా... డిస్టర్బ్ చేయకు డాడీ... టీ.వి. చూస్తున్నాను....”

వాడు కూడా అరుస్తూనే రిప్లై చేసాడు. ఆ రిప్లై విని మనసు కాస్త శాంతించడంతో తిరిగి షేవింగ్ చేసుకోవడంలో నిమగ్నమయ్యాడు కైలాసం. గత ఎనిమిదేళ్ళుగా వాడు చేసే అల్లరి అతని చెవికి వినిపించకపోతే తెగ యిదయిపోతాడు. ఎందుకంటే ఆ వెంకటేశ్వర స్వామికి సుప్రభాతం ఎలాగో మన కైలాసానికి అతని పుత్రరత్నమైన నానిగాడి అల్లరి అలాగన్నమాట. ఈ ఎనిమిదేళ్ళుగా వారి దినచర్యలో నానిగాడి అల్లరి కూడా ఓ పార్టయిపోయింది.

అంతగా అల్లరి చేసే వాడు ఉన్న పళంగా అల్లరి ఆపేసి టి.వి. చూస్తున్నాడంటే....

ఆ టి.వి.లో ఏదో ఇంట్రెస్టింగ్ ప్రోగ్రాం వస్తుండి ఉంటుంది. అననుకుని షేవ్ చేసుకుంటున్న కైలాసానికి సడెన్ గా ఏదో అనుమానం రావడంతో ఉలిక్కిపడ్డాడు, అలా ఉలిక్కిపడ్డంతో చెంపపై కసుక్కున దిగింది బ్లేడు.

దాంతో కెవ్వుమని అరిచి అద్దంలో చూసుకునే సరికి... ఎర్రటి రక్తం తెల్లటి షేవింగ్ క్రీము నురగలో కలవడం గమనించి.... మళ్ళీ కెవ్వుమన్నాడు కైలాసం...

తాను ఇంత పెద్దగా అరిచినా నాని గాడి నుండి రిప్లై లేకపోవడంతో గబగబా హాల్లోకి వెళ్లిన కైలాసానికి నానిగాడు ఎంతో ఇంట్రెస్టుగా, కాన్ సన్ ట్రేషన్ మొత్తం టి.వి. పైనే పెట్టి చూడడం గమనించి తల తిప్పి టి.వి. వంక చూసిన కైలాసం కళ్లు గిరిగిరా తిరిగాయ్ ఒకేసారి.

టి.వి. లో సరిగ్గా నానిగాడి వయసువాడే కనిపిస్తున్నాడు. చాలా రఫ్ గా ఉన్నాడు.

వాడి ముందు టి.వి. ఛానెల్ మైకులున్నాయి...

వాడి వెనకాల నలుగురు పోలీసులు ఉన్నారు. వాడి తల పక్కనే మరో సబ్ స్క్రీన్ లో మరో దృశ్యం కనిపిస్తుంది..

ఆ దృశ్యంలో ఓ మైనర్ బాలిక కనిపిస్తుంది. ఆమె ఒంటిపైన దుస్తులు చిందర వందరగా కనిపిస్తున్నాయి..

టీ.వీలో కనిపిస్తున్న బాలుడు హీరోలా ఫోజు పెట్టి నిలబడ్డాడు.

“ఇంతకీ నీకు రేప్ చేయాలనే ఆలోచన ఎందుకొచ్చింది..?” ఓ విలేఖరి అడుగుతున్నాడు.

“ఇంతకీ రేప్ అంటే ఏమిటీ...?” ఆ కుర్రాడు అమాయకంగా ప్రశ్నించాడు.

“అదే... నువ్వు ఆ అమ్మాయిపై... లంగాపై,,,, అలా చేసావు కదా... దాన్నే రేపని అంటారన్న మాట....

ఇలా ఆ అమ్మాయిని రేప్ చేయాలనే కోరిక నీకెందుకు కలిగింది....?” ఓ విలేఖరి ‘రేప్’ అంటే ఏమిటో ఆ బాలుడుకి కూలంకషంగావివరించి వాడికి ఆ ఆలోచన ఎందుకొచ్చిందన్న ప్రశ్న వేసాడు.

“ఎందుకంటే మరేమో మొన్న నైటు ఓ టి.వి. ఛానెల్ లో క్రైం న్యూస్ లో నా అంత వయసువాడు, అచ్చు ఇలాగే చేసాడు... అది టి.వి. లో చూసాక నాక్కూడా అలాగే చేయాలనిపించి పక్క ప్లాట్ లో ఉంటున్న ఈ అమ్మాయిని మేడ పైకి లాక్కెల్లి అలా చేసాను...”

“నువ్వు రేప్ చేస్తున్నప్పుడు ఆ అమ్మాయి అరవలేదా...?”

“ఊహూ... అరవకుండా చేసాను...”

“ఎలా చేసావ్... వివరంగా చెప్పు...”

“మరేమో...” అంటూ ఆ కుర్రాడు చెబుతుంటే దాన్ని నానిగాడు కన్నార్పకుండా చూస్తుంటే మళ్ళీ కెవ్వున అరిచి పరిగెత్తి టి.వి. ఛానెల్ మార్చాడు కైలాసం.

“నానిగా... ఇలాంటి చెత్త న్యూస్ లు చూడకూడదు...” అన్నాడు గంభీరంగా...

దాంతో నని గాడికి కోపమొచ్చి పక్కనే ఉన్న గాజు గ్లాసందుకుని ‘ఫేడేల్’ మని నాలక్కొట్టడంతో గాజు ముక్కలు హాలంతా చెల్లాచెదురయ్యాయి...

“నేనా న్యూసే చూస్తాను... పో..” అంటూ మరో గాజు గ్లాసు కోసం వెతుకుతున్న నానిగాడి దగ్గరకు కంగారుగా పరుగెత్త బోయిన కైలాసం పాదాల్లోకి ఓ మూడు నాలుగు గాజు ముక్కలు కసుక్కున దిగడంతో మళ్ళీ కెవ్వు...కెవ్వుమని అరిచి ఎలాగైతేనేం నానిగాడి దగ్గరకు వెళ్లాడు.

“ఒరే కన్నా...అలాంటివి నువ్వు చూడకూడదురా...”

నొప్పిని భరిస్తూ, ఏడుపు మొహంతో బాధగా అన్నాడు కైలాసం..

“ఎందుకు చూడకూడదు...?” అన్నాడు నానిగాడు కోపంతో...

“ఎందుకంటే... ఎందుకంటే,,,,” ఏం చెప్పాలో అర్ధం కాక జుట్టుపీక్కుంటే మళ్లీ సడెన్ గా నానిగాడు సైలెంటయిపోయి

ఇంట్రెస్టింగ్ గా టీ.వీ. వైపు చూడడం ప్రారంభించాడు...

కైలాసం కూడా ఉలిక్కిపడి టీ.వీ. వైపు చూసాడు... అది మరో ఛానెల్ లో వస్తున్నా స్పెషల్ ప్రోగ్రాం...

ఓ యాంకర్ వయ్యారాలు ఒలకబోస్తూ కనిపించింది... ఆమె వెనకాల గ్రాఫిక్స్ లో కొన్ని సీన్స్ స్క్రోలింగ్ మాదిరిగా కదులుతున్నాయి..

ఆ సీన్స్ హిరో హీరోయిన్స్ వి.... ఆ స్పెషల్ ప్రోగ్రాం పేరు

“ముద్దంటే చేదా...” ఆ యాంకర్ వెనకాల హీరో హీరోయిన్లు వివిధ భంగిమల్లో పెదాలు, పెదాలు ఆనించుకుని గాఢంగా ‘ముద్దు’ పెట్టుకునే దృశ్యాలుస్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి....

అదిగో ఆ దృశ్యాలనే నానిగాడు చూస్తున్నాడు. ఆ యాంకర్

“ఏఏ సినిమాలో ఎవరెవరు ముద్దు పెట్టుకున్నారు... ముందు ముందు సినిమాలలో ఎవరెవరు ముద్దు పెట్టుకోబోతున్నారు, ఆ ముద్దు సీన్ అయిపోయిన తర్వాత ముద్దు పెట్టుకున్న హీరో హీరోయిన్ల పీలింగ్స్ ఎలా ఉన్నాయి ఇత్యాది విషయాల గురించి కూలం కూషంగా వివరిస్తుంటే నానిగాడు అది చూడడంలో లీనమయిపోతుంటే...

మళ్లీ కత్తిగా కెవ్వు.. కెవ్వు.. మని అరిచి ఏ మాత్రం ఆలస్యం చేయకుండా వెంటనే మరో ఛానెల్ మార్చాడు కైలాసం... మళ్లీ నానిగాడికి కోపమొచ్చింది...

కైలాసం వైపు కోపంగా చూస్తూ పక్కనే ఉన్న ప్లవర్ వాజ్ అందుకుని గురిచూసి బలంగా విసిరాడు... అది సూటిగా వచ్చి సైలాసం నుదుటికి తాకి ‘దడేల్’ మని శబ్దం చేస్తూ కింద పగిలిపోయింది...

“కుయ్యో... మొర్రో.. కెవ్వు.. కెవ్వు..” మంటూ అరుస్తూ పక్కనే ఉన్న సోఫాలో కూలబడిపోయాడు. నానిగాడి చేష్టలకి విపరీతమైన కోపం వచ్చేసింది కైలాసానికి... అతనికి వచ్చిన కోపం గురించి ఏమాత్రం పట్టించుకోకుండా ‘ముద్దంటే చేదా’ ప్రోగ్రాం పెట్టమని అరుస్తూనే ఉన్నాడు నానిగాడు. “రాను రాను నీ అల్లరి శృతిమించి పోతుందిరా నానిగా... అయ్యె..అయ్యె... చెంపపై రక్తం కారుతుంది. కాళ్ళల్లో గాజు ముక్కలు గుచ్చుకున్నాయి... నుదుటిపై దెబ్బ.. పొద్దున్నే లేవగానే ఏ ఛానెల్ చూసానో ఏమిటో...” అంటూ తన గాయాలపైపు చూసుకుంటున్న కైలాసం మళ్లీ ఉలిక్కిపడ్డాడు...

ఎందుకంటే మళ్లీ నానిగాడు సైలెంట యిపోయాడు. ఆడి చూపు టి.వి. వైపే ఉండడంతో కైలాసం భయం భయంగా టీ.వి. వైపు చూసాడు.

అది మరో ఛానెల్...

ఆ ఛానెల్ లో.... దృశ్యం సరిగా కనిపించడం లేదు కానీ చూస్తుంటే అదో క్లాస్ రూంలా ఉంది... ఆ క్లాస్ రూంలో టేబుల్ పైన ఓ బాలుడు, ఓ బాలిక ఒకరిపై ఒకరు పడుకుని ఉన్నారు, వారి ఒంటిపై బట్టల్లేవు...

ఆ సీన్ని ఎవడో మరో స్టూడెంట్ సెల్ ఫోన్ లో చిత్రీకరించాడు...

ఆ దృశ్యాన్ని యధాతధంగా... ‘క్లాస్ రూంలో రాస లీలలు’ అనే టైటిల్ తో ప్రసారం చేస్తున్నారు.

ఆ సీన్ నే నానిగాడు కళ్ళు పెద్దవి చేసి మరే చూస్తున్నాడు. కైలాసంకి ఏం చేయాలో అర్ధం కాలేదు.

ఈసారి కోపం నానిగాడిపైన రాలేదు.

చిన్న పిల్లల మనసుల్లో చెడు ఆలోచనలు కలిగించే ఇలాంటివి ప్రసారాలు చేస్తున్నందుకు కోపం వచ్చింది.

మరింకేమీ ఆలోచించలేదు కైలాసం.. కళ్ళలో గాజు ముక్కలు నొప్పి పెడుతున్నా.. అలాగే వెళ్తూ ఆ టీ.వి.ని అమాంతం గాల్లోకి లేపి గా.....ట్టి....గా.... క...సి...గా.. నేలపై విసిరేసాడు...

ముక్కలు ముక్కలైపోయింది టీ.వి. ప్రస్తుతం టీ.వి. ఛానెల్స్ పరిస్థితి ఇలా వుంది....

ఇలాంటి కార్యక్రమాలు తమ పిల్లల మనసుల్లో చెడు ప్రభావాన్ని రగిలించకుండా జాగ్రత్తపడే ప్రతీ తండ్రి కూడా ఏం చేయగలడు...

ఇంట్లో ఉన్న టి.వి.ని ముక్కలు చేయడం తప్ప.....!

వీక్ పీడియా

మొద్దు మోహన్

వి. నాగరత్న

పెళ్ళాం తెచ్చే కట్నంతో జీవితాన్ని చాలించేద్దాం అనుకునే సగటు మొగుళ్ళకి ప్రతినిధి మొద్దు మోహన్. అవసరమైనచోట తెలివి లేకుండా, అక్కర్లేనిచోట అతి తెలివి ప్రదర్శించడంతో అతనికా పేరు స్థిరపడింది..

ప్రొఫెషనల్ లైఫ్ లో పనికిమాలిన మొద్దుమొహం అనిపించుకునే మోహన్ పర్సనల్ లైఫ్ లో యమా ఘటికుడుగా, యమ కింకరుడుగా పేరు తెచ్చుకుంటున్నాడు. మొద్దు మోహన్ ఉండే ఇల్లు అత్తగారిచ్చింది. అతను నడుపుతున్న కిరాణా కొట్టుకు పెట్టుబడి పెట్టిందీ వాళ్ళే. అతని ద్విచక్ర వాహనమూ అత్తమామల చలవే. ఏడాదికి రెండుసార్లు పంట రూపంలో ధాన్య రాసులు వచ్చిపడుతున్నాయంటే వాళ్ళ దయా దాక్షిణ్యమే, కరుణా కటాక్షమే. పండగలకీ, పబ్బాలకీ అదనపు లాంఛనాలు వుండనే వుంటాయి. అంతెందుకు, మోహన్ తుడుచుకునే టవలు, వేసుకునే షర్టు, జేబులో పెన్ను, చేతికున్న వాచీ.. ఆఖరికి వేసుకున్న చెప్పులు కూడా భార్య పుట్టింటివాళ్ళు కొనిచ్చినవే. గుర్రంమీద స్వారీ చేస్తూ, దాన్నే అదిలించినట్లు, పెళ్ళాం దయాదాక్షిణ్యాల మీద బతుకుతూ, ఆమెని చీపురుపుల్ల, చింతకాయ తొక్కు, కొబ్బరి పీచు, నీళ్ళల్లో నాచు కంటే హీనంగా తీసిపారేస్తాడు.

బయట ఊడిగమూ, ఇంట్లో చాకిరీ చేసే భార్యను ఇచ్చింది చాలక, వాచీ దగ్గర్నుంచి గోచీ వరకూ అందిస్తున్న అత్తమామల పట్ల కృతజ్ఞత, అంతకు మించిన ఆరాధనా భావం ఉండాలా వద్దా మీరే చెప్పండి?!. అబ్బే, అలా అయితే అతను మొగుడెలా అవుతాడు? ప్రతిదీ వాళ్ళ దగ్గర దానం పుచ్చుకుంటూనే, ఇవ్వక చస్తారా అన్నట్లు హుకుం చేస్తాడు. అధికారం చలాయిస్తూ, బందిపోటులా కనిపిస్తాడు. కూతురిమీద ప్రేమతో కాదనకుండా తన మొహాన పడేస్తున్నారని చస్తే అనుకోడు, వాళ్ళేదో వెయ్యిన్నొక్క విధాలుగా బాకీ పడ్డట్టు, మార్వాడీలా ముక్కు పిండి వసూలు చేస్తుంటాడు.

మోహన్ గొంతెమ్మ కోరికలకు కామాలే తప్ప ఫుల్ స్టాప్ లేదంటే నమ్మండి. తమ దగ్గర అల్లా ఉద్దీన్ అద్భుత దీపం లాంటిది లేకున్నా, తాతల ఆస్తులు, లంకెబిందెల్లాంటివి లేకున్న తల తాకట్టు పెట్టి అయినా దశమగ్రహం లేదా దుష్టగ్రహం లాంటి మోహన్ విపరీత కోరికలు తీరుస్తూనే ఉంటారు అత్తమామలు. అతన్ని ఎత్తికెళ్లి అరేబియా సముద్రంలోకి గిరాటు కొట్టాలన్న కోరికను బలవంతాన గుండె గదిలో వేసి గొళ్లెమెట్టి, పిచ్చి నవ్వులు నవ్వుతుంటారు.. లేకుంటే కూతురి కళ్ళల్లో కృష్ణా, కావేరీ నదులెక్కడ కాలవ కడతాయోనని వాళ్ళ భయం.

మోహన్, డిగ్రీ డిస్ కంటిన్యూ అని చెప్పుకుంటాడు. నిజానికి పదయినా పాసయ్యాడా అనేది చాలామంది డౌటు. అన్నిటిలో వీకు, వేస్టూ అయితేనేం, భార్య, ఆమె పుట్టింటివాళ్ళ మీద దర్జా, దర్పం వెలగబెడ్తూ, అధికారం చెలాయిస్తూ సగటు మొగుడిగా సక్సెస్ సాధిస్తూ స్టేట్ ఫస్ట్ లెవెల్లో ఉన్నాడు. అన్నిటిలో జీరో అయినా, మొగుడి పాత్రలో మాత్రం హీరో. అతనికి ఫుల్ హాపీసే. వైఫ్ అండ్ పార్టీయే సో శాడ్..

అలివేలు చదువు, ఉద్యోగం, పనీపాట, వ్యవహార దక్షత – ఎనీ టైం, ఎనీ వేర్, మోహన్ని తలదన్నేలా ఉంటుంది. అవేమీ గుర్తించకపోగా, తనను పనిమినిషి కంటే హీనంగా చూస్తూ, దాస్యం చేయించుకునే అతనంటే ఆమెకు తగని ఒళ్ళుమంట. తానే కాకుండా, తన వాళ్ళు కూడా ఒంగొంగి సలాములు చేస్తూ, గులాముల్లా పడి ఉండమనే చెత్త మొగుణ్ణి, ఎవరెస్ట్ ఎక్కించి ఒక్క తోపు తోయాలనిపిస్తుంది.

మోహన్ చేసే నసని, పెట్టె హింసని ఎన్నోసార్లు భరించింది. ఎంతో సహించింది. అగ్ని పర్వతాలే బద్దలౌతాయి, అలాంటిది అతి సున్నితమైన ఆమె గుండె ఛిద్రమవదా? ఎందుకవదూ?! తూట్లు పడుతుంటుంది. చందమామ కధల్లో గనుక తప్పు చేసినవాడిని కోట గుమ్మానికి తల కిందులుగా వేళ్ళాడదీస్తారని రాసినట్లు మోహన్ని ఆ భంగిమలో ఊహించుకుంటుంది. అతనిచేత ఓ రోజంతా గోడకుర్చీ వేయించినట్లు, నీల్ డౌన్ చేయించినట్లు, అడ్డంగా చాకిరేవు పెట్టినట్లు - జరగడానికి వీల్లేని పగటి కలలేవో కంటుంది.

“మళ్ళీ జన్మలో మనిద్దరి పాత్రలూ తిరగబడాలి.. అప్పుడు చెప్తా నీ పని.. నీచాత పూటకి యాభై మందికి వంట చేయించి, ఆ అంట్లన్నీ తోమిస్తా.. డబ్బంతా తరిగిపోనీగాక, సంపదలన్నీ కరిగిపోనీగాక... నిన్ను టెన్షన్ పెట్టడం, తల తిరిగిపోయేలా చేయడమే నా ధ్యేయం. నీతో గొడ్డు చాకిరీ చేయిస్తా....” ఈ తరహాలో తిట్లూ, శాపనార్ధాలు పెట్టడం అలివేలుకి మామూలే. గుండె రగిలితే, మనసు తూట్లు పడితే అంతే మరి. హెల్ప్ లెస్ కనుక పైకి కిమ్మనదు కానీ, లోపల మాత్రం భీబత్సంగా తిట్టేసుకుంటుంది.

మోహన్ మరీ వికృత రూపం దాల్చకపోతే, పరిస్థితి అదుపు తప్పకపోతే, సమాధానాలూ చెప్తుంది, సెటైర్లూ వేస్తుంది.

ఆవేళ భోజనం వడ్డించగానే మోహన్ ఎప్పటిలాగే అదనపు కట్నం ఊసెత్తాడు.

అరికాలి మంట నెత్తికెక్కిన అలివేలు నెమ్మదిగానే అయినా బేఫికరుగా జవాబులు చెప్పింది. సీతారాముల కళ్యాణం చూతము రారండి టైపులో ఒకసారి ఆ సన్నివేశాన్ని తిలకిద్దాం రండి...

+++ +++ +++ +++ +++

“ఇదిగో, నీకిదే చెప్తున్నా, వెంటనే బయల్దేరు.. నీ బాబునడిగి డబ్బు పట్రా.. సాయింత్రం నేను ఇంటికొచ్చేసరికి పదివేలు రెడీగా ఉండాలి..” అంటూ హెచ్చరించాడు మోహన్. “పదివేలేం చాల్తుంది?” అంది అలివేలు.

“ఏంటీ?”

“కనీసం పాతికవేలు కావాలి”

ఎప్పుడూ ‘నేనెళ్ళను, డబ్బడగను’ అని మొరాయించే వైఫు ఇంత మంచిగా మారిందేమిటా అని ఆశ్చర్యంగా చూశాడు.

“వెరీ గుడ్, ఈమాత్రం కోపరేట్ చేస్తీ నిన్నెందుకు కొడతాను చెప్పు? అయితే పాతిక వేలు తెస్తున్నావన్నమాట..”

“తేవాలిగా మరి.. గంగులు పాతిక లేనిదే ఏ పనీ చేయడట..”

“ఏంటీ?”

“గంగులు తెలీదా, కిరాయి రౌడీ.. పక్కింటి సీతమ్మ పాతిక వేలిచ్చి మొగుణ్ణి చితక్కొట్టించిందట.. నాకు మాత్రం రేటు తగ్గిస్తాడా?!” అంది అలివేలు.

నోరు తెరవడం మోహన్ వంతయింది.

Three contractors

Three contractors are bidding to fix a broken fence at the White House in Washington D.C. One from Bangladesh , another from India and the third, from China.

They go with a White House office to examine the fence.

The Bangladesh contractor takes out a tape measure and does some measuring, then works some figures with a pencil. "Well", he says, "I figure the job will run about $900. ($400 for materials, $400 for my team and $100 profit for me)".

The Chinese contractor also does some measuring and figuring, then says, "I can do this job for $700. ($300 for materials, $300 for my team and $100 profit for me)".

The Indian contractor doesn't measure or figure, but leans over to the White House official and whispers, "$2,700." The official, outraged says, "You didn't even measure like the other guys! How did you come up with such a high figure?" The Indian contractor whispers back,

"$1000 for me, $1000 for you, and we hire the guy from China to fix the fence."

"Done!" replies the government official.

Zindagi Hai to Khwaab Hai

* Zindagi hai to Khwaab Hai

* Khwaab Hai To Manzilein Hai

* Manzilein Hai To Fasaley Hai

* Fasaley Hai To Rastey Hai

* Rastay Hai To Mushkilein Hai

* Mushkilein Hai To Hausla Hai

* Hausla Hai To Vishawas Hai

* Vishvas hai to Paisa hai

* Paisa hai to Shohrat hai

* Shohrat hai to Izzat Hai

* Izzat hai to Ladki hai

* Ladki hai to Tension hai

* Tension hai to Concern hai

* Concern hai to a Khayaal hai

* Khayaal hai to Khwaab hai

* Khawab hai to Growth hai

* Growth hai to Zindagi hai

* Zindagi hai to khwaab hai

* Matlab duniya Gol Gol hai

Bas ghumnewala chahiye.

యాక్షన్ ఫీట్సా...?

-పద్మశ్రీ

“ఏమయిందిరా...?”

“కాలు విరిగింది...?”

“వర్షం పడింది...!”

“వర్షం పడితే కాలు విరగడమేమిట్రా...”

“హైదరాబాదులో అంతే...!”

“అబ్బా... అర్థమయ్యేలా చెప్పు...”

“ఆకాశం మేఘావృత్తమయివుంది... వర్షం వచ్చే సూచనలు కనిపిస్తున్నాయి. అసలే సాయంకాలం ఆరుగంటలు... అందరూ ఆఫీసు పనులు వదిలించుకుని, అలసిపోయిన శరీరాలతో ఎప్పుడు ఇంట్లో వాలిపోవాలా అనుకుంటూ వారి వారి మోటారు సైకిల్స్ పైన వేగంగా వస్తున్నారు....

సారీ...సారీ... హైదరాబాదులో వేగంగా రావడమేంటీ నా బొంద.... సూపర్ ఫాస్ట్ గా వస్తున్నారు. అంటే గంటకి 10 కిలోమీటర్ల వేగంతో అన్నమాట.. అలా వస్తున్న వాళ్ళలో నేనూ ఒక్కణ్ణి... ఎప్పుడు ఇంట్లో వాలిపోవాలా అన్న ఆతృత లోలోపల ఉన్నా నాలాంటి ఎందరో అభాగ్యుల మధ్యలో నేనున్నాను కాబట్టి, నాలాగే నాచుట్టూ ఉన్న వాహనచోదకులు కూడా ఆలోచిస్తారు కాబట్టి ఎవరికి వారం ఎవరికి ఎంత అనుకూలిస్తే అంత సాధ్యామైనంత వేగంగా ముందుకు పరుగుతీయిస్తున్నాం మా వెహికల్స్ ని... సరిగ్గా సగం దూరం వెళ్ళాయో లేదో మెల్లిగా వర్షపు చినుకులు పైనుండి రాలడం మొదలయ్యాయి..

నాలో కంగారు మొదలైంది... నాలాగే మిగతావారి పరిస్థితి కూడానూ... అలాగే మరింత వేగంగా వెళ్ళాలనే ఆరాటంతో యాక్సిలేటర్ ని మరి కాస్త పెంచి రయ్యున దూసుకుపోనిచ్చాను.

అంతలో ఓ ప్లై ఓవర్ బ్రిడ్జి వచ్చేసింది... దాని పైకి ఎక్కాలి... సరే ఎక్కేస్తాం.. సరిగ్గా అప్పుడు జరిగింది ఆ సంఘటన.... అసలేం జరుగుతుందో ఆలోచించాలనే వ్యవధి లేకుండానే ఒక్కసారిగా... జరిగిపోయింది...

నేను చూస్తున్నది నిజమేనా అన్న సందేహం కూడా కలిగింది... ఇంగ్లీషు సినిమాలలో కనిపించే అద్భుతమయిన యాక్షన్ సీన్ లాంటిది కళ్ళముందు కదలాడినట్లు....

నా ముందు నుండి వెళుతున్న ఓ మోటారుసైకిలు ఆసామి నేను చూస్తుండగానే దబ్బున బైక్ తో సహా కిందపడిపోయాడు.. అది గ్రహించి అరెరే అని అనుకుని నా బైకుని ఆపేయడానికి నేను చేసిన ప్రయత్నం సగం కూడా ఫలించకముందే నేను కూడా సరిగ్గా అతను పడిపోయినట్లుగానే పడిపోయాను..

‘అమ్మా..’ అన్న ఆర్తనాధం... ఆ తర్వాత నా మోకాలిచిప్ప పగిలిపోయిన శబ్ధం.... అంతేనా...! నా వెనకాల వచ్చిన వాహనాలు కూడా వరుసగా సరిగ్గా మేము పడిపోయిన చోటుకి రాగానే ఎవరో అదృశ్య వ్యక్తి తన హస్తాలతో కిందికి తోసేస్తున్నట్టుగా కిందపడిపోతున్నారు...

అలా నాలాంటి ఎందరో బాధితులు తమ తమ కాళ్ళు, చేతులూ విడతల మాదిరిగా పోగొట్టుకున్నారు...

అదన్నమాట సంగతి...” “ఛ.. నేన్నమ్మను... ఓకే చోట అన్ని మోటార్ సైకిళ్ళూ దబ్బున పడిపోవడం ఏంటీ... చోద్యం కాకపోతేనూ...”

“అయ్యా... మానవ మాత్రులేవరూ నమ్మలేని అద్భుతమైన సంఘటనలు ఒక్క హైదరాబాదులోనే జరుగుతుంటాయి”

“ఇంతకీ.. అసలు మీరందరూ అలా ఎలా పడిపోయారో ఏమైనా తెలిసిందా...?”

“ఎందుకు తెలియదూ.. తెలుసుకున్నాను...”

“అసలేం జరిగింది...”

“ఏం జరిగిందంటే....? వర్షం రాకముందు ఆ రోడ్డువెంట ఓ ఆయిల్ ట్యాంకర్ వెళ్ళిపోయింది. దానిలోనుండి ఆయిల్ లీకయ్యి రోడ్డుపైన పడిపోయింది. ఆయిల్ లీకయినప్పుడు అది కనిపిస్తుంది కాబట్టి వాహనదారులు పక్కనుండి జాగ్రత్తగా వెళ్ళిపోయారు...

ఆ తర్వాత వర్షం రావడంతో ఆ వర్షపునీటిలో ఆయిల్ కలిసిపోవడంతో పోల్చుకోలేని నాలాంటి అభాగ్యులందరూ ఆ వర్షంలో తడవకుండా తొందరగా ఇంటికి చేరుకోవాలనే ఆతృతతో ఇలా అడ్డంగా పడిపోయారు... హు...హు.

.” ఒక చిన్న నిర్లక్ష్యం ఎంత పెద్ద ప్రమాదానికి దారితీస్తుందో తెలియచెప్పే సంఘటన ఇది. ఆయిల్ టాంకర్ లీక్ కావడం, ఆ వెహికల్ ప్రధాన రహదారులగుండా వెళ్ళడంతో జరిగిన ప్రమాదం ఇది...

ఇలాంటి వాహనాలని గుర్తించి తక్షణం అడ్డుకోవాల్సిన పోలీసుల కళ్ళకి ఇవి కనిపించవు కానీ... ఎంత దూరంలో ఉన్నా హెల్మెట్ లేని వాహనదారుని గుర్తించి మరీ ఆపి చాలాన్లు వసూలు చేస్తారు.

ఇది కల్పితంగా వ్రాసింది కాదు... హైదరాబాదులో జరిగిన ఓ యదార్థ సంఘటన....

అమెరికా మాటలకూ అర్థాలే వేరులే

-రాజేష్

“ఒరేయ్... అలా ముప్పొద్దులా తిని బలవక పొతే కాస్త మాకూ పెట్టొచ్చు కదా?’'... ఆదివారం కదా కాస్త ఆలస్యంగా నిద్ర లేద్దామనుకున్న నేను మా పెద్దాడి కేకలకు ఉలిక్కిపడి లేచాను. టైము చూస్తే ఏడున్నర...

ఇంత పొద్దున్నే ఎవరిమీద వాడు అలా విరుచుకుపడుతున్నాడా అని అనుమానం వచ్చింది. ఆరు బయటకు వచ్చి చూసేసరికి మా పెద్దాడు అదే మా బాబిగాడు పక్కింటోళ్ళ నానిగాడి మీద కస్సుబుస్సులాడుతున్నాడు.

‘ఇదేంటబ్బా. వీడికి మనింట్లో ఏం తక్కువయిందని నానిగాడి తిండి మీద పడ్డాయి వాడి కళ్ళు’ అనుకుంటూ వాళ్ళమధ్య జరిగే సంభాషణను గమనించసాగాను. మళ్ళీ మా బాబిగాడు

“ఒరే నానిగా... మీ ఇంట్లో అందరూ తెగ తినడం వలెనే మాకు తిండి సరిపోవట్లేదు.” గట్టిగా అరిచాడు.

అందుకు నానిగాడు. ఏం మీనాన్న మీకేమీ కొనివ్వట్లేదా?” అమాయకంగా ఎదురు ప్రశ్న వేశాడు. నాకైతే తల కొట్టేసినట్లయింది.

“మానాన్న కొనివ్వకపోవడం కాదు, రోజూ పాలవాడు మీ ఇంట్లో పాలు పోసి వచ్చి మాకేమో తక్కువ పాలు పోస్తున్నాడు. అవేమో మాకు సరిపోవట్లేదు. ఆ పచారీ కొట్టువాడేమో మేం వెళ్ళినప్పుడల్లా సరుకులు ఇప్పుడే అయిపోయాయని చెబుతున్నాడు” ఆరోపించాడు బాబిగాడు.

మా పిల్లలిద్దరూ ఈమధ్య బాగా లావెక్కుతున్నారని డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకువెళ్తే వాళ్ళ తిండి తగ్గించమనీ, పాల సంబంధ పదార్థాలు తినకుండా చూడమని సలహా ఇచ్చాడు. అందుకే వాళ్ళమ్మ తిండి తగ్గించి ఉంటుంది. దానికి బాబిగాడు పక్కింటోళ్ళ మీద ఎగురుతున్నాడన్న మాట. అయినా నాకూ ఓ అనుమానం వచ్చింది. ‘ఏంటీ ఇంట్లో నిజంగా ఇంత కొరత ఉందా? మరి మా ఆవిడ నాకెప్పుడూ చెప్పలేదేంటీ?’ అనుకున్నాను.

ఆ తర్వాత గుర్తుకొచ్చింది వచ్చిన పాలు వచ్చినట్లుగానే నాకు కాఫీ పెట్టివ్వక ముందే మా పిల్లలిద్దరూ లాగించేస్తారు, అటుపై ఏమైనా మిగిలితేనే మాకు కాఫీ గట్రా, అదీ కాకుండా పాపం నానిగాడి వాళ్ళకన్నా మేమే కొంచెం ఆర్ధిక పరంగా ఉన్న వాళ్లమని చెప్పొచ్చు. అయినా మా ఇంట్లో ఏ ఇబ్బంది వచ్చినా వాళ్ళమ్మ, నాన్న వెంటనే ఆడుకుంటారు. వాళ్ళింట్లో ఉన్నా లేకపోయినా అడగగానే సర్దుబాటు చేస్తారు.

ఇక పచారీ కొట్టువాడి విషయానికి వస్తే నా శ్రీమతి నెలసరి సరుకులన్నీ ఒక్కసారే తీసుకుని, డబ్బులు మాత్రం కొంచెం కొంచెంగా ఇస్తుంది. దాంతో మండుకొచ్చిన షాపువాడు మాకు సామాన్లు ఇవ్వాలంటేనే విసుక్కుంటాడు. మరి అలాంటప్పుడు అన్యాయంగా పాపం పక్కవాళ్ళ తిండి తిప్పలమీద ఆడిపోసుకోవడం తప్పు కదూ... నా ఆలోచనలు సాగుతుండగానే మా చంటిది కూడా వాళ్ళన్నయ్యకు వంతపాడ్డం మొదలు పెట్టింది. 'అవున్రా అన్నాయ్, మొన్న రేషన్ కొట్టకువెళ్ళానా, అక్కడ నానిగాడికి మాత్రం కిరోసిన్ వేసి నావంతు వచ్చేసరికి స్టాక్ అయిపోయిందన్నాడు. వాళ్ళు కిరోసిన్ కూడా తాగేస్తున్నార్రా’ అంది. నాకంతా అయోమయంగా అనిపించింది.

ఇప్పుడు అన్నా చెల్లెళ్ళిద్దరూ పక్కింటోళ్ళ తిండి తిప్పల మీద పడి ఏడవడమెందుకోనాకయితే అర్ధం కాలేదు. నిజం చెప్పాలంటే వాళ్ళు తినే తిండి ఖర్చుల కన్నా మాయింట్లో తిండి ఖర్చులే ఎక్కువ. అదీకాక వాళ్ళు ఉన్నంతలోనే సంసారాన్ని గుట్టుగా లాగించేస్తారు. మావాళ్ళు అయితే ఏది అడిగితే అది కొనిచ్చేదాకా వదిలిపెట్టరు. సాధించే దాకా వదలరు. ఈ స్థితిలో వారినలా ఆడిపోసుకోవడం నాకైతే తప్పనిపించింది. అయినా ఇంత తతంగం జరుగుతుంటే

మా ఇల్లాలు ఏం చేస్తుంది? అనుకుంటూ అటూ ఇటూ చూసేసరికి ఓ పక్కన నిల్చొని వాళ్ళ సంభాషణ వింటూ ఎంజాయ్ చేస్తుంది. నాకు ఆశ్చర్యం అనిపించింది వెళ్ళి మావాళ్ళిద్దరినీ పట్టుకుని నాలుగు తగిలించక అదేదో ఘనకార్యమైనట్లు ముసిముసినవ్వుతోంది. నాకు విపరీతమైన కోపం వచ్చింది.

‘ఏమేవ్’ అరిచాను గట్టిగా. వెంటనే మాఆవిడ పరిగెట్టుకొచ్చింది. ‘అయ్యో! అప్పుడే లేచారా? ఉండండి, కాఫీ తెస్తాను; లోపలికి వెళ్ళబోయింది.’ ఒక్క నిమిషం ఆగు, అసలేం జరుగుతుందిక్కడ. ఇక్కడ మన పిల్లకాయలిద్దరూ పక్కింటోళ్ల తిండిమీద పడి ఏడుస్తున్నారే? అయినా తప్పని చెప్పాల్సింది పోయి నువ్వు కూడా వాళ్ళ మాటల్ని విని ముచ్చట పడతావేంటీ?’.

కోపంగా అడిగాను. అందుకు నా ఇల్లాలు ‘అయ్యో మన పిల్లలేమన్నారండీ? మీరు బాగా డెవలప్ అవుతున్నారూ, అందుకే మీ తిండి కూడా పెరిగిందీ అని పొగుడుతున్నారంతే!’ అంది. ఒక్క క్షణం నాకేమీ అర్థం కాలేదు.

ఓ వైపు వాళ్ళు అన్నేసి మాతలంటూ ఉంటే అవి ప్రశంసలంటుందేమిటీ? అదే ప్రశ్నను మా ఆవిడని అడిగా, అసలు సంగతి ఏమిటని. అందుకు మా ఆవిడ నాపైవు విచిత్రంగా చూసి ‘అయ్యో మీరెంత అమాయకులండీ. మొన్నటికి మొన్న అమెరికా విదేశాంగశాఖ మంత్రి కండోలిజా రైసు ఏమందీ? భారత్, చైనా వాళ్ళు తెగ తినడంవల్లే ఆహారం కొరత ఏర్పడింది అని నోరు పారేసుకుందా లేదా? ప్రశ్నించింది నన్ను.

‘అవును, అయితే..’ ‘దీనికి ఆ దేశ ప్రెసిడెంట్ బుష్ గారు కూడా

“అవునవునూ, అమెరికాలో కంటే భారత్ లో మధ్య తరగతి ప్రజలు ఎక్కువ, వాళ్ళు బాగా తినబట్టే మనకు ఆహార కొరత ఏర్పడింది, ధరలు కూడా పెరిగిపొయాయీ అన్నాడా లేదా?” మళ్ళీ అడిగింది.అవును అన్నాడు” సమాధానమిచ్చాను.

‘అప్పుడు మనవాళ్ళందరూ బుస్సుమీద కస్సుబుస్సులాడరు. మా తిండి మీద పది ఏడుస్తున్నారా? అని గట్టిగా అర్థం చేసుకున్నారూ, అసలు ఆయన భారతీయుల్ని కించపరచలేదూ ప్రశంసించారంతే’ అంటూ ప్రకటించారు.

భారత్ లోమధ్య తరగతి ప్రమాణాలు బాగా పెరిగాయనీ, కాబట్టి గతంలో కన్నా ఇప్పుడు ఆహారానికి, ఇతర సౌకర్యాలకు ఖర్చు చేయగలుగుతున్నారన్నది బుష్ గారి మాటలకు అర్థమని వివరణ ఇచ్చారు.

అలాగే మన పిల్లలు కూడా! పక్కింటోళ్ళను తిట్టడం లేదూ, పొగుడుతున్నారంతే.’ అంది తన కొడుకులో బుష్ ని, కూతుర్లో కండోలిజారైసునీ చూసుకుని మురిసిపోతూ.

ఈ సమాధానంతో నా బుర్ర తిరిగిపోయింది. అప్పుడే రేడియోలో పాటోస్తోంది “ఆడవారి మాటలకూ అర్ధాలే వేరులే” అని....

కానీ ఈ సీనంతా చూశాకా నాకనిపించింది ‘అమెరికా మాటలకూ అర్థాలే వేరులే’ అని.

అర్థరాత్రి మండింది...

-పద్మశ్రీ

సగటు భారత పౌరుడికి ప్రతీరోజూ ఏదో ఒక విధంగా మండుతూనే ఉంటుంది అది వేరే విషయం.. ఇక ఇప్పుడు మన కథానాయకుడికి ఎందుకు మండింది....? ఎక్కడ మండింది....? అదీ అర్థరాత్రి మండదమేంటీ....? అనేవే కదా మీ క్వశ్చన్లు...

మామూలు మధ్యతరగతికి చెందిన వ్యక్తి. పేరు ముకుందరావు. ఆయన ఓ ప్రైవేటు ఆఫీసులో పనిచేస్తుంటాడు. నెలకి మూ....డు..... వేల రూపాయల జీతం. ఒక భార్యా, ముగ్గురు పిల్లలు. రోజూ వచ్చినట్టుగానే ఈరోజు ఇంటికి వచ్చాడు. కానీ కొత్తగా వచ్చాడు. రోజూ గడిపినట్టుగానే పిల్లలతో గడిపాడు కానీ కొత్తగా, రోజూ తిన్నట్టుగానే అన్నం తిన్నాడు కానీ కొత్తగా, ఎప్పుడూ పదికల్లా ముసుగుదన్నేవాడు కానీ ఈరోజు కొత్తగా అర్థరాత్రి వరకు మెలుకువతోనే ఉన్నాడు..

అంతవరకూ బాగానే ఉంది కానీ పడుకోబోయే ముందు టీవీ ఆన్ చేసి ఉత్సాహంగా ఓ ఛానెల్ పెట్టాడు. అదే అతను చేసిన పెద్ద తప్పు.... అంటే... టీ.వి. చూడడం తప్పుకాదుకానీ టీవీలో, రాత్రి వేళలో, ముఖ్యంగా నిద్రపోయే సమయంలో చూడకూడని ఛానల్స్ చూడడం వల్ల ఆయనకి మండింది. అంతా ఇంతా కాదు, ఎంతో మండింది.. ఎక్కడ మండిందంటే చెప్పడం కష్టం కానీ,,, గత కొన్ని సంవత్సరాలుగా ఆయనకి ‘ఎక్కడో’ మండుతూనే ఉంది. కానీ ఆ మంటని వెంట వెంటనే చల్లార్చుకుని మామూలుగా ఇన్ని రోజుల పాటు నెట్టుకు వస్తున్నాడు.. ఇకపోతే ప్రస్తుతం ఆయన చేసే కంపెనీలో ఐదు సంవత్సరాల క్రితం జాయిన్ అయ్యాడు. జాయిన్ అయినప్పుడు ఆయనకి ఇచ్చిన జీతం రెండు వేలు.

ఆ రెండు వేలలోనే అద్దె కట్టుకోవడాలు, ఇంట్లోకి సరుకులు తీసుకోవడాలు, గ్యాస్, కరెంటు తదితర బిల్లులాంటి ప్రభుత్వానికి ఖచ్చితంగా చెల్లించాల్సిన డబ్బులు చెల్లించడాలు... ఎప్పుడో నెలకోసారి తన భార్య పిల్లలతో కలిసి ఓ సినిమాకి వెళ్ళి రావడాలు జరిగిపోయాయి... బాగానే ఉంది...

మరి ఇది అయిదు సంవత్సరాల తర్వాత కదా... ఈ అయిదు సంవత్సరాల కాలంలో అతను నివసించే ప్రాంతం ఎంతో అభివృద్ధి చెందింది. కాల క్రమంలో ఏదైనా అభివృద్ధి చెందుతుంది దీంట్లో విశేషం ఏముందని అంటారా....? ఓకే... అయిదు సంవత్సరాలలో అన్నీ అభివృద్ధి చెందినట్లుగానే ఆయన జీతం కూడా ఐదేళ్ళకి వ్వె....య్యి.... రూపాయలు పెరిగింది... అబ్బో... బాగానే పెరిగింది కదా...! అయితే విచిత్రం ఏమిటంటే ఐదేళ్ళ క్రితం రెండు వేల రూపాయలతో తనకి కావలసినవన్నీ సమకూర్చుకుని ఆనందంగా ఉన్న సదరు ముకుందరావు ఇప్పుడు మూడు వేల రూపాయల జీతం వచ్చినా కూడా నెల ముందుకి రాగానే అప్పులు చేయాల్సిన పరిస్థితి వచ్చింది.....

ఇలా ఎందుకు జరిగిందంటారు....?

ఎందుకంటే.... ఈ అయిదు సంవత్సరాల తర్వాత ఆయనకి పెరిగిన జీతం వెయ్యి రూపాయలైతే ... ఇంట్లోకి కావలసిన సరుకులు, వీధిలో దొరికే సరుకులు, ఒకటేమిటీ... మనిషి జీవించడానికి కావలసిన అన్నింటి ధరలు కూడా అయిదు సంవత్సరాల కాలంలో యాభై శాతం పెరిగితే.... ముకుందరావు జీతం మాత్రం అయిదు శాతం పెరిగింది... అంతేకాదు పాపం... అతని పిల్లలు కూడా అతని ప్రమేయం లేకుండానే పెరిగిపోయారు.... అలా పెరిగిన పిల్లలతో పాటు ఖర్చులూ పెరుగుతాయి కదా కామన్ గా... ఇలా అయితే అప్పులు కాక మరేమవుతాయి చెప్పండి... కాబట్టి ముకుందరావుకి మండడం అన్నది కామన్ అయిపొయింది, మందినప్పుడల్లా ఆ మంట చల్లార్చుకోవడానికి తెగ ప్రయత్నం చేస్తాడు. దాంట్లో సక్సెస్ సాధిస్తాడు. అయితే ఇప్పుడు అర్థరాత్రి ఆయనకి మండిన మంటని చల్లార్చుకోవాలంటే ఎంతకీ చల్లారడం లేదు... అందుకే తెల్లవార్లూ నిద్రలేకుండా ఉండిపోయాడు పాపం ముకుందరావు...

ఎంతకీ ఎందుకు మండిందంటే...?

వచ్చేది మూడు వేల జీతం... బాగానే వుంది... తన తోటి కొలీగ్స్ తన చుట్టూ పక్కల వున్న వారందరూ టూవీలర్ బండ్లు కొనుక్కుని హాయిగా తిరుగుతువుంటే ముకుందరావుకి కూడా ఓ టూవీలర్ వెహికల్ కొనాలన్న కోరిక కలిగింది... ఫైనాన్స్ లో బండి కొన్నాడు. మూడువేల రూపాయల జీతంలో సగం డబ్బులు ఫైనాన్స్ కట్టడానికి, మిగతా సగం డబ్బులు పెట్రోలుకే పోతాయి కదా... ఇల్లునెలా గడుపుతాడు అనే ఆలోచన మీకు వచ్చినట్లే నాకు వచ్చింది. అయితే ముకుందరావు తెలివిగల వాడు కాబట్టి వెహికల్ మెయింట నెన్స్ కికావలసిన డబ్బుని వచ్చే విధంగా ఓ పార్ట్ టైం జాబ్ పట్టుకున్నాడు. జాబ్ వుంది కాబట్టి కొత్త వెహికల్ కొన్నాడు. కొత్త బండిమీద కొత్త ఉత్సాహంతో ఇంటికి వచ్చి కొత్త ఠీవీని తెచ్చుకుంటూ ఇంట్లోకి వచ్చాడన్నమాట... అల కొత్త కొత్తగా వచ్చి ఆనందంగా గడిపిన తర్వాతటీవీ చూడగానే ఎందుకు మండింది... ఇంతకీ టీవీలో ఏమి చెప్పారు...?

ఎందుకు మండిందంటే...!

పాపం ముకుందరావు మొదటిసారి టూవీలర్ కొన్నాడు దాన్ని మెయిన్ టెయిన్ చేయడానికి కావలసిన ఖర్చులు ముందే లేక్కేసుకున్నాడు.. కానీ... అర్థరాత్రి పూట టీవీలో చూసిన వార్త చూడగానే ఒక్కసారిగా విపరీతంగా మండిపోయింది.. పాపం... వెహికల్ కొని ఒక్కరోజు కూడా పూర్తి కాలేదు.. కానీ ఈరోజు అర్థరాత్రి నుండి పెట్రోలు ధరని రెండు రూపాయలు పెంచేశారు ప్రభుత్వం వారు.. ఆ వార్తని మన ముకుందరావు టీవీలో చూడడం జరిగిందన్న మాట... అందుకే మండింది...

ఎప్పుడైనా ఏదో పావలాయో, అర్థ రూపాయో లేదంటే రూపాయో పెంచే పభుత్వం వారు ముకుందరావు దురదృష్టం కొద్ది ఒక్కసారిగా రెండు రూపాయలు పెంచేశారు. అప్పటి వరకూ కొత్త కొత్త ఎంజాయ్ చేసిన ముకుందరావుకి పెట్రోలు ధర పెరిగిందనే వార్త చూడగానే కొత్త కొత్తగా మండడం ప్రారంభించింది...

అయినా ముకుందరావు పిచ్చిగానీ, కొత్త బండి తెచ్చిన ఉత్సాహంతో ఎంజాయ్ చేసి హాయిగా నిద్రపోక మధ్యలో ఆ టీవీ ఎందుకు చూసినట్టు...? అనే ఆలోచన ఇది విన్నవారికి వస్తే రావచ్చు గానీ.. ముకుందరావుకి అర్థరాత్రే మండింది... తెల్లారనివ్వండి పొద్దున్నే పెట్రోలు బంకు దగ్గరకు వెళ్లిన ప్రతీ ఒక్కరికి మండుతుంది... ఎక్కడో చెప్పలేం కానీ మండుతుంది....ఏ...? మండదా....?

‘భారతరత్న’ బావురుమంది...

-పద్మశ్రీ

మనిషిలోని ప్రతిభకి పట్టంకట్టే పురస్కారం అవార్డు.

చిన్నపిల్లలకి స్కూళ్ళలో ఆటలపోటీలు, డాన్స్ పోటీలు గట్రా నిర్వహించి అందులో విజయం సాధించిన వారికి ఓ మొమెంటో ఇస్తారు.

అదొక అవార్డు. నిజాయితీగా కష్టపడి సంపాదించుకున్న అవార్డు. అలాంటి అవార్డు అందుకున్న ఆ పిల్లలు ఎంత సంతోషిస్తారో మాటలలో చెప్పలేనిది.

ఇదిలా వుండనిస్తే...

ఆయా రంగాలలో విశేష సేవలందించి, సమాజానికి మేలు కలిగించే విధంగా కార్యక్రమాలని రూపొందించి, భావితరాలకు స్పూర్తిని కలిగించే విశిష్టమైన వ్యక్తులను గుర్తించి ప్రభుత్వం వారిని అవార్డులతో సత్కరిస్తుంది.

ఆ అవార్డు పొందిన వ్యక్తికి సమాజంలో గౌరవం, మర్యాదలు పెరుగుతాయి.

మనిషిని ఉన్నతంగా మార్చే ఈ అవార్డులని అందుకున్న వ్యక్తులని స్పూర్తిగా తీసుకుని, తాము కూడా అలాంటి అవార్డుని పొందాలనే పట్టుదలతో, నిజాయితీగా కృషి చేసేవారు ఎంతోమంది ఉంటారని అనడంలో సందేహం లేదు.

కానీ ఇప్పుడు అలాంటి రోజులు పోయాయి. ప్రతిభకి పట్టం కడుతూ ఇచ్చే అవార్డులు అనేక సమస్యలని ఎదుర్కొంటున్నాయి. ఇప్పుడు అవార్డుని అందుకోవాలంటే కావాల్సింది ప్రతిభ కాదు పైకం..

డబ్బులతో ఎలాంటి అవార్డునైనా ఇట్టే సంపాదించొచ్చు. రాజకీయనాయకుల అండుంటే ఇంక చెప్పాల్సిన పనేలేదు.. ఎన్నో అవార్డులు ఒళ్లోకి వచ్చిపడతాయి.